(Άρθρο Κ. Βεργόπουλου «Ελευθεροτυπία» 06/06/2003)
Άραγε οι συναντήσεις των οκτώ ηγετών των πλουσιότερων χωρών του κόσμου αποτελούν κάτι παραπάνω από ένα ακόμη «άτυπο, αλλά τυπικό» δείγμα έπαρσης και αυθαιρεσίας, του μεγάλου πλούτου, με στόχο τον παραγκωνισμό του ΟΗΕ και 182 χωρών του κόσμου από το να μετέχουν στις αποφάσεις που προσδιορίζουν το μέλλον τους;
Διευθυντήρια του πλανήτη και συμμαχίες έχουν κατά καιρούς συγκροτηθεί με κριτήρια πολιτικά, γεωπολιτικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά. Σήμερα, για πρώτη φορά στην Ιστορία, η διευθέτηση των παγκόσμιων προβλημάτων διεκδικείται από τον απογυμνωμένο πλούτο απροκάλυπτα, χωρίς επίθετο και προσδιορισμό……….
Η «Λέσχη» των πλουσίων του πλανήτη ξεκίνησε το 1975 ως άτυπη συνάντηση φιλοφροσύνης μεταξύ ηγετών, για να καταλήξει σήμερα να θέτει ζήτημα όχι μόνον παραγκωνισμού των διεθνών θεσμών, αλλά και βαθειάς αναδόμησης της υφηλίου.
…… Στην πραγματικότητα, κάθε σύνοδος της Λέσχης των Οκτώ, αντί να κομίζει ελπίδα, εκπέμπει κύματα πρόσθετης ανησυχίας στον πλανήτη. Από τη σύνοδο του Χάλιφαξ στον Καναδά (1995) ο «Μυστικός Δείπνος» του μεγάλου πλούτου χαράζει τη χωρίς όρια «απελευθέρωση» όλων των οικονομιών του κόσμου, εν ονόματι του φιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης, των αγορών.
Η σύνοδος του 1997 διέταξε τις χώρες του Τρίτου Κόσμου να καταργήσουν τα εθνικά συστήματα προστασίας και να δημιουργήσουν ευνοϊκό κλίμα για τη διεθνή κινητικότητα του κεφαλαίου. Ολες οι χώρες του πλανήτη, χωρίς εξαίρεση, ανεξάρτητα από οιαδήποτε ιστορική, κοινωνική, πολιτισμική ιδιαιτερότητα, οφείλουν να προσαρμοσθούν στο «δόγμα» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η τυφλή ευθυγράμμιση με τις διαταγές των Οκτώ ονομάσθηκε «φιλελευθερισμός». Εκτός από τον διεθνή μακροοικονομικό «συντονισμό», η Λέσχη των Οκτώ επεκτείνει τις αρμοδιότητες της σε όλο και περισσότερο εξειδικευμένα προβλήματα, παραγκωνίζοντας την ευθύνη των άλλων χωρών: έλεγχοι στις διεθνείς κινήσεις εργασίας, στο καθεστώς των προσφύγων, στη διεθνή διακίνηση ναρκωτικών, στο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην απαγόρευση πυρηνικών δοκιμών (εννοείται της Ινδίας, της Βόρειας Κορέας και όχι φυσικά της Αμερικής, που εξ ορισμού σε ουδεμία απαγόρευση και έλεγχο υπόκειται).
Η Λέσχη απένειμε σταδιακά στον εαυτόν της το δικαίωμα να επιλαμβάνεται όλων χωρίς εξαίρεση των προβλημάτων της οικουμένης, με την αντίστοιχη υποχρέωση του υπόλοιπου πλανήτη να εκτελεί τις αποφάσεις της.
Σήμερα, που η παγκόσμια οικονομία, έχοντας εφαρμόσει κατά γράμμα τις οδηγίες της, βυθίζεται, η Λέσχη δεν έχει κάτι άλλο να προτείνει παρά μόνον αυτή τη λανθασμένη και αμετανόητη συνταγή που έχει οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο: όλο και περισσότερες απελευθερώσεις, ολοκληρωτική κατίσχυση της αγοράς στον καθημερινό βίο, δηλαδή παράδοση των κοινωνιών στην ασυδοσία των πολυεθνικών και του μεγάλου πλούτου.Με την έξαρση του φετιχισμού των αγορών, οι ανισότητες, οι αδικίες, οι ταπεινώσεις στον πλανήτη έχουν αποβεί εκρηκτικές τόσο στον διεθνή χώρο όσο και στο εσωτερικό των κοινωνιών, χωρίς όμως εξ αυτού να βελτιώνεται ούτε κατ' ελάχιστον η λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας. Ο απολογισμός είναι ιδιαίτερα καταστροφικός στους τομείς υγείας, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, εκπαίδευσης. 95% των ασθενών του AIDS βρίσκονται εγκαταλελειμμένοι, χωρίς την παραμικρή περίθαλψη, για οικονομικούς λόγους.
Η οργάνωση Greenpeace καταγγέλλει τους «βιομηχανικούς αλήτες» και τα «βιομηχανικά εγκλήματα» που μολύνουν το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα, καταστρέφουν την υγεία και τον αλφαβητισμό των κατοίκων του πλανήτη. Η Διεθνής Αμνηστία στιγματίζει τους μόνιμους μεγάλους προμηθευτές όπλων στον σύγχρονο κόσμο. Στην αντισύνοδο, που πραγματοποιήθηκε παράλληλα στην Ανμάς της Γαλλίας, πλησίον του Εβιάν, ο πρόεδρος της γαλλικής Greenpeace διετύπωσε την ακόλουθη διδακτική σύγκριση: «Με ένα ευρώ την ημέρα επιβιώνουν σήμερα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, με δύο ευρώ την ημέρα η Ευρωπαϊκή Ενωση επιδοτεί κάθε αγελάδα της, ενώ με τρία ευρώ την ημέρα έκαστος Αμερικανός πολίτης επιδοτεί τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της χώρας του».
Η διεθνής τάξη του G8 βασίζεται στην αρχή του «ένα-δύο-τρία»: με την πρώτη προϋπόθεση, διασφαλίζεται η τρίτη και κατ' επέκταση η δεύτερη. Αλλά και με την τρίτη προϋπόθεση, διασφαλίζονται οι άλλες δύο. Δεν χρειάζεται συναίνεση της διεθνούς κοινότητος, ούτε απόφαση των διεθνών θεσμών. Η ικανότητα προληπτικής επέμβασης μιας δύναμης σε οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτη, προτού ακόμη η παρασπονδία εκδηλωθεί, αποτελεί καταναγκαστική προϋπόθεση της νέας παγκόσμιας τάξης. Ανθρωποι και αγελάδες του κόσμου, πλούσιοι και φτωχοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, πιστοί και άπιστοι όλων των χρωμάτων και πολιτισμικών αποχρώσεων γνωρίζουν επιτέλους με ακρίβεια εκ των προτέρων τι τους περιμένει, εάν επιχειρήσουν να μετακινηθούν από τη θέση στην οποία έχουν ταχθεί………..».
.
Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα
