Ψυχή Βαθιά – Oι Έλληνες και οι Βάρβαροι

.
Δεν θα σχολιάσω την ταινία «Ψυχή βαθιά»του Παντελή Βούλγαρη. Δεν την έχω δει ακόμη.

Θα αναφερθώ σε ένα σύγχρονο άνθρωπο, έναν απλό άνθρωπο με ψυχή βαθιά.
Τον αδελφό του Μοχάμεντ Καμράν.
Θα αναφερθώ στη συνέντευξή του για έναν άλλο μεγάλο απλό άνθρωπο, τον αδελφό του, τον Μοχάμεντ που θανατώθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα από αστυνομικούς.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην Αυγή της Κυριακής από τον Niko Ago (nago@otenet.gr).

Φαντάζομαι ότι σε τέτοιους ανθρώπους θα αναφέρεται η ταινία του Βούλγαρη.
Σε αυτούς τους ανθρώπους θα αναγνώρισε ψυχή βαθιά.............. (Η φωτογραφία από τον Πλάτανο )
Σε ανθρώπους που επιβιώνουν μέσα σε κακουχία, μέσα σε ανασφάλεια, μέσα σε κλίμα βίας και κατάφωρης αδικίας και παραμένουν αλώβητοι.

«Δάχτυλο κομμένο είχε ο αδελφός μου, που είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του» λέει ο αδελφός.
Και, όμως, οι απλοί αυτοί άνθρωποι δεν μνησικακούν, δεν κλαίγονται δεν ζητούν τίποτα.
Μας υπηρέτησαν, μας δούλεψαν τριπλοβάρδιες και απέτισαν φόρο αίματος στη μπετονιάδα της υπέρλαμπρης ολυμπιάδας μας με τους δεκατρείς νεκρούς τους, μας δούλεψαν και στοίχειωσαν με τους νεκρούς τους το καλαίσθητο μετρό μας και εμείς δεν τους συγκολλήσαμε ούτε το δάχτυλο για αντάλλαγμα.

«Στο νοσοκομείο δεν μπορούσαμε να τον πάμε, από φόβο. Δεν είχαμε κανένας μας χαρτιά. Μετά δεν ξέραμε αν θα τον έπιαναν και εκεί» συνεχίζει ο αδελφός και περιγράφει τους «έλληνες που φιλοξενούν σαν βάρβαροι».

Αυτοί οι άνθρωποι είναι μεγάλοι κι ας μην τους εξήρε ο Τσόρτσιλ.
Έχουν το ψυχικό ανάστημα, το ψυχικό βάθος, να συγχωρούν.
Έχουν τον ψυχικό χώρο να χωρούν ακόμη και τους βασανιστές τους.

«Φοβηθήκαμε πολύ, αλλά μας έδινε κουράγιο. Θα φύγει, έλεγε, ο πόνος από το ηλεκτροσόκ και θα γίνω καλά», έτσι έλεγε ο βαθύψυχος νεκρός αδελφός.

‘Εχουν το ψυχικό βάθος να χωρούν ακόμη και τον φονιά του δικού τους ανθρώπου.

«Δεν θέλω τίποτα από 'δώ και στο εξής. Ούτε και έχω μίσος μέσα μου. Έτσι το είχε γράψει ο Θεός (!), να φύγει νωρίς», λέει ο αδελφός.

Έτσι λέει ο απροστάτευτος μικρός αδελφός του νεκρού και μπροστά του ωχριούν έθνη ολόκληρα που περιφέρουν τους νεκρούς τους και μακελεύουν ολόκληρους λαούς στο όνομά τους.

Δεν ζητούν εξωτερική δικαίωση, τη βρίσκουν μέσα τους. Γιαυτό είναι μεγάλοι.

Είναι αυτάρκεις κι ας είναι χτυπημένοι όσο δεν παίρνει. Κι ας είναι στερημένοι όσο δεν παίρνει.
«Ήρθε από την Γερμανία ένας θείος μας και πλήρωσε τα έξοδα για τη μεταφορά της σορού του στην πατρίδα. Εμείς δεν είχαμε λεφτά» ομολογεί ο αδελφός.

Ζητούν μόνον σεβασμό του νεκρού τους, σεβασμό της μνήμης του, αποκατάσταση της αλήθειας του θανάτου τους.
«Μα δεν θέλω να λένε ότι πέθανε από μόνος του. Τον σκότωσαν τον αδελφό μου», λέει μόνον ο αδελφός.

Στους ανθρώπους αυτούς υποκλίνομαι.

Και μαζί με αυτούς και σ΄όλους εκείνους τους αθόρυβους, ανώνυμους, απλούς μεγάλους ανθρώπους, δηλωμένους και αδήλωτους, νόμιμους και «λαθραίους», που μέσα στο σημερινό κόσμο της κονόμας, των εκκωφαντικών κενοστομιών και της μόστρας, παραμένουν αυτάρκεις, αθόρυβοι, αθέατοι και άνθρωποι.

Υποκλίνομαι στον Μοχάμεντ Καμράν, τον αδελφό του που δεν μάθαμε το όνομά του, την Κωνσταντίνα Κούνεβα.... Στους ανθρώπους που στις χωρίς αντίκρυσμα μεγαλοστομίες των επώνυμων, αντιπαραθέτουν τις άγραφες δηλώσεις της στάσης της ζωής τους.

Στους ανθρώπους που δεν θα γράψει τίποτα γι αυτούς η ιστορία.
Γιατί, όπως λένε, την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Και αυτοί είναι ηττημένοι.

Γνωρίζω υψηλά ιστάμενους στη δουλειά μου που τη βιογραφία τους αλλιώς θα την έγραφα εγώ και αλλιώς θα μείνει στην ιστορία.
Γι αυτό και γω διαβάζω τη δική μου ιστορία.
Αυτή που τη βλέπω να αναβιώνει γύρω μου στην καθημερινότητά μου και αυτήν σας παρουσιάζω.

Για τους ανθρώπους αυτούς που τους θεωρώ μεγάλους. απευθύνω, μέρες που είναι, ένα ερώτημα:
Γιατί η πολιτεία που τιμά και αποκαθιστά τους πεσόντες στα πεδία του πολέμου δεν τιμά και δεν αποκαθιστά τους πεσόντες στα πεδία της ειρήνης;

Βλ. και Οι Απλοί Άνθρωποι, οι "Mεγάλοι" και ο Ερπετοειδής Εγκέφαλος
..