.
Χθες βράδυ στο κανάλι της Βουλής προβλήθηκε ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ.
Σε μια σκηνή μικρά παιδιά ομοιόμορφα ντυμένα προχωρούν στοιχισμένα σε στρατιωτικό σχηματισμό και τραγουδούν ρυθμικά:
"Με χαρά θα υπηρετούμε τη κυρά γιατί το λέει ο Χριστός που τόσα έχει κάνει για μας."
Είναι τα παιδιά των Αβορίγινων της Αυστραλίας.
Έχουν κλαπεί από τους γονείς τους και έχουν εγκλειστεί σε ιδρύματα.
Εκπαιδεύονται να υπηρετούν λευκά αφεντικά και να αφομοιωθούν στη λευκή φυλή.
Το θεάρεστο έργο είναι του κράτους και της εκκλησίας σε αγαστή συνεργασία.
Τέσσερις ενήλικες Αβορίγινες προσπαθούν να κάνουν αναδρομή στην παιδική τους ηλικία και τους πνίγουν τα δάκρυα και ο θυμός.
Με δυσκολία θυμούνται την κάθε είδους απάνθρωπη κακοποίηση από τους σωτήρες τους παιδαγωγούς, την ενστάλαξη μίσους για τους κακούς και επικίνδυνους «μαύρους» της φυλής τους, για την πειθώ τους ότι ανήκουν στη λευκή φυλή που είναι ανώτερη, για τα τρεχαλητά τους να γλυτώσουν από τους επικίνδυνους ¨μαύρους¨όταν οι συγγενείς τους προσπαθούσαν να τα πλησιάσουν έξω από τα συρματοπλέγματα του ιδρύματος.
Μιλούν για τα τρεχαλητά τους όταν συναντούσαν «μαύρους» ομόφυλούς τους ακόμη και όταν σαν ενήλικες έφυγαν από το ίδρυμα, για την απέλπιδα άρνησή τους όταν τους έλεγαν να κοιταχτούν στον καθρέφτη να δουν ότι και αυτοί είναι «μαύροι».
Εκφράζουν το θυμό τους, τον ασίγαστο θυμό τους για τη συμμόρφωσή τους αυτή, που τη βιώνουν σαν ακρωτηριασμό.
Μια ολόκληρη γενιά παιδιών κατεστραμμένη και μια γενιά γονέων παραιτημένων αλκοολικών.
Τα έργα της λευκής φυλής και της σωτηριολογικής εκκλησίας της σε πολλοστή επανάληψη.
Ο αβάσταχτος αυτός πόνος των ενήλικων αυτών με τη σημαδεμένη παιδική ηλικία, αλλά και των παιδιών τους που νοιώθουν μετέωρα εκτονώνεται αρκετές φορές με βία.
Βιαιοπραγούν κατά των λευκών ακόμη και για ασήμαντη αφορμή.
Εγκλεισμένοι μέσα στην φυλακή για ξυλοδαρμό λευκού, δηλώνουν ότι θα το επαναλάβουν με την πρώτη ευκαιρία.
Είναι καταδικασμένοι να το κάνουν. Δεν μπορούν να αντισταθούν στην εσωτερική παρόρμηση.
Μαζί με τους Αβορίγινες, ολόκληρες φυλές και μεμονωμένοι άνθρωποι παντού στον κόσμο υφίστανται τους ίδιους εξευτελισμούς, την ίδια αδικία.
Άλλοι υπομένουν στη μοίρα τους, άλλοι, ίσως, οι πιο δυνατοί, αντιδρούν και αρκετοί βιαιοπραγούν.
Τους ανθρώπους αυτούς το κράτος τους τιμωρεί, τους αποκαλεί τρομοκράτες και εγκληματίες, η εκκλησία τους κατακεραυνώνει, οι συνάνθρωποί τους τους αποστρέφονται.
Ποιος θα τιμωρήσει τους κρατούντες, ποιος θα τους τιμωρήσει για την τρομοκρατία τους και τα εγκλήματά τους, ποιος θα κατακεραυνώσει την εκκλησία, πότε θα αναγνωρίσουμε τις ευθύνες μας για τα δεινά των συνανθρώπων μας;
Πότε θα αναγνωρίσουμε ως αιτία της κακοδαιμονίας του κόσμου τη συσσωρευμένη ένταση από την καταπίεση της θέλησης και των συναισθημάτων του ανθρώπου στο όνομα του υπεροπτικού και κερδώου «πολιτισμού» μας και την «πανούκλα» που τη συνοδεύει, όπως αποκαλεί ο Β. Ράϊχ τη διαστροφή της ανθρώπινης φύσης που προκαλείται;
Πότε θα αναγνωρίσουμε ως αιτία της κακοδαιμονίας μας ότι δεν πενθήσαμε τους εσταυρωμένους του παρελθόντος και του παρόντος της πολιτισμικής μας λαίλαπας;
Η χριστιανική θρησκεία έχει στηριχθεί στα πάθη και τη σταύρωση του θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Δισεκατομμύρια πιστοί σ΄όλο τον κόσμο υποβάλλονται κάθε χρόνο σε περιβάλλον κατάνυξης και πένθους σε ανάμνηση των παθών του θεανθρώπου για χάρη μας.
Καμιά, όμως, θλίψη και καμιά εκδήλωση πένθους δεν συνοδεύει κάποια άλλα πάθη και σταυρώσεις ανίσχυρων ανθρώπων από τους ομοίους τους.
Πότε θα αναγνωρίσουμε τη συλλογική ευθύνη μας για την ανοχή και έμμεση συμμετοχή μας στην αδικία αυτή και θα προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε;
