.
Στο μπλογκ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ πάνω από το πλαίσιο σχολίων είναι γραμμένο ότι πριν κάνεις σχόλιο σκέψου ότι θα το διαβάσουν κι άλλοι, ότι θα μείνει για πάντα ενδεχομένως και για μελλοντικές γενιές.
Κάπου είχα διαβάσει, επίσης, για ένα κριτήριο ορθού λόγου, μου φαίνεται του Σωκράτη, ότι πριν πεις κάτι πρέπει να σκεφτείς αν βλάπτεις κάποιον, αν είναι αληθές και αν είναι αναγκαίο.
Τελευταία παρατήρησα μια σειρά συμπτώσεων λέξεων ακόμη και φράσεων που χρησιμοποιούσα στα κείμενα των αναρτήσεων τις οποίες μετά έβλεπα σε προγενέστερες αναρτήσεις σε άλλα μπλογκ.
Για παράδειγμα την περίοδο των κινητοποιήσεων για τον Ηλιόπουλο χρησιμοποίησα ως τίτλο ανάρτησης ‘Όχι 'Αλλο Κρίμα στο Όνομά Μας". Μετά είδα ότι Οχι στο Όνομά μας ήταν τίτλος μπλογκ και βασικό σύνθημα των κινητοποιήσεων τον περασμένο Νοέμβριο για την κατάσταση στις φυλακές.
Συνειδητοποίησα ότι κάθε λόγος έχει ένα ενεργειακό αποτύπωμα το οποίο, όπως γράφεται σε μερικά μπλοκ, αποθηκεύεται σε κοινή πηγή από την οποία μπορούμε να αντλούμε κάθε φορά τις εμπνεύσεις μας από τη συνολική παρακαταθήκη ιδεών όλων των ανθρώπων.
Δημιουργούμε, δηλαδή, με τα γραπτά μας μια συλλογική ενεργειακή βιβλιοθήκη στη διάθεση του καθενός από μας.
Μια ανάρτηση, ή ένα σχόλιό μας είναι σαν ένα προϊόν που ρίχνουμε στην αγορά το οποίο μπορεί να ωφελήσει ή να βλάψει κάποιον άγνωστο σε μας αποδέκτη του προϊόντος.
Κατά κάποιον τρόπο τα γραφόμενά μας δεν είναι χωρίς συνέπειες ακόμη και αν δεν τα διαβάσει κανείς.
Είναι παρόντα ενεργειακά και διαβάζονται ενεργειακά. Έχουν αποτέλεσμα και έχουμε ευθύνες.
Είναι φυσικό ότι στις αναρτήσεις μας ο καθένας μας έχει το προσωπικό του ύφος και τις προσωπικές του απόψεις για τα πράγματα.
Αρκετοί από μας προσπαθούμε να παρουσιάσουμε την άλλη όψη των πραγμάτων, ως αντίβαρο της υπερτονισμένης κατεστημένης όψης των ΜΜΕ.
Προσπαθούμε να παρουσιάσουμε την πίσω όψη τους, την κρυμμένη όψη του νομίσματος.
Γιαυτό είναι φυσικό οι θεωρήσεις μας να είναι μονομερείς και ελαφρά υπερτονισμένες και, ίσως δυσάρεστες σε κάποιον βαθμό.
Αλλά σίγουρα δεν θα πρέπει να είναι επιβλαβείς.
Όπως λένε είναι εύκολο να ρίξεις κάποιον, δύσκολο είναι να τον σηκώσεις.
Μήπως θα πρέπει να προβληματιστούμε για τη στάση μας στην προεκλογική και την πρώτη μετεκλογική περίοδο;
Στο ευρηματικό σκωπτικό κείμενο με τίτλο Απλά μαθηματικά στο μπλογκ ΩΡΕ ΤΙ ΜΕ ΛΕΣ περιγράφεται η ανεδαφικότητα και η αρνητικά ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα πολλών αναρτήσεων προεκλογικά. Η ατμόσφαιρα αυτή δείχνει να συνεχίζεται και μετεκλογικά.
Σίγουρα υπάρχουν μετεκλογικές ανακολουθίες που πρέπει να αναδειχθούν.
Για παράδειγμα, η ανακολουθία να εκλέγονται οι βουλευτές από τους πολίτες και να μην ορκίζονται ότι θα τηρήσουν την εντολή που τους εδόθη σ΄αυτούς που τους την έδωσαν, όπως εύστοχα παρατηρεί με το μοναδικό του ύφος ο Simple Man στην πρόσφατη ανάρτησή του με τίτλο Σε μένα να ορκιστείς.
Υπάρχουν κινήσεις που θα πρέπει να επισημαίνονται, όπως αυτή στην ανάρτηση Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; στο μπλογκ Ιστορία γράφουν οι παρέες.
Αλλά το να δείχνουν οι υποψήφιοι υπουργοί την ανθρώπινη πλευρά τους, να χαίρονται και να φωτογραφίζονται με τους φίλους τους δεν νομίζω ότι είναι απ΄αυτά που θάπρεπε να στηλιτεύουμε.
Γιατί δεν επιθυμούμε οι αντιπρόσωποί μας να είναι σαν και μας;
Μπορούμε να διαφωνούμε με την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, να αμφισβητούμε το θεσμό της κυβέρνησης αλλά δεν μπορούμε να μην αναγνωρίζουμε ειλικρινείς προθέσεις και στους άλλους που έχουν διαφορετική άποψη από μας και την υπηρετούν έμπρακτα συνειδητοποιώντας μερικοί απ΄αυτούς το προσωπικό κόστος, όπως φάνηκε από την πρώτη συνέντευξη της υπουργού αγροτικής ανάπτυξης στο δελτίο ειδήσεων του Άλφα.
Μπορούσε να διακρίνει κανείς ένα νέο πολιτικό ήθος ενός ευγενούς και με πυγμή πολιτικού με συγκροτημένο λόγο.
Άξια θετικής αναφοράς είναι και οι πρώτες κινήσεις διαφάνειας στις συνεδριάσεις των υπουργικών συμβουλίων και η κατάργηση της αργομισθίας των 250 εκατομμυρίων ευρώ των συμβούλων και των επιτρομανών.
Γιατί τα παραβλέπουμε αυτά;
Γιατί να μην εμπλουτίσουμε τη συλλογική ενεργειακή βιβλιοθήκη και με τα ελπιδοφόρα αυτά σχόλια;
Στο μπλογκ Πλάτανος στην ανάρτηση με τίτλο Ο Ζιν, ο Ζουν, ο Ζαν και ο Μπάρμπα Θαν εξιστορείται η αδιαφορία του προσωπικού ενός επαρχιακού νοσοκομείου στο οποίο μεταφέρθηκε από τρεις φίλους ένας γέροντας γείτονά τους και το πώς κατέστη δυνατόν μετά από ολονύχτια ταλαιπωρία του γέροντα στο διάδρομο να επιληφθούν μόνον αφού έχασαν την υπομονή τους και τους μίλησαν στη γλώσσα της Αδάτσικαλαμ (του εξωγήινου πλανήτη με τον οποίο προσομοιάζεται η κατάσταση που επικρατεί γενικότερα).
Να ετελέθ άτφελ αν οσόδ. Να νεδ ετεξάτικ οτ ορέγ αρότ αθ ινίγ σιτ σανάτυοπ είναι η καλυμένη απόδοση της στιχομυθίας που παρατίθεται στο μπλογκ.
Σε σχόλιο που έκανα σε μια στιγμή συναισθηματικής ταύτισης με τον γέροντα ότι λυπάμαι που δεν ξέρω να μιλάω στη γλώσσα της Αδάτσικαλαμ, ο Πλάτανος μου απάντησε ότι ο ίδιος λυπάται όταν αναγκάζεται να τη χρησιμοποιήσει και σε ένα άλλο σχόλιο συστήνει να την αποφεύγουμε γιατί μόνο κακό του εαυτού μας κάνουμε.
Τον τελευταίο καιρό η γλώσσα της Αδάτσικαλαμ σε απροκάλυπτη απόδοση είχε την τιμητική της σε αρκετά μπλογκς. Σε μερικά και με εικονογραφημένη απόδοση, ομολογουμένως ιδιαίτερα ευρηματική.
Αποδέκτες διάφοροι πολιτικοί αλλά και ο «αδαής» και «καθυστερημένος» λαός.
Η απροκάλυπτη αυτή γλώσσα της Αδάτσικαλαμ δεν αποτελούσε την παράθεση εκ των υστέρων κάποιας πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαράθεσης με τον αποδέκτη της, δεν εκστομήθηκε σε μια στιγμή επείγουσας κατάστασης και φυσικά δεν είχε οποιοδήποτε επωφελές αποτέλεσμα, όπως στην περίπτωση του νοσοκομειακού προσωπικού.
Δεν ήταν μια αντίδραση εν θερμώ. Για την κειμενογράφισή της, την εικονογράφισή της, τον επανέλεγχό της για ενδεχόμενα λάθη και την δημοσίευσή της μεσολαβεί αρκετός χρόνος.
Μήπως πρέπει να μας απασχολήσει αυτή η στάση μας ως μπλόγκερς;
Μήπως αυτή η στάση υπονομεύει τελικά αντί να προωθεί την ελευθερία των ιδεών μέσω των μπλογκς που τόσο υπερασπιζόμαστε θεωρητικά;
Μήπως θα πρέπει και μεις να αναγνωρίζουμε στους άλλους την ελευθερία να πιστεύουν αυτό που νομίζουν, όπως και μεις απαιτούμε και διεκδικούμε το δικαίωμά μας για ελευθερία στο διαδίκτυο;
Θα αντιτείνει κάποιος ότι η δική τους ελευθερία να πιστεύουν ό,τι θέλουν έχει επίπτωση στη δική μας ζωή.
Είναι γραμμένο: Μην κρίνεις για να μην κριθείς.
Πώς μπορούμε να κρίνουμε έναν ταλαίπωρο βιοπαλαιστή πατέρα που αναγκάζεται να προσχωρήσει σε κάποιο κόμμα, ίσως και υποκρινόμενος, για να βολέψει το παιδί του;
Εμείς δεν έχουμε βολευτεί σε κάποια θέση, ίσως πιο προνομιούχα απ΄ αυτήν των παιδιών του, έχοντας διαθέσιμο χρόνο και κατάλληλη διάθεση για να μπλογκάρουμε που, ίσως, να μην διαθέτουν ο ίδιος και τα παιδιά του;
Η αξιοκρατία της θέσης μας την οποία ενδεχομένως να επικαλεστούμε δεν κρύβει και την ευνοιοκρατία της οποίας τύχαμε, των αυξημένων δυνατοτήτων και ευκαιριών που μας επέτρεψαν να αξιοκαταταχθούμε;
Μήπως τελικά αναπαράγουμε και μεις την υποκρισία των τηλεαστέρων:
Τουλάχιστον εκείνοι αμείβονται γι αυτό. Εμείς τί κίνητρο έχουμε;
Μήπως αντί να κρίνουμε απλά τους άλλους, θάπρεπε να εστιάσουμε την προσπάθειά μας στις αιτίες που η ελευθερία του ενός παραβιάζει την ελευθερία του άλλου;
.
.
