.
Παρατηρώντας χθες το βράδυ στα κανάλια το μούδιασμα των νεοδημοκρατών και το παραλήρημα των πασοκικών ψηφοφόρων με την αναγγελία των αποτελεσμάτων των εκλογών, μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα των ανθρώπων στον Κορυδαλλό στις δύο εντυπωσιακές αποδράσεις του Παλαιοκώστα.
Πανηγύριζαν για τη δική του απόδραση και ας ήξεραν ότι οι ίδιοι δεν έχουν ανάλογη ελπίδα. Πανηγύριζαν για τη χαρά του άλλου κι ας ήξεραν ότι θα δυσχεράνει τη δική τους ζωή στη φυλακή.
Απ΄ ό,τι βλέπουμε σε κινηματογραφικές ταινίες με κάθε τρόπο οι άνθρωποι που είναι έγκλειστοι σε φυλακές εκδηλώνουν τη συμπαράστασή τους στους συγκρατούμενούς τους,
τη χαρά τους στη χαρά της απελευθέρωσής τους και τη λύπη τους κατά τον εγκλεισμό τους.
Αρκετές φορές με έμπρακτη βοήθεια και προσωπικές θυσίες στους αδίκως εγκλεισμένους, όπως πρόσφατα στην περίπτωση του Ηλιόπουλου, όπως ο ίδιος δηλώνει στη συνέντευξή του Θοδωρής Ηλιόπουλος στην Ελευθεροτυπία, ή και με ποινή στέρησης για χρόνια των αδειών εξόδου τους, όπως στην περίπτωση του κρατούμενου Παναγιώτη Γεωργιάδη στον οποίο αναφέρεται το άρθρο Το συνδικάτο της ανθρωπιάς στο blog kiko.squat.gr.
Αυτό το ήθος των κρατούμενων εξέλιπεν παντελώς χθες βράδυ από τους ελεύθερους πολίτες ψηφοφόρους των κομμάτων, αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη σχετικότητα των θεσμών της κοινωνίας μας και των κατηγοριοποιήσεων των πολιτών.
Οι έγκλειστοι πολίτες στις φυλακές της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων τους αποδεικνύονται ωριμότεροι των μη έγκλειστων πολιτών συνειδητοποιώντας ότι στην κοινωνία μας δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι.
Όπως λέει ο Πλάτανος στο Παραμίθι του: «Στο ίδιο καζάνι της φτώχειας έβραζαν νικητές και νικημένοι. Στην πείνα οι νικητές, στην πείνα και οι νικημένοι. Στα χωράφια οι νικητές, στα χωράφια και οι νικημένοι. Δεν έβλεπες και καμιά διαφορά στη ζωή του λαού τον νικητών. Με τα ίδια ντρίλινα παντελόνια κάθονταν στις καρέκλες του καφενείου. Γιαυτό και στα καφενεία δεν ξεχώριζαν νικητές και νικημένους. Βλέπετε η καρέκλα δεν έχει μυαλό να σκεφτεί ότι ο κώλος του νικητή είναι πιο μυρωδάτος από τον κώλο του νικημένου. Υπήρχε ένας σεβασμός στον αέρα και σχεδόν ποτέ δεν προκαλούσε ο νικητής τον νικημένο, αφού στο ίδιο καζάνι έβραζαν και σε κάθε βήμα σκουντούφλαγε ο ένας απάνω στον άλλον».
