.
Παρακολουθώντας τα πρόσφατα επεισόδια στα Εξάρχεια και τα προηγούμενα στην πορεία για τον νεκρό Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ από το Πακιστάν, μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ενός φαύλου κύκλου, ενός ατέρμονα αδιέξοδου κύκλου δράσης-αντίδρασης, όπου η διαμαρτυρία συνεπάγεται άσκηση βίας και η άσκηση βίας συνεπάγεται διαμαρτυρία.
Μολονότι σε αρκετά από τα ιστολόγιά μας φιγουράρει η ρήση του Αϊνσταίν ότι ¨ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με την ίδια λογική η οποία το δημιούργησε"και αυτή του Γκάντι «συ γίνε η αλλαγή που επιθυμείς» και καταγγέλλουμε την αντιμετώπισή μας ως αγέλης, επιβραβεύουμε το πετροβόλημα αδιακρίτως μιας ομάδας επαγγελματιών για τα πεπραγμένα κάποιων απ΄αυτούς και στη συνέχεια διαμαρτυρόμαστε για την εκ μέρους τους αδιάκριτη βιαιοπραγία τους.
Αν και καυτηριάζουμε τη στάση μέρους των συμπολιτών μας να αναπαράγουν παλιές αντιλήψεις και ξεπερασμένα πρότυπα στην πολιτική ζωή του τόπου μας και καταγγέλλουμε τις προσπάθειες συμμόρφωσής μας και αντιμετώπισής μας ως αγέλης από τους εξουσιαστικούς θεσμούς, κάνουμε και μεις το ίδιο καταλογίζοντας συλλογική ευθύνη σε κατηγορία των συμπολιτών μας.
Μολονότι κάνουμε αναλύσεις για τις αιτίες και τους ηθικούς αυτουργούς της βίας και μιλάμε για την κυριαρχία και την καλυμμένη βιαιοπραγία των τραπεζών και των μεγαλοεταιριών, κατευθύνουμε την αντίδρασή μας στους αδύναμους υποτελείς τους.
Καμία πορεία, καμία διαμαρτυρία δεν διοργανώθηκε κατά των μεγαλοεταιριών για τους νεκρούς της ΛΑΡΚΟ και του μεταλλείου - φονιά στη Στρατονίκη.
Ούτε ποτέ έχει γίνει κάποια πορεία για την αφαίμαξη των τραπεζιτών, για τους οποίους οι ίδιοι οι υπάλληλοί τους, όταν πια οι τραπεζίτες είχαν εγκαταστήσει την κυριαρχία τους και τους ξεπέταξαν, κυκλοφόρησαν πριν κάμποσα χρόνια αφίσες που τους παρομοίαζαν ως βρυκόλακες εν δράσει.
Μολονότι μιλάμε για ελευθερία ιδεών και όχι χειροπέδες στη σκέψη, γελοιοποιούμε σχολιαστές των αναρτήσεών μας με αντίθετη άποψη, λοιδορούμε ενδεχόμενη αδυναμία έκφρασής τους στοχοποιώντας τους ως υποβολιμαίους, μερικές μάλιστα φορές εκθέτοντας κατόπιν έρευνας και προσωπικά τους στοιχεία.
Άλλες φορές επισημαίνουμε και ορθώς την ανάγκη για διαφάνεια της ζωής και των πεπραγμένων των ομιλούντων και αρθρογραφούντων, αλλά χωρίς ταυτόχρονα να εκθέτουμε και να διαφανοποιούμε και τη δική μας ζωή ως αρθρογραφούντες.
Κρίνουμε ανθρώπους από τις καταγεγραμμένες δημόσια πράξεις τους, κατηγοριοποιώντας τους σε αξιόλογους και μη, αναιρώντας έτσι την υποστασιακή και όχι χρηστική αξία των ανθρώπων, ενώ διαμαρτυρόμαστε για την κατηγοριοποίηση και την απαξίωση αδύναμων ανθρώπων από τους εξουσιαστικούς θεσμούς.
Τιμούμε τις δημόσιες πράξεις των ανθρώπων ή κατακρίνουμε την απουσία τους χωρίς να ξέρουμε τις συνθήκες ή τα κίνητρα που ώθησαν τους μεν στην κοινωφελή τους δράση, τους δε στην αποχή τους.
Χωρίς να ξέρουμε αν οι πρώτοι φυγοδίκησαν από δύσκολες προσωπικές, οικογενειακές ή φιλικές καταστάσεις και προτίμησαν την κοινωνική αναγνώριση του δημόσια ορατού έργου.
Σήμερα άκουσα στις ειδήσεις ότι κάποιος στην Ιταλία που είχε αποφυλακιστεί ζήτησε να επιστρέψει στη φυλακή γιατί δεν άντεχε την γκρίνια της γυναίκας του.
Δημιουργούμε ανθρώπους πρότυπα και τους αντιπαραθέτουμε στους ανθρώπους πρότυπα της εξουσίας.
Μας ταυτοποιούν οι εξουσιαστικοί θεσμοί με μια λίστα ιδιοτήτων, συμπληρώνουμε και μεις αυτή τη λίστα με αντιστασιακές επίσημες και ανεπίσημες περγαμηνές.
Εν τέλει, μήπως δεν είμαστε απέναντι στις εξουσίες, αλλά τα "προοδευτικά" μέσα άσκησής τους;
Μήπως αυτός είναι ο "διακριτικός¨τρόπος εμπέδωσης των αξιών τους, ο αθόρυβος τρόπος που οι λίγοι κουμαντάρουν τους πολλούς;
Βλ. και Eίναι η Ενεργή Αντίσταση Λύση Σήμερα;
. .
