.
Μια φορά και έναν καιρό σε μια όμορφη χώρα με καταπράσινα λιβάδια και κρυστάλλινα νερά ζούσαν ειρηνικά και αδελφωμένα άνθρωποι και ζώα.
Κατά καιρούς ανάμεσα στους ανθρώπους εμφανίζονταν προβλήματα από τη κοινή διαβίωσή τους. Αλλά δεν διαρκούσαν πολύ. Οι μεγαλύτεροι και πιο στοχαστικοί τους θύμιζαν το δώρο της ζωής και πώς δεν πρέπει να το σπαταλούν, ότι όλοι τους είναι ταξιδευτές με ίδιο προορισμό, όλοι τους έχουν τις ίδιες λύπες, τις ίδιες χαρές, τις ίδιες αγωνίες και η τάξη επανέρχονταν από μόνη της στη μικρή κοινωνία τους.
Οι άνθρωποι στοχάζονταν και συναινούσαν από μόνοι τους σε μια δίκαιη διευθέτηση των διαφορών τους.
Τα χρόνια περνούσαν και η ζωή με τις κακουχίες της, τις δοκιμασίες της και τις χαρές της τους έκανε όλο και πιο σοφούς και οι αντιδικίες ανάμεσά τους έτειναν να εξαφανιστούν.
Μια χρονιά γεννήθηκε ένα μωρό που έμελλε να διαταράξει την ηρεμία αυτών των όμορφων ανθρώπων.
Λόγω κάποιας κακουχίας της μητέρας, το μωρό στερήθηκε τη μητρική ζεστασιά και αγάπη και έγινε σκληρό.
Του άρεσε να ταλαιπωρεί και να βασανίζει τα μικρά ζωάκια.
Δυστυχώς, η παραξενιά αυτή δεν έγινε έγκαιρα αντιληπτή.
Καμία άλλη μάννα δεν ανέλαβε να αναπληρώσει τη μητρική στοργή να νοιώσει το μωρό ασφάλεια και αποδοχή.
Όταν μεγάλωσε αρκετά άρχισε να υποβλέπει τους συνανθρώπους του.
Αλλά επειδή δεν μπορούσε να τους εναντιωθεί φανερά, σκέφτηκε πονηρά και άρχισε τις ζαβολιές ώστε να τους κάνει να τσακώνονται μεταξύ τους.
Αφού τους άφησε λίγο καιρό στη βαβούρα αυτή και κάθε φορά ήταν όλο και πιο εφευρετικός, κάποια στιγμή ανέλαβε πρωτοβουλία.
Εμφανίστηκε στην πλατεία και άρχισε να τους μιλά πώς αυτός ήταν προορισμένος να θέσει τέρμα στη διχόνοια.
Για να τους πείσει άρχισε διάφορα ταχυδακτυλουργικά που είχε σκαρφιστεί τίς νύχτες που κατέστρωνε τις ζαβολιές του.
Οι συνάνθρωποί του, όμως, που ζούσαν το καθημερινό θαύμα της ζωής δεν χαμπάριαζαν απ΄αυτά και τον αγνοούσαν.
Κάποια μέρα, όμως, ενέσκηψε επιδημία υπνηλίας στην όμορφη αυτή χώρα και οι άνθρωποι της άρχισαν να παραμυθιάζονται, να πιστεύουν τις διακηρύξεις του ζαβολιάρη αυτού ανθρώπου.
Κάποιοι, είπαν μετά ότι αυτός ήταν που έριξε κάτι στο νερό και λογοκοιμόντουσαν όλοι εκείνη τη μέρα. Αλλά κανείς δεν ξέρει με σιγουριά.
Αφού λοιπόν κέρδισε την εμπιστοσύνη τους άρχισε σιγά-σιγά να τους παραμυθιάζει ότι είναι απεσταλμένος του θεού και οφείλουν να του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη.
Η επιδημία της υπνηλίας δεν έλεγε να περάσει και οι άκακοι αυτοί άνθρωποι έφτασαν να προσκυνούν τον εκλεκτό του θεού που παρίστανε ο αλητήριος αυτός άνθρωπος.
Ο εκλεκτός του θεού, όμως είχε ένα φόβο. Μήπως η επιδημία εξασθενήσει και οι άνθρωποι σταματήσουν να λογοκοιμούνται και αποκαλυφθεί η απάτη του.
Γιαυτό στρώθηκε στη δουλειά.
Έφτειαξε φιρμάνια για το τι πρέπει να πιστεύουν, να επιθυμούν και να κάνουν οι άνθρωποι.
Προσεταιρίστηκε καποιους απ΄αυτούς, άλλους εξαγοράζοντας και άλλους παραμυθιάζοντας ότι είναι για το καλό της χώρας και τους έβαλε να πείθουν τους ανθρώπους ότι τα φιρμάνια αυτά είναι από τον ουρανό και οφείλουν να τα υπακούουν.
Για να τους πείσουν επικαλούνταν το γαλάζιο αίμα που είδαν με τα μάτια τους να έχει ο εκλεκτός και πώς είναι θέλημα θεού αυτός και τα βλαστάρια του να είναι οι παντοτεινοί αφέντες τους και οδηγοί.
Και ότι οι ίδιοι με την μεσολάβηση του ελεκτού απέκτησαν γαλαζοκόκκινο αίμα και είναι προορισμένοι να είναι οι διαμεσολαβητές των βουλών του εκλεκτού.
Έτσι δημιουργήθηκαν κάστες ανθρώπων, ανώτερες και κατώτερες.
Οι άνθρωποι που ήταν πριν αφέντες του εαυτού τους και ίσοι μεταξύ τους τώρα έγιναν υπήκουοι και άνισοι μεταξύ τους.
Με τον τρόπο αυτό ο εκλεκτός ασκούσε άκοπα το αφεντιλίκι και ήταν ασφαλής και απερίσπαστος να σκαρφίζεται τις νέες βουλές του Κυρίου.
Καθώς με τον τρόπο αυτό πέτυχε αυτός που ήταν ένας να ελέγχει τους άλλους που ήταν πολλοί, βάζοντάς τους να ελέγχουν ο ένας τον άλλο.
Κρατώντας τους απασχολημένους σε διχόνοια και διαπληκτισμούς μεταξύ τους, αφού ο ένας ήταν αφέντης του άλλου, ένοιωθε αρκετά ασφαλής να συνεχίσει άνετα το θεάρεστο έργο του.
Κατά καιρούς κάποιοι υπήκουοι κατανικούσαν προσωρινά την κατάσταση της υπνηλίας, συνειδητοποιούσαν τη συμπαιγνία και επαναστατούσαν.
Προσπαθούσαν να πουν και στους άλλους ότι ο εκλεκτός και οι διαμεσολαβητές είχαν κόκκινο αίμα όπως κι αυτοί και ότι είχαν εξαπατηθεί.
Αλλά ο εκλεκτός είχε προβλέψει γι αυτό και μπορούσε και εξουδετέρωνε και απομόνωνε τους αιρετικούς να μην μολύνουν τους λοιπούς.
Εφάρμοζε και εδώ την γνωστή παλιά συνταγή. Επικαλείτο δημόσιο κίνδυνο και την ανάγκη συσπείρωσης των υπήκοων για την προστασία τους.
Η μεθόδευση ήταν τόσο αποτελεσματική που κατά καιρούς, όταν οι υπήκοοι έδειχναν γενικά σημάδια αφύπνισης και διαφαινόταν κίνδυνος να αποκαλυφθεί, έβαζε κάποιους από τους υποτακτικούς του στο παιχνίδι του επαναστάτη αιρετικού και επανέφερε την τάξη.
Παράλληλα διοργάνωνε και διάφορες φιέστες να κρατάει απασχολημένους τους υπήκουους και να τους παραπλανεί ότι αυτοί κουμαντάρουν τη ζωή τους.
Σε μια απ΄αυτές τις φιέστες οι άνθρωποι καλούνταιν να προσέλθουν σε ένα κουτί να διπλώσουν ένα χαρτάκι και να το ρίξουν στο άνοιγμα που είχε το κουτί.
Πριν απ΄αυτήν τη διαδικασία είχαν προηγηθεί διάφορες πανηγύρεις για να εμπνευστούν τί θα γράψουν στο χαρτί.
Οι άνθρωποι είχαν πειστεί ότι το χαρτί αυτό με το που γράφουν σ΄αυτό ένα όνομα αποκτά μαγική δύναμη και τους δίνει τη δύναμη να κουμαντάρουν τη ζωή τους.
Τα έργα και οι ημέρες αυτού του διαμόνιου ανθρώπου δεν έχουν τελειωμό.
Αραγε, υπάρχει ελπίδα οι άνθρωποι αυτής της κάποτε όμορφης χώρας να ανάρρωσαν από την κατάσταση της υπνηλίας που ενέσκηψε σιγά-σιγά;
___________________________
Η ιστορία βασίστηκε στην ιστορία του Friederick Mann που αναφέρεται στο Nόμοι για την Ασφάλεια από τις Κυβερνήσεις - Σε Ποιά Φυλή Ανήκουμε;
