Εν ψυχρώ.
Το θάνατό του ακολούθησε παλλαϊκό ξεσήκωμα.
Στο όνομά του οι νέοι εξεγέρθηκαν.
Το όνομά του έχει ηρωποιηθεί.
Θα μείνει στην ιστορία.
Αυτό, δεν γνωρίζουμε αν το παιδί το επιθυμούσε.
Όσο ζούσε δεν έκανε κάτι για να το επιδιώξει.
Γιαυτό και γω δεν αναφέρω το όνομά του.
Υπάρχουν άνθρωποι που το θεωρούν τιμή τους να ακούγεται το όνομά τους, να τους αποδίδονται τιμές και να μένουν στην ιστορία.
Μερικοί κάνουν ό,τι μπορούν για να συμβεί αυτό.
Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που δεν το επιθυμούν αυτό.
Άλλοι, γιατί δεν επιθυμούν να αφήνουν ίχνη, θέλουν να περνούν απαρατήρητοι.
Μόνο τότε νοιώθουν ελεύθεροι.
Άλλοι, γιατί θεωρούν ότι ακόμα κι αν έκαναν κάτι που για τους άλλους είναι σημαντικό, για τους ίδιους δεν είναι.
Σε τι βοήθησε να σταματήσει η αδικία και η δυστυχία στον κόσμο; διερωτώνται.
Δεν αποδέχονται τιμές και βραβεύσεις.
Άλλοι, γιατί θεωρούν ότι ακόμη κι αν φαίνεται ότι έκαναν κάτι που όπως κι οι άλλοι θεωρούν ότι κάτι άλλαξε στον κόσμο, δεν θεωρούν ότι αυτό το έκαναν αυτοί.
Δεν νοιώθουν ξεχωριστοί από τους άλλους, αφού ο ένας προσδιορίζει τον άλλο.
.
Στον κόσμο αυτό όλοι μας παίζουμε ρόλους.
Κάποιοι από τους ρόλους αυτούς είναι κοινοί για όλους, όπως είναι οι ρόλοι του καταναλωτή, του εργαζόμενου, του πολίτη-υπήκοου (φορολογούμενου, κ.α).
Άλλοι δεν είναι κοινοί, αλλά αφορούν πολλούς: ο ρόλος του πιστού, του πατριώτη, του καθώς πρέπει, κ.α.
Άλλοι, πάλι, είναι πιο προσωπικοί και εξατομικευμένοι, όπως ο ρόλος του επιστήμονα, του κορυφαίου επιστήμονα, του πνευματικού ταγού, του φιλάνθρωπου, του πετυχημένου, του υπεράνω.
Όπως όλα στον κόσμο αυτόν, οι ρόλοι αυτοί έχουν και το αντίθετό τους: τον αντίθετο ρόλο που παίζει κάποιος άλλος, αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος σε διαφορετικές περιστάσεις ή περιόδους της ζωής του.
Οι περισσότεροι από τους ρόλους αυτούς είναι μαθημένοι, μας τους έχουν εμφυσήσει από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ιδιαίτερα μέσω της εκπαίδευσης.
Να παίζουμε ρόλους είναι ο τρόπος που έχουμε οι άνθρωποι να γνωρίσουμε τον κόσμο, ερχόμενοι σε σχέση ο ένας με τον άλλο γνωρίζοντας τον εαυτό μας και τους άλλους.
Πολλοί, όμως, από μας είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με τους ρόλους αυτούς και τους παίζουμε τόσο καλά που ξεχνάμε ότι είναι απλά ρόλοι που παίζουμε στο θέατρο της ζωής.
Ακόμη κι όταν, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, οι ρόλοι αυτοί εναλλάσσονται στο αντίθετό τους ακόμη και στη διάρκεια της ημέρας, όπως συμβαίνει
- με τον υπήκοο στη δουλειά του που μεταστρέφεται σε αφέντη στην οικογένειά του,
- τον αφέντη στη δουλειά του που μεταστρέφεται σε υπήκοο στην κυρά του,
- τον πάντα ευγενικό και προσηνή υπάλληλο στο βλοσυρό προϊστάμενό του που κάνει το βλοσυρό αφεντικό στον υφιστάμενό του,
- τον υπεράνω την ημέρα που τη νύχτα υποδύεται τον υποκάτω κ.ο.κ.
Στον κόσμο μας, για να να φανείς καλός εσύ, κάποιος άλλος πρέπει να είναι ο κακός.
Για να «,μεγαλουργήσεις», κάποιοι άλλοι δεινοπαθούν.
.
Μπορεί εσύ να είσαι το χέρι που ζωγραφίζει ή συγγράφει, άλλα κάποιοι άλλοι είναι ο καμβάς, το χρώμα, το πινέλο, ο υπολογιστής και το χαρτί.
Χωρίς αυτά δεν μπορείς να δημιουργήσεις.
Και για τον καμβά, το χρώμα, το πινέλο, τον υπολογιστή, το χαρτί, κάποιοι υποφέρουν ή θάβονται ζωντανοί.
.
Γιαυτό, δεν αποδέχονται τιμές και βραβεύσεις.
.
Ίσως αρκετοί αντιτείνουν ότι οι επέτειοι και οι τιμές είναι για μας που τιμούμε.
Κάποιος είχε πει: «Αλοίμονο στους λαούς που χρειάζονται ήρωες»
Βλ. και
.
- Οι Επέτειοι
- Εμείς και το Παιδί
- Oι Καλοί και οι Κακοί στο Θέατρο Σκιών του Κόσμου
