.
Λένε ότι τα άκρα συναντώνται. Μπορεί να το δει κανείς στις συναναστροφές μικρών παιδιών και υπερήλικων ανθρώπων.
Και οι δύο αυτές ηλικίες του ανθρώπου έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Την εξιστόρηση ηρωικών στιγμών του παρελθόντος, φανταστικών στην περίπτωση των μικρών παιδιών, υπαρκτών αλλά μακρινών στην περίπτωση των γερόντων, ως επί το πλείστον σχετικά με τον πόλεμο και άλλες εθνοεγέρσεις.
Και οι δύο αυτές ομάδες των ανθρώπων προσπαθούν με τον τρόπο αυτό να αναπληρώσουν το κενό της τωρινής πραγματικότητας της ζωής τους, η οποία στην περίπτωση των παιδιών υπολείπεται της παιδικής φαντασίας τους που καλλιεργείται από τα αναγνώσματά τους, στην δε περίπτωση των γερόντων έχει καταστεί βαρετή.
Η γιορταστική ενθύμηση του παρελθόντος και η εξιδανίκευση που την συνοδεύει τις περισσότερες φορές λειτουργεί ως αναπλήρωση ενός φτωχού παρόντος.
Οι επέτειοι στη ζωή ενός τόπου ή ενός ανθρώπου λειτουργούν ως τονωτικές ενέσεις, ενέσεις ευφορίας σε ένα άγονο παρόν.
Στις ημέρες μας οι επέτειοι έχουν κάπως ατονήσει. Έχουν γίνει εθιμοτυπικές και βαρετές, έχουν χάσει την παλιά τους αίγλη, δεν τονώνουν πια τον οργανισμό.
Είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα στείρας επανάληψης, ή είναι γιατί έχει χαθεί στη ζωή μας η ικανότητα στιγμιαίας αναλαμπής;
Κι αν είναι έτσι, είναι αυτό αποκαρδιωτικό;
Η απάντηση, όπως συμβαίνει με όλες τις απαντήσεις. είναι σχετική.
Εξαρτάται από το πώς θα το δει κανείς, πώς θα το χειριστεί.
Σοφός είναι αυτός που οτιδήποτε το στρέφει για το καλό του, έλεγαν οι παλιοί.
Δεν έχει τόσο σημασία τι είναι αυτό που συμβαίνει.
Αλλά τι κάνει κανείς με αυτό που συμβαίνει.
Θα αφήσουμε τη σημερινή διάχυτη βαρεμάρα να μας καταθλίψει και να μας αδρανοποιήσει, θα προσπαθήσουμε να διαφύγουμε με τεχνητά παραγεμίσματα;
Μήπως θα μπορούσαμε να το δούμε σαν την ανάγκη για μια άλλη στάση ζωής;
Να το δούμε σαν το φυσικό τέλος μιας κατάστασης πραγμάτων που μας υπηρέτησε και τώρα πρέπει να την αποθέσουμε και να ανοιχτούμε σε μιαν άλλη;
Μήπως θάπρεπε να αντέξουμε χωρίς αναπληρώσεις μέχρις ότου οι επέτειοι θα εξωτερικεύουν δικές μας εσωτερικές διεργασίες και όχι των άλλων;
Να γιορτάζουμε και να αναβιώνουμε αυτό που ζήσανε άλλοι, ακόμη κι αν αυτοί οι άλλοι είμαστε εμείς αλλά διαφορετικοί από ό,τι σήμερα, ίσως δεν ωφελεί.
Είναι χωρίς περιεχόμενο, χωρίς αντίκρυσμα.
Είναι ζωή με δανεικά.
Τα δανεικά μας επιτρέπουν να λαμποκοπάμε με κορδέλες και σελοφάν, αλλά θάρθει η ώρα του λογαριασμού και η κατάσταση θα αντιστραφεί.
Χτίζουμε παλάτια στην άμμο και με το πρώτο ανεμοβρόχι θα αποκαλυφθεί.
Το παλάτι θα σωριαστεί και θα σηκωθεί κουνιαχτρός.
Καλύτερα ένα φτωχικό σπιτάκι με θεμέλια γερά που θα μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε το αεράκι, έως ότου δεν χρειαζόμαστε καν σπιτάκι.
Γιατί θα νοιώθουμε ότι το κουβαλάμε παντού. Γιατί θα έχουμε γίνει οι ίδιοι το σπίτι αυτό.
.
