.
Ο κόσμος είναι ένα θέατρο λέγαν από παλιά. Θέατρο σκιών θα μπορούσαμε να πούμε. ...
Σκηνικό η ζωή. Οι άνθρωποι θεατές και οι σκιές τους ηθοποιοί.
Οι σκιές είναι όλα όσα οι άνθρωποι κάποια στιγμή απορρίψαμε, απωθήσαμε από τη ζωή μας, Είναι κομμάτια του εαυτού μας που αυτονομήθηκαν.
Οι σκιές, άλλες υποδύονται τους καλούς, άλλες τους κακούς, άλλες τους ήρωες, άλλες τους δειλούς για του έργου την πλοκή.
Οι ρόλοι τους εναλλάσσονται με την αλλαγή του έργου στη σκηνή. Οι κακοί στο ένα έργο είναι οι καλοί στο άλλο κ.ο.κ.
Πολλοί από τους θεατές ταυτιζόμαστε με τους ηθοποιούς και είναι σαν να συμμετέχουμε κι εμείς στην όλη πλοκή.
Ταυτιζόμαστε με τη σκιά κάποιου άλλου που μας είναι πιο ελκυστική και όχι με τη δική μας που μας ήταν απωθητική.
Άλλοι είμαστε με τους κακούς, τους αθόρυβους, τους σιωπηλούς, οι περισσότεροι με τους καλούς, τους ήρωες, τους φανταχτερούς, άλλοτε γελάμε, χειροκροτάμε, ζητωκραυγάζουμε και άλλοτε κλαίμε, μερικές φορές αγωνιούμε, κάποτε κλείνουμε τα μάτια να μη δούμε.
Είναι σαν να είμαστε και εμείς στη σκηνή και να δεινοπαθούμε.
Μερικοί ανεβαίνουμε στη σκηνή και απαιτούμε να αλλάξει η πλοκή να μας είναι πιο αρεστή.
Δεν συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε οι ίδιοι στη σκηνή, αλλά μια προβολή και μάλιστα ούτε καν η δική μας, αλλά κάποιου άλλου.
Δεν συνειδητοποιούμε το μπέρδεμα. Ότι ο ένας κουβαλά τις σκιές του άλλου.
Για να σταματήσει το κοσμικό αυτό παιχνίδι σκιών, αν μας θλίβει και δεν μας ευχαριστεί πια, ας μείνουμε λίγο σιωπηλοί, ας παρατηρήσουμε απλώς και ίσως μπορέσουμε να δούμε ότι δεν είμαστε εμείς στη σκηνή και αδίκως δεινοπαθούμε με τα τεκταινόμενα σ αυτή.
Ίσως, αναγνωρίσουμε τις σκιές μας, τα κομμάτια μας που απωθήσαμε σ΄αυτούς που αντιπαθούμε.
Σιωπηλοί, χωρίς τη σκέψη να μεσολαβεί, απαλλαγμένοι από τα δεσμά του παρελθόντος που η σκέψη προκαλεί, απαλλαγμένοι από της σκέψης τα δεσμά, πρότυπα και συγκρίσεις, ίσως και συμβεί να ανοίξουμε ξανά, να ανακαλέσουμε τα κομμάτια που αποδιώξαμε, να μαζέψουμε τη σκιά μας και να την αφομοιώσουμε και να απεμπολίσουμε τα κομμάτια, τις σκιές, των άλλων που έχουμε συνεταιριστεί.
Ίσως τότε γίνουμε διαπερατοί, διάφανοι, και δεν ρίχνουμε πια σκιές.
Μόνον τότε θα μπορέσουμε να αποσπαστούμε από τον κόσμο των αντιθέτων στον οποίο έχουμε εμπλακεί.
Να απεμπλακούμε από τον αδιέξοδο κόσμο των αντιθέτων που όσο μοχθούμε για τον ένα πόλο τόσο ενισχύουμε και τον αντίθετο πόλο του, όσο μοχθούμε για το καλό, την ελευθερία, την ειρήνη, άλλο τόσο κακό, ανελευθερία και βία προκύπτει.
Αντί να πολεμάμε το κακό στον άλλο, ας το αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας, απενοχοποιώντάς το.
Αντί να αρνούμαστε το καλό στον άλλο, ας το αποδεχθούμε στον εαυτό μας, απελευθερώνοντάς το.
Με τον τρόπο αυτό, ίσως, τελειώσουμε το κοσμικό αυτό παιχνίδι των αντιθέτων που τόσο μας έχει κουράσει μερικούς και, ίσως, ανοιχτούμε σε ένα άλλο πιο απολαυστικό που θα μπορούμε να το αναγνωρίσουμε σαν παιχνίδι και όχι καταναγκασμό.
.
Αφιερωμένο στους χθεσινούς τραυματίες.
.
