.
Τελευταία γίνεται πολύς λόγος στο διαδίκτυο για την ανωνυμία των blogs.
Απ΄όσο γνωρίζω στα blogs υπάρχει ψευδωνυμία όχι ανωνυμία.
Ανώνυμοι είναι μόνον μερικοί μη bloggers σχολιαστές των αναρτήσεων των blogs.
Απ΄ό,τι φαίνεται η ψευδωνυμία εκλαμβάνεται ως ανωνυμία και τα δύο θεωρούνται ως προστασία και δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης ή ως ανευθυνότητα, αποποίηση συνεπειών.
Θα επιχειρήσω να θέσω μια διαφορετική όψη της ψευδωνυμίας και της ανωνυμίας.
Το όνομά μας είναι η υπογραφή μας, δηλαδή η δήλωση της ξεχωριστής οντότητας του καθένα μας, αυτό που προσδιορίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, την διαφοροποιημένη εκδήλωσή μας σ΄αυτόν τον κόσμο.
Σήμερα, με τη σταδιακή απώλεια του νοήματος των πραγμάτων, η οποία γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στον τομέα της πολιτικής, τα ονόματά μας έχουν απολέσει την αρχική τους έννοια της υπογραφής της οντότητάς μας. Ο Φώτης δεν εκπέμπει φως, ο Ανδρέας δεν εκφράζει ανδρεία κ.ο.κ.
Τα ονόματα έχουν καταντήσει σκέτες ετικέτες και αντικείμενο ανεκπλήρωτων πόθων γονέων ή μέσον εξευμενισμού σογιών που επικυρώνονται από την εκκλησιαστική και την κρατική εξουσία ως απόδειξη της εξουσίας τους στους πιστούς τους και τους υπήκόους τους.
Όχι κάτι πολύ διαφορετικό από τα νούμερα των φυλακών, αφού, όπως κι αυτά, φτιάχνονται για μας χωρίς εμάς, κοσμούν καρτέλες και χρεόγραφα και οφείλουμε να τα απαγγέλλουμε σε κάθε συναλλαγή.
Η αποποίηση αυτής της επιβεβλημένης ονοματοδοσίας κάθε άλλο παρά ανευθυνότητα δηλώνει.
Αντιθέτως αποτελεί τον ύψιστο βαθμό της υπευθυνότητας, δηλώνει την κατάσταση του ανθρώπου που αποτινάσσει τον ετεροπροσδιορισμό του, που αποποιείται την ιδιότητα του πιστού και του υπήκοου.
Επιλέγει ο ίδιος το όνομά του εκφράζοντας θετικά ή αποθετικά όψεις της κατάστασής του, εκδηλωμένης ή εν δυνάμει. Έτσι ονομάζεται: Oδοιπόρος, Σάντσο, Στοχασμός, Απλός, Πλάτανος, Τσαούσα, οι Παρέες Γράφουν Ιστορίες, κ.α.
Η έλλειψη ονόματος, η ανωνυμία, θα παρέπεμπε στην κατάσταση πριν ή μετά την κατάσταση της επωνυμίας, την κατάσταση της μη διαμορφωμένης ξεχωριστής οντότητας, του μέλους ομάδας, ή την κατάσταση της ενότητας των πάντων, την κατάσταση του κανενός.
Η δεύτερη κατάσταση ανθρώπου δεν νομίζω ότι υπάρχει στον κόσμο αυτό, ή και να υπάρχει σίγουρα δεν αντιστοιχεί σε κάποιο blogger ή σχολιαστή blog.
Κρίνοντας από τα ιδιαίτερα σημαντικά σχόλια ανώνυμων σχολιαστών αναρτήσεων, (αρκετές φορές περισσότερο ενδιαφέροντα και αυθεντικά από τις ίδιες τις αναρτήσεις ) συμπεραίνει κανείς ότι όπως και με την κατεστημένη επωνυμία και η ανωνυμία δεν έχει την αρχική της έννοια και, ίσως, και να αποτελεί τον υπέρτατο βαθμό της ψευδωνυμίας, την υπέρτατη μορφή αποποίησης της κατεστημένης εξουσίας.
Επίσης, τόσον η ψευδωνυμία όσο και η ανωνυμία έχουν και μιαν άλλην απελευθερωτική όψη: αυτήν της αποποίησης της ανελευθερίας των προβεβλημένων επώνυμων που προκύπτει από το θόρυβο της λάμψης της επωνυμίας τους.
