.
Κλείνεις τα μάτια
και εξαφανίζονται τα πάντα.
Σταματάς τη σκέψη
απόλυτο κενό.
Μνήμες, κρίσεις,
κατακρίσεις.
πεποιθήσεις,
άφαντα κι αυτά.
Είναι η ζωή
ταινία,
όνειρο ξυπνητό
μιας άλλης ζωής
που αδυνατείς να δεις;
Μια κραυγή πόνου κι αγωνίας
από μια ηλικιωμένη κυρία
σ΄επαναφέρει στη σκηνή.
Είναι κι αυτό στην ταινία;
Τη σκηνοθέτησες εσύ
και δεν μπορείς να θυμηθείς;
Είναι ο πόνος δικός σου;
Είναι η κυρία εσύ
σε σκηνοθεσία πιστευτή;
