«Ὁ μόνος ἀληθινὸς νόμος εἶναι
ὁ νόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ λευτεριά Ἄλλος νόμος δὲν ὑπάρχει».
Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον
ὁ νόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ λευτεριά Ἄλλος νόμος δὲν ὑπάρχει».
Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον
«Βλέπεις (στη φυλακή) πολλούς αθώους, ανθρώπους που δεν είχαν χρήματα
για έναν καλό δικηγόρο ή για να πληρώσουν την εγγύηση»
Θοδωρής Ηλιόπουλος
Πολλοί επικαλούνται τους νόμους και τη δικαιοσύνη και διαβεβαιώνουν την πίστη τους σ΄αυτούς.
Πολλοί εξαίρουν τη σημασία της τήρησης των νόμων για την κοινωνική συνοχή και καυτηριάζουν την ανομία ως την ανυπαρξία νόμων και, κυρίως στις ημέρες μας, ως τη μη τήρηση των νόμων.
Λίγοι, όμως, παρατηρούν μιαν άλλη ανομία, αυτήν που συνιστούν οι ίδιοι οι νόμοι και η τήρησή τους.
Μιαν ανομία που συνοδεύεται με ανθρωποθυσίες, όπως αυτήν του Θοδωρή Ηλιόπουλου (Τραβάνε στο θάνατο τη ζωή του Θοδωρή Ηλιόπουλου) σήμερα, αυτήν των αποτρόπαιων θανατικών εκτελέσεων αθώων ανθρώπων στην Αμερική που εκτελούνται αν και γίνεται γνωστή η αθωότητά τους γιατί ο νόμος δεν επιτρέπει την αναψηλάφηση της καταδικαστικής τους απόφασης, (Πληροφορίες για τη Χώρα της Ελευθερίας.....), αυτήν των ανθρώπων που σαπίζουν στις φυλακές γιατί ο νόμος απαιτεί να πληρώσουν για να αποδείξουν την αθωότητά τους.
Την ανομία της καταστρατήγησης και κατατρόπωσης του ίδιου του λόγου ύπαρξής τους που ήταν η προστασία της ελευθερίας των ανθρώπων, της προστασίας τους από τις κατακτητικές βλέψεις άλλων ατόμων, της εξασφάλισης ότι κανείς δεν θα εξαναγκάζεται από άλλο άτομο ή ομάδα ατόμων να κάνει κάτι ενάντια στη θέλησή του.
Αντ΄αυτού οι νόμοι σήμερα προστατεύουν τους σφετεριστές της ελευθερίας των ανθρώπων από την άμυνα των ανθρώπων απέναντι τους, επιβραβεύοντας και καλύπτοντας τη νεοπειρατεία του σύγχρονου εταιρισμού, «πιάνοντας στον ιστό τους τους μικρούς και αφήνοντας να σχίσουν τον ιστό και να ξεφύγουν οι μεγάλοι», όπως παραδέχθηκε ο Σκύθης ηγεμόνας Ανάχαρσις.
Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει σήμερα ότι «ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας». όπως είπε ο κοινωνικός φιλόσοφος Frantz Fano;
Αποτέλεσμα συγκερασμού των συμφερόντων των αυθεντιών-νομοθετών τους και των συντεχνιών και ομάδων πίσω απ αυτούς, με τις φωτογραφικές διατάξεις και τα παραθυράκια (οι νόμοι είναι σαν τα λουκάνικα, καλύτερα να μην δεις πώς γίνονται, ομολογεί μετά γνώσεως ο πολιτικός Otto von Bismark) εμφανίζονται απρόσωποι και υπεράνω κάθε συμφέροντος ως την ενσάρκωση στο χαρτί της απόλυτης γνώσης και άδολης πρόθεσης και, γι αυτό, με καθολική ισχύ.
Και όπως κάθε απόλυτο, η γνώση αυτή αποκτά μεταφυσική ισχύ και ομιλεί, όπως προκύπτει από τις γενικευμένες αναφορές περί του τι «λέει ο νόμος».
(Και η απόλυτη ισχύς του νόμου δεν μειώνεται στο ελάχιστο, μολονότι λέει και ξελέει, πολύ συχνά, στις διαδοχικές εκδόσεις του περί του τί λέει).
Και για να ομιλήσει απαιτεί στρατιές καλοαμειβόμενων διερμηνέων και ερμηνευτών και εντολοδόχων εκτελεστών, ενδεδυμένος το ένδυμα του βασιλέως από πλήθος παλατιανούς οι οποίοι επικαλούμενοι το βασιλέα και τις προσταγές του κραδαίνοντας αλυσίδες και κρίκους δημιουργούν στρατιές υποτελών.
Έως Πότε;
Έως ότου κατανοήσουμε ότι οι δέκα εντολές και οι μυριάδες των παραλλαγών τους που ακολούθησαν ήταν νομοτελειακό να αποτύχουν γιατί ήταν κλαδιά χωρίς ρίζα.
Έως ότου κατανοήσουμε ότι ένας είναι ο νόμος, όπως είπε ο Γλάρος Ιωανάθαν, ο νόμος που οδηγεί στη λευτεριά μας: η γνώση του εαυτού μας, η αγάπη του εαυτού μας που συνεπάγεται την αγάπη των άλλων.
Έως ότου δεν έχουμε νόμους, Έως ότου γίνουμε ο Νόμος.
