- Παθογένεια των άλλων ή και δική μας;
Η κοινωνία μας νοσεί και αυτό μάλλον δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς.
Διαφωνίες υπάρχουν στο τι συνιστά τη νοσηρότητα αυτή, ποιες είναι οι αιτίες της και ποια η αντιμετώπισή της.
Αρκετοί θεωρούν ότι η νοσηρότητα αυτή είναι καθαρά εξωγενής, ότι δεν σχετίζεται καθόλου με μας τους ίδιους και τη στάση μας στη ζωή και καταγίνονται στο κατακεραύνωμα των άλλων.
Μερικοί αντιλαμβανόμαστε και τη δική μας εμπλοκή συμμεριζόμενοι αυτό που λέγαν οι παλιοί:
"Όπως μέσα, έτσι και έξω'
Ο εξωτερικός κόσμος είναι αντανάκλαση του εσωτερικού κόσμου.
Μιλούσαν για μικρόκοσμο, κόσμο και μακρόκοσμο σε αντανάκλαση ο ένας του άλλου. Όπως κάτω, έτσι και επάνω, έλεγαν οι Αιγύπτιοι.
Γιαυτό και συνιστούσαν το "γνώθι σ αυτόν".
Για να γνωρίσεις τον κόσμο, έλεγαν, πρέπει να γνωρίσεις τον εαυτό σου.
Για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει να αλλάξεις τον εαυτό σου.
- Αντιστοιχίες ανθρώπινου και κοινωνικού οργανισμού
Ο κοινωνικός οργανισμός μπορεί να ιδωθεί ως αντανάκλαση του σωματοψυχικού μας οργανισμού.
Όπως ο σωματοψυχικός μας οργανισμός και ο κοινωνικός οργανισμός διαθέτει μια σωματική δομή η οποία ζωογονείται από μια ζωτική δύναμη και εμψυχώνεται από την ενέργεια των επιθυμιών και της θέλησης της κοινωνίας.
Όπως στο σωματικό οργανισμό του ανθρώπου και στο σωματικό οργανισμό της κοινωνίας τα επί μέρους κύτταρα, εν προκειμένω οι άνθρωποι που την αποτελούν, συμπράττουν και συγκροτούν τα επί μέρους συστήματα του οργανισμού της:
το μυικό, σκελετικό, νευρικό, τροφοδοτικό, πεπτικό, αποχετευτικό κ.α
καθώς και τα διάφορα επί μέρους όργανα:
εγκέφαλο, νεφρά, σπλήνα, ήπαρ κ.λ.π.
Όπως και στον ανθρώπινο οργανισμό, τα διάφορα συστήματα και όργανα του κοινωνικού οργανισμού,
οι άνθρωποι που επιτελούν διάφορες λειτουργίες μέσα στην κοινωνία είναι ισότιμοι
με τον ίδιο τρόπο που είναι ισότιμα τα διάφορα όργανα και συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού (καθώς όλα είναι εξ ίσου απαραίτητα για τη λειτουργία του συνολικού οργανισμού).
Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες (κυκλοφοριακό σύστημα) είναι ισότιμοι με τους εργαζόμενους στην καθαριότητα και την αποκομιδή των απορριμμάτων (αποχετευτικό σύστημα) και αυτοί ισότιμοι με τους εργαζόμενους στις τέχνες (αναπνευστικό) κ.ο.κ.
Όπως στο σωματικό οργανισμό και στον κοινωνικό οργανισμό υπάρχουν κύτταρα ξενιστές και παράσιτα διαφόρων τύπων (ιοί, βακτηρίδια, σκουλήκια, κ.α).
Οι ξενιστές αποτελούν κι αυτοί με τη σειρά τους παράσιτα άλλων ξενιστών, κ.ο.κ. (μια κοινωνική ομάδα μπορεί να παρασιτεί σε μια άλλη ομάδα η οποία κι αυτή να παρασιτεί σε μιαν άλλη).
- Η παθογένεια ως εξελικτικός παράγοντας
Ο κοινωνικός οργανισμός όπως και ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι στατικός. Εξελίσσεται.
Και ένας τρόπος εξέλιξής του είναι και η παθογένεια, η ασθένεια.
Όπως συμβαίνει γενικότερα στη ζωή, οι δυσκολίες είναι αυτές που μας ισχυροποιούν και μας εμπλουτίζουν την οπτική. Μας προσγειώνουν, μας κάνουν να εμβαθύνουμε και να βρίσκουμε νέες διεξόδους.
Μέσω της ασθένειας ο οργανισμός δέχεται νέες πληροφορίες και εμπλουτίζεται.
Αποκτά ανοσία και ανοίγεται σε νέους τρόπους λειτουργίας αυξάνοντας το δυναμικό του.
Μεταλλάσσεται και γιαυτό εξελίσσεται.
Την ίδια λειτουργία επιτελούν και τα παράσιτα στις διάφορες μορφές τους, τόσο στον ανθρώπινο όσο και στον κοινωνικό οργανισμό.
Τον αποσταθεροποιούν, τον εμπλουτίζουν με νέα στοιχεία, νέες πληροφορίες, και του επιτρέπουν να αναδιοργανωθεί και να μεταβεί σε πιο εξελιγμένη κατάσταση.
Η ασθένεια αποτελεί μια δύσκολη συγκυρία για τον άνθρωπο και ειδικότερα για το σωματικό του οργανισμό.
Αυτό που δεν θα καταλάβαινε κανείς σε μια ολόκληρη ζωή με ομαλή ροή μπορεί να το καταλάβει σε μια δύσκολη συγκυρία σε πολύ πιο σύντομο χρόνο.
Γιαυτό, η ασθένεια μπορεί να λειτουργήσει ως παράγοντας επιτάχυνσης της ωρίμανσής μας, της εξέλιξής μας.
Θα εξαρτηθεί από το πώς θα τη χειριστούμε.
Μπορούμε να την κάνουμε σύμμαχο και όχι εχθρό.
- Τύποι παθογένειας Ανθρώπινου και Κοινωνικού Οργανισμού
Όπως με τις παθογένειες του ανθρώπινου οργανισμού και οι παθογένειες του κοινωνικού οργανισμού είναι διαφορετικής βαρύτητας με διαφορετική συμπτωματολογία.
Για τις αιτίες και την αντιμετώπισή τους έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες και μέθοδοι.
Άλλες αποδίδουν την αιτία στην επιβλαβή δράση των παρασίτων και καταγίνονται στην εξολόθρευσή τους, άλλες στην έλλειψη βασικών θρεπτικών συστατικών και συνιστούν επί πλέον πρόσληψη τροφής, άλλες σε εξωγενείς παράγοντες, κ.α.
Kάποιες από τις θεωρίες και τις πρακτικές έχουν σχολιαστεί σε προηγούμενες αναρτήσεις, βλ.
Α. Προβληματισμός Ενός Ολίγον Blogger
Β. Όπως Μέσα, έτσι και Έξω
και συνοψίζονται παρακάτω:
Α. - Το Σύγχρονο Κοινωνικό Καρκίνωμα
Η όλη εικόνα της σύγχρονης πραγματικότητας θυμίζει καρκίνωμα.
Κάποια κύτταρα του κοινωνικού οργανισμού έχουν γιγαντωθεί, έχουν παραβιάσει όλους τους νόμους της φυσικής συνύπαρξης στον πλανήτη
και συνεχίζουν συνεχώς να γιγαντώνονται σε βάρος των υπόλοιπων κυττάρων τα οποία αρχίζουν να ασφυκτιούν
κινδυνεύοντας με αφανισμό (μαζί και με τα καρκινικά κύτταρα).
Όπως λένε πολλοί, ο όγκος δεν είναι παρά σύμπτωμα ενός οργανισμού που νοσεί ολόκληρος, μια προειδοποίηση για αλλαγή, ή
όπως λέει ο Βίλχελμ Ράιχ, η απόσυρση της ζωτικής ενέργειας του οργανισμού (ίσως και ηθελημένη για όσους, ίσως και χωρίς να το συνειδητοποιούν, αποφασίζουν να τερματίσουν μια πορεία).
Οι τελευταίες επιστημονικές έρευνες τείνουν στο συμπέρασμα ότι η αιτία για την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων είναι η έλλειψη οξυγόνου.
Τα καρκινικά κύτταρα αναπτύσσονται σε συνθήκες έλλειψης οξυγόνου.
Επίσης, επίσημες επιστημονικές έρευνες επιβεβαιώνουν αυτό που πρέσβευαν παλιότεροι για αυτοϊαση αρκετών περιπτώσεων καρκινωμάτων.
- Η Αντιμετώπιση
Πώς καταπολεμάμε το καρκίνωμα;
Με εγχειρήσεις και χημειοθεραπεία; Με αφαίρεση των καρκινικών όγκων;
Όλες οι στατιστικές δείχνουν ότι οι όγκοι αργά ή γρήγορα ξαναεμφανίζονται και σε χειρότερη, πιο μοιραία, μορφή.
Κόβουμε ένα κεφάλι και φυτρώνουν δύο.
Τη Λερναία Ύδρα πώς την αντιμετωπίζουμε;
Πώς φέρνουμε οξυγόνο στα κύτταρα του πάσχοντος κοινωνικού οργανισμού μας;
Πριν κάμποσα χρόνια στην αίθουσα αναμονής ενός οδοντιατρείου άκουγα στην τηλεόραση κάποιον δημοσιογράφο να οδύρεται για το μέγα σκάνδαλο της εποχής, όπως έλεγε,
που ήταν κάτι σχετικά με κάποια βίλα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Κάποια στιγμή στην εικόνα του δημοσιογράφου να κόπτεται τόσο πολύ για το θέμα και να τον πνίγει η αγανάκτηση
αντιπαρατέθηκε στο νου μου η εικόνα της ικανοποίησης και ευχαρίστησης που θα ένοιωσε ο ίδιος άνθρωπος
όταν πληροφορήθηκε αυτή την, όπως έλεγε, τόσο δυσάρεστη και απευκταία κατάσταση,
για την οποία, όμως, θα είχε «κινήσει λυτούς και δεμένους» για να την εκμαιεύσει.
Και σκέφτηκα:
Αν κάτι μεμπτό συνέβαινε με κάποιον δικό του, κάποιον φίλο του,
ο ίδιος άνθρωπος μάλλον θα στενοχωριόταν, θα ευχόταν να μην το ήξερε
και ίσως θα του συμπαραστεκότανε
ή ακόμη και να προσπαθούσε να το αποκρύψει.
Επίσης σκέφτηκα:
Αν με κατηγορούσαν και μένα για κάτι μεμπτό,
αυτό που θα με βοηθούσε θα ήταν η ανορθωτική (ίσως και παρηγορητική) κουβέντα συνειδητοποίησης των πράξεών μου και των συνεπειών τους
και η παραίνεση για ανάληψη των ευθυνών μου.
Σίγουρα δεν θα βοηθούσε η κατεδαφιστική κριτική και ο δημόσιος διασυρμός.
Δεν μοιάζει και τόσο με οξυγόνο αυτό.
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε τί είναι αυτό το οξυγόνο, πώς θα απεγκλωβίσουμε την αποσυρμένη ενέργεια από τον οργανισμό μας;
Και μέχρι τότε να επιτρέψουμε στον οργανισμό μας μήπως και λειτουργήσει από μόνος του ο επιδιορθωτικός μηχανισμός του ανοσοποιητικού μας συστήματος;
Β. – Η παθογένεια λόγω ενεργειακών ανισορροπιών
Η ψυχολογία και η βιοενεργειακή αντίληψη της ιατρικής μιλούν για τα προβλήματα στη συμπεριφορά και τη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού ως μπλοκαρίσματα της ελεύθερης ροής της ενέργειάς του.
Λόγω των ενεργειακών αυτών μπλοκαρισμάτων, άλλα συστήματα και όργανα υπερλειτουργούν και άλλα υπολειτουργούν.
Με τον ίδιο τρόπο, θα μπορούσαμε να δούμε και τα προβλήματα στη συμπεριφορά και τη λειτουργία της κοινωνίας μας ως μπλοκαρίσματα της ελεύθερης ροής της συλλογικής μας ενέργειας.
Άλλα συστήματα και όργανά της υπετροφοδοτούνται σε βάρος άλλων που πάσχουν από έλλειψη ενέργειας.
Για παράδειγμα, άλλα μέλη της κοινωνίας έχουν συσσωρεύσει και διάγουν σπάταλη ζωή και άλλα μέλη της στερούνται τα στοιχείώδη.
- Η αντιμετώπιση
Για το ξεμπλοκάρισμα των ενεργειακών κόμπων στον ανθρώπινο οργανισμό έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες και τεχνικές.
Αρκετές εστιάζουν στη διερεύνηση της φύσης και των αιτιών των κόμβων αυτών ως το πρώτο βήμα της διάλυσής τους, επιχειρώντας την ελεγχόμενη εκτόνωση της εγκλωβισμένης ενέργειας.
Άλλες εστιάζονται στην ενίσχυση της ενεργειακής ροής του οργανισμού ώστε η μεγαλύτερη έντασή της, η ορμή της, να εξαλείψει τα ενεργειακά λιμνάσματα όπου και να βρίσκονται.
Η πρώτη μέθοδος είναι η ψυχαναλυτική και, συνήθως, είναι χρονοβόρα, επώδυνη και με αβέβαια αποτελέσματα,
καθώς οι ενεργειακοί κόμβοι μπορεί να είναι αναρίθμητοι και η διάλυση του ενός να μην συνεπάγεται κατ΄ανάγκην και διάλυση ή εξασθένηση και των άλλων,
αλλά ενδεχόμενα την ενίσχυσή τους.
Η δεύτερη μέθοδος είναι πιο άμεση και πιο αποτελεσματική και, επιπλέον, επιτυγχάνει την ενεργειακή αναβάθμιση όλου του οργανισμού.
Η αλλαγή της ενεργειακής ροής του οργανισμού απαιτεί αλλαγή του προσανατολισμού του ανθρώπου.
Απαιτεί αλλαγή της εστίασης της προσοχής του ανθρώπου.
Η ενέργεια ακολουθεί την προσοχή.
Έχει ειπωθεί όπου είναι η καρδιά σου εκεί είναι και ο θησαυρός σου.
Αυτό που ισχύει για τον ανθρώπινο οργανισμό ισχύει και για την κοινωνία.
Τα κοινωνικά μπλοκαρίσματα απαιτούν νέο προσανατολισμό. Απαιτούνται νέες αξίες.
Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα με την ίδια λογική που το προκάλεσε, έχει ειπωθεί.
Βλ. και Ο Κόσμος ως Κάτοπτρο και H Αυτοαιχμαλωσία του Ανθρώπου
