Κατά τη γνώμη μου η πιο χαρακτηριστική ένδειξη ωριμότητας ενός ανθρώπου είναι η ανεκτικότητα. Η ανεκτικότητά του απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν τον βρίσκουν σύμφωνο.
Η ανεκτικότητα διαφέρει από την ανοχή.
Μπορεί να πει κανείς ότι ανεκτικότητα και ανοχή είναι αντίθετα.
Ο ανεκτικός άνθρωπος αναγνωρίζει στον άλλο το δικαίωμα να είναι διαφορετικός.
Ο άνθρωπος που ανέχεται δεν το αναγνωρίζει αυτό. Δεν τον αποδέχεται τον άλλο.
Τον θεωρεί λάθος, αλλά δεν αντιπαρατίθεται μαζί του για διάφορους λόγους.
Και στην ανεκτικότητα και στην ανοχή δεν εκδηλώνεται εναντίωση στον άλλο.
Αν και η εξωτερική εκδήλωση φαίνεται ίδια και στις δύο περιπτώσεις, εντούτοις, είναι εντελώς άλλης τάξης η μία από την άλλη.
Είναι όπως με έναν ταχύτατα περιστρεφόμενο δίσκο και έναν εντελώς ακίνητο.
Και οι δύο φαίνονται το ίδιο ακίνητοι. Αλλά ενεργειακά δεν είναι καθόλου το ίδιο.
Αυτός που ανέχεται δεν διαφέρει και πολύ από τον μη ανεκτικό άνθρωπο.
Και οι δύο νοιώθουν μέσα τους εναντίωση.
Ο πρώτος δεν την εκδηλώνει, ο δεύτερος την εκδηλώνει.
Και οι δύο έχουν παγιωμένες απόψεις, Γι αυτό ενοχλούνται όταν κάποιος άλλος τις αμφισβητεί με τον λόγο του ή τη στάση της ζωής του.
Η ενόχλησή τους είναι αποτέλεσμα του περιορισμού τους.
Ο ανεκτικός άνθρωπος έχει κι αυτός απόψεις, αλλά δεν αγκυρώνεται σ΄αυτές.
Γνωρίζει ότι είναι εφαλτήρια που πρέπει να υπερπηδήσει. Δεν αγκιστρώνεται σ΄αυτά.
Παρατηρεί τις αγκυλώσεις του, τις κατανοεί και τις αποδέχεται.
Μπορεί να μην είναι ελεύθερος ακόμη, αλλά απελευθερώνεται. Εκκενώνεται.
Προχωρά στο δικό του δρόμο και αφήνει χώρο και στον άλλο να προχωρά στον δικό του.
Μπορεί οι δρόμοι τους να διασταυρώνονται, μπορεί και όχι.
Δεν θεωρεί το δικό του μοναδικό που πρέπει να ακολουθήσουν και οι άλλοι.
Πολλοί δρόμοι συναντώνται αυτές τις ημέρες στις πλατείες, στους χώρους των συνελεύσεων.
Και αφήνουν χώρο ο ένας για τον άλλο.
Η ανεκτικότητα είναι η υπογραφή των ανθρώπων που συνέρχονται κάθε μέρα στις συνελεύσεις στο Σύνταγμα. Ιδιαίτερα των νέων μας.
Και αυτό είναι ήδη μια νίκη.
Βλ. και
Το Βιβλίο της Ζωής
