.
Στο άρθρο του στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου σχετικά με το Debate των πολιτικών αρχηγών ο ανατόμος των ανθρώπινων σχέσεων Ευγένιος Αρανίτσης μιλά για «το ψέμα, σε μορφή ατάκας πάσης χρήσεως που έρχεται ακριβώς στα μέτρα που του προεξασφαλίζει ο παιδαριώδης χαρακτήρας της σκηνοθεσίας», εντοπίζει ότι «για να μειωθεί η εντύπωση απ' το κατάντημα της πλήρους και ανεπιφύλακτης υποταγής της πολιτικής σκηνής στις προσβλητικές απαιτήσεις του τηλεοπτικού θεάματος, όπου η αντιπαλότητα μεταξύ λόγου και εικόνας καταλήγει ήδη από την έναρξη υπέρ της δεύτερης, αναπτύσσεται τάχα μια ατέρμονη συζήτηση γύρω από τις ανθυπολεπτομέρειες των υποτιθέμενων κανόνων του παιχνιδιού, περιλαμβανομένης της απόφασης για το αν οι αρχηγοί θα είναι όρθιοι ή καθιστοί» και στο όλο εγχείρημα αποδίδει το χαρακτήρα του Νηπιαγωγείου που είναι και ο τίτλος του άρθρου του.
Η νοοτροπία, όμως, του νηπιαγωγείου είναι συνυφασμένη μ΄ όλη την πολιτική δομή της κοινωνίας μας.
Ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο οι πολίτες μιας χώρας δημιουργούμε μια πολιτική δομή μπορεί να ιδωθεί ως η υποσυνείδητη επιθυμία μας να διαιωνίσουμε τη σχέση εξάρτησης της παιδικής μας ηλικίας.
Επιθυμούμε μια μητέρα να μας προστατεύει και έναν πατέρα να φροντίζει όλες τις ανάγκες μας ώστε να κοιμόμαστε ήσυχοι, να εφησυχάζουμε.
Και, επίσης, να κάνει όλες τις «βρώμικες» δουλειές για λογαριασμό μας.
Να μας επιλύσει τις διαφορές μας με τους συνανθρώπους μας που διαταράσσουν τη ζωή μας, μας κλέβουν, προσβάλλουν ή βλάπτουν με οποιονδήποτε τρόπο, απαλλάσσοντάς μας από τα ηθικά διλήμματα αλλά και τους κινδύνους μιας βίαιης εκ μέρους μας αντίπραξης.
Αφαιρώντας το αίμα από τα χέρια μας.
Να μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε και να καταγγέλλουμε τη βάναυση μεταχείριση των ζώων από κάποιον ανεγκέφαλο συμπολίτη μας και στη συνέχεια να απολαμβάνουμε τη νοστιμότατη μπριζόλα μας από τα ασπροβαμμένα σφαγεία μας, τα φάρμακά μας από τα πιστοποιημένα εργαστήρια-βασανιστήρια μας.
Να διαδηλώνουμε υπέρ των μεταναστών και των δικαιωμάτων τους αλλά να μην φιλοξενούμε κανέναν στα υπεράριθμα σπίτια μας.
Στην επιστήμη και την τεχνολογία έχουμε κάνει άλματα. Στην πολιτική γιατί έχουμε καθηλωθεί στη νηπιακή κατάσταση;
