«Μια μέρα ένας σκεπτόμενος άνθρωπος πήγε και είδε τον τραπεζίτη.
"Ο τόκος που ζητάς είναι λάθος.» του είπε
«Για κάθε 100 $ που καταβάλλεις ζητάς να σου επιστρέψουμε 105 $.
Τα επιπλέον 5 $ δεν μπορούν να πληρωθούν ποτέ αφού δεν υπάρχουν.
Οι αγρότες παράγουν τρόφιμα, η βιομηχανία φτιάχνει αγαθά και ούτω
καθ εξής, αλλά μόνον εσύ παράγεις χρήμα.
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν μόνο δύο επιχειρηματίες σε ολόκληρη
τη χώρα. Δανειζόμαστε $100 ο καθένας και πληρώνουμε $90 για μισθούς
και δαπάνες και έχουμε κέρδος $10 (η αμοιβή μας).
Αυτό σημαίνει ότι η συνολική αγοραστική δύναμη είναι $90 + $10
δύο φορές, δηλ. $200, Για να σε πληρώσουμε όμως πρέπει να πουλήσουμε
όλα τα προϊόντα μας για $210. Εάν ένας από μας καταφέρει και τα πουλήσει
όλα για $105, ο άλλος μπορεί μόνο να ελπίζει να πάρει $95. Ύστερα, μέρος
των προϊόντων του δεν θα μπορεί να πουληθεί, αφού δεν θα υπάρχει άλλο
χρήμα. Θα συνεχίζει να σου χρωστάει $10 και μπορεί να σου τα
αποπληρώσει μόνο αν δανειστεί ξανά. Το σύστημα είναι αδύνατο"
Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη γνώση στα οικονομικά.
Δεκαεφτά χρόνια στα θρανία, δώδεκα στο σχολείο και πέντε σε τεχνική σχολή, δεν πληροφορήθηκα τίποτα σχετικό με τη φύση και τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτικού συστήματος της σημερινής κοινωνίας.
Η μαθητεία μου αποδείχτηκε ότι ήταν προετοιμασία για τη δημιουργία υπηκόου κι όχι ενεργού πολίτη, όπως διατείνονται στις εξαγγελίες τους οι κυβερνήσεις.
Με έκπληξή μου διαβάζοντας πριν έξι χρόνια το κλασικό κείμενο "Θέλω τη Γη και 5% Ακόμη" του Αυστραλού Larry Hannigan και βλέποντας το βίντεο Money as Dept - Greek Subtitles (το χρήμα ως χρέος -με ελληνικούς υπότιτλους) που βασίστηκε σ΄αυτό, κατάλαβα την εγγενή προβληματική φύση του χρήματος (1)
.
Mε έκπληξή μου πληροφορήθηκα μετά για την BIS - ΜΙα Τράπεζα Αόρατο Βομβαρδιστικό, μια ιδιωτική τράπεζα που κατέχεται και ελέγχεται από τις κεντρικές τράπεζες των κρατών οι οποίες και οι ίδιες είναι ιδιωτικές εταιρίες, και της οποίας τα μέλη είναι υπεράνω νόμων απολαμβάνοντας πλήρους ασυλίας και απίστευτων προνομίων.
(Πρόσφατα, εντόπισα, χωρίς έκπληξη πια, τα προνόμια και το απυρόβλητο και του έλληνα κεντρικού τραπεζίτη, βλ. O Πολύς Έλληνας Κεντρικός Τραπεζίτης και τα ΜΜΕ ).
Σήμερα η μία χώρα μετά την άλλη οδηγούνται σε κατάσταση ύφεσης μετά από μια περίοδο ανάπτυξης και ο μηχανισμός μεταφοράς του πλούτου στους λίγους επιταχύνεται άλλη μια φορά.
.
Στο κείμενό του ο Larry Hannigan εξηγώντας τη σταδιακή εξαγορά των ΜΜΕ και όλων των μεγάλων εταιριών από τους τραπεζίτες, μιλάει για τον απώτερο στόχο τους δημιουργίας μιας αχρήματης κοινωνίας την οποία θα εξουσιάζουν πλήρως.
Στο κείμενό του ο Larry Hannigan εξηγώντας τη σταδιακή εξαγορά των ΜΜΕ και όλων των μεγάλων εταιριών από τους τραπεζίτες, μιλάει για τον απώτερο στόχο τους δημιουργίας μιας αχρήματης κοινωνίας την οποία θα εξουσιάζουν πλήρως.
..
Σε τρεις προηγούμενες αναρτήσεις Εδώ, Εδώ και Εδώ παρατέθηκαν οι απόψεις του Richard K. Moore ότι η σημερινή κρίση δεν είναι παρά προοίμιο του τελευταίου σταδίου υλοποίησης του στόχου αυτού των τραπεζιτών και των διασυνδεόμενων μ΄ αυτούς πλουτοκρατών.
Σε τρεις προηγούμενες αναρτήσεις Εδώ, Εδώ και Εδώ παρατέθηκαν οι απόψεις του Richard K. Moore ότι η σημερινή κρίση δεν είναι παρά προοίμιο του τελευταίου σταδίου υλοποίησης του στόχου αυτού των τραπεζιτών και των διασυνδεόμενων μ΄ αυτούς πλουτοκρατών.
.
Λόγω της εγγενούς φύσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τα χρήματα που υπάρχουν να υπολείπονται αυτών που απαιτούνται για την αποπληρωμή των χρεών, η οικονομία οφείλει να κινείται σε ολοένα και μεγαλύτερη ανάπτυξη (με την ταχύτητα αύξησης των τόκων να υπερτερεί αυτής της αύξησης του κεφαλαίου και τα κράτη να βυθίζονται όλο και σε μεγαλύτερο χρέος)..
Η ανάπτυξη, όμως,σ΄ έναν πεπερασμένο πλανήτη έχει ένα όριο. Το όριο αυτό, όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Moore, το έχουμε ήδη φθάσει. Η ανάπτυξη έχει σταματήσει και το σύστημα είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης. Γιαυτό και η ελίτ των τραπεζιτών προσαρμόζεται προετοιμάζοντας για την εποχή της μη ανάπτυξης ένα διαφορετικό παιχνίδι ελέγχου.
Λογική απόρροια των παραπάνω θα ήταν, για να αρθεί η σημερινή κρίση και να αποφευχθεί το προβλεπόμενο ζοφερό σενάριο για την ανθρωπότητα, να αρθεί η αιτία που επέτρεψε την εξουσία αυτή των τραπεζιτών, δηλ. να καταργηθεί ο τόκος και η δημιουργία χρήματος εκ του μηδενός, να αναζητηθεί νέος τύπος νομίσματος με αντίκρυσμα.
Λογική απόρροια θα ήταν, σε αυτές τις στιγμές που δοκιμάζεται το ποίμνιο της εκκλησίας, οι ταγοί της να στηλιτεύουν από άμβωνος τα κακά της τοκογλυφίας και να ανακαλούν στο δρόμο του ευαγγελίου τους πιστούς τους τραπεζίτες δωρητές τους, αποσύροντας από τις τράπεζές τους τον οβολό των πιστών τους (τον οποίο έχουν επενδύσει σ΄ αυτές ως μέτοχοι) τώρα που φάνηκε πια ότι τα ιδρύματα αυτά δεν υπηρετούν το ποίμνιό τους.
Αντ΄αυτών, βλέπουμε την εκκωφαντική σιωπή των ιεραρχών και διαβάζουμε συνεχώς προτάσεις καθηγητών οικονομολόγων, ημεδαπών και αλλοδαπών, για αναδιάρθωση του χρέους ή την κήρυξη χρεωκοπίας ως ριζοσπαστική λύση του προβλήματος των σημερινών υψηλών χρεών των κρατών, αποδίδοντας το υψηλό χρέος σε εσφαλμένες πολιτικές και διαφθορά των πολιτών,
χωρίς να μας εξηγούνε πως έγινε και όλες σχεδόν οι χώρες (με κατά τους ίδιους πιο αδιάφθορους πολίτες και καλύτερες κυβερνήσεις απ΄ό,τι στην Ελλάδα) να έχουν σήμερα υψηλό χρέος.
Χωρίς να μας εξηγούνε πώς είναι δυνατόν η λύση που προτείνουν να είναι υπέρ των πολιτών όπως διατείνονται, όταν οι ίδιες λύσεις προτείνονται και από τους τραπεζίτες Walt Street και Γερμανίας για τους οποίους πια δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι φροντίζουν για τα συμφέροντα των πολιτών.
Χωρίς να μας γνωστοποιούν αν ψωμίζονται άμεσα ή διακριτικώς από αυτούς από τους οποίους διατείνονται ότι μας υπερασπίζονται, όπως συμβαίνει με πολλούς πανεπιστημιακούς σε αρκετούς κλάδους.
Χωρίς να μας λένε πώς τόσο καιρό την αρπακτική φύση των τραπεζών και των (θυγατρικών) μεγαλοεταιριών τους την παρουσίαζαν ως τους μηχανισμούς της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς την οποία εκθείαζαν και υπηρετούσαν.
Χωρίς να μας λένε πώς αναρριχήθηκαν στις θέσεις των καθηγητών ( βλ. Η Κατασκευή των Αυθεντιών ) και πόσο απαλλαγμένοι είναι οι ίδιοι και τα πανεπιστήμια στα οποία εργάζονται από τη διαφθορά την οποία καταλογίζουν στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες γενικά (βλ. Επιστημονοκρατία ΙΙ).
Θα αναρωτιέται κανείς σε ποιά βάση κάποιος που δηλώνει ότι δεν έχει μαθητεύσει περί τα οικονομικά μπορεί να έχει γνώμη γι αυτά και να θέτει θέματα για τους επιστήμονες σε έναν τομέα που δεν γνωρίζει.
Η εργασία μου για πολλά χρόνια σε τεχνικό πανεπιστήμιο στον τομέα των κατασκευών μου επέτρεψε να απομυθοποιήσω την πεποίθηση με την οποία μας παραμυθιάζουν από παιδιά ότι η κατεστημένη επιστήμη είναι ο μόνος δρόμος για αληθινή γνώση,
να δω από κοντά την κενότητα πολλών επιστημονικών κορυφών και Τα Αλαλάζοντα Κύμβαλα της Επιστήμης.
Να δω πως μερικοί λεγόμενοι χαρισματικοί πανεπιστημιακοί έχουν ενδιατρίψει να καλλιεργούν εικόνα μεγάλου αλλά προσηνούς (καταδεκτικού) επιστήμονα παρουσιάζοντας τετριμμένα και αυτονόητα πράγματα ως δικά τους σημαντικά ευρήματα, δημιουργώντας στο ακροατήριό τους την εντύπωση μιας καταπληκτικής, πλήρως επεξηγηματικής και καινοτόμας ομιλίας από την οποία, όμως, αν ρωτηθούν οι ακροατές τους, αδυνατούν να εντοπίσουν τι το καινούργιο κατάλαβαν.
Η αίσθηση αυτή μου δημιουργήθηκε κι όταν παρακολούθησα σε βίντεο που αναρτήθηκε χθες σε δύο αξιόλογα ιστολόγια Εδώ και Εδώ την ομιλία αμερικανού καθηγητή σχετικά με την παρούσα κρίση στην οποία εμφανίζει τις ριζοσπαστικές, σύμφωνα με τον ίδιο, απόψεις του.
Λογική απόρροια των παραπάνω θα ήταν, για να αρθεί η σημερινή κρίση και να αποφευχθεί το προβλεπόμενο ζοφερό σενάριο για την ανθρωπότητα, να αρθεί η αιτία που επέτρεψε την εξουσία αυτή των τραπεζιτών, δηλ. να καταργηθεί ο τόκος και η δημιουργία χρήματος εκ του μηδενός, να αναζητηθεί νέος τύπος νομίσματος με αντίκρυσμα.
Λογική απόρροια θα ήταν, σε αυτές τις στιγμές που δοκιμάζεται το ποίμνιο της εκκλησίας, οι ταγοί της να στηλιτεύουν από άμβωνος τα κακά της τοκογλυφίας και να ανακαλούν στο δρόμο του ευαγγελίου τους πιστούς τους τραπεζίτες δωρητές τους, αποσύροντας από τις τράπεζές τους τον οβολό των πιστών τους (τον οποίο έχουν επενδύσει σ΄ αυτές ως μέτοχοι) τώρα που φάνηκε πια ότι τα ιδρύματα αυτά δεν υπηρετούν το ποίμνιό τους.
Αντ΄αυτών, βλέπουμε την εκκωφαντική σιωπή των ιεραρχών και διαβάζουμε συνεχώς προτάσεις καθηγητών οικονομολόγων, ημεδαπών και αλλοδαπών, για αναδιάρθωση του χρέους ή την κήρυξη χρεωκοπίας ως ριζοσπαστική λύση του προβλήματος των σημερινών υψηλών χρεών των κρατών, αποδίδοντας το υψηλό χρέος σε εσφαλμένες πολιτικές και διαφθορά των πολιτών,
χωρίς να μας εξηγούνε πως έγινε και όλες σχεδόν οι χώρες (με κατά τους ίδιους πιο αδιάφθορους πολίτες και καλύτερες κυβερνήσεις απ΄ό,τι στην Ελλάδα) να έχουν σήμερα υψηλό χρέος.
Χωρίς να μας εξηγούνε πώς είναι δυνατόν η λύση που προτείνουν να είναι υπέρ των πολιτών όπως διατείνονται, όταν οι ίδιες λύσεις προτείνονται και από τους τραπεζίτες Walt Street και Γερμανίας για τους οποίους πια δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι φροντίζουν για τα συμφέροντα των πολιτών.
Χωρίς να μας γνωστοποιούν αν ψωμίζονται άμεσα ή διακριτικώς από αυτούς από τους οποίους διατείνονται ότι μας υπερασπίζονται, όπως συμβαίνει με πολλούς πανεπιστημιακούς σε αρκετούς κλάδους.
Χωρίς να μας λένε πώς τόσο καιρό την αρπακτική φύση των τραπεζών και των (θυγατρικών) μεγαλοεταιριών τους την παρουσίαζαν ως τους μηχανισμούς της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς την οποία εκθείαζαν και υπηρετούσαν.
Χωρίς να μας λένε πώς αναρριχήθηκαν στις θέσεις των καθηγητών ( βλ. Η Κατασκευή των Αυθεντιών ) και πόσο απαλλαγμένοι είναι οι ίδιοι και τα πανεπιστήμια στα οποία εργάζονται από τη διαφθορά την οποία καταλογίζουν στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες γενικά (βλ. Επιστημονοκρατία ΙΙ).
Θα αναρωτιέται κανείς σε ποιά βάση κάποιος που δηλώνει ότι δεν έχει μαθητεύσει περί τα οικονομικά μπορεί να έχει γνώμη γι αυτά και να θέτει θέματα για τους επιστήμονες σε έναν τομέα που δεν γνωρίζει.
Η εργασία μου για πολλά χρόνια σε τεχνικό πανεπιστήμιο στον τομέα των κατασκευών μου επέτρεψε να απομυθοποιήσω την πεποίθηση με την οποία μας παραμυθιάζουν από παιδιά ότι η κατεστημένη επιστήμη είναι ο μόνος δρόμος για αληθινή γνώση,
να δω από κοντά την κενότητα πολλών επιστημονικών κορυφών και Τα Αλαλάζοντα Κύμβαλα της Επιστήμης.
Να δω πως μερικοί λεγόμενοι χαρισματικοί πανεπιστημιακοί έχουν ενδιατρίψει να καλλιεργούν εικόνα μεγάλου αλλά προσηνούς (καταδεκτικού) επιστήμονα παρουσιάζοντας τετριμμένα και αυτονόητα πράγματα ως δικά τους σημαντικά ευρήματα, δημιουργώντας στο ακροατήριό τους την εντύπωση μιας καταπληκτικής, πλήρως επεξηγηματικής και καινοτόμας ομιλίας από την οποία, όμως, αν ρωτηθούν οι ακροατές τους, αδυνατούν να εντοπίσουν τι το καινούργιο κατάλαβαν.
Η αίσθηση αυτή μου δημιουργήθηκε κι όταν παρακολούθησα σε βίντεο που αναρτήθηκε χθες σε δύο αξιόλογα ιστολόγια Εδώ και Εδώ την ομιλία αμερικανού καθηγητή σχετικά με την παρούσα κρίση στην οποία εμφανίζει τις ριζοσπαστικές, σύμφωνα με τον ίδιο, απόψεις του.
.
Ως αιτία της κρίσης αναφέρει την λόγω μεταναστών και φεμινιστικού κινήματος μείωση των μισθών των εργαζόμενων στην Αμερική και την αντιστάθμιση της ως εκ τούτου μείωσης της καταναλωτικής ικανότητάς τους μέσω καταναλωτικών δανείων τα οποία δεν μπορούν να αποπληρωθούν, (χωρίς να εστιάζει στην εγγενή αδυναμία του χρηματοπιστωτικού συστήματος για αποπληρωμή των χρεών).
Ως αιτία της κρίσης αναφέρει την λόγω μεταναστών και φεμινιστικού κινήματος μείωση των μισθών των εργαζόμενων στην Αμερική και την αντιστάθμιση της ως εκ τούτου μείωσης της καταναλωτικής ικανότητάς τους μέσω καταναλωτικών δανείων τα οποία δεν μπορούν να αποπληρωθούν, (χωρίς να εστιάζει στην εγγενή αδυναμία του χρηματοπιστωτικού συστήματος για αποπληρωμή των χρεών).
.
Ως λύση προτείνει την κομμουνιστική οργάνωση της εργασίας, χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες γι΄ αυτή τη μετάβαση και χωρίς αναφορά στα προβλήματα που εμφανίστηκαν εκεί που εφαρμόστηκε αυτό το σύστημα.
Αυτές οι γνωστές σε όλους διαπιστώσεις για τους μισθούς και το δανεισμό και αυτή η κλασική πρόταση λύσης του κ. καθηγητή παρουσιάστηκαν με τέτοιο τρόπο που έπεισαν για τη ριζοσπαστικότητά τους η οποία αντικατοπτρίστηκε στον εκκωφαντικό τίτλο: Μια διάλεξη που τα σπάει όλα για όλα και σε αρκετά ένθερμα σχόλια.
Ως λύση προτείνει την κομμουνιστική οργάνωση της εργασίας, χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες γι΄ αυτή τη μετάβαση και χωρίς αναφορά στα προβλήματα που εμφανίστηκαν εκεί που εφαρμόστηκε αυτό το σύστημα.
Αυτές οι γνωστές σε όλους διαπιστώσεις για τους μισθούς και το δανεισμό και αυτή η κλασική πρόταση λύσης του κ. καθηγητή παρουσιάστηκαν με τέτοιο τρόπο που έπεισαν για τη ριζοσπαστικότητά τους η οποία αντικατοπτρίστηκε στον εκκωφαντικό τίτλο: Μια διάλεξη που τα σπάει όλα για όλα και σε αρκετά ένθερμα σχόλια.
_______________________________________________________
(1) - Λόγω των τόκων τα χρήματα που υπάρχουν δεν φτάνουν για να αποπληρωθούν τα χρέη.
Ø Οι κυβερνήσεις δεν δημιουργούν χρήμα. Το χρήμα κυκλοφορεί από ιδιωτικές τράπεζες.
Στους κατόχους των τραπεζών επιτρέπεται να δανείζουν τουλάχιστον δέκα φορές περισσότερο από το απόθεμά τους.
Κάθε φορά που καταθέτει κάποιος ένα ευρώ, ο τραπεζίτης έχει δικαίωμα να δανείσει δέκα ευρώ που δεν έχει. H δυνατότητα αυτή βασίζεται στην διαπίστωση ότι ένας στους δέκα αποσύρει τις καταθέσεις του κάθε φορά.
Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος των δανείων που χορηγούνται από τις τράπεζες είναι χωρίς αντίκρυσμα. Αν αποφάσιζαν όλοι να αποσύρουν ταυτόχρονα τις καταθέσεις τους θα αποκαλυπτόταν.
.
To όλο σύστημα λειτουργεί έτσι ώστε:
- Όσο περισσότερο χρήμα συσσωρεύουν μερικοί, τόσο μεγαλύτερο έλλειμμα εμφανίζουν κάποιοι άλλοι.
- Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν μόνιμα χρέος κάποια άτομα ή κράτη.
Απόρροια της προβληματικής αυτής φύσης του χρήματος είναι η συγκέντρωση του χρήματος στους λίγους. Η διαδικασία αυτή συγκέντρωσης του χρήματος μπορεί να σκιαγραφηθεί ως εξής:
Ø Στη διάρκεια μιας οικονομικής ύφεσης υπάρχει και προσφορά και ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό που δεν υπάρχει είναι μόνον τα χαρτιά του χρήματος.
Ø Οι τραπεζίτες αυξομειώνοντας τα επιτόκια μπορούν να μειώνουν ή να αυξάνουν την κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά και να προκαλούν οικονομική ύφεση ή ανάπτυξη.
Ø Σε περίοδο οικονομικής ύφεσης οι άνθρωποι δεν μπορούν να εξοφλήσουν τα δάνεια, κηρύσσουν χρεοκοπία, οι τραπεζίτες έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης της περιουσίας: γης, ακινήτων, επιχειρήσεων.
Ø Μέσω διαδοχικών υφέσεων που ακολουθούν περιόδους ανάπτυξης ο πλούτος οδηγείται στους λίγους. Βλ. Το Πρόβλημα των Τραπεζών
- Όσο περισσότερο χρήμα συσσωρεύουν μερικοί, τόσο μεγαλύτερο έλλειμμα εμφανίζουν κάποιοι άλλοι.
- Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν μόνιμα χρέος κάποια άτομα ή κράτη.
Απόρροια της προβληματικής αυτής φύσης του χρήματος είναι η συγκέντρωση του χρήματος στους λίγους. Η διαδικασία αυτή συγκέντρωσης του χρήματος μπορεί να σκιαγραφηθεί ως εξής:
Ø Στη διάρκεια μιας οικονομικής ύφεσης υπάρχει και προσφορά και ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό που δεν υπάρχει είναι μόνον τα χαρτιά του χρήματος.
Ø Οι τραπεζίτες αυξομειώνοντας τα επιτόκια μπορούν να μειώνουν ή να αυξάνουν την κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά και να προκαλούν οικονομική ύφεση ή ανάπτυξη.
Ø Σε περίοδο οικονομικής ύφεσης οι άνθρωποι δεν μπορούν να εξοφλήσουν τα δάνεια, κηρύσσουν χρεοκοπία, οι τραπεζίτες έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης της περιουσίας: γης, ακινήτων, επιχειρήσεων.
Ø Μέσω διαδοχικών υφέσεων που ακολουθούν περιόδους ανάπτυξης ο πλούτος οδηγείται στους λίγους. Βλ. Το Πρόβλημα των Τραπεζών
