«Αν πεινάνε και πεθαίνουν άνθρωποι δεν είναι
κάτι που μπαίνει στο σκεπτικό μου.
κάτι που μπαίνει στο σκεπτικό μου.
Δεν είναι το ζήτημα αν είναι λογικό ή όχι,
Εγώ κοιτάω απλά πώς κάτι επηρεάζει την αγορά»
Βίκτορ Λισπανέσε, χρηματιστής, εξηγώντας τους κανόνες του παιχνιδιού
Βίκτορ Λισπανέσε, χρηματιστής, εξηγώντας τους κανόνες του παιχνιδιού
Όπως αναφέρεται στο σημερινό άρθρο του Ρούσσου Βρανά στα Νέα, βλ. [Δρόµοι] τα κράτη είναι οφειλέτες και απέναντι στους πολίτες τους. Τους οφείλουν δηµόσιες υπηρεσίες, ασφάλιση, παιδεία, υγεία και πολλά άλλα.
Τα κρατικά χρέη είναι δύο ειδών:
- Το καθαρά κοινωνικό χρέος που συνίσταται στην οφειλή προς τους πολίτες για παροχή υγείας, παιδείας, ασφάλειας και εν γένει (καλώς εννοούμενης) καλοζωίας και
- Το χρηµατοπιστωτικό χρέος που είναι ταυτόχρονα και εθνικό και διεθνές.
Σήμερα παρατηρούμε παντού στον κόσμο τα κράτη να διογκώνουν το πρώτο χρέος τους για να υπηρετήσουν το δεύτερο.
Ξεπληρώνουν το χρέος τους στις ξένες αγορές θυσιάζοντας αυτά που οφείλουν στους πολίτες τους, παρά τις επανειλημμένες συστάσεις αναλυτών για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους τους, βλ. GRSAIL- Το Ελληνικό χρέος πρέπει να αναδιαρθρωθεί.
.
Το άρθρο καταλήγει:
«Εν ονόµατι τίνος το κοινωνικό χρέος δεν έχει προτεραιότητα σε σχέση µε το χρέος έναντι των ξένων τοκογλύφων;
Ακόµη και µε καθαρά οικονοµική λογική, η εξόφληση του κοινωνικού χρέους θα ασκούσε ευεργετική επίδραση στην εργασία και την παραγωγικότητα,
«Εν ονόµατι τίνος το κοινωνικό χρέος δεν έχει προτεραιότητα σε σχέση µε το χρέος έναντι των ξένων τοκογλύφων;
Ακόµη και µε καθαρά οικονοµική λογική, η εξόφληση του κοινωνικού χρέους θα ασκούσε ευεργετική επίδραση στην εργασία και την παραγωγικότητα,
ενώ η εξόφληση του άλλου χρέους πλουτίζει ανθρώπους που είναι οικονοµικά αδρανείς παράσιτα δηλαδή που ξέρουν να πλουτίζουν µονάχα µε τόκους».
Αυτό το εντελώς λογικό ερώτημα γιατί δεν το βλέπουμε να εμφανίζεται έτσι απλά στις αναλύσεις των πολυγραφότατων ειδικών;
Σε επανειλημμένες αναρτήσεις έχουμε θέσει και ένα άλλο ακόμη πιο προφανές στη λογική του ερώτημα:
Πώς γίνεται τα κράτη να διογκώνουν το κοινωνικό χρέος τους όχι για να ξεπληρώσουν κάποιο δάνειο στους δανειστές τους αλλά για να τους χαρίσουν τεράστια ποσά για να μην διαταραχθεί η ικανότητά τους να αισχροκερδούν σε βάρος τους και να τα εκβιάζουν.
Σε 48 δισεκατομμύρια ευρώ φθάνουν για την ώρα οι κρατικές δωρεές προς τους 'Ελληνες τραπεζίτες, (εκτός από τα 28 δισεκατομμύρια του αρχικού πακέτου και τα 10 δισεκατομμύρια από το δάνειο της ευρωπαϊκής ένωσης το προοριζόμενο για τη δική τους στήριξη θα πάρουν δώρο κι άλλα 10 δισεκατομμύρια από το υπόλοιπο ευρωπαϊκό πακέτο των 110 δισεκατομμυρίων, βλ. Εδώ).
Στα παραπάνω ερωτήματα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πάμπολλα άλλα για την κατάφωρη παραβίαση της κοινής λογικής, όπως για παράδειγμα:
Αυτό το εντελώς λογικό ερώτημα γιατί δεν το βλέπουμε να εμφανίζεται έτσι απλά στις αναλύσεις των πολυγραφότατων ειδικών;
Σε επανειλημμένες αναρτήσεις έχουμε θέσει και ένα άλλο ακόμη πιο προφανές στη λογική του ερώτημα:
Πώς γίνεται τα κράτη να διογκώνουν το κοινωνικό χρέος τους όχι για να ξεπληρώσουν κάποιο δάνειο στους δανειστές τους αλλά για να τους χαρίσουν τεράστια ποσά για να μην διαταραχθεί η ικανότητά τους να αισχροκερδούν σε βάρος τους και να τα εκβιάζουν.
Σε 48 δισεκατομμύρια ευρώ φθάνουν για την ώρα οι κρατικές δωρεές προς τους 'Ελληνες τραπεζίτες, (εκτός από τα 28 δισεκατομμύρια του αρχικού πακέτου και τα 10 δισεκατομμύρια από το δάνειο της ευρωπαϊκής ένωσης το προοριζόμενο για τη δική τους στήριξη θα πάρουν δώρο κι άλλα 10 δισεκατομμύρια από το υπόλοιπο ευρωπαϊκό πακέτο των 110 δισεκατομμυρίων, βλ. Εδώ).
Στα παραπάνω ερωτήματα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πάμπολλα άλλα για την κατάφωρη παραβίαση της κοινής λογικής, όπως για παράδειγμα:
- Εν ονόματι τίνος, θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η τροφή, το νερό, κ.α μετατρέπονται σε εμπορεύσιμα αγαθά στο παγκόσμιο χρηματιστηριακό καζίνο ανεβάζοντας μέσα σε ένα χρόνο, την τιμή του καλαμποκιού κατά 31%, του ρυζιού κατά 74% και του σιταριού κατά 130% όχι λόγω σπανιότητά τους αλλά λόγω χρηματιστηριακών παιχνιδιών; βλ. exandas/ «Πεθαίνοντας στην αφθονία» και Πωλείται Ζωή
- Εν ονόματι τίνος, επετράπη η δημιουργία του λεγόμενου πράσινου χρηματιστηρίου στο οποίο δραστηριοποιούνται όλοι οι γίγαντες της Γουόλ Στριτ: Μόρκγαν Στάνλεϊ, Σίτιγκρουπ, Γκόλντμαν Σακς, Μπανκ οφ Αμέρικα, Τζ.Π. Μόργκαν και πάει λέγοντας. (το οποίο αναμένεται να ανέλθει το 2020 στα 3 τρισεκατομμύρια) στη βάση της κινδυνολογίας για υπερθέρμανση του πλανήτη επιτρέποντας «στους υπεύθυνους για τη ρύπανση και στους χρηματιστές της Γουόλ Στριτ να γδάρουν τον κόσμο, αποκομίζοντας δισεκατομμύρια δολάρια» όπως δήλωσε στους New York Times, ο Χάνσεν, διευθυντής ερευνών ινστιτούτου της NASA, ίσως ο πλέον αναγνωρισμένος περιβαλλοντολόγος του κόσμου, βλ. Η επόμενη «φούσκα» θα είναι οικολογική!
- Εν ονόματι τίνος, περιελήφθη στη Συνθήκη της Λισαβόνας (γνωστής ανεπίσημα ως «Ευρωσύνταγμα») ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι κεντρικές τράπεζες των κρατών-μελών απαγορεύεται να αγοράζουν απευθείας χρεόγραφα από τις κυβερνήσεις ή άλλους δημόσιους οργανισμούς παρά μόνον έμμεσα από εμπορικές τράπεζες που θα τα αγοράζουν από τις κυβερνήσεις και τους δημόσιους οργανισμούς
με συνέπεια να επιβαρύνονται οι λαοί με τα τοκογλυφικά επιτόκια των εμπορικών τραπεζών αντί του 1% που θα έδιναν στις κεντρικές τους τράπεζες.
- Εν ονόματι ποίου, αυτοί που ψήφισαν τη συνθήκη της Λισαβόνας υπερψήφισαν την παραπάνω προδοτική για τους λαούς τους διάταξη;
Απάντηση στα ερωτήματα αυτά και ένα σωρό άλλα μπορεί να βρει κανείς σε ένα ιδιαίτερα κατατοπιστικό άρθρο του Richard K. Moore που παρατέθηκε σε τρεις συνεχείς αναρτήσεις Εδώ, Εδώ και Εδώ
Το χθεσινό άρθρο στη Ναυτεμπορική με τίτλο «Η ΕΚΤ προκάλεσε την ελληνική κρίση με στόχο την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ» αποτελεί μιαν ακόμη επιβεβαίωση αυτών που αναλύει και προβλέπει ο Moore στις παραπάνω αναρτήσεις.
.
Στο άρθρο ο καθηγητής Διεθνούς Τραπεζικής στο πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον και διευθύνων σύμβουλος της Providence Asset Management Ρίτσαρντ Βέρνερ αναφέρει ότι
« οι αρχιτέκτονες της Συνθήκης του Μάαστριχ, που επιθυμούσαν τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, γνώριζαν ότι το σύστημα του ευρώ δεν θα λειτουργούσε χωρίς την ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών, η δημιουργία του οποίου θα απαιτούσε να υπάρξει μία κρίση».
« οι αρχιτέκτονες της Συνθήκης του Μάαστριχ, που επιθυμούσαν τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, γνώριζαν ότι το σύστημα του ευρώ δεν θα λειτουργούσε χωρίς την ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών, η δημιουργία του οποίου θα απαιτούσε να υπάρξει μία κρίση».
.
Βλ. και
.
