Somewhere over the rainbow- way
Κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο
up high
εκεί ψηλά
in the land
στη χώραπου άκουσα μια φορά
Once in a lullaby
Μια φορά σε νανούρισμα
Κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο - οι ουρανοί
are blue
είναι μπλε
and the dreams
και τα όνειρα
that you dare to dream
που τολμάς να ονειρευτείςreally do come true
γίνονται πραγματικά αληθινά
Someday I'll wish upon a star
Κάποια μέρα θα κάνω μια ευχή σ΄ ένα αστέρι
and wake up
και θα ξυπνήσω
where the clouds are far behind me
εκεί που τα σύννεφα είναι μακρυά πίσω μου
Where troubles melt like lemon drops
Όπου οι έγνοιες λυώνουν σαν σταγόνες λεμονιού
away above the chimney tops
μακρυά πάνω από των καμινάδων τις κορυφές
that's where you'll find me
εκεί ειν΄ο τόπος που θα με βρεις
Somewhere over the rainbow
Κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο
skies are blue
οι ουρανοί είναι μπλε
and the dreams...that you dare to dream
και τα όνειρα.. που τολμάς να ονειρευτείςreally do come true
γίνονται πραγματικά αληθινά
.
If happy little bluebirds flyΑν ευτυχισμένα μπλε πουλάκια πετούν
above the rainbow, why
πάνω από το ουράνιο τόξο, γιατί
Oh, why can't I?
Ω, γιατί δεν μπορώ εγώ?
Φυσικοί Νόμοι
Όλη η ζωή υπόκειται σε νόμους, τους φυσικούς νόμους.
Οι νόμοι είναι φράγματα. Σου λένε ως εδώ και μη παρέκει.
Όλη η ύπαρξη είναι προσπάθεια υπέρβασης των νόμων αυτών.
Η υπέρβαση των νόμων είναι η κινητήρια δύναμη της ύπαρξης στο εγχείρημα της εξέλιξής της.
Οι νόμοι είναι όπως η αντίσταση που χρειάζεται ένα πουλί για να πετάξει, το στήριγμα, το εφαλτήριο, που χρειάζεται για να πατήσει και να αποκολληθεί.
Ένα νόμο μπορείς να τον υπερβείς, ή μπορείς να τον παρακάμψεις.
Ένας από τους νόμους είναι η βαρύτητα, όλα να ακολουθούν μία και μόνον κατεύθυνση, όλα να πηγαίνουν κάτω.
Και όλη η δραστηριότητα του ανθρώπου είναι να πηγαίνει πάνω. Να ανορθώνεται.
Από την πλήρη επαφή με τη γη στα τέσσερα, από τα τέσσερα στα δύο, και από τα δύο στον αέρα.
Χτίζει από κάτω προς τα πάνω, κρατάει επίπεδα ψηλά να μην πέφτουν κάτω.
Δεν τον υπερβαίνει τον νόμο, τον παρακάμπτει.
Ο νόμος εξακολουθεί να ισχύει και μια ημέρα όλα πέφτουν κάτω.
Ο άνθρωπος είναι πάλι σε πλήρη επαφή με τη γη, τα κτίσματά του σωριάζονται, οι δορυφόροι του πέφτουν. Όλα κείτονται ξανά κατά γης.
Κάποιοι δεν καταγίνονται να παρακάμψουν τον νόμο. Τον θεωρούν ακόμη και αναγκαίο.
Θεωρούν ότι οι νόμοι είναι για να υπερβαίνονται όχι για να παρακάμπτονται.
Το πρώτο, η υπέρβαση, διαρκεί, το δεύτερο, η παράκαμψη, είναι προσωρινό, γι αυτό ψευδαίσθηση.
Τον νόμο τον υπερβαίνουν λειτουργώντας σε άλλο επίπεδο απ΄ αυτό του νόμου.
Ο νόμος είναι περιορισμός, Λειτουργεί στο επίπεδο των ορίων.
Όρια γνωρίζει μόνο η ύλη. Αυτός είναι ο ορισμός της.
Εκτός από την ύλη, πίσω από την ύλη, υπάρχει αυτό που την ωθεί, που την υλοποιεί και τη ζωογονεί.
Εκτός από το σώμα, πίσω από το σώμα, υπάρχει στον άνθρωπο αυτό που ωθεί το σώμα
Μερικοί καταγίνονται να παρακάμψουν τον νόμο με το σώμα.
Λίγοι μοχθούν χρόνια ολόκληρα να υπερβούν τον νόμο με το σώμα, να πετάξουν στον αέρα, να περπατήσουν στο νερό με το σώμα.
Το θεωρούν επίτευγμα ζωής και τους θεοποιούν.
Στο τέλος σωριάζονται κι αυτοί κατά γης.
Κάποιοι άλλοι κλείνουν τα μάτια και πετάνε όπου θέλουν, περπατάνε όπου θέλουν.
Δε βιώνουν κανένα περιορισμό. Χωρίς να μοχθήσουν καθόλου.
Υπερβαίνουν τον νόμο σε ένα άλλο επίπεδο, εκεί που δεν υπάρχει περιορισμός: στη σκέψη και στο συναίσθημα που δεν είναι εστιασμένα, σ΄αυτό που αποκαλούμε πνεύμα.
Όπως συμβαίνει με τους φυσικούς νόμους συμβαίνει και με τους κοινωνικούς νόμους, τους νόμους που διέπουν τις σχέσεις των ανθρώπων.
Πολιτειακοί Νόμοι
Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτειακούς νόμους, τους νόμους που φτιάχνουν μερικοί για να θέσουν όρια, περιορισμούς, τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, σε κάποιους άλλους.
Για κάποιους, κάποιοι από τους νόμους αυτούς προσφέρουν προστασία, όπως και οι φυσικοί νόμοι και θεωρούνται αναγκαίοι.
Για άλλους, πολλοί από τους νόμους αυτούς δεν είναι παρά το μέσον της κυριαρχίας των λίγων στους πολλούς,
καθώς η παράκαμψή τους από τους λίγους είναι συστατικό στοιχείο των νόμων αυτών.
Όπως είχε πει παλιά κάποιος, οι νόμοι είναι όπως τα δίχτυα: πιάνουν τα μικρά ψάρια, τα μεγάλα απλά τρυπούν τα δίχτυα και ξεγλιστρούν.
Για κάποιους άλλους, η ύπαρξη των νόμων αυτών αποτελεί προσβολή για τον άνθρωπο, τον υποβιβάζει στο επίπεδο αγέλης που χρειάζεται φράχτες και τσοπανόσκυλα για να επιστρέφει στο μαντρί μετά τη βοσκή.
Όπως και με τους φυσικούς νόμους, και οι νόμοι αυτοί παρακάμπτονται από πολλούς.
Όπως και με τους φυσικούς νόμους, η παράκαμψη αυτή είναι προσωρινή. Κάποια στιγμή αναγκάζονται να συμμορφωθούν.
Μερικοί, πολλούς από τους νόμους αυτούς δεν τους παρακάμπτουν, δεν τους παραβιάζουν.
Όχι γιατί συμφωνούν με αυτούς. Απεναντίας τους θεωρούν προσβολή.
Απλά, δεν θέλουν να τους απασχολούν, να έχουν πάρε δώσε με αυτούς που είναι επιτετραμμένοι με τη τήρηση των νόμων αυτών.
Στη ζωή ο καθένας διαλέγει με ποιον θα έρχεται σε επαφή και με τι θα απασχολεί το μυαλό του και θα αναλώνει το χρόνο και την ενέργειά του.
Αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι κι αυτοί οι νόμοι μπορούν να υπερβληθούν, να γίνουν εφαλτήρια για να αποδεσμευτούν από χρόνιες αγκυλώσεις.
Σοφός έλεγαν παλιά είναι αυτός που κάθε τι το κάνει να τον υπηρετεί.
- Στην οικονομία
τους βλέπουν ως εφαλτήριο για απεξάρτηση από την καταναλωτική μανία της εποχής μας και αναζήτηση μιας άλλης ποιοτικότερης ζωής,
να αντλούν ευχαρίστηση απ΄αυτά που δεν αποτιμώνται και δεν πληρώνονται:
- μια επίσκεψη στο φυσικό μουσείο και τη φυσική πινακοθήκη ενός πάρκου ή μιας εξοχής,
- παρακολουθώντας ταινίες στο φυσικό διαρκή κινηματογράφο της ζωής από ένα πεζούλι σε μια διασταύρωση,
- παρακολουθώντας συναυλίες από το γειτονικό δημοτικό σχολείο στα διαλείμματα των μαθητών ή σόλο μουσική από ένα μικρό πουλί,
- περιδιαβαίνοντας και συζητώντας με άγνωστους στο δρόμο,
- ξαποστάζοντας και απολαμβάνοντας όλα αυτά που είναι δικά τους και δεν μπορεί να τους τα πάρει κανείς: ψηλά,στον ουρανό τα αστέρια και το απέραντο γαλανό, κάτω, τα φυτά και τα δέντρα, τους κορμούς, τα κλαδιά τα φύλλα και τα λουλούδια, που τη θωριά και τη μυρωδιά δεν μπορεί να την κατάσχει κανείς.
- Στην εργασία
ως υπενθύμιση ότι η εξαναγκαστική εργασία δεν είναι αυτοσκοπός, ότι είναι το τίμημα της ανελευθερίας του ανθρώπου στη ζωή αυτή και πεδίον εμπειριών που, ίσως, κάποτε ήταν αναγκαίες για τη γνωριμία του κόσμου,
αλλά από μια ηλικία και πέραν, ίσως, δεν τους υπηρετούν, αλλά τους κρατούν στάσιμους στη ζωή.
Τους κάνουν να διερωτηθούν:
- κατά πόσον η ανάλωση του χρόνου τους και της ενέργειάς τους σε μια εργασία που δεν εκφράζει τα βασικά ενδιαφέροντα της ζωής τους είναι πράγματι αναγκαία για την επιβίωσή τους
ή παραμένουν σ΄αυτήν γιατί την έχουν συνηθίσει και φοβούνται την αλλαγή.
- Κατά πόσον από μια ηλικία και μετά αρμόζει σε έναν άνθρωπο να ασχολείται να πατάει σφραγίδες και να διακινεί έγγραφα, να ερευνά και να ασχολείται με δοκάρια και στύλους, ή με χρηματοπράγματα και τα γραφήματά τους, και τόσα άλλα πράγματα άνευ ουσίας.
Τους κάνουν να διερωτηθούν κατά πόσον από μια ηλικία και μετά θάπρεπε να απαλλαγούν απ αυτήν, αν δεν συντρέχουν άμεσοι λόγοι επιβίωσης.
- Στην παιδεία
Αυτές τις μέρες γίνονται κινητοποιήσεις κατά του νέου νόμου.
Φοιτητές και καθηγητές λένε πόσο κακός είναι ο νόμος αυτός και αναλώνουν τις δυνάμεις τους να μην ισχύσει.
Ένα από τα κακά του λένε ότι είναι ότι τα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα υπηρετούν τα συμφέροντα των εταιριών,
ότι θα αλωθούν από τους εξωπανεπιστημιακούς που θα έχουν λόγο για τη λειτουργία τους και
ότι θα ισχύσουν οι νόμοι της αγοράς.
Πολλοί, όμως, γνωρίζουν και ελάχιστοι το λένε, ότι πολλοί πανεπιστημιακοί που με τον παλιό νόμο καθορίζουν μόνοι τους τα της λειτουργίας των πανεπιστημίων έχουν ποικίλλες εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες και εξαρτήσεις. (1)
Πολλοί γνωρίζουν και μερικοί το λένε ότι στα πανεπιστήμια, τουλάχιστον σ΄αυτά με εφαρμοσμένο επιστημονικό ή τεχνολογικό αντικείμενο, λειτουργούν από παλιά οι νόμοι της αγοράς. (2)
Πολλοί, γνωρίζουν και κάποιοι το ομολογούν ότι η εμπλοκή των εταιριών στα πανεπιστήμια υπήρχε και υπάρχει και με τον παλιό τον νόμο που απαγόρευε την εμπλοκή των εταιριών σ΄αυτά.
Η εμπλοκή αυτή είναι σχεδόν ο κανόνας σε σχολές με εργαστήρια και ερευνητική υποδομή όπως είναι οι πολυτεχνικές και οι ιατρικές σχολές.
Το 95% των ερευνών στην φαρμακολογία "είναι στην ουσία επιχειρήσεις προώθησης προϊόντων σχεδιασμένες ώστε να βομβαρδίζουν τους κλινικούς θεραπευτές με στοιχεία που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανών»
(από συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία στις 12-3-2006 του καθηγητή Ντέιβιντ Χίλι).
Το ίδιο ισχύει και για τις πολυτεχνικές σχολές (3).
Όχι μόνον θέτουν τις υποδομές, τον εργαστηριακό εξοπλισμό αλλά και τους φοιτητές στην υπηρεσία των συμφερόντων των εταιριών,
αλλά ακόμη και μεταπτυχιακούς φοιτητές αμειβόμενους από τα πανεπιστήμια τους αποσπούν ως τακτικό προσωπικό σε κάποιες από τις συνεργαζόμενες εταιρίες, τουλάχιστον στο παρελθόν.
Στο βίντεο παρακάτω από την ιστοσελίδα Εδώ Πολυτεχνείο φοιτητής από τη Σχολή Τοπογράφων το επιμαρτυρεί για τη σχολή του.
Η ύπαρξη του παλιού νόμου που απαγόρευε την εμπλοκή των εταιριών στα πανεπιστήμια δεν εμπόδιζε τους εργαζόμενους στα ιδρύματα να τον παρακάμπτουν.
Όχι μόνον υπηρετούσαν τα συμφέροντα των εταιριών στην Ελλάδα, αλλά υπηρετούσαν κι αυτά του ΝΑΤΟ και των αυτοκινητοβιομηχανιών και μέσω αυτών και των πολεμικών βιομηχανιών.
Αν τώρα άλλαξαν γνώμη και δεν το επιθυμούν αυτό,
πως μπορεί να τους εμποδίσει ένας νόμος; Δικές τους θα είναι οι επιλογές σε τι θα καταγίνονται και σε τι όχι.
Ακόμη κι αν οι επιλογές τους δεν γίνουν δεκτές από κάποια επιτροπή,
ακόμη κι αν αναγκαστούν να καταπιαστούν με κάποιο θέμα που είναι προς το συμφέρον των εταιριών και όχι των πολιτών,
γιατί δεν θα μπορούσε αυτό να είναι το συμπέρασμα των ερευνών τους;
Ένα άλλο από τα κακά του νόμου λένε ότι είναι ότι θα σταματήσει η παιδεία να είναι δωρεάν και θα μπορούν να σπουδάζουν μόνο οι λίγοι.
Στο νόμο, όμως, δεν υπάρχει κάποια διάταξη που να μιλά για δίδακτρα, ούτε κάποια άλλη διάταξη που να μιλά για την οικονομική κατάσταση αυτών που θα εισάγονται σ΄αυτά.
Αντιθέτως, πολλοί γνωρίζουν και αρκετοί το λένε ότι με τον παλιό το νόμο που κανείς δεν τον είχε κατηγορήσει ότι προέβλεπε η παιδεία να μην είναι δωρεάν,
πολλοί είναι οι μαθητές και οι φοιτητές που πληρώνουν πολλά για τις σπουδές τους.
Οι μαθητές πληρώνουν για φροντιστήρια και οι φοιτητές για φροντιστήρια αλλά και πάμπολλα για σημειώσεις και την αναπαραγωγή τους.
Οι φοιτητές παίρνουν δωρεάν βιβλία που έχουν συγγράψει οι καθηγητές,
αλλά τα βιβλία αυτά, αν και γι αυτά οι καθηγητές πολλές φορές πληρώνονται αδρά, τα περισσότερα είναι διακοσμητικά,
άλλα παρωχημένα κι άλλα ακαταλαβίστικα, αρκετά κακές κρυφές αντιγραφές.
Οι φοιτητές σε πολλές σχολές καταφεύγουν σε σημειώσεις που κρατούν κάποιοι απ αυτούς που παρακολουθούν τις παραδόσεις, αλλά επειδή κι αυτές δεν είναι πολλές φορές διαφωτιστικές,
αρκετοί καταφεύγουν σε φροντιστές που τους εφοδιάζουν με σημειώσεις ρετσέτες για να μπορούν να ανταποκριθούν στις εξετάσεις των καθηγητών.
Τις σημειώσεις αυτές τις φωτοτυπούν και τις μελετούν και οι υπόλοιποι φοιτητές.
Τα φωτοτυπάδικα τα οποία θησαυρίζουν αποκλειστικά από τη δραστηριότητα αυτή της αναπαραγωγής φροντiστηριακών σημειώσεων
(μερικά διαθέτουν και τμήμα ενημέρωσης και συμβουλών για το κατάλληλο πακέτο σημειώσεων και τη δημοφιλία του)
αποτελουν αναπόσπαστο και νευραλγικό τμήμα των πανεπιστημιακών κτιριακών συγκροτημάτων.
Μια επίσκεψη στην περιοχή γύρω από το κτιριακό συγκρότημα του πολυτεχνείου της Αθήνας στου Ζωγράφου παρατηρώντας τον αριθμό των φωτοτυπάδικων και τη φοιτητική δραστηριότητα σ΄αυτά αρκεί για να καταλάβει κανείς το σημαντικό ρόλο των επιχειρήσεων αυτών στη δημόσια βάσει νόμου δωρεάν εκπαίδευση.
Ουδόλως ενοχλούνται οι καθηγητές για τη δραστηριότητα αυτή. Απεναντίας κάποιοι εκθειάζουν το ρόλο των φροντiστηρίων γιατί συμβάλλει κι αυτά στο έργο της εκπαίδευσης.
Στις εξετάσεις, όταν επιτρέπονται να έχουν οι φοιτητές στα θρανία ανοιχτά βιβλία,
σπάνια μπορεί να δει κανείς κάποιο από αυτά που έχουν ακριβοπληρωθεί για τη συγγραφή τους.
Όλα τα θρανία διακοσμούνται με τα φροντiστηριακά πονήματα και ελάχιστοι πανεπιστημιακοί ενοχλούνται γι αυτό.
Η δημόσια εκπαίδευση δεν είναι δωρεάν αλλά όχι γιατί αυτό το υπαγόρευε ο παλιός ο νόμος ή γιατί δεν φτάνανε τα λεφτά που εδίνοντο μέχρι τώρα για την εκπαίδευση.
Απλά οι καθηγητές έχουν άλλες προτεραιότητες και δεν κάνουν καλά τη βασική δουλειά τους που είναι η διδασκαλία.
Αν τώρα άλλαξαν και δεν επιθυμούν να συμβαίνει αυτό,
γιατί δεν αφήνουν πίσω κάποια από τα προγράμματά τους, τα ερευνητικά και τα δημοσιοσχετικά, για να δουν αν μπορούν να βελτιώσουν τη διδασκαλία και τα βοηθήματά της ώστε να είναι η παιδεία πραγματικά δωρεάν;
Τους εμποδίζει άραγε σ αυτό ο νέος νόμος;
Πολλά άλλα αποδίδονται στο νόμο αυτό που δεν τα βλέπει κανείς όταν διαβάζει τις διατάξεις που περιέχει.
Μερικά που εμφανίζονται απλά ως δυνατότητες μόνον όταν το επιτρέπει το γνωστικό αντικείμενο και αποφασιστεί από τα αρμόδια πανεπιστημιακά όργανα
παρουσιάζονται ως κατηγορηματικές διατάξεις του νόμου, όπως για παράδειγμα ο τριετής κύκλος σπουδών.
Και αυτός ο νόμος για κάποιους μπορεί να ιδωθεί ως το εφαλτήριο για να αναδειχθούν, να έρθουν στην επιφάνεια, αγκυλώσεις που υπάρχουν στο χώρο της έκπαίδευσης ώστε να μπορέσουν να κατανοηθούν και ενδεχομένως να λυθούν,
αλλά επίσης και
ως εφαλτήριο να συνειδητοποιηθεί ότι σε τομείς όπως είναι η εκπαίδευση και ευρύτερα η παιδεία δεν είναι αυτό που θα γραφεί σε έναν νόμο που θα καθορίσει τι θα είναι αυτό που θα υλοποιηθεί.
Σημαντικό δεν είναι τι θα γραφεί σε ένα χαρτί,
αλλά ποιος θα είναι αυτός που θα κληθεί να το εμψυχώσει, να υλοποιήσει αυτό που έχει γραφεί.
Ο καλύτερος νόμος, το καλύτερο καταστατικό, το καλύτερο πρόγραμμα σπουδών,
μπορεί να αποβεί ζημιογόνο,
αν αυτός που το εμψυχώνει δεν αγαπά αυτό που κάνει.
αλλά το κάνει γιατί είναι υποχρεωμένος, ή γιατί αναμένει κάποια ανταμοιβή,
ή γιατί μέσω αυτού προσδοκά άλλα οφέλη.
Και αντιθέτως, το χειρότερο πρόγραμμα μπορεί να αποβεί ευεργετικό,
αν αυτός που το εμψυχώνει αγαπά πραγματικά αυτό που κάνει.
Γιατί όταν αγαπάς κάτι, όπως κι όταν αγαπάς κάποιον,
κάνεις το καλύτερο που μπορείς,
όχι γιατί σε υποχρεώνει κάποιος άλλος, ούτε γιατί προσδοκάς αναγνώριση και ανταλλάγματα.
Μάλλον θα έχετε βαρεθεί με όλα αυτά πιο πάνω.
Κάποιοι ίσως και να έχετε εκνευρισθεί.
Σίγουρα υπάρχει και ο αντίλογος. Όπως και σε όλα όσα γράφει και λέει κανείς.
Επειδή όμως, όπως είπαμε παραπάνω,
όλα τα βαρετά και τα εκνευριστικά μπορεί να τα δει κανείς ως εφαλτήριο για την υπέρβασή τους,
αν δεν έχετε επιλέξει τη μέθοδο της παράκαμψης και διαβάζετε μέχρι εδώ,
δείτε και τα παρακάτω να βαρεθείτε πιο πολύ:
- Σκηνές από τις Σπουδές
- Οι Αντιστροφές στην Εκπαίδευση
_______________________________________________
(1) Για παράδειγμα, ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Αθήνας που πρωτοστατεί σε εκδηλώσεις κατά του νέου νόμου, όπως γράφει στο βιογραφικό του, βλ. Εδώ,
παράλληλα με την άσκηση των καθηκόντων του ως καθηγητή στη Σχολή Μηχανολόγων
την περίοδο 2004-2006 ήταν:
• Μέλος του Ειδικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου του Υπουργείου Εσωτερικών
• Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας ΟΑΣΑ και
• Πρόεδρος όλων των θυγατρικών του Εταιρειών ΕΘΕΛ, ΗΛΠΑΠ, ΗΣΑΠ,
την δε περίοδο Αύγουστος 2006 - Ιανουάριος 2009
• Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών
Το γνωστικό αντικείμενο του πρύτανη είναι η Πυρηνική Τεχνολογία.
(2) "Μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας καταγγέλουν τις επιθέσεις εκ των ένδον που επιχειρούν να ανατρέψουν τις θεμελιώδεις ακαδημαϊκές αξίες και αρχές λειτουργίας των ΑΕΙ.
Πρόκειται για καταγγελίες χρηματισμού και κλοπές, απάτες και μη σύννομες επενδύσεις, αντιακαδημαϊκή και αυταρχική συμπεριφορά.
Στιγματίζουν την αήθη εκμεττάλλευση της μαύρης εργασίας και την εισαγωγή των νόμων της αγοράς στην διδασκαλία και την έρευνα".
Ελευθεροτυπία (10.7.2004) με τίτλο «Σχέσεις Υποτέλειας»
(3) "Eρευνητικές ομάδες» πυρηνικών διαφέντευαν σιδηροδρομικές μελέτες, συμβούλευαν για προδιαγραφές κρίσιμων έργων που προκήρυσσε ο OΣE, ανακάλυπταν πως θα φθάσουν εμπορεύματα με τον υπερσιβηρικό….
Oι περισσότεροι ευεργετηθέντες ακαδημαϊκοί κατείχαν και κατέχουν υψηλά αξιώματα, σε υπουργεία, οργανισμούς, συμβούλια και επιτροπές και ο ρόλος τους κατέστη ισχυρότερος – και από τις χρηματοδοτήσεις του OΣE – καθώς έφτιαξαν ομάδες που μοιάζουν με «εταιρείες» εντός των AEI, αλλά και εκλογικούς συσχετισμούς (εντός των AEI)".
Δημοσιογράφος Αριστέα Μπουγάτσου στην Καθημερινή» (13.11.2005)
