Παράλογα της κοινωνικής μας ζωής (1) - Η αποποιούμενη συνευθύνη

Μερικές φορές οι πράξεις του ανθρώπου τον εκφράζουν, είναι αποτέλεσμα δικής του βούλησης, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί με βάση τις καταβολές του και τις εμπειρίες του.

Άλλοτε είναι περιστασιακές, εκφράζουν τη διάθεση της στιγμής ή
καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από επιρροές του περιβάλλοντος που μπορεί να μην τον εκφράζουν ως άνθρωπο.

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, είμαστε λίγο πολύ ευάλωτοι σ΄αυτές τις επιρροές.

Περισσότερο τα παιδιά, τα οποία βρίσκονται στη φάση διαμόρφωσής τους και είναι περισσότερο ανοιχτά και 
οι ενήλικες που για κάποιους λόγους, προβλήματα υγείας ή πιεστικές οικογενειακές ή άλλες περιστάσεις, 
έχουν εξασθενημένο νευρικό οργανισμό και ανοίγουν κατά κάποιον τρόπο από βλάβη.

Στις περιπτώσεις αυτές οι γνωστοί των ανθρώπων αυτών εκφράζουν την έκπληξή τους για κάποιες αμετάκλητες πράξεις τους και μιλούν για αλλαγή της προσωπικότητάς τους.

Όπως είχαμε σχολιάσει παλιότερα, βλ. H Αυτοαιχμαλωσία του Ανθρώπου, η σκέψη και τα λόγια είναι ενέργεια.

Όταν αθροιστούν πολλές όμοιες σκέψεις παράγεται ενέργεια ικανή να ζωογονήσει μια άυλη ενεργειακή οντότητα η οποία μπορεί να μας κουμαντάρει, 
να ενεργοποιήσει ένα μαγνητικό πεδίο το οποίο να μας αιχμαλωτίσει.

(Στην ενεργοποίηση αυτού του πεδίου οφείλεται η αλλαγή της προσωπικότητας που βιώνουμε οι περισσότεροι όταν βρεθούμε σε μαζικές πορείες ή συγκεντρώσεις με κοινό προσανατολισμό των μελών τους).

Συνήθως εστιάζουμε στη συνευθύνη αυτών που συνέβαλαν στην διαμόρφωση των προβληματικών περιστάσεων οι οποίες αποδυνάμωσαν την κρίση των ανθρώπων αυτών,

αλλά αποφεύγουμε να δούμε τη συνευθύνη αυτών που διαμόρφωσαν τις επιρροές που κατηύθυναν τις πράξεις τους.

Ίσως γιατί η συνευθύνη αυτή αφορά εμάς τους ίδιους και όχι τους άλλους.

Όταν συσχετίζουμε την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου με το χρήμα,

όταν θεωρούμε ότι το χρήμα είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την ποιότητα της ζωής μας,

όταν σιγοντάρουμε και μεις τις για χάριν τηλεθέασης υπερβολές των καναλιών για τους αναξιοπαθούντες συνταξιούχους γενικά (1)

όταν εκθειάζουμε τα φάσκελα και τις κατάρες ως μέσα διεκδίκησης κοινωνικής ευπρέπειας

και τις κρεμάλες ως ευγενείς στόχους κοινωνικής ανάτασης,
(πολλά, πάρα πολλά όταν, θα μπορούσε να παραθέσει κανείς),

μήπως αυτές είναι επιρροές που μπορεί να όπλισαν το χέρι κάποιου ανθρώπου σε μια δύσκολη γι αυτόν συγκυρία της ζωής του, 
μήπως η συνευθύνη μας αυτή θάπρεπε να μας απασχολεί;

Βλ. και

- Τα Πληκτρολόγια

 _________________________________

(1) Η κύρια σύνταξη μπορεί να υπολείπεται, μερικές φορές σημαντικά, του μισθού,
αλλά εκτός από την κύρια ένας συνταξιούχος λαμβάνει κι άλλες συντάξεις ή επιδόματα.

Κατά κανόνα οι συνολικές αποδοχές των περισσότερων συνταξιούχων υπαλλήλων, τουλάχιστον αυτών στο δημόσιο, είναι μεγαλύτερες απ΄αυτές του μισθού που έπαιρναν ως εργαζόμενοι. 
Γιατί αναφέρεται συνεχώς μόνον το ποσόν της κύριας σύνταξης που παίρνει ένας συνταξιούχος; 

Οι επικουρικές συντάξεις, τα μερίσματα από μετοχικά ταμεία, οι πρόσθετες συντάξεις από τα επαγγελματικά ταμεία που πολλές φορές είναι της τάξεως της κύριας σύνταξης ή και την υπερβαίνουν, γιατί δεν μετράνε; 

Δεν είναι χρήματα αυτά;

Για παράδειγμα: 

ένας υπάλληλος μηχανικός, εκτός από τη σύνταξη που θα πάρει από την υπηρεσία στην οποία εργάζεται, κύρια, επικουρική και από μετοχικό ταμείο,

θα πάρει και σύνταξη από το ταμείο μηχανικών, το παλιό ΤΣΜΕΔΕ, της τάξεως των 950 ευρώ.

Για ένα γιατρό και φαρμακοποιό η πρόσθετη σύνταξη που θα πάρει από το επαγγελματικό του ταμείο είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Το ίδιο για έναν δικηγόρο κι άλλες κατηγορίες επαγγελματιών.

Οι περικοπές που έγιναν στις κύριες συντάξεις ήταν για to ποσόν πάνω από τα 1200 ευρώ πέρυσι και για το ποσόν πάνω από τα 1300 ευρώ φέτος (περικοπές της τάξεως του 10%, νομίζω).

Πόσο  απογοητευτικό η κοινωνία μας σήμερα να μην εστιάζει στις υλικές ανάγκες των νέων,

αλλά σ΄αυτές των γερόντων.

Ολόκληρο θρίλερ εκτυλίχθηκε τις προάλλες για να μην περικοπούν οι επικουρικές συντάξεις και ακούγαμε για επικουρικές άνω των χιλίων ευρώ.

Η περικοπή των κατώτατων μισθών των νέων και του επιδόματος ανεργίας δεν φάνηκε να απασχόλησε το ίδιο, αν απασχόλησε καν. 
Και όχι μόνον τους πολιτικούς.