Σύγχρονες αντιφάσεις της κοινωνικής ζωής - Πρόταση εξομοίωσης των συντάξεων

Όλα, ή σχεδόν όλα, από τη γέννησή τους, τη δημιουργία τους, ενέχουν μέσα τους και το σπέρμα του θανάτου τους, του τέλους τους.

Θάλεγε κανείς ότι σε όλα τα πράγματα, σε όλες τις καταστάσεις, μπορεί να δει κανείς δύο αντικρουόμενες όψεις, δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις που άλλοτε υπερισχύει η μία, άλλοτε η άλλη

και άλλοτε επικαλύπτουν η μία την άλλη και δεν είναι διακριτή καμία από τις δύο.

Σήμερα ζούμε σε αποκαλυπτικούς καιρούς όπως είναι οι περίοδοι κρίσεων και οι επικαλύψεις έχουν υποχωρήσει.

Οι αντικρουόμενες όψεις, οι αντιφάσεις της ζωής είναι σε πλήρη ανάπτυξη.

Μπορεί να τις δει κανείς σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.

Να βλέπει κανείς τις αντιφάσεις αυτές επιτρέπει καλύτερη άποψη για τα πράγματα και γι αυτό καλύτερη στάση σ΄αυτά.

Κάποιες από τις αντιφάσεις αυτές περνάνε εντελώς απαρατήρητες ενώ είναι ιδιαίτερα προφανείς.

Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πολλές, πάρα πολλές τέτοιες αντιφάσεις.

Για παράδειγμα:

- Όλοι ή σχεδόν όλοι, στον επιστημονικό τομέα μιλάνε για υπερπληθωρισμό της γης, για θυσίες που πρέπει να γίνουν για να παραμείνει βιώσιμη η ζωή στον πλανήτη
και συγχρόνως καταγίνονται να ερευνούν, ξοδεύοντας τεράστια κονδύλια, για το πως θα παραταθεί η ζωή με τεχνητό τρόπο, ή θα αθανατοποιηθεί.

- Όλοι, ή σχεδόν όλοι, μιλούν για την περιβαλλοντική μόλυνση,
καθιερώνονται μέρες σκοτεινιάσματος οικιών και πολιτιστικών μνημείων για να φωτίσει στη γη,
και οι επιστήμονες καταγίνονται να μετρούν την επίπτωση σ΄αυτήν των αερίων των αγελάδων και των ούρων των ανθρώπων που επιβιβάζονται στα αεροπλάνα,
ενώ αποσιωπούν και αφήνουν εκτός μετρήσεων
την πιο ρυπογόνα δραστηριότητα, αυτή των βομβαρδισμών και των συναφών των σύγχρονων νόμιμων πειρατικών επιδρομών και της βιομηχανίας που τις τροφοδοτεί και υποκινεί.

Παρακάτω θα εστιάσουμε  σε κάποιες αντιφάσεις που είναι ιδιαίτερα επίκαιρες σήμερα για τη χώρα μας, σε θέματα που απασχολούν τους περισσότερους από μας.

Σε κάποια απ΄αυτά θα προτείνουμε εναλλακτική στάση, κυρίως ως έναυσμα προβληματισμού.

Οι λεκτικοί διαξιφισμοί, οι μούντζες και οι κρεμάλες όταν δυστυχούν άνθρωποι

Στο προηγούμενο σπίτι που έμενα γινόμουν συχνά μάρτυρας αυτοκινητιστικών ατυχημάτων.

Το σπίτι ήταν στη διασταύρωση δύο συνοικιακών δρόμων. Ο ένας ήταν πολύ κατηφορικός, ο άλλος επίπεδος.

Ο οδηγός αυτοκινήτου ή μοτοσυκλέτας που ανηφόριζε καθώς κι αυτός στον επίπεδο δρόμο δεν είχαν οπτικό πεδίο ο ένας του άλλου.

Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν μέρα παρά μέρα, ιδιαίτερα τη νύχτα, να συγκρούονται μεταξύ τους.

Η σύγκρουση γινόταν αισθητή στα παρακείμενα σπίτια καθώς και οι δύο δρόμοι δεν είχαν ιδιαίτερη κίνηση και υπήρχε σχετική ησυχία.

Κάθε τόσο βγαίναμε στο δρόμο να δούμε τι συνέβη και να συνδράμουμε.

Άλλοτε επρόκειτο για υλικές ζημιές μόνον, άλλοτε υπήρχαν σοβαροί τραυματισμοί..

Μετά από κάμποσο διάστημα στο σπίτι εκείνο άρχισα να διακρίνω πότε ήταν κάτι σοβαρό πριν καν βγω να δω τι συνέβη.

Όταν δεν υπήρχε τραυματισμός ακουγόντουσαν φωνές και οχλοβοή.
Διαπληκτίζονταν και βρίζονταν μεταξύ τους οι οδηγοί αλλά συχνά και οι άλλοι επιβάτες των αυτοκινήτων για το ποιος φταίει, ποιος θα πληρώσει τις ζημιές και τα σχετικά.

Όταν όμως είχε χτυπηθεί κάποιος δεν ακουγόταν κιχ.

Άκουγες το γδούπο από το τρακάρισμα και μετά σιωπή.

Όταν έβγαινες στο δρόμο να δεις τι συνέβη, έβλεπες όλους να προσπαθούν να βοηθήσουν αυτόν που είχε χτυπηθεί, να καλέσουν ασθενοφόρο.

Κανείς δε μίλαγε για το ποιος έφταιξε.

Αρκετές φορές ο οδηγός του αυτοκινήτου που δεν χτυπήθηκε παρατούσε το αυτοκίνητό του σε μιαν άκρη και συνώδευε τον χτυπημένο στο ασθενοφόρο ανεξάρτητα αν είχε ή δεν είχε ευθύνη για το ατύχημα.

Κάποιοι μάλιστα έβγαζαν τα σακάκια τους και τα έβαζαν προσκεφάλι για τον χτυπημένο που κείτονταν στο έδαφος
ή έσχιζαν το πουκάμισό τους για να δέσουν κάποιο τραύμα να σταματήσουν να αιμορραγεί.

Κάποια στιγμή ενήργησαν μερικοί και τοποθετήθηκε καθρέφτης στη διασταύρωση και τα ατυχήματα λιγόστεψαν.

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια που έχω φύγει από κείνο το σπίτι.

Στο σπίτι που μένω τώρα δεν συμβαίνουν ατυχήματα στο δρόμο που περνάει μπροστά.

Τώρα, όμως, παρατηρώ κάποια άλλα ατυχήματα που δεν είναι αυτοκινιστικά.

Είναι δυστυχήματα. Σε αυτά υπάρχουν σοβαρά τραυματισμένοι και θύματα.

Μόνον που τώρα ακούγονται πολλές φωνές και οχλοβοή.

Όλοι καταγίνονται για το ποιος είναι ο φταίχτης, για κρεμάλες κι άλλα συναφή.

Λίγοι προσφέρονται να δώσουν το σακάκι για προσκεφάλι.

Λίγοι προσπαθούν να δουν πως θα γίνει να τοποθετηθεί ένας καθρέφτης να αποφευχθούν ατυχήματα και δυστυχήματα μελλοντικά.

Οι συντάξεις, οι διαμαρτυρίες και πρόταση εξομοίωσής τους

Σε ραδιοφωνικές εκπομπές που παρακολουθώ καμιά φορά, αλλά και στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ακούγονται και γράφονται πολλά για τις συντάξεις που έχουν προπληρώσει οι ασφαλισμένοι και τους περικόπτονται αδίκως.  

Οι περισσότερες διαμαρτυρίες ακούγονται από αυτούς των λεγόμενων ευγενών ταμείων με τις πιο ψηλές παροχές.

Η αιτιολογία είναι ότι τους έχουν γίνει μεγαλύτερες κρατήσεις από το μισθό τους και γι αυτό δικαιούνται μεγαλύτερη σύνταξη από τους άλλους με τις μικρότερες κρατήσεις.

Πέραν από το θέμα ότι οι συντάξεις χρηματοδοτούνται σε σημαντικό ποσοστό από τον κρατικό προϋπολογισμό και, όπως μάθαμε τελευταία, στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό είναι αρκετά μεγαλύτερο από τον μέσο όρο στην Ευρώπη,

στις  αιτιάσεις των υπαλλήλων αυτών δεν λαμβάνεται υπόψη ότι
και μετά τις μεγαλύτερες κρατήσεις τους ο μισθός τους εξακολουθεί να παραμένει μεγαλύτερος απ΄αυτόν άλλων εργαζόμενων με τα ίδια ή και περισσότερα προσόντα για ίδιο ή και μεγαλύτερο μόχθο.

Οι συνταξιούχοι αυτοί φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται
ότι συγκρίνουν ανόμοια πράγματα,
το επιχείρημά τους θα είχε νόημα αν πληρωνόντουσαν το ίδιο όσοι προσέφεραν την ίδια εργασία από πλευράς προσόντων και μόχθου.

Δηλαδή ότι δεν πρέπει να συγκρίνονται απλά οι ασφαλιστικές κρατήσεις αλλά οι λόγοι μισθού προς κράτηση.

Στις αναλύσεις τους, οικονομικές ή άλλες, γνωρίζουν ότι παράμετροι είναι οι σχέσεις, οι λόγοι διαφόρων μεγεθών κι όχι τα απόλυτα μεγέθη τους. 
Γιατί τις επιστημονικές πρακτικές τις ξεχνάμε όταν πρόκειται για τη τσέπη μας;

Επίσης δεν λαμβάνουν υπόψη ότι

αν κατά την ενεργή περίοδο εργασίας τους ως υπαλλήλων είχε, σύμφωνα με την ισχύουσα λογική της αξιοκρατίας (αμφισβήτηση Εδώ)

κάποια βάση η διαφοροποίηση των μισθών με βάση τα προσόντα τους, αυτή δεν υφίσταται για την περίοδο της συνταξιοδότησής τους.

Η συμβολή των συνταξιούχων στην παραγωγική δραστηριότητα είναι όλων το ίδιο: αποχή από αυτήν,

(κι αν δεν είναι θάπρεπε να είναι για να αφήνουν θέση και για κάποιον άλλο νεώτερο)

οπότε η διαφοροποίηση των συντάξεων δεν έχει λογική βάση.

Η συμβολή ενός ηλικιωμένου ανθρώπου στην κοινωνία θάπρεπε να συνίσταται σ΄αυτήν ενός ανθρώπου που έχει κλείσει έναν κύκλο εμπειριών, (άλλος κατ΄εξοχήν στα πλαίσια της εργασίας του, άλλος αλλού)

και είναι απερίσπαστος πλέον να στοχαστεί για τη ζωή τη δική του και των άλλων.

Για να μπορέσει να το κάνει αυτό χρειάζεται να είναι απαλλαγμένος από το άγχος της επιβίωσης και γιαυτό χρειάζεται κάποια σύνταξη, αν δεν έχει άλλα εισοδήματα.

Έτσι η πρότασή μου είναι μετά κάποια ηλικία όλοι οι ηλικιωμένοι να παίρνουν την ίδια σύνταξη

και όσοι έχουν ικανά εισοδήματα για να ζήσουν μια μετρημένη ζωή
(όπως αρμόζει σε έναν ηλικιωμένο),

να παραιτούνται οικειοθελώς απ΄αυτήν
και ας τους στήνουν και από έναν ανδριάντα αν το επιθυμούν.

Ο γράφων είναι συνταξιούχος.