Συνήθως μιλάμε για την αυτοκτονία ενός ανθρώπου. Αυτός είναι
ο δόκιμος όρος.
Δεν νομίζω ότι είναι κατάλληλος.
Ένας άνθρωπος που πεθαίνει με τη θέλησή του, πριν την ώρα
του όπως λέμε, σκοτώνει τον εαυτό του ή απλά τελειώνει τη ζωή του;
Είναι διαφορετικά αυτά τα δύο;
Νομίζω ναι.
Να σκοτώνεις κάποιον σημαίνει να τελειώνεις τη ζωή κάποιου
που δεν το έχει θελήσει αυτό, να παραβιάζεις τη θέλησή του.
Να τελειώνεις εκούσια τη δική σου ζωή δεν παραβιάζεις τη
θέληση κάποιου.
Γι αυτό νομίζω ότι αντί για αυτοκτονία είναι ορθότερο να
μιλάμε για εκούσια επίσπευση του θανάτου κάποιου, ή συντόμευση της ζωής του.
Στον αντίποδα του ανθρώπου που επιθυμεί και επισπεύσει το
θάνατό του, που συντομεύει τη ζωή του,
είναι ο άνθρωπος που επιθυμεί και παρατείνει τη ζωή του, που
επιβραδύνει το θάνατό του.
Ολόκληρη βιομηχανία κοσμετολογίας και πλαστικών εγχειρήσεων έχει
στηθεί για να υπηρετήσει την επιθυμία του αυτή
και ολόκληροι κλάδοι της ιατρικής είναι στην υπηρεσία της
παράτασης αυτής.
Ενώ η πρώτη περίπτωση του ανθρώπου συγκεντρώνει την προσοχή
μας και μας δημιουργεί ταραχή,
η δεύτερη περίπτωση περνάει απαρατήρητη, ή και μας χαροποιεί
όταν γίνεται αντιληπτή.
Γιατί αυτή η τόσο διαφορετική αντίδραση στις δύο
περιπτώσεις;
Γιατί δεν ταρασσόμαστε το ίδιο κι όταν βλέπουμε στις Τιβί
και αλλού τα πλαστικοποιημένα πρόσωπα των ανθρώπων που αρνούνται να γεράσουν,
όταν αντικρίζουμε τα φτιασιδωμένα μέχρι παραμόρφωσης πρόσωπά
τους;
Γιατί χαιρετίζουμε ως πρόοδο και επίτευγμα να κουβαλούν οι άνθρωποι
πάνω τους και μέσα τους κομμάτια απίστευτα βασανιζόμενων ζώων και ανθρώπων σε
ανάγκη;
Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος επεμβαίνει στη φυσική
ροή των πραγμάτων.
Στην πρώτη περίπτωση δρα ενάντια στο ένστικτο της
αυτοσυντήρησης,
μερικοί ίσως και να το υπερβαίνουν,
στη δεύτερη περίπτωση o άνθρωπος γίνεται υποχείριο του ενστίκτου του αυτού.
Στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος ασκεί τη θέλησή του χωρίς να
επιβαρύνει συνήθως κάποιον άλλο,
στη δεύτερη ασκεί τη θέλησή του κατά κανόνα σε βάρος άλλων.
Γιατί αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροί μας, φαίνεται να
καταδικάζουμε και να ταρασσόμαστε με το πρώτο
και να υπερθεματίζουμε και να επιδιώκουμε το δεύτερο;
Από παλιά άνθρωποι αποφάσιζαν και συντόμευαν τη ζωή τους με διάφορους
τρόπους, ενεργητικούς ή παθητικούς, ανώδυνους ή επώδυνους.
Και συνεχίζουν να το κάνουν.
Από παλιά οι κοινωνίες θεωρούσαν βλασφημία την απόφασή τους
αυτή.
Γι αυτό οι πράξεις αυτές δεν εγίνοντο ευρέως γνωστές.
Τις περισσότερες φορές αυτή ήταν η θέληση των συγγενών.
Σήμερα τυχαίνουν ευρείας δημοσιότητας.
Η μεταστροφή αυτή δεν δείχνει να αντιστοιχεί σε κάποια μεταστροφή
της κοινωνικής αντίληψης για το θέμα αυτό.
Αντανακλά περισσότερο τη νέα αντίληψη που έχει διαμορφωθεί
για την άσκηση κριτικής στην εξουσία.
Όλοι αυτοί οι θάνατοι χαρακτηρίζονται ως πολιτικές δολοφονίες
λόγω του μνημονίου. Μια ευρύτερη ανάλυση της άποψης αυτής μπορεί να δει κανείς στο http://eperson.blog.com/files/2012/04/Αυτοκτονία-Κλεάνθης-Γρίβας-1983.doc
Κάποιοι από τους θανάτους αυτούς αναγορεύονται ως μέσα για
την πολυαναμενόμενη επανάσταση.
Να αποτελεί ο θάνατος ενός ανθρώπου μέσο για κάτι άλλο
δυσκολεύομαι να το αντιληφθώ.
Με προβληματίζει η ηρωοποίηση κάποιων θανάτων από πολιτικούς
χώρους και από συγγενείς.
Παλιότερα η συντόμευση της ζωής κάποιου μεταφραζόταν σε απώλεια
της εργασιακής του δύναμης για τους κρατούντες μιας κοινωνίας και εδαιμονοποιείτο
για να αποτρέψει περαιτέρω απώλεια ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο.
Στους καιρούς μας η εργασιακή δύναμη περισσεύει, ζωές ανθρώπων
εκλαμβάνονται ως περιττές και η συντόμευσή τους κάθε άλλο παρά ως απώλεια
εκλαμβάνεται.
Όπως παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια ακόμη και επιδιώκεται η
συντόμευση αυτή.
Εκκλησίες ευθανασίας (και νέων στην ηλικία) έρχονται συνεχώς
στο φως που ενθαρρύνουν τα μέλη τους ανοιχτά στη συντόμευση αυτή, κάποιες με
εντελώς απροσχημάτιστο επιχειρηματικό τρόπο.
Σε κάποια χρόνια ίσως και να αρχίσει να εκθειάζεται ως θεάρεστη.
Όπως είδαμε με τις τελευταίες εκούσιες επισπεύσεις του θανάτου
στη χώρα μας
η εκκλησία παρέκαμψε τους γνωστούς αφορισμούς και αποκλεισμούς
της που επεφύλασσε παλιά στους ανθρώπους αυτούς.
Άλλο ο σεβασμός στις επιλογές του κάθε ανθρώπου για τη ζωή
του
κι άλλο η εκμετάλλευσή τους για σκοπιμότητες.
