Παλιότερα η πένα και σήμερα τα πληκτρολόγια είναι όπως τα μαχαίρια.
Μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μοιράσουν άρτο, αλλά και να ματώσουν και να πληγώσουν.
Μπορούν να ανοίξουν πληγές για να θεραπεύσουν ή να ανοίξουν πληγές για να αφαιμάξουν.
Να κρατάς ένα μαχαίρι στο χέρι, ιδιαίτερα όταν είναι ιδιαίτερα κοφτερό, δεν είναι απλή υπόθεση.
Δεν μπορείς να το κραδαίνεις εν θερμώ.
Το μαχαίρι γίνεται όπλο.
Ένα όπλο εκπυρσοκροτεί. Το ίδιο και ένα πληκτρολόγιο.
Οι λέξεις γίνονται βόλια και λαβώνουν όχι μόνον την αισθητική.
Μήπως τελικά πολεμοχαρείς δεν είναι μόνον αυτοί που καταλαμβάνουν μια χώρα με στρατό;
Αλλά κι αυτοί που επειδή δεν διαθέτουν στρατό εφορμούν με το πληκτρολόγιο για να εξοντώσουν τον «εχθρό»;
«Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας και όποιος είναι εναντίον μας είναι ο κακός»
είναι γνωστό ως το μοτίβο των Αμερικανών εξουσιαστών
Το μοτίβο αρκετών πληκτρολόγων πόσο διαφορετικό είναι απ αυτό;
«Ο κόσμος κατέχει το όνειρο ενός πράγματος, του οποίου δεν έχει παρά να κατέχει τη συνείδηση, για να το κατέχει πραγματικά»είναι τα λόγια του Μαρξ σε επιστολή του το 1843 που αναφέρει στην ανάρτησή του
«εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, ούτε τον εχθρό, θα νικηθείς σε κάθε μάχη»
ένας ιστολόγος που το πληκτρολόγιό του θρέφει και συνειδητοποιεί.
Τη συνείδηση αυτή πως την υπηρετεί ένα πληκτρολόγιο που εκπυρσοκροτεί;
