Ζωή, αυτή η άγνωστη

Από το ιστολόγιο eperson  με τίτλο:

Ζωή, αυτή η άγνωστη
(πιο ευανάγνωστα http://eperson.blog.com/nexus/ -  ΚBG_pare_Μάης2012.doc )

...η συζήτηση ήταν κάπως έτσι: 

Eίσαι Θεά της έλεγα, και ως θεά φαντάζεσαι πράγματα που θέλεις να απολαύσεις, να γευτείς, να αισθανθείς, να νιώσεις. 

Και έγινες άνθρωπος. 

Για να τα ζήσεις όλα αυτά που ως θεά φαντάστηκες. 

Γη, η ομορφιά της φύσης και των αισθήσεων. 

Δεν έγινες άνθρωπος για να κλειστείς σε ένα δωμάτιο και μέσα από μια οθόνη να ξαναφανταστείς. 

Ζήσε! 

...συνεχίζοντας εδώ αυτόν το φανταστικό διάλογο, σημειώνω ότι:

- οι άνθρωποι έγιναν αχόρταγοι της ζωής, με αποτέλεσμα να αρνούνται να σηκωθούν από τη καρέκλα, δηλαδή φοβούνται το θάνατο. 

Δεν έχουν αντιληφθεί ότι όσο δεν ζούν, αλλά φαντάζονται ότι ζουν, όσα χρόνια και αν ζήσουν το ίδιο είναι. 

Δηλαδή όποιος δεν γεύεται τη ζωή θέλει λίγο ακόμα από αυτό το κάτι τι; 
για τους χορτάτους Heghlu’meH QaQ jajvam tlhIngan jIHbe’.

- το αποτέλεσμα είναι ότι γίνονται μισάνθρωποι,
δηλαδή αποκηρύσσουν την άγνωστη σε αυτούς ανθρώπινη υπόστασή τους και
ζητάνε να γίνουν κάτι άλλο.

Και παράλογα αυτό το ονομάζουν εξέλιξη. 

Ζουν σαν να είναι σε διαστημόπλοιο όπου όλα φιλτράρονται, νερό αέρας έρωτας, με ελεγχόμενο τεχνητά περιβάλλον και δεν κοιτάνε καν έξω από το παράθυρό τους
διότι... τι να δεις στο διάστημα; 

ή αν δούν, αφού δεν είναι ο στενά προσωπικός τους χώρος, το κελί τους· όσο μεγάλο και πολυτελές κι αν είναι, τότε ορίζεται ως ο σκουπιδότοπος. 

Κόψιμο δηλαδή του ομφάλιου λώρου του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, με τη Γη και μόνιμη κατάσταση ανικανοποίητης↔ικανοποίησης πιστεύοντας ότι η τεχνολογία θα κάνει το θαύμα της· 

ζούν όχι σε τικ καρδιάς αλλά σε κλικ ποντικιού.
 

Πολύ ωραία το διατύπωσε ο Πιέρ Τεγιάρ ντε Σαρνέν,
 επαναφέροντας την ισορροπία ανάμεσα στη φαντασία και τη ζωή:

Δεν είμαστε ανθρώπινα όντα που βιώνουν μια πνευματική εμπειρία. Είμαστε πνευματικά όντα που βιώνουν μια ανθρώπινη εμπειρία

με άλλα λόγια, Η πραγματική γενναιοδωρία προς το μέλλον έγκειται στο να τα δίνουμε όλα στο παρόν.

- οι μισοί επιστήμονες προσπαθούν να με πείσουν ότι εγώ, εσύ, ο κόσμος, το σύμπαν δεν υπάρχουμε.

Και οι υπόλοιποι συμφωνούν διακριτικά με τους πρώτους, με διάφορες παραλλαγές, π.χ. δεν υπάρχω εγώ ↔ υπάρχεις εσύ, 
ή ακόμα πιο δύσκολοι και αδιάβατοι σε μένα δρόμοι

όπως αυτή τη διδασκαλία Ζεν που χρόνια τώρα προσπαθώ να 'αποκωδικοποιήσω':

"Η αυτοκράτειρα Γου, τον 7ο αιώνα, δεν μπορούσε να καταλάβει τη βουδιστική ιδέα ότι το σύμπαν είναι σαν ένα τεράστιο δίκτυο από πετράδια που αντανακλά το ένα το άλλο. 

Ο δάσκαλος Φα-Τσανγκ ανέλαβε να της εξηγήσει με μια παραστατική επίδειξη τι εννοούσε ο Βουδισμός.Προς το σκοπό αυτό κράτησε ένα καντήλι στη μέση ενός δωματίου, που ήταν γεμάτο με καθρέφτες. 

"Αυτό", είπε στην αυτοκράτειρα, "αντιπροσωπεύει τη σχέση του Ενός με τα πολλά".Μετά τοποθέτησε έναν κρύσταλλο στο κέντρο το δωματίου και είπε ότι αυτός αντανακλούσε τα πολλά στο Ένα. Στη συνέχεια πρόσθεσε ότι αυτή ήταν η μερική μόνο αλήθεια, γιατί ολόκληρο το μοντέλο θα έπρεπε να κινείται για να δείξει τον δυναμισμό του"

   Τα είπε κάπως αλλιώς και η Delenn 

"Πιστεύουμε ότι η ψυχή είναι ένα μη εντοπισμένο φαινόμενο.

Αν προβάλω μια ακτίνα φωτός στον τοίχο, βλέπετε το φως στον τοίχο.

Αλλά ο τοίχος δεν είναι η πηγή του φωτός.Εκπορεύεται από κάπου αλλού.

Η ψυχή είναι επίσης μια προβολή. Δεν υπάρχει μέσα σας, όπως και το φως δεν υπάρχει μέσα στον τοίχο.

Μόνον το κέλυφος μπορούμε να δούμε.

Πιστεύουμε ότι το ίδιο το σύμπαν είναι συνειδητό με τρόπο που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε.

Καταγίνεται στην αναζήτηση νοήματος.

Γιαυτό διασπάται σε κομμάτια, εμφυσώντας τη δική του συνείδηση σε κάθε μορφή ζωής.

Είμαστε το σύμπαν στο εγχείρημά του να κατανοήσει τον εαυτό του" 

http://www.youtube.com/watch?v=mbu3ZFLdA8s&feature=player_embedded

και κάτι ακόμα που βρήκα 'λυπάμαι, δεν θυμάμαι που':

Ένας άνθρωπος γυρίζει γύρω από ένα δέντρο έστω σε μια απόσταση 10 μέτρων με σταθερή ταχύτητα. Ένας πίθηκος γαντζωμένος πάνω στο δέντρο (αδιάφορου πάχους) γυρνάει και αυτός γύρω γύρω από αυτό, με τέτοιο τρόπο ώστε να κρύβεται περίτεχνα από τον άνθρωπο, διατηρώντας και αυτός (ο πίθηκος) αναγκαστικά την ταχύτητά του σταθερή. 

Το ερώτημα είναι αν ο άνθρωπος γυρνάει γύρω από τον πίθηκο"

...Ρωτάω κι εγώ: είναι τουλάχιστον μπανανιά ώστε να φάνε και να εξελιχθούν;

Ό,τι υπάρχει πάνω από τα κεφάλια μας πάντα υπήρχε [μεγάλη αυθαιρεσία]. 

Ο Επίκουρος υποστηρίζει ότι είναι άπειρο· ΕννοιοΛογικά συμφωνώ. 

Τώρα, πως το άπειρο εξαπλώνεται και που; άτοπο είναι. 

Αν κάτι εξαπλώνεται, αφού κάποιοι τόσο επιμένουν, κάτι άλλο είναι και όχι το
άπειρο... σύμπαν [υπερβολή η λέξη άπειρο μαζί με τη λέξη σύμπαν]. 

Κρίμα που κάποιοι δικαιούνται:

• α)και να φαντάζονται,
• β)και να πληρώνονται γι αυτό,
• γ)και να έχουν ένα σωρό πανάκριβα και πολυέξοδα μπιχλιμπίδια στη διαθεσή τους για να παίζουν με τα φανταστικά τους σενάρια,
• δ)και να τα πληρώνουν όλοι με το έτσι θέλω,
• ε)και τα αποτελέσματα των ερευνών να ορίζονται ώς πνευματικά δικαιώματα, κτήμα κάποιων,
• στ')και να επιβάλλουν την φαντασία τους στους υπολοίπους.

Όταν το Μάη του 1968 οι εξεγερμένοι απαιτούσαν τη φαντασία στην εξουσία δεν είχαν αυτό υπ' όψη τους. 

Εγώ λοιπόν, 43 χρόνια μετά το '68, ζητώ κατ' αρχήν, τη λογική στην εξουσία διότι υπάρχουν βασικά προβλήματα που πρέπει να λυθούν. 

Και αφού, κρίνοντας από την γενική συμπεριφορά, όλα τα προβλήματα της ζωής έχουν λυθεί την έχουμε αράξει και απολαμβάνουμε την Πανάκεια,  

ας τεθεί το μέγα ερώτημα:

-τι είναι η ζωή;

-εγώ έγώ κύριε να απαντήσω; Η απάντηση που δίνω είναι: 
-ζωή είναι η έξυπνη λύση.

Αν είχα τις σωστές ιεραρχικές διασυνδέσεις το θέμα θα έκλεινε εδώ, 

εγώ θα γινόμουν δάσκαλος, σοφός, άγιος, [ανάλογα την ομπρέλα]

(κανένα νομπελάκι ειρήνης ελεύθερο;) και η ανθρωπότητα θα ασχολιόταν τουλάχιστον καμιά χιλιάδα χρόνια ερμηνεύοντας ή και πολεμώντας για την επιβολή των διάφορων εκδοχών των. 

Επειδή το παιχνίδι της ιεραρχίας δεν με ενδιαφέρει η κατάληξη είναι ότι κανείς δεν μένει ικανοποιημένος από αυτή την σύντομη απάντηση μου, 

[καλό βαθμό δεν θα πάρω, διαμαρτύρομαι, ο δάσκαλος δεν καταλαβαίνει αλλά σε μένα δίνει κακό βαθμό!! πως περιμένεις κοινωνική πρόοδο; απαιτώ ΤΑΚΤΙΚΉ ΑΞΙΟΛΌΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΣΚΆΛΩΝ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΈΣ,αρχίζοντας από τη τάξη του νηπίου! και σοβαρολογώ], 

έτσι κι εγώ ο τύπος που φανταστικός δεν είμαι, έχω όχι μία άλλα δύο φανταστικές λογικές εξηγήσεις για την ερώτηση ζωή.

Η πρώτη 

Ξέχασε αυτό που βλέπεις, αυτά που ξέρεις, την ίδια σου τη μορφή. Δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε. Είμαστε ο καθ'ένας ένας κόσμος ολόκληρος [αφού τόσο πολύ ενθουσιάζει τα πλήθη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία]  

Δηλαδή: ο καθε άνθρωπος εκπροσωπεί το Είδος του και τον Πλανήτη του, ο κάθε άνθρωπος είναι Μοναδικός και είναι στον και ο κόσμος του.  

Και όλοι μαζευτήκαμε εδώ... Namaste που λένε και οι lostάδες. και τώρα quis, quid, ubi, quibus auxiliis, cur, quomodo, quando?

..... συνεχίζω και θέλω να είμαι σύντομος:  

Αυτό που αντιλαμβάνομαι: ο Κόσμος, είναι ένα πεδίο δοκιμών, φτιαγμένο από όντα με νόηση, με σκοπό την ανεύρεση λύσεων 1) συνύπαρξης, 2) μαζί με ελευθερία, 3) με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον, δηλαδή χωρίς καταστροφές και εξαφανίσεις άλλων ειδών,4)να είναι ευχάριστο. 

Γενικότερα: Πως μπορούμε να συνυπάρξουμε σε έναν ποικιλόμορφο και περιορισμένο χώρο, τη Γη κάνοντας ο καθένας ότι θέλει χωρίς να σκοτώνουμε και να διαλύουμε ότι βρίσκουμε μπροστά μας;

Γιατί αυτό; 

Λογικά και πάλι σκέφτομαι: αντί 6,5 δισεκατομύρια πλανήτες να μπούν σε πόλεμο μεταξύ τους, φαντάζεσαι τα αποτελέσματα; ακριβώς επειδή νοήμονες, αποφάσισαν να φτιάξουν αυτόν τον 'εικονικό κόσμο που ζούμε', και να στείλουν ο καθ' ένας από έναν εκπρόσωπο.  

Και επειδή αυτά τα πλάσματα δεν είναι λιγούρηδες και μίζεροι, αποφάσισαν τη Γη μας να την κάνουν όμορφη, με ποικιλία. 

Να μην βλέπω πάντα τα ίδια και τα ίδια, να μην βρίσκομαι σταθερά στους 27± βαθμούς λες και είμαι στη συντήρηση, αλλά να ζω.

Όσο περισσότερα τα ερεθίσματα τόσο περισσότερες οι επιλογές και οι προκλήσεις, τόσο καλύτερος ο προσομοιωτής ζωή. 

Φυσικά αν ζούσαμε σε ένα πλανήτη βράχο (όπως επιμελώς προσπαθούμε να φτιάξουμε), με τίποτα τριγύρο μας, δεν θα ξύπναγε καν η ομορφιά μέσα μας και οι αισθήσεις έξω μας, η μόνη ποικιλία θα ήταν αυτή με το ούζο, κι άν. 

Ωραία τα γράφει στο βιβλίο της ' ‘Γαία, το ανθρώπινο ταξίδι από το χάος στον κόσμο‘η Ελισάβετ Σαχτούρη, γεγονός, μετά από 10000(;) χρόνια γραπτού λόγου πάνω σε πέτρες, σε ζώα, σε δένδρα, και πλέον πάνω σε ψηφιακή κινούμενη άμμο, όλα υπάρχουν ως ιδέες, προτάσεις.

Καιρός δεν είναι να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις όσο αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν;

Τελικά μόνο φανταστικό δεν είναι αυτό το ταξίδι, κατάθλιψη θα με πιάσει με αυτά που με υποχρεώνετε να ζω· 

Προ ή μετά κατάθλιψης έρχομαι στη 

δεύτερη εξήγηση της ζωής ως έξυπνη λύση:

Μια φορά και έναν καιρό, πριν 2421 χρόνια,ο Διογένης (410→323) περπατούσε στους δρόμους αναζητώντας Ανθρώπους. 

Όταν την πρωτοδιάβασα αυτή την τόσο απλή αλλά και συνάμα τρελλή αναζήτηση του δεν καταλάβαινα.... και μόλις στις αρχές του 2011 κατανόησα τι ζητούσε αυτός ο Άνθρωπος. Υπέροχος!

Στο δεύτερο σενάριο είναι αδιάφορο άν οι κόσμοι είναι 6,5 δις, ή 1 πλανητάκος ή απλά ένα διαστημόπλοιο, το βέβαιο είναι ότι εκεί ζούνε Άνθρωποι.

Και επειδή ένας μή Άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει, μόνος του χωρίς βόμβες και νεροπίστολα έναν ολόκληρο πλανήτη Ανθρώπων, 

αυτός ο πολιτισμός δημιούργησε αυτή 'τη ζωή μας' ως πεδίο δοκιμών. 

Δηλαδή ρωτάνε για κάθε άνθρωπο που 'υπάρχει' εκεί: 

αυτό το ον που καλωσορίζουμε στη κοινωνίας μας είναι Άνθρωπος ή απλά μοιάζει με Άνθρωπο…και το στέλνουν στη Γη για έλεγχο λειτουργιών. 

Δεν θέλω να το προχωρήσω σε ανάλυση,
το βέβαιο είναι ότι ως συνοδοιπόρος πλέον του Διογένη του λέω ότι Άνθρωπος δεν είμαι και ότι κι εγώ 2421 χρόνια μετά, Άνθρωπο ζητώ!

Γράφω και πάλι ότι αυτά τα σενάρια είναι φαντασίες μου, αλλά και παράπονο για όλα τα έργα σειρές βιβλία επιστημονικής η μη φαντασίας, 

όπου οι γάμοι και οι οργανωμένες θρησκείες ζουν και βασιλέουν, 

όλα είναι πλήρως στρατικοποιημένα,
όλοι βαράνε προσοχές 24×7, 

οι εχθροί είναι παντού, ο στόχος είναι ‘τεχνολογία’, 

οι εξωγήινοι έχουν μονοπολιτισμούς και πάντα ιεραρχική οργάνωση, 

η προσέγγιση αυτών από τους γήινους, που ορίζονται ως οι πιο πολιτισμένοι, είναι άμα δεν μπορείς να το δαγκώσεις γλύψ' το 

λες και είμαστε τι; σκυλιά; ίαινες; 

και το πλέον απαράδεκτο: ανατινάζουν και εξαφανίζουν από το χάρτη πλανήτες ολόκληρους και τα πλήθη και πληρώνουν και ενθουσιάζονται!

Και συνεχίζοντας τη φαντασία μου λέω στα κουνάβια ότι με τα μυαλά που κουβαλάτε όχι διαπλανητικά ταξίδια αλλά ούτε στη Σελήνη δεν πρόκειται να πατήσετε το πόδι σας· και ας πουλάτε σεληνιακά οικόπεδα για να έχετε, όταν φτάσει η ώρα των ιδιωτικοποιήσεων, μάζα υποστήριξης από τους κουτοπόνηρους 'ιδιοκτήτες'. 

Διότι αν τριγυρνάνε κάποιοι εκεί έξω, "ισ ανυβοδυ οθτ τηερε?", 

δεν είναι βόδια που βγήκαν ως νέοι conquistadores,  

αλλά πλάσματα περίεργα και ειρηνικά που ψάχνουν ομοίους τους (και δεν εννοώ εμφάνιση), διότι αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων στο 'εξωτερικό', ή το'χεις ή δεν το'χεις. 

[ζητώ ταπεινά συγγνώμη από όλα τα ζωάκια που ανέφερα ως μορφή υποβιβασμού· δεν φταίτε, αυτό ξέρετε αυτό κάνετε· δηλ. λόγω σχετικότητας περιβάλλοντος μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό σας ... ακόμα].

Τελικά η άποψη που παρουσιάζει και επιβάλλει η (επιστ.) φαντασία για το μέλλον δεν περιέχει τίποτα το όμορφο λες και είναι αδιανόητο και παράλογο. 

Ά και στις σπάνιες περιπτώσεις ‘εξελιγμένων’ αυτοί όχι μόνο δεν έχουν ανθρώπινη μορφή αλλά ή είναι άσχημοι ή ‘πνεύματα’· 

δηλαδή το μήνυμα είναι: για τώρα και για πάντα...: Προοοσοοχή! & go!go!go!

Σας απαγορεύουμε να φανταστείτε τους εαυτούς σας να ζείτε όμορφα ειρηνικά
ελεύθερα, να διασκεδάζετε και να ερωτεύεστε.