Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)
Για μεγέθυνση ή σμίκρυνση κειμένων πατήστε το Ctlr (κάτω αριστερά του πληκτρολογίου) και μετακινείστε μπρος ή πίσω τον τροχό του ποντικιού

2.5.12

Ο κόσμος και η λήθη


"Στην απειλή ομαδικής αυτοκτονίας κατέφυγαν σήμερα 200
εργαζόμενοι σε κινεζική μονάδα παραγωγής της Foxconn
για να διαμαρτυρηθούν για τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες
εργασίας αλλά και για το χαμηλό επίπεδο μισθών.....
Οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να απασχολούνται έως και 60 ώρες
εβδομαδιαίως (έναντι 49 που ορίζει η κινεζική νομοθεσία)
η βάρδιά τους διαρκεί 11 ή και περισσότερες συνεχόμενες ώρες.
Την ίδια στιγμή τα εργοστάσια παράγουν συσκευές με φρενήρη ρυθμό
(περίπου ένα κινητό iPad κάθε δύο δευτερόλεπτα)
 εξακοντίζοντας τα έσοδα της εταιρείας στα 7,5 εκατ. ευρώ ημερησίως"


Αυτή τη στιγμή άνθρωποι στον κόσμο βασανίζονται, σκοτώνονται, δεινοπαθούν.
Από ανθρώπους, άτομα ή κρατικές οντότητες.
Αυτή τη στιγμή άνθρωποι στον κόσμο πεθαίνουν από πείνα.
Γιατί κάποιοι άλλοι τζογάρουν.
Αυτή τη στιγμή άνθρωποι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.
Νέοι άνθρωποι βιώνουν αδιέξοδο.

Δεν είναι γιατί είμαστε πολλοί.
Δεν είναι γιατί δεν παράγει η γη και δεν μοχθούν οι άνθρωποι.
Δεν είναι γιατί σταμάτησαν οι μηχανές.

Είναι γιατί η ζωή μας πήρε λάθος δρόμο.

Γεννιόμαστε και μας ανήκουν κομμάτια γης, κτίσματα και τιμαλφή.
Πριν καν μοχθήσουμε καθόλου.
Άλλοι γεννιούνται και δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Και το θεωρούμε φυσικό και δίκιο αυτό.
Και συνεχίζουμε να συσσωρεύουμε.
Συνεχίζουμε να σφετεριζόμαστε τη φυσική κληρονομιά των άλλων.

Είναι γιατί ξεχάσαμε. 
Ξεχάσαμε τους άλλους, ξεχάσαμε και μας.
Ξεχάσαμε ότι είμαστε θνητοί, περαστικοί από αυτή τη γη.
Και παραφορτωθήκαμε και καθηλωθήκαμε.

Λήθη όλη μας η ζωή. Και μιλάμε για α-λήθειες,
Θυμόμαστε τα μικρά, ξεχάσαμε το βασικό.

Στη λήθη αυτή χτίστηκε όλος ο πολιτισμός μας.

Λειτουργήσαμε ωσάν να είμαστε παντοτεινοί στη γη αυτή.
Θυμόμασταν που και που ότι είμαστε και λίγο θνητοί.
Αλλά είμαστε πολύ θνητοί.
Αφού βάζουμε μεζούρες και εκεί που δεν υπάρχουν.

Χτίσαμε πάνω στη λήθη της θνητότητας μας.
Αμέτρητοι αυτοί που τους θάψαμε στα θεμέλια του χτίσματος αυτού.
Αίμα και δάκρυα η συνδετική του ύλη.

Το χτίσμα σήμερα υπάρχει.
Μας χωράει όλους,  Αρκεί να θυμηθούμε και να μαζευτούμε μερικοί.

Bλ. και  

Άνθρωποι υψηλών προσδοκιών και απαιτήσεων