Λένε ότι ο άνθρωπος λίγο πριν τελειώσει η ζωή του βλέπει μπροστά του να εκτυλίσσεται όλη του η ζωή, όπως σε κινηματογραφική ταινία.
Είναι σαν να μαζεύεται το φιλμ πάνω στο οποίο αποτυπώθηκαν αυτά που έκανε και αυτά που δεν έκανε.στη ζωή του.
Φυσικά αυτό δεν είναι από τα πράγματα που ελέγχονται. Μπορεί να συμβαίνει, μπορεί και όχι. Μπορεί να συμβαίνει σε μερικούς και σε άλλους όχι.
Μπορεί να συμβαίνει από μόνο του ή επειδή το θέλησε κάποιος.
Κάτι ανάλογο γίνεται σε μερικούς ανθρώπους και όταν τελειώνει η ζωή μιας ημέρας, λίγο πριν κοιμηθούν.
Υπάρχουν άνθρωποι που κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν κάνουν ανασκόπιση της ημέρας που πέρασε.
Κάθε μέρα της ζωής του ανθρώπου μπορεί να τη δει κανείς ως μικρογραφία ολόκληρης της ζωής.
Το πρωί ο άνθρωπος γεννιέται και το βράδυ πεθαίνει.
Φυσικά και δω ισχύει ότι σημαντικό δεν είναι μόνο το τι κάνεις αλλά και με ποια συνείδηση το κάνεις, τι είναι αυτό που εμψυχώνει την πράξη.
Και οι πράξεις μας θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι όπως και μεις. Είναι κατά κάποιο τρόπο τα παιδιά μας και μας μοιάζουν. Διαθέτουν σώμα και ψυχή.
Μπορεί η ανασκόπιση της ημέρας να είναι απλά μια σχέτη τεχνική, απλά μια συνήθεια, να της λείπει η ψυχή,
ή μπορεί να είναι πράγματι επωφελής, αν αυτός που την κάνει αφήνεται κατά το δυνατόν ανοιχτός και απροκατάληπτος να παρατηρήσει κατά το δυνατόν ως ουδέτερος παρατηρητής.
Κατά πόσον η ανασκόπιση είναι επωφελής για τον άνθρωπο φαίνεται στις ημέρες που θα ακολουθήσουν, αν κάτι επι της ουσίας και όχι επιφανειακά αλλάζει σιγά σιγά στη στάση της ζωής του.
Όπως συμβαίνει με την ατομική ζωή του ανθρώπου, συμβαίνει και με την κοινωνία στο σύνολό της.
Έχει κι αυτή τις ημέρες της που τελειώνουν.
Και λίγο πριν τελειώσουν γίνεται ανασκόπιση της ημέρας που πέρασε, τι έγινε, τι δεν έγινε, τι θα μπορούσε να γίνει, τι θάπρεπε να αλλάξει.
Μια τέτοια μέρα για την κοινωνία βρίσκεται στο τέλος της τις ημέρες αυτές.
Η ανασκόπιση θα μπορούσε να βοηθήσει η επόμενη ημέρα να είναι επί της ουσίας αλλαγμένη.
Και την ανασκόπιση την βλέπουμε όντως να γίνεται στην κοινωνία μας.
Μόνον που δεν μοιάζει και τόσο με αυτή για την οποία μιλήσαμε παραπάνω.
Είναι τόσο θορυβώδης!
Οι άνθρωποι, μέλη της κοινωνίας, που την κάνουμε δεν φαίνεται να νοιώθουμε την ανάγκη να αποσυρθούμε σε ένα ήσυχο μέρος, να αποστασιοποιηθούμε κάπως απ αυτά που κάναμε κατά τη διάρκεια της ημέρας που τελειώνει
ώστε να είμαστε σε θέση να είμαστε παρατηρητές και όχι απλά θεατές που ταυτίζονται κάθε φορά με τον ένα ή τον άλλο ήρωα της τανίας της κοινωνικής ζωής που εκτυλλίσσεται μπροστά μας.
Πολλοί δεν φαίνεται να αντιλαμβανόμαστε ότι η ανασκόπιση αυτή αφορά και μας τους ίδιους, ότι και μεις αποτελούμε μέλη αυτής της κοινωνίας και θα πρέπει να εστιάσουμε και στη δική μας συμμετοχή στα δρώμενα.
Γινόμαστε απλά κατήγοροι όχι παρατηρητές.
Και είμαστε τόσο εύκολοι στις κρίσεις μας για τους άλλους!
- Μπορεί στην οικογενειά μας να μην τα καταφέρνουμε στις σχέσεις με το σύντροφό μας ή τα παιδιά μας
- στη δουλειά μας να έχουμε δυσλειτουργικές σχέσεις με τους συνεργάτες μας, ανωτέρους και κατωτέρους,
αλλά να μιλάμε τόσο απαξιωτικά και να καταλογίζουμε ασυγχώρητη ανικανότητα όταν κάποιοι αξιωματούχοι δεν μπορούν να επιλύσουν ιδιαίτερα πιο δυσλειτουργικές σχέσεις μεταξύ διαφόρων αντιμαχόμενων στρωμάτων της κοινωνίας
- Μπορεί να εργαζόμαστε σε μεγαλοεταιρίες και για να διατηρήσουμε την προνομιακή θέση μας σ΄αυτές να συμπράττουμε σε πρακτικές που γνωρίζουμε ότι είναι επιζήμιες για το σύνολο,
- να εργαζόμαστε σε πανεπιστήμια και να κάνουμε πάμπολλους συμβιβασμούς για να αναρριχηθούμε στην ιεραρχία, να ακολουθούμε την πεπατημένη και να κατευθύνουμε την ερευνητική μας παραγωγή σε Αμερικάνικα περιοδικά, απαξιώνοντας τα αντίστοιχα ελληνικά, στηρίζοντας έτσι την Αμερικανική κυριαρχία και εξάρτηση,
- μπορει να εργαζόμαστε σε ερευνητικά κέντρα, (στα οποία μπορεί να έχουμε προσληφθεί προνομιακά) και να οργανώνουμε και συμμετέχουμε σε έρευνες του ΝΑΤΟ,
αλλά να κατακευρανώνουμε διάφορους αξιωματούχους ως Αμερικανόδουλους και υποκύπτοντας σε συμβιβασμούς και εκβιασμούς.
Πέρα από ανεδαφική,
η ανασκόπισή μας είναι αρκετές φορές και τόσο επιφανειακή!
Αφηνόμαστε να αιχμαλωτίζεται η προσοχή μας από το θορυβώδες και το εκτυφλωτικό και
να μην εστιάζουμε στο αθόρυβο και περιθωριακό που όμως είναι ασύγκριτα πιο πρωταγωνιστικό.
Δεν βλέπουμε την κενότητα και το σκοταδιστικό ρόλο των πρώτων και δεν ανακαλύπτουμε τον καταλυτικό ρόλο των δεύτερων.
Αυτές τις ημέρες γίνεται έκκληση για έναν αθόρυβο άνθρωπο από άλλους αθόρυβους ανθρώπους
Το κείμενο της έκκλησης εστάλη με email και παρατίθεται παρακάτω:
Περικλής Μανιάτης: Η ξεχασμένη «παράπλευρη απώλεια»
βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και χρειάζεται συνέχεια αίμα
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ, αρκετές μέρες μετά, η "παράπλευρη απώλεια" τής επίθεσης στό αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων στίς 14 Μάη εξακολουθεί νά βρίσκεται σέ σοβαρή κατάσταση λόγω τών εγκαυμάτων στό σώμα του
ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΙΜΑ
(κάλεσμα σέ κάθε σκεπτόμενο, ευαίσθητο καί ελεύθερο άνθρωπο
νά δώσει αίμα εθελοντικά γιά τόν Περικλή Μανιάτη/αιμοδοσία "Γιώργος Γεννηματάς" στήν οδό Μεσογείων
ή από κάθε τμήμα αιμοδοσίας νοσοκομείου αναφέροντας μόνο ότι τό δίνει γιά τόν Περικλή Μανιάτη πού βρίσκεται στήν μονάδα Πλαστικής Χειρουργικής στό νοσοκομείο "Γιώργος Γεννηματάς" στήν Αθήνα)
Ισως η πιό επιβεβλημένη στιγμή γιά νά μιλήσεις είναι όταν αντιλαμβάνεσαι τόν κυνισμό, τόν παραλογισμό καί τήν τυφλότητα πού συνεχίζει στήν ίδια συχνότητα μηδενιστικής απαξίωσης τής ανθρώπινης ζωής,
παρά τήν τραγική εμπειρία γιά τό κίνημα μέ τούς 4 νεκρούς στήν τράπεζα "Μαρφίν",στίς 5 Μάη τού 2010.
Κάποιοι στερούνται νόησης άρα καί αυτοκριτικής καί εξακολουθούν νά "παίζουν" μέ τά σώματα γύρω τους σάν τήν παιδική αρρώστεια μέ τά πλαστικά στρατιωτάκια
όταν φιλοεξουσιαστικές δράσεις όπως αυτή στίς 14/5/2011 στήν οδό Καλλιδρομίου στά Εξάρχεια τραυματίζουν τρείς απλούς πολίτες καί τόν ένα απ΄αυτούς τόν 48χρονο εργαζόμενο Περικλή Μανιάτη νά εξακολουθεί νά δίνει τόν δικό του κρίσιμο αγώνα γιά νά διατηρηθεί στήν ζωή
έχοντας "κληρονομήσει" από τό πέρασμα τής "αγωνιστικής δράσης"
(εμπρησμός καί έκρηξη ντεπόζιτου αστυνομικού δικύκλου πού ήταν κοντά του)
εγκαύματα γ΄βαθμού πού έχουν προκαλέσει μιά σειρά σοβαρών οργανικών προβλημάτων.
Τήν ώρα πού ο αγωνιστής φοιτητής Γιάννης Καυκάς βγαίνει ζωντανός καί νικητής τής πάλης πού έδωσε γιά μέρες στήν εντατική μετά τόν άγριο ξυλοδαρμό του από βασανιστές τών ΜΑΤ στήν διαδήλωση τής 11ης Μάη,
ο εργαζόμενος στήν λαϊκή αγορά Περικλής Μανιάτης πού προσπάθησε νά σώσει απ΄τήν φωτιά 55 χρονη πού πουλούσε λουλούδια σέ διπλανό πάγκο
νοσηλεύεται στήν πλαστική Χειρουργική τού "Γιώργος Γεννηματάς" έχοντας μεγάλη ανάγκη γιά αίμα.
Ενα χρόνο ακριβώς μετά τό έγκλημα στήν "Μαρφίν" η πρέζα τής "ορθής αντίληψης"
(πού όπως κάθε πρέζα σκοτώνει αργά ή γρήγορα)
γιά τήν "δυναμική απάντηση στήν κυριαρχία"
εξακολουθεί νά βασανίζει ανύποπτους πολίτες
(πού δέν φέρνουν καμμία ευθύνη γιά τήν βαρβαρότητα καί τήν βία τών διαχειριστών καί εκπροσώπων τής "δημοκρατίας" πού ως τέτοια έχει παντού αδιέξοδα)
αλλά καί νά "αυτοκτονεί" μέ τήν θανατερή ιδεοληψία της τό ίδιο της τό "πολιτικό υποκείμενο"
(όπως θέλουν νά παρουσιάζονται στήν ανάληψη ευθύνης γιά τά γεγονότα)
πώς η ανατροπή τού θεσμικού περιβάλλοντος καταστολής καί κρατικής τρομοκρατίας είναι υπόθεση "ρουτίνας" μερικών επιθέσεων σέ αστυνομικά τμήματα ή σέ "στρατηγικούς" συμβολικούς στόχους.
Ο καθένας φυσικά είναι ελεύθερος
(αφού αδυνατεί ή αδιαφορεί νά πάρει τά μαθήματα-παθήματα αυτής τής αποτυχημένης διαδρομής)
νά ακολουθήσει τίς επιλογές του καί νά καεί μέσα στήν ιδεοληψία του.
Δέν έχει όμως δικαίωμα νά θυσιάζει καί νά καίει άλλους ανθρώπους γιά τά λίγα λεπτά μιάς φλόγας έξω απ΄τήν αλώβητη σιδερένια πόρτα τού συστήματος καί τού θεάματος.
Οσα έγιναν στήν οδό Καλλιδρομίου στίς 14/5/2011 δείχνουν άλλη μιά φορά τήν περιφρόνηση στό Εμείς
(μέ τόν ίδιο τρόπο πού τό κάνει ο χουλιγκανισμός,οι εγκληματικές συμμορίες καί μαφίες, ο ίδιος ο παρασιτισμός καί μηδενισμός τής κάθε εξουσίας)πού δέν έχει μάτια γιά τήν ανθρώπινη ζωή παρά μόνο γιά τήν ολοκλήρωση τού "σκοπού".
Μέσα σέ ένα ασφυκτικό κλίμα οικονομικού τρόμου, εξαθλίωσης, ανασφάλειας καί απόγνωσης πού έχει καλλιεργήσει ο αντικοινωνισμός τού Κράτους ενάντια στήν πρόοδο, ανάπτυξη, πολιτισμό καί ευημερία τών πολιτών, οι πρακτικές αυτές
πού έχουν φυσικά πεθάνει,όπως καί η αντίληψη-φυλακή πού προσπαθεί νά τίς "αναστήσει" ως άλλη θρησκεία, μά όμως θρησκεία!)
οδηγούν τήν κοινωνία στό άλλο άκρο
(πού ως άκρο κι αυτό επωφελείται καί βολεύεται μέσα στήν συνολική κρίση συναντώντας τό άλλο του μισό στίς στάχτες τής Μαρφίν καί στήν Καλλιδρομίου)
τής εθνικιστικής καί ρατσιστικής βίας πού χρησιμοποίησε τήν στυγερή καί αποτρόπαιη δολοφονία τού 44χρονου Μανώλη Καντάρη στήν γωνία 3ης Σεπτεμβρίου καί Ηπείρου
γιά νά επιβάλλει από τό βράδυ εκείνο στό κέντρο τής Αθήνας τό μισητό σκηνικό φρίκης, τραμπουκισμού καί βίας μέ ομαδικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών.
Δέν είναι φυσικά ούτε θά είναι ποτέ ανθρώπινο, επαναστατικό ή αναρχικό, η πρόθεση καί ο σχεδιασμός νά κάψεις αστυνομικούς.
Πολύ όμως περισσότερο δέν θάναι ποτέ ανθρώπινο, επαναστατικό ή αναρχικό νά μένει πίσω τραυματισμένος βαριά ένας απλός ανύποπτος συνανθρωπός μας
από τίς συνέπειες τής προχειρότητας καί τής ανοργανωσιάς
μιάς κατά τά άλλα εξουσιαστικής δράσης πού έρχεται νά προστεθεί μαζί μέ παρόμοιες άλλες στό νά δώσει χέρι βοηθείας στήν προσπάθεια τού Κράτους νά ποινικοποιήσει όχι μόνο τούς αναρχικούς αλλά καί τό σύνολο τής συνοικίας τών Εξαρχείων ως "γκέττο εγκληματικών στοιχείων"
αποσκοπώντας στήν υποβαθμισή της καί στήν επιβολή ειδικών μέτρων καί νόμων "τήρησης τάξης" στήν περιοχή.
Η λαϊκή αγορά καί όσοι κινούνται μέσα σέ αυτήν δέν είναι "ασπίδα", δέν είναι "αόρατοι", δέν είναι "μάζα καί σωρός",
δέν είναι μέ τό "έτσι θέλω" τού κάθε ασυνείδητου πολέμαρχου "περιφρούρηση" καί "κάλυψη" γιά νά αποχωρήσεις από τήν "μάχη" βολικά χωρίς απώλειες
μετά τήν τελετή τού φετιχισμού τής βίας έξω από τό αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων.
Καί όσο κάποιοι δέν βάζουν φωτιά σέ εκτονώσεις χρήσιμες προβοκάτσιες γιά Κράτος, Καρατζαφέρηδες καί Χρυσαυγίτες
τόσο άνθρωποι δικοί μας σάν τά θύματα τής Μαρφίν ή τής Καλλιδρομίου θά δολοφονούνται ή θά καίγονται μά πάντα σχεδόν όπως καί τώρα η ζωή τους θά μπαίνει σέ κίνδυνο.
Καί όσοι μέ τίς επιλογές τους συνεχίζουν νά παίζουν μέ τούς συνανθρώπους μας σάν τήν παιδική αρρώστεια μέ τά πλαστικά στρατιωτάκια,
τόσο θά έχουν τούς αναρχικούς καί κάθε αγωνιστή,πάντα εναντιά τους.
αναρχική συντροφικότητα καί αλληλεγγύη από τά Νότια στόν εργαζόμενο Περικλή Μανιάτη
erozer2000@yahoo.gr
______________________________
εκτός από τήν αλληλεγγύη σέ αίμα πού έχει προτεραιότητα
μαζεύονται καί χρήματα γιά τά έξοδα νοσηλείας τού Περικλή Μανιάτη στόν λογαριασμό
Αγροτική Τράπεζα, 416 01 013061 62
