Σε συνέδριο που διοργάνωσαν στις 9 Δεκεμβρίου Γάλλοι νομικοί
σχετικά με τον πόλεμο στη Λιβύη στο οποίο συμμετείχαν ως ομιλητές
γνωστοί καθηγητές του διεθνούς δικαίου από Αυστρία, Ρωσία και Γερμανία
ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Roland Dumas απεκάλυψε ότι
οι ΗΠΑ από το 1983 πίεζαν τη Γαλλία για επίθεση στη Λιβύη.
Όλοι οι προηγούμενοι πρόεδροι αντιστέκονταν στις πιέσεις αυτές.
Μόνον ο νυν πρόεδρος της Γαλλίας φάνηκε ανάξιος των προκατόχων
του και ενέδωσε, ηγούμενος μάλιστα της επίθεσης.
Σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες μαζί με τον γνωστό
νομικό Jacque Verges τεκμηριώνει γιατί ο Γάλλος πρόεδρος πρέπει να
διωχθεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Λιβύη
βλ. THE LIBYAN WAR: REVELATIONS OF FORMER FRENCH FOREIGN MINISTER
Όταν η δύση θα έχει καταρρεύσει από το ψέμα πάνω στο οποίο
είναι χτισμένη, σαφής τεκμηρίωση θα δείξει τον μιντιακό
πόλεμο στη Λιβύη με τόσα πολλά στοιχεία όσο ποτέ άλλοτε.
Η ιστορία
20 Ιουνίου του 2011 στη μικρή ήσυχη και ειρηνική πόλη Sorman, 45 μίλια δυτικά της πρωτεύουσας της Λιβύης στα παράλια της Μεσογείου:
Παιδικές ανέμελες φωνές ακούγονται από ένα ολοφώτιστο σπίτι.
Μια μεγάλη τούρτα με κεράκια περιμένει τα παιδιά πάνω σε ένα στολισμένο τραπέζι.
Είναι η τούρτα γενεθλίων του μικρού φίλου τους, του Khweldi.
Τα έχει καλέσει μαζί με τους γονείς τους να γιορτάσουν τα γενέλθιά του.
Κλείνει τα τρία του χρόνια.
Μαζί με την αδελφή του, τη μικρή Khaleda, πέντε χρονών και τη ξαδέλφη τους, τη μικρή Salam, ενάμισυ χρονών, ξεναγεί τους μικρούς φίλους του στον κήπο τους με τα δέντρα και τα μικρά ζώα.
Η μαμά του, η νεαρή Safa, αγαπά πολύ τα παιδιά της και όλα τα παιδιά
Είναι έγκυος, κοντεύει να γεννήσει.
Ο μπαμπάς τους είναι κι αυτός εκεί.
΄Υπεραγαπά τα παιδιά του και τη μαμά τους, τη σύντροφο της ζωής του.
Το γνωρίζουν όλοι στη γειτονιά.
Τον μπαμπά τους τον σέβονται και τον αγαπούν όλοι στη μικρή πόλη.
Έχει αφιερώσει τη ζωή του να υπηρετεί όσους έχουν ανάγκη, ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά.
Ορφανά επισκέπτονται συχνά το σπίτι του και παίζουν με το μικρά ζώα στον κήπο του σπιτιού.
Είναι ο Khaled K. El-Hamedi, 37 ετών, πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού για Ειρήνη, Φροντίδα και Ανακούφιση (IOPCR), ενός από τους μεγαλύτερους ανθρωπιστικούς οργανισμούς της Λιβύης για παιδιά.
Βοηθάει παιδιά σε εμπόλεμες περιοχές. έχει βοηθήσει τα ορφανά στη Βοσνία, τη Γάζα, την Παλαιστίνη όπου και έχει συμβάλει στη συμφιλίωση Χαμάς και Φατάχ.
Όλα κυλούν όμορφα στο πάρτι.
Όλα, εκτός από κάτι που κανείς δεν το προσέχει.
Σε κάποια άκρη, δυο άγνωστοι στέκονται σιωπηλοί και παρατηρούν.
Προσποιούνται ότι συμμετέχουν στο πάρτυ αλλά κάποια έγνοια τους διακατέχει. Κάποια στιγμή σηκώνονται και περιδιαβαίνουν το σπίτι. Φαίνεται να τους ενδιαφέρει πολύ αυτό το σπίτι και τα κατατόπια του.
Το πάρτυ τελειώνει, φεύγουν οι καλεσμένοι, τα παιδιά και η μαμά πέφτουν να κοιμηθούν.
Είναι κουρασμένοι, αλλά πολύ ευχαριστημένοι.
Το πρωί θα ξυπνήσουν και θα αναπολήσουν όσα συνέβησαν στο πάρτυ.
Τρία παιδικά κορμάκια παραμορφωμένα κείτονται διασκορπισμένα στα ερείπια του σπιτιού το επόμενο πρωί.
Πιο πέρα μια έγκυος γυναίκα. Αγνώριστη κι αυτή. Πιο πέρα μια άλλη γυναίκα. Πιο πέρα κι άλλοι.
Ένας άντρας, ανήμπορος, γονατισμένος κοντά τους. Ένας πατέρας, ένας σύζυγος.
Είχε μεγάλο κρίμα και έπρεπε να τιμωρηθεί.
Ήταν γιος ενός επαναστάτη.
Ο πατέρας του και μερικοί άλλοι είχαν απελευθερώσει τη χώρα τους από το ζυγό των αποικιοκρατών.
Δεν πέτυχαν τον ίδιο, τουλάχιστον πέτυχαν την οικογένειά του.
Η επιχείρησή τους ήταν επιτυχής.
Τους έδωσαν σήμα μη επανδρωμένα σκάφη που πετούσαν στην περιοχή και
οι σπιούνοι που είχαν στείλει στο πάρτυ.
Κόσμος πολύς στέκεται βουβός στα ερείπια του σπιτιού.
Τύψεις καταλαμβάνουν κάποιους απ αυτούς.
Θυμούνται τώρα την περίεργη συμπεριφορά των αγνώστων στο πάρτυ και μέμφονται τον εαυτό τους που δεν έδωσαν προσοχή.
Οργή, πολλή οργή επικρατεί για τους δολοφόνους.
Ερωτήματα, πολλά ερωτήματα:
Είναι άνθρωποι αυτοί;
Έχουν παιδιά; Παίζουν με αυτά;
Με το αίμα στα χέρια;
Ήτανε ποτέ παιδιά; Έπαιξαν με τα άλλα παιδιά;
Το θυμούνται ακόμη;
Αρρώστησαν ποτέ; Πόνεσαν ποτέ; Σκέφτηκαν ότι είναι θνητοί;
Το θυμούνται ακόμη;
Μόνον ο πατέρας στέκεται σιωπηλός.
Έχει δει με τα μάτια του πολλά στις αποστολές του.
Έχει δει πολλά παιδιά μακελεμένα στην Παλαιστίνη.
Έχει βιώσει τον πόνο πολλών ανθρώπων.
Είναι ένας άνθρωπος που πονάει πολύ, πονάει βαθιά.
Δεν έχει χώρο μέσα του για μίσος και οργή.
Ο πόνος του για τους δικούς του ανθρώπους μετουσιώνεται σε αγάπη και προσφορά.
Δεν νοιώθει μίσος δηλώνει.
Θα συνεχίσει το έργο του. Θα συνεχίσει να αφιερώνει τον εαυτό του στην υπηρεσία των συνανθρώπων του που έχουν ανάγκη.
Έφτιαξε μια ιστοσελίδα με τις φωτογραφίες των παιδιών του και την τραγική μοίρα τους.
Να υπάρχει να μας θυμίζει την αμαρτία μας.
Μέχρι να ασχοληθούμε κάποτε με αυτή.
Την ιστορία αυτή την εξιστορούν τρεις δυτικοί δημοσιογράφοι:
- ο Franklin Lamb Εδώ
- ο Thierry Meyssan. από το ανεξάρτητο δίκτυο Voltairenet.org Εδώ
- ο Γάλλος Michel Collon στο πιο κάτω βίντεο με τίτλο:
“
Η ομερτά της σιωπής
Δεν είναι μόνον η οικογένεια αυτού του ευγενούς ανθρώπου που ξεκληρίστηκε στη Λιβύη από τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ.
Είναι πολλές άλλες οικογένειες.
Είχαμε αναφερθεί σε κάποιες απ΄αυτές παλιότερα.
Καμία απ αυτές δεν βρήκε το φως της δημοσιότητας.
Καμία απ΄αυτές τις ιστορίες δεν απασχόλησε τα ελληνικά ΜΜΕ.
Όταν πριν κάμποσους μήνες διάβασα και είδα το βίντεο με το βομβαρδισμό του δικτύου ύδρευσης και μετά το βομβαρδισμό του εργοστασίου που έφτιαχνε τους σωλήνες για να μην μπορεί να επισκευαστεί,
σκέφτηκα ότι την επόμενη θα ήταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και κεντρική είδηση στα δελτία ειδήσεων.
΄
Το δίκτυο ύδρευσης που βομβάρδισαν ήταν μοναδικό στον κόσμο στο είδος του, το όγδοο θαύμα του κόσμου για κάποιους,
ένα έργο της «παλιάς» Λιβύης στην υπηρεσία ολόκληρης της Αφρικής που φιλοδοξούσε να αρδεύσει την έρημο και να απεξαρτήσει την ήπειρο από την αρπάγη της Παγκόσμιας τράπεζας και του Δ.Ν.Τ.
Ένα έργο πνοής, 25 δισεκατομμυρίων, εξ ολοκλήρου από τα διαθέσιμα του κράτους της Λιβύης χωρίς τον παραμικρό δανεισμό.
Και, όμως, δεν διάβασα ούτε άκουσα τίποτα την επομένη στις εφημερίδες και τα κανάλια γι αυτό το έγκλημα πολέμου, γι αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Σκέφτηκα ότι, ίσως, το επισκίασε η επικαιρότητα με το περίεργο μακελειό στη Νορβηγία .
Βέβαια και στη Λιβύη μακελεύονταν την ίδια εποχή παιδιά και μεγάλοι, αλλά δεν ήταν δα και δυτικοί.
Όταν μετά διάβασα και είδα βίντεο με τον βομβαρδισμό του δικτύου της κρατικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας της Λιβύης σκέφτηκα πάλι ότι αυτό θα ήταν τουλάχιστον μια από τις ειδήσεις.
Όταν είχαν βομβαρδίσει την τηλεόραση στη Σερβία ήταν κεντρική είδηση στα δελτία ειδήσεων.
Και πάλι δεν είπαν και δεν έγραψαν τίποτα.
Κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο τελικά να γράψουν και να πουν τίποτα για τα εγκλήματα αυτού του πολέμου.
Το έργο της δαιμονοποίησης του Λίβυου ηγέτη και της Λιβυκής αντίστασης είχε επιστημονικά σχεδιαστεί και απέδιδε καρπούς.
Καταλαβαίνω την απόκρυψη από το Αμερικανικό κοινό. Ο «ελεύθερος» τύπος στις ΗΠΑ πάντα του επεφύλασσε ξεχωριστή μεταχείρηση.
Αυτήν, όμως, την ομερτά σιωπής στην Ελλάδα δεν μπορώ να την κατανοήσω.
Για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία της η Ελλάδα συμμετείχε ενεργά σε έναν πόλεμο και πέρασε απαρατήρητο.
Οι περισσότεροι δεν έμαθαν καν γι αυτή τη συμμετοχή.
Τα κανάλια ενημέρωναν για την "επανάσταση". Ξιφουλκούντες καθημερινά αρθρογράφοι εφημερίδων δεν αναφέρθηκαν ούτε μια φορά στο θέμα.
Κατά την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν διαβάζαμε στις εφημερίδες πύρινα άρθρα.
Ντοκιμαντέρ προβάλλονταν από την κρατική τηλεόραση για τη μοίρα των παιδιών αυτών.
Για τη Λιβύη είχε γυριστεί το 2004 ένα ιδιαίτερα κατατοπιστικό ντοκιμαντέρ από τον Εξάντα που έδειχνε μιαν άλλη Λιβύη απ΄αυτήν που πρόβαλλαν στα κανάλια και τις ανταποκρίσεις ξένων δικτύων που αναπαρήγαγαν οι εφημερίδες.
Το ντοκιμαντέρ αυτό θα μπορούσε να είχε αποτελέσει ανάχωμα στην τόσο καλά σχεδιασμένη δαιμονοποίηση του Καντάφι και της "δεινοπαθούσας" Λιβύης.
Σε αυτό υπάρχουν μαρτυρίες για τη μεγάλη υποστήριξη που είχε ο Καντάφι από τους Λίβυους,
για τον πλούτο που τους μοίρασε,
για την ισχυρή θέση και τις ελευθερίες που απολάμβαναν οι γυναίκες σε όλα τα επαγγέλματα και τα πανεπιστήμια, μοναδικές σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο,
για την πρώτη γυναίκα πιλότο σε αεροσκάφος των Λιβυκών αερογραμμών,
για τα μεγάλα έργα υποδομών που έγιναν επί Καντάφι, όπως αυτό του «Μεγάλου Τεχνητού Ποταμού», το θεωρούμενο ως το μεγαλύτερο τεχνικό έργο στον κόσμο, το όγδοο θαύμα του κόσμου κατά μερικούς, κ.α.
Κι όμως το ντοκιμαντέρ αυτό είχε απενεργοποιηθεί όλη τη διάρκεια του πολέμου.
Τελευταία φορά που επισκέφτηκα την ιστοσελίδα του Εξάντα , λίγες ημέρες μετά την δολοφονία του Καντάφι, εξακολουθούσε να υπάρχει η πληροφορία:
"Θα είναι διαθέσιμο προσεχώς"
Σε παλιότερες αναρτήσεις είχα παραθέσει ένα βίντεο διάρκειας πέντε λεπτών με την εισαγωγή του ντοκιμαντέρ που είχα εντοπίσει στο διαδίκτυο.
Σήμερα το ίδιο βίντεο διαρκεί 60 λεπτά και καλύπτει όλο το ντοκιμαντέρ του Εξάντα.
Το παραθέτω ξανά παρακάτω, καθώς όσοι το είδαν παλιότερα είδαν μόνο την εισαγωγή σ΄αυτό.
Watch Εξάντας - Λιβύη in News | View More Free Videos Online at Veoh.com
Μπορεί να το δει κανείς και στη σελίδα του Εξάντα Εδώ σε τέσσερα μέρη και στο Youtube Εδώ.
Πολλά απ΄ αυτά που περιγράφονται στο ντοκιμαντέρ σήμερα έχουν γίνει λίγο-πολύ γνωστά σε αρκετούς, μέσα από εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης και από τις εκ των υστέρων πληροφορίες δυτικών ΜΜΕ.
Τι κρίμα που και η μαρτυρία αυτή ήρθε τόσο καθυστερημένη!
Άραγε, γιατί δεν ήταν διαθέσιμο το ντοκιμαντέρ τότε που θα μπορούσε να παίξει κάποιο ρόλο,
που θα μπορούσε να κλονίσει την τόσο καλά σχεδιασμένη προπαγάνδα των εισβολέων;
Τι κρίμα που σιώπησαν όλοι όσοι ήταν σε θέση και μπορούσαν να γνωρίζουν!
Πόσο κόστισε για την Ελλάδα ο πόλεμος;
Η Ελλάδα συμμετείχε στον πόλεμο στη Λιβύη με
- τέσσερα F-16,
- ένα ιπτάμενο ραντάρ,
- δύο ελικόπτερα έρευνας και διάσωσης,
- μια φρεγάτα, βλ. Εδώ
- και τις βάσεις στη Σούδα, στο Άκτιο και την Ανδραβίδα ως σταθμούς τεχνικής υποστήριξης, ανεφοδιασμού και απο-προσγείωσης των βομβαρδιστών, βλ. Εδώ.
Κάθε μία από τις τέσσερις ώρες που πετούσε κάθε F 16 κόστιζε 15.000 ευρώ και
άρα μόνον για τα F 16 το ημερήσιο κόστος ήταν 240.000 ευρώ.
Αν προστεθούν τα κόστη για το ιπτάμενο ραντάρ, τα ελικόπτερα και τη φρεγάτα, το ημερήσιο κόστος ξεπερνά το 1,5 εκατομμύριο, βλ. Εδώ.
Αν προστεθεί και το κόστος του ανεφοδιασμού, της τεχνικής υποστήριξης, των πρόσθετων μέτρων ασφαλείας στις βάσεις, το συνολικό κόστος εκτιμάται κοντά στα 4 εκατομμύρια ευρώ την ημέρα, βλ.
Για τους οκτώ μήνες, τις 240 ημέρες των επιχειρήσεων, το συνολικό κόστος εκτιμάται κοντά στο 1 δισεκατομμύριο ευρώ.
Επειδή τα χρήματα αυτά η Ελλάδα τα δανείζεται στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερα.
Δεν γνωρίζω πόσο αξιόπιστα είναι αυτά τα στοιχεία, αν το κόστος είναι αυτής της τάξεως, μικρότερο ή μεγαλύτερο. Δεν έχω τη δυνατότητα να το ελέγξω.
Αυτοί που μπορούν να το κάνουν σιωπούν.
Όλο αυτό τον καιρό ακούμε συνεχώς ότι παρά τα μέτρα λιτότητας οι δαπάνες αυξήθηκαν.
Μας το ανακοινώνουν αλλά κανείς δεν διερωτάται γιατί συμβαίνει αυτό.
Κανείς δεν αναφέρεται στις δαπάνες αυτές του πολέμου στη Λιβύη.
Οι δαπάνες αυτές δεν έχουν δηλωθεί στον προυπολογισμό.
Πολιτικοί αρχηγοί και δημοσιογραφούντες εγείρουν θέμα για τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου εξωτερικών. Καταγγέλλουν την αδιαφάνεια των κονδυλίων αυτών.
Δεν τους περνάει, άραγε, από το μυαλό ότι ο πόλεμος που ενέκριναν και σιγοντάρισαν είχε κόστος;
Ενα ερώτημα
Η Λιβύη σήμερα έχει διαλυθεί. Χάος είναι οι ανταποκρίσεις που έρχονται συνεχώς από τη χώρα.
Η λεγόμενη νέα κυβέρνηση είναι διακοσμητική.
Η παλιά συνοχή που υπήρχε επί Καντάφι δεν υπάρχει πια, όπως ακριβώς είχε προειδοποιήσει ο παλιός εκπρόσωπος τύπου, βλ. Εδώ.
Μάχες μαίνονται στην Τρίπολη ανάμεσα στους αντάρτες για τον έλεγχο του αεροδρομίου.
Η καταστροφή ενός λαού δεν φαίνεται να μας απασχολεί.
Τουλάχιστον, η χρηματοδότηση από το δικό μας υστέρημα αυτής της καταστροφής δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί;
Ένας άλλος πόλεμος της αυτοκρατορίας είναι πάλι εν όψει.
Μια νέα προπαγάνδα δαιμονοποίησης προσώπων και κρατών βρίσκεται σε εξέλιξη ξανά.
Μια ακόμη συμμετοχή της Ελλάδας στην καταστροφή ενός άλλου λαού αναμένεται να ζητηθεί.
Τι στάση θα κρατήσουμε, άραγε, αυτή τη φορά;
Βλ. και
- Και στη Βρετανία κόβουν μισθούς, αυξάνουν φόρους, απολύουν σωρηδόν από το δημόσιο και το έλλειμμα (11%) δεν πέφτει. Γιατί;
