Το παιδί στο βίντεο δεν έχει συνείδηση του μεγαλείου του.
Έχει αφεθεί εντελώς σ΄αυτό που αγαπά.
Παιδί και μουσική γίνονται ένα. Δεν υπάρχει χώρος για επιτήδευση.
Ξεκινά όπως του έχουν πει, όπως το κάνουν και οι άλλοι.
Πάλλεται, εκρήγνυται και στο φινάλε στροβιλίζεται. Απεκδύεται κάθε τι μαθημένο.
Τα ραβδιά εκσφενδονίζονται, τα βάθρα εξαφανίζονται.
Η καλλιτέχνις στο βίντεο πιο κάτω έχει καταφέρει το ακατόρθωτο.
Κάνει το τρομερά δύσκολο να φαίνεται εύκολο.
Το χαρακτηριστικό όλων των πραγματικά μεγάλων.
Και, ίσως,να μην το συνειδητοποιεί αυτό.
Επίσης χαρακτηριστικό των πραγματικά μεγάλων.
Αγαπούν αυτό που κάνουν και αυτό τους αρκεί.
Θέτουν στο προσκήνιο αυτό που αγαπούν και οι ίδιοι παραμένουν πιο πίσω.
Όπως κάνουν οι άνθρωποι όταν αγαπούν πραγματικά κάποιον άλλον.
Της καλλιτέχνιδας στο βίντεο δεν είναι γνωστό το όνομά της.
Τη Μαντόνα και τη Γκάγκα τις έχουμε ακουστά σχεδόν όλοι.
Την καλλιτέχνιδα αυτή όχι.
Ούτε στο βίντεο που πρωταγωνιστεί δεν αναφέρεται το όνομά της.
Το όνομά της, μάλλον, δεν θα μείνει στην ιστορία.
Οι μελλοντικές γενιές θα διαβάζουν για τη Μαντόνα, τη Γκάγκα πόσο μεγάλες και ξακουστές ήταν.
Για αυτήν όχι.
Αυτός είναι ο κόσμος μας.
Να την απασχολεί άραγε αυτό; Να καταγίνεται με το αν θα μπει το όνομά της και σε ποια σειρά, αν μπει πρώτο, δεύτερο ή καθόλου, όπως κάνουν οι «φίρμες», καλλιτέχνες, επιστήμονες και άλλοι «επιφανείς» ακόμη και για τη σειρά που θα καθήσουν σε μια εκδήλωση ή ένα επιστημονικό συνέδριο;
Να την απασχολούν χρήμα και δόξα;
Μάλλον δεν θα παρέμενε σε τσίρκο, όσο ξακουστό κι αν είναι αυτό.
Θα μετέβαινε στα λεγόμενα λίκνα του πολιτισμού, θα σύχναζε στα σαλόνια των Παρισίων και της Νέας Υόρκης θα έδινε συνεντεύξεις, θα επεδίωκε «υψηλή προστασία».....
Χρήμα και δόξα. Τα σύγχρονα δεσμά του κόσμου. Ενός κόσμου που ξέχασε το πρωταρχικό και ψάχνει διαρκώς αντικατάστατα να γεμίσει το κενό.
Που ντρέπεται να παραμείνει γυμνός. Στην ψυχή και το νου.
Ενός κόσμου που όσο γυμνώνεται στο κορμί τόσο βαρυφορτώνεται στο νου και την ψυχή.
