.
Καλό Πανεπιστήμιο είναι αυτό που σε βάζει στην διαδικασία
να αμφισβητήσεις τα πάντα.
Καλό Πανεπιστήμιο, είναι αυτό που όσο προχωράς, σε βάζει στην διαδικασία
Καλό Πανεπιστήμιο, είναι αυτό που όσο προχωράς, σε βάζει στην διαδικασία
να πεις «γαμώτο, πως στο διάβολο κατάφερα να μην …«ξέρω» τίποτα».
Καλό Πανεπιστήμιο είναι αυτό που σου δίνει τα εργαλεία να γκρεμίσεις
Καλό Πανεπιστήμιο είναι αυτό που σου δίνει τα εργαλεία να γκρεμίσεις
βεβαιότητες, θεωρήματα, και ναι ρε γαμώτο στις μεγάλες,
στις κορυφαίες του τις στιγμές να γκρεμίσεις ΚΑΙ αξιώματα.
.
Από το σχόλιο του Aldebaran
στην παραπάνω ανάρτηση στο ιστολόγιο ΚΑΤΕΡΙΝΑ
.
Κάποτε... πριν μερικές χιλιάδες χρόνια... σε τούτα 'δω τα ίδια χώματα... οι Δάσκαλοι δίδασκαν τη Γνώση...
Κι η Γνώση τότε δεν έμπαινε σε κουτιά και τίτλους... Πολιτικός μηχανικός, ψυχολόγος, οικονομολόγος, γιατρός...
Οι Δάσκαλοι τότε άρχιζαν τη διδασκαλία με τη γέννηση του κόσμου... συνέχιζαν με τη φύση του ανθρώπου... προχωρούσαν στην ιατρική... τη φαρμακολογία... τα μαθηματικά... την αστρονομία... για να επιστέψουν τη διδασκαλία τους με τη φιλοσοφία...
Κάθε Δάσκαλος ήταν ευτυχής με ένα μαθητή... με πέντε... με δέκα... με δώδεκα...
Η δουλειά του Δασκάλου δεν ήταν να μπει στην Ακαδημία ή στο Λύκειο ή στο Στοά ή στον Κήπο και "να τα πει"... αλλά να ΔΙΔΑΞΕΙ... Δηλαδή να μεταβιβάσει την (τότε) Γνώση στους μαθητές του με όπλο τον Διάλογο... Αυτήν την τόσο ευχάριστη κι ενδιαφέρουσα διαδικασία της ανάμειξης των μυαλών δασκάλου και μαθητή, σε μια δημιουργική και παραγωγική και τους δυο σύζευξη...
Δείτε πού φτάσαμε σήμερα κατατεμαχίζοντας τη γνώση... τόσο που να αφιερώνονται ζωές ολόκληρες σ' ένα γονίδιο... σ' έναν ιό...
Κι ο μεν ιός καλώς απασχολεί ζωές ερευνητών κι ερευνητών... Το Νόμπελ, όμως, που θα κερδηθεί, θάχει χαρίσει στους νομπελίστες τη Σοφία;
Δείτε τους μεγάλους Δασκάλους της εποχής μας: Plank, Einstein, Penrose, Hawking, Prigogine... Κάποια στιγμή εγκατέλειψαν τα εκπληκτικής τεχνολογίας όργανα... άφησαν κάτω τους υπολογιστές... και κάθισαν να σκεφτούν τι φαίνεται να υπάρχει πιο πέρα... πιο πέρα... κι ακόμα πιο πέρα...
Προσπάθησαν να ψηλαφίσουν τη Γνώση... "Το είδαν περίεργα", λένε κάποιοι παλιοί μου φίλοι... "Γύρισαν πίσω στις ρίζες της Γνώσης", λέω εγώ...
Κι η Γνώση τότε δεν έμπαινε σε κουτιά και τίτλους... Πολιτικός μηχανικός, ψυχολόγος, οικονομολόγος, γιατρός...
Οι Δάσκαλοι τότε άρχιζαν τη διδασκαλία με τη γέννηση του κόσμου... συνέχιζαν με τη φύση του ανθρώπου... προχωρούσαν στην ιατρική... τη φαρμακολογία... τα μαθηματικά... την αστρονομία... για να επιστέψουν τη διδασκαλία τους με τη φιλοσοφία...
Κάθε Δάσκαλος ήταν ευτυχής με ένα μαθητή... με πέντε... με δέκα... με δώδεκα...
Η δουλειά του Δασκάλου δεν ήταν να μπει στην Ακαδημία ή στο Λύκειο ή στο Στοά ή στον Κήπο και "να τα πει"... αλλά να ΔΙΔΑΞΕΙ... Δηλαδή να μεταβιβάσει την (τότε) Γνώση στους μαθητές του με όπλο τον Διάλογο... Αυτήν την τόσο ευχάριστη κι ενδιαφέρουσα διαδικασία της ανάμειξης των μυαλών δασκάλου και μαθητή, σε μια δημιουργική και παραγωγική και τους δυο σύζευξη...
Δείτε πού φτάσαμε σήμερα κατατεμαχίζοντας τη γνώση... τόσο που να αφιερώνονται ζωές ολόκληρες σ' ένα γονίδιο... σ' έναν ιό...
Κι ο μεν ιός καλώς απασχολεί ζωές ερευνητών κι ερευνητών... Το Νόμπελ, όμως, που θα κερδηθεί, θάχει χαρίσει στους νομπελίστες τη Σοφία;
Δείτε τους μεγάλους Δασκάλους της εποχής μας: Plank, Einstein, Penrose, Hawking, Prigogine... Κάποια στιγμή εγκατέλειψαν τα εκπληκτικής τεχνολογίας όργανα... άφησαν κάτω τους υπολογιστές... και κάθισαν να σκεφτούν τι φαίνεται να υπάρχει πιο πέρα... πιο πέρα... κι ακόμα πιο πέρα...
Προσπάθησαν να ψηλαφίσουν τη Γνώση... "Το είδαν περίεργα", λένε κάποιοι παλιοί μου φίλοι... "Γύρισαν πίσω στις ρίζες της Γνώσης", λέω εγώ...
