Οι Προσωπικές Κρίσεις - Η Οδύσεια, οι Σειρήνες και η Επάνοδος στην Ιθάκη

https://www.youtube.com/watch?v=f6CILJA110Yhttp://www.ted.com/talks/elyn_saks_seeing_mental_illness/transcript
Να ακούει κανείς φωνές είναι μια φυσιολογική αν και ασυνήθιστη παραλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς Το πρόβλημα δεν είναι να ακούει κανείς φωνές, αλλά η αδυναμία να αντιμετωπίσει την εμπειρία Intervoice  (στα ελληνικά Εδώ)

 Mόνο 16%  αυτών που ακούνε φωνές θα μπορούσε να διαγνωστεί με σχιζοφρένεια (Romme & Escher 2001)
Σε 77% των ανθρώπων που έχουν διαγνωστεί σχιζοφρενείς το άκουσμα φωνών σχετιζόταν με τραυματικές εμπειρίες.  (Romme & Escher 2006).
Η Sandra Escher παρακολούθησε 82 παιδιά που άκουγαν φωνές για 5 χρόνια. Σε αυτήν την περίοδο 64% των φωνών των παιδιών εξαφανίστηκε με την εκμάθηση της διαχείρισης των συναισθημάτων και την ελάττωση του άγχους. (Romme & Escher 2006). http://www.intervoiceonline.org/
Αρνητικές φωνές μπορεί να μετατραπούν σε θετική εμπειρία. Εάν μια φωνή λέει σε κάποιον να αυτοκτονήσει, - που θα μπορούσε να υποδηλώνει οργή-  θα μπορούσε να της πει: « Ευχαριστώ για την επισήμανση. δεν σε εκλαμβάνω κυριολεκτικά,μου επισημαίνεις ότι υπάρχουν καταστάσεις που πρέπει να αλλάξουν. "Eleanor Longten

Παρακάτω το κείμενο της ομιλίας στο παραπάνω βίντεο, βλ. Εδώ
Λοιπόν, είμαι μια γυναίκα με χρόνια σχιζοφρένεια. Έχω περάσει εκατοντάδες μέρες σε ψυχιατρεία. Μπορεί να κατέληγα να περάσω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στην πίσω πτέρυγα ενός νοσοκομείου, αλλά η ζωή μου δεν κατέληξε έτσι. Στην πραγματικότητα, κατάφερα να μείνω μακριά από νοσοκομεία για σχεδόν τρεις δεκαετίες, ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμά μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι κρατήθηκα μακριά απ' όλους τους ψυχιατρικούς αγώνες. Όταν αποφοίτησα από τη Νομική Σχολή του Γιέιλ και βρήκα την πρώτη μου δουλειά ως νομικός, ο ψυχαναλυτής μου στο Νιού Χέιβεν, ο Δρ Γουάιτ, μου ανακοίνωσε ότι θα έκλεινε το ιατρείο του σε τρεις μήνες, αρκετά χρόνια νωρίτερα απ' όσο υπολόγιζα να εγκαταλείψω το Νιού Χέιβεν. Ο Γουάιτ με είχε βοηθήσει πάρα πολύ, και η σκέψη της αναχώρησής του με συνέτριψε.

Ο καλύτερός μου φίλος, ο Στηβ, αντιλαμβανόμενος ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά,ήρθε αεροπορικώς στο Νιού Χέιβεν για να είναι μαζί μου.Τώρα θα σας διαβάσω μερικά από τα γραπτά μου:

«Άνοιξα την πόρτα του μικρού διαμερίσματός μου. Αργότερα ο Στηβ θα μου έλεγε ότι, απ' όλες τις φορές που με είχε δει ψυχωτική, τίποτα δεν θα μπορούσε να τον προετοιμάσει γι' αυτό που είδε εκείνη την ημέρα. Για μια εβδομάδα, ίσως και περισσότερο, σχεδόν δεν είχα φάει. Ήμουν κάτισχνη. Περπατούσα λες και είχα ξύλινα πόδια. Το πρόσωπό μου έδειχνε και το ένιωθα σαν μάσκα. Είχα κλείσει όλες τις κουρτίνες του διαμερίσματος, έτσι στο καταμεσήμερο το διαμέρισμα ήταν σχεδόν ολοσκότεινο. Ο αέρας ήταν δύσοσμος, το δωμάτιο ένα χάος. 

Ο Στηβ, δικηγόρος και ψυχολόγος, έχει κουράρει πολλούς ασθενείς με σοβαρές ψυχικές παθήσεις, και μέχρι σήμερα λέει ότι ήμουν η χειρότερη περίπτωση που είχε δει. “Γεια” είπα και επέστρεψα στον καναπέ, όπου κάθισα σιωπηρή για αρκετές στιγμές.

“Ευχαριστώ που ήρθες, Στηβ. Λέξη, φωνή, κόσμος που καταρρέει. Πες στα ρολόγια να σταματήσουν. Είναι η ώρα. Έχει έρθει η ώρα.” “Φεύγει ο Γουάιτ” είπε ο Στηβ σκυθρωπά. “Νιώθω να με σπρώχνουν στον τάφο. Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή” βόγκηξα. “Η βαρύτητα με τραβάει προς τα κάτω. Φοβάμαι. Πες τους να φύγουν.”»

Ως νεαρή γυναίκα, βρέθηκα σε ψυχιατρείο σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις για μεγάλο διάστημα. Οι γιατροί μου διέγνωσαν χρόνια σχιζοφρένεια, και έκαναν πρόγνωση «πολύ σοβαρή». Δηλαδή, στην καλύτερη το αναμενόμενο ήταν να ζήσω σε κέντρο περίθαλψης και να εργαστώ σε ασήμαντες δουλειές.Ευτυχώς, στην πραγματικότητα δεν επιβεβαίωσα εκείνη την σοβαρή πρόγνωση.Αντιθέτως, έχω έδρα Καθηγήτριας Νομικής, Ψυχολογίας και Ψυχιατρικής στη Νομική Σχολή Γκουλντ του USC, έχω πολλούς στενούς φίλους έχω κι έναν πολυαγαπημένο σύζυγο, τον Γουίλ, που είναι μαζί μας σήμερα.(Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Σίγουρα αυτός είναι ο σταρ της ομιλίας μου.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας πώς συνέβη αυτό, και επίσης να περιγράψω την εμπειρία μου ως ψυχωτική. Βιάζομαι να προσθέσω ότι είναι η δική μου εμπειρία,επειδή καθένας γίνεται ψυχωτικός με τον τρόπο του.

Ας αρχίσουμε με τον ορισμό της σχιζοφρένειας. Η σχιζοφρένεια είναι μια πάθηση του εγκεφάλου. Το καθοριστικό στοιχείο της είναι η ψύχωση, ή αλλιώς το να χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα. Αυταπάτες και παραισθήσεις είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πάθησης.Οι αυταπάτες είναι πάγιες εσφαλμένες πεποιθήσεις που δεν ανταποκρίνονται σε αποδείξεις, και οι παραισθήσεις είναι εσφαλμένες αισθητηριακές εμπειρίες.Για παράδειγμα, όταν είμαι ψυχωτική συχνά έχω την αυταπάτη ότι έχω σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους με τις σκέψεις μου.Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι όπου να 'ναι θα γίνουν πυρηνικές εκρήξεις στο μυαλό μου. Περιστασιακά, έχω παραισθήσεις, όπως εκείνη τη φορά που γύρισα και είδα έναν άνδρα μ' ένα υψωμένο μαχαίρι. Φανταστείτε να έχετε εφιάλτη ενώ είσαστε ξύπνιοι.

Συχνά, η ομιλία και η σκέψη αποδιοργανώνονται σε σημείο ασάφειας. Χαλαροί συνειρμοί είναι η ένωση λέξεων που μπορεί να ακούγονται αρκετά όμοιες αλλά δεν βγάζουν νόημα, και αν μπερδευτούν πολύ οι λέξεις, αυτό ονομάζεται «λεκτική σαλάτα».Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, η σχιζοφρένεια δεν είναι το ίδιο με τη διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας ή τη διχασμένη προσωπικότητα. Το μυαλό του σχιζοφρενούς δεν είναι χωρισμένο, είναι διαλυμένο.

Όλοι έχουν δει έναν άνθρωπο στο δρόμο απεριποίητο, πιθανώς υποσιτισμένο, να στέκεται έξω από ένα κτίριο μουρμουρίζοντας ή φωνάζοντας. Αυτό το άτομο πιθανώς έχει κάποια μορφή σχιζοφρένειας. Αλλά η σχιζοφρένεια παρουσιάζεται σε ένα μεγάλο εύρος κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, και υπάρχουν άνθρωποι με την ασθένεια που εργάζονται κανονικά με μεγάλες ευθύνες.Πριν πολλά χρόνια, αποφάσισα να καταγράψω τις εμπειρίες μου και το προσωπικό μου ταξίδι, και θέλω να μοιραστώ λίγη ακόμα από την ιστορία μου μαζί σας σήμερα για να σας μεταδώσω την εικόνα από μέσα.

Λοιπόν το επόμενο επεισόδιο συνέβη την έβδομη εβδομάδα του πρώτου εξαμήνου του πρώτου έτους στη Νομική στο Γιέιλ. Παραθέτω από το γραπτό μου:

«Οι δύο συμμαθήτριές μου, Ρέμπελ και Βαλ, κι εγώ είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε στην βιβλιοθήκη της Νομικής την Παρασκευή το βράδυ για να δουλέψουμε μαζί πάνω στην εργασία μας για το υπόμνημα. Αλλά δεν είχαμε προχωρήσει πολύ όταν άρχισα να μιλάω ακαταλαβίστικα.4:47- “Τα υπομνήματα είναι επισκέψεις” τις πληροφόρησα. “Κάνουν συγκεκριμένες παρατηρήσεις. Η παρατήρηση είναι στο κεφάλι σας. Η Πατ το έλεγε αυτό. Έχεις σκοτώσει κανέναν;” 

Η Ρέμπελ και η Βαλ με κοίταξαν λες και εκείνες ή εμένα μας είχε καταβρέξει κάποιος με κρύο νερό. 

- “Για τι πράγμα μιλάς, Έλιν;” 

- “Ξέρεις, τα συνηθισμένα. Ποιος είναι τι, ποιος είναι ποιος, περί ανέμων και υδάτων. Ας βγούμε στην ταράτσα. Είναι επίπεδη. Είναι ασφαλής.” 

Η Ρέμπελ και η Βαλ ακολούθησαν και ρωτούσαν τι με είχε πιάσει.

- “Αυτός είναι ο πραγματικός μου εαυτός” ανακοίνωσα,κουνώντας τα χέρια πάνω από το κεφάλι μου. 

Έπειτα, αργά μια Παρασκευή βράδυ, στη στέγη της Νομικής Σχολής του Γιέιλ, άρχισα να τραγουδάω, μάλλον δυνατά. 

- “Έλα στην ηλιόλουστη Φλόριντα. Θέλεις να χορέψεις;” 

- “Έχεις πάρει ναρκωτικά;” ρώτησε κάποιος. “Είσαι φτιαγμένη;” 

- “Φτιαγμένη; Εγώ; Με τίποτα, όχι ναρκωτικά. Έλα στην ηλιόλουστη Φλόριντα, όπου υπάρχουν λεμόνια, όπου φτιάχνουν δαίμονες.” 

- “Με τρομάζεις” είπε η μια, και η Ρέμπελ και η Βαλ γύρισαν πίσω στην βιβλιοθήκη. 

Σήκωσα τους ώμους αδιάφορα και τις ακολούθησα.5:44Όταν ήμουν πάλι μέσα, ρώτησα τους συμφοιτήτριές μου αν είχαν την ίδια εμπειρία να πηδούν οι λέξεις γύρω από τις υποθέσεις μας, όπως συνέβη σε εμένα.

-  “Νομίζω ότι κάποιος έχει διεισδύσει στα αντίγραφα των υποθέσεών μου” είπα. “Πρέπει να βάλουμε σε θήκη το σύνδεσμο. Δεν πιστεύω στους συνδέσμους, αλλά πραγματικά κρατούν το σώμα ενωμένο.”» -- Είναι ένα παράδειγμα χαλαρών συνειρμών. --

Τελικά κατευθύνθηκα πίσω στο δωμάτιό μου, και από τη στιγμή που βρέθηκα εκεί, δεν μπορούσα να ησυχάσω. Το κεφάλι μου ήταν τόσο γεμάτο με θορύβους, γεμάτο πορτοκαλιές και νομικά υπομνήματα που δεν μπορούσα να γράψω και μαζικές δολοφονίες για τις οποίες γνώριζα ότι θα ήμουν υπεύθυνη. Καθισμένη στο κρεββάτι μου, κουνιόμουν μπρος-πίσω, βογκώντας φοβισμένη και απομονωμένη.»

Αυτό το επεισόδιο οδήγησε στην πρώτη εισαγωγή μου σε νοσοκομείο στην Αμερική. Είχε συμβεί δυο φορές παλαιότερα στην Αγγλία.
Συνεχίζω με τα γραπτά μου: 

«Το επόμενο πρωί πήγα στο γραφείο του καθηγητή μου για να ζητήσω παράταση για την εργασία του υπομνήματος, και άρχισα να μιλάω ακατάληπτα όπως και την προηγούμενη νύχτα, και τελικά αυτός με οδήγησε στα έκτακτα. 

Όταν βρέθηκα εκεί, κάποιος που θα τον λέω απλά "Ο Γιατρός" και ολόκληρη η ομάδα των ηλιθίων του όρμησαν με σήκωσαν ψηλά στον αέρα, και με πέταξαν πάνω σε ένα μεταλλικό κρεββάτι με τέτοια δύναμη που είδα αστεράκια. Έπειτα έδεσαν τα χέρια και τα πόδια μου στο μεταλλικό κρεββάτι με χοντρούς δερμάτινους ιμάντες. Βγήκε ένας ήχος από το στόμα μου που δεν είχα ξανακούσει: μισο-βογκητό, μισο-ουρλιαχτό,μετά βίας ανθρώπινος και καθαρά τρομακτικός. Έπειτα ξαναβγήκε ο ήχος, εξαναγκασμένος από κάπου βαθιά μέσα στην κοιλιά μου γδέρνοντας τον λαιμό μου».

 Αυτό το περιστατικό οδήγησε στον ακούσιο εγκλεισμό μου. Ένας απ' τους λόγους που έδωσαν οι γιατροί για τον εγκλεισμό μου παρά τη θέλησή μου ήταν ότι ήμουν «σοβαρά δυσλειτουργική». 
Για να στηρίξουν την άποψή τους, έγραψαν στον φάκελό μου ότι δεν ήμουν σε θέση να κάνω τις εργασίες μου για τη Νομική Σχολή του Γιέιλ.Αναρωτιέμαι τι να σήμαινε αυτό για την πλειοψηφία του Νιου Χέιβεν. (Γέλια)

Την επόμενη χρονιά, θα περνούσα πέντε μήνες σε ψυχιατρείο. Μερικές φορές, περνούσα μέχρι και 20 ώρες μηχανικά περιορισμένη, χέρια δεμένα, χέρια και πόδια δεμένα, χέρια και πόδια δεμένα με ένα δίχτυ δεμένο σφιχτά πάνω στο στήθος μου.Ποτέ δεν χτύπησα κανέναν. Ποτέ δεν έβλαψα κανέναν. Ποτέ δεν απείλησα κανέναν άμεσα.Αν δεν σας έχουν περιορίσει ποτέ, μπορεί να έχετε μια ήπια εικόνα αυτής της εμπειρίας. Δεν υπάρχει τίποτα ήπιο σ' αυτήν.

Κάθε εβδομάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπολογίζεται ότι ένας στους τρεις πεθαίνουν περιορισμένοι. Πνίγονται, παθαίνουν αναρρόφηση από τον εμετό τους, ασφυκτιούν, παθαίνουν καρδιακή προσβολή.Δεν είναι ξεκάθαρο κατά πόσο η χρήση μηχανικού περιορισμού πραγματικά σώζει ζωές ή κοστίζει ζωές. Ενώ προετοιμαζόμουν να γράψω το σημείωμά μου για την εφημερίδα της Νομικής Σχολής του Γιέιλ σχετικά με τον μηχανικό περιορισμό, συμβουλεύτηκα έναν διακεκριμένο καθηγητή νομικής που ήταν και ψυχίατρος, και είπε ότι σίγουρα συμφωνούσε ότι ο περιορισμός είναι υποτιμητικός,επίπονος και τρομακτικός. Με κοίταξε με ύφος γνώστη, και είπε:

«Έλιν, δεν καταλαβαίνεις: Αυτοί οι άνθρωποι είναι ψυχωτικοί. Είναι διαφορετικοί από εμάς. Δεν θα αντιλαμβάνονταν τον περιορισμό όπως εμείς.» 

Δεν είχα εκείνη τη στιγμή το θάρρος να του πω, ότι όχι, δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί από αυτόν. Δεν μας αρέσει να μας δένουν στο κρεββάτι και να μας αφήνουν να υποφέρουμε για ώρες, περισσότερο απ' ό,τι θα άρεσε σ' αυτόν. Στην πραγματικότητα, μέχρι πολύ πρόσφατα, και είμαι σίγουρη ότι μερικοί εξακολουθούν να έχουν αυτή την άποψη, θεωρείτο ότι ο περιορισμός βοηθά τους ψυχασθενείς να αισθάνονται ασφαλείς. Ποτέ δεν συνάντησα ψυχασθενή που να συμφώνησε μ' αυτή την άποψη. Σήμερα, θα 'θελα να πω ότι είμαι πολύ υπέρ της ψυχιατρικής αλλά πολύ εναντίον της βίας. Δε νομίζω ότι η βία είναι αποτελεσματική σαν θεραπεία, και νομίζω ότι είναι φοβερό να ασκήσεις βία σε έναν άνθρωπο που υποφέρει από μια φοβερή αρρώστια.

Τελικά, ήρθα στο Λος Άντζελες για να διδάξω στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια. Για χρόνια, είχα αντισταθεί στα φάρμακα, κάνοντας πάρα πολλές προσπάθειες να ξεφύγω. Πίστευα ότι αν μπορούσα να τα καταφέρω χωρίς φάρμακα,μπορούσα να αποδείξω ότι, τελικά, δεν ήμουν πραγματικά ψυχικά ασθενής, ήταν κάποιο τρομερό λάθος. Το σύνθημά μου ήταν όσο λιγότερα φάρμακα, τόσο μικρότερη η δυσλειτουργία.Ο Δρ Κάπλαν, ο ψυχαναλυτής μου στο Λ.Α., με πίεζε να παίρνω την αγωγή μου και να συνεχίσω τη ζωή μου, αλλά αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω μια τελευταία υπεράνθρωπη προσπάθεια να ξεφύγω.Διαβάζω από το γραπτό: 

«Άρχισα να μειώνω τα φάρμακά μου, και σε μικρό χρονικό διάστημα άρχισα να νιώθω τ' αποτελέσματα. Μετά την επιστροφή μου από ένα ταξίδι στην Οξφόρδη, μπήκα στο γραφείο του Κάπλαν, πήγα κατευθείαν στη γωνία, κουλουριάστηκα, κάλυψα το πρόσωπό μου και άρχισα να τρέμω. Γύρω μου διαισθανόμουν διαβολικά όντα οπλισμένα με στιλέτα. Θα με έκοβαν κομματάκια ή θα μ' έκαναν να καταπιώ αναμμένα κάρβουνα. Αργότερα ο Κάπλαν θα με περιέγραφε ως “αγωνιωδώς σφαδάζουσα”.

Ακόμα και σ' αυτή την κατάσταση, όπως με περιέγραψε με ακρίβεια ως έντονα και ξεκάθαρα ψυχωτική, αρνήθηκα να πάρω άλλα φάρμακα. 

Η αποστολή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα.10:09Αμέσως μετά το ραντεβού με τον Κάπλαν, πήγα να δω το Δρ. Μάρντερ, ειδικό στην σχιζοφρένεια που με παρακολουθούσε για τυχόν παρενέργειες των φαρμάκων. Είχε την εντύπωση ότι είχα μια ήπια ψυχασθένεια. Όταν βρέθηκα στο γραφείο του, κάθισα στον καναπέ του, διπλώθηκα, και άρχισα να μουρμουράω. 

- “Εκρήξεις στο κεφάλι και άνθρωποι που προσπαθούν να σκοτώσουν. Πειράζει να διαλύσω το γραφείο σου;”

 - “Θα πρέπει να φύγεις, αν νομίζεις ότι θα κάνεις κάτι τέτοιο” είπε ο Μάρντερ.

-  “Εντάξει. Μικρό. Φωτιά σε πάγο. Πες τους να μη με σκοτώσουν. Πες τους να μη με σκοτώσουν. Πού έσφαλα; Εκατοντάδες χιλιάδες με σκέψεις, απαγόρευση.” 

- “Έλιν, νομίζεις ότι είσαι επικίνδυνη για τους άλλους ή τον εαυτό σου; Νομίζω ότι θα πρέπει να μπεις στο νοσοκομείο. Μπορώ να κανονίσω αμέσως την εισαγωγή σου, και μπορούμε να είμαστε πολύ διακριτικοί.” 

- “Χα, χα, χα. Προσφέρεστε να με βάλετε σε νοσοκομείο; Τα νοσοκομεία είναι κακά, είναι τρελά, είναι αξιοθρήνητα. Πρέπει να μένει κανείς μακριά. Είμαι ο Θεός, ή ήμουν.”» 

Σε αυτό το σημείο στο κείμενο, όπου είπα, «Είμαι ο Θεός, ή ήμουν», ο σύζυγός μου έκανε μια σημείωση στο περιθώριο. Είπε, 
- «Παραιτήθηκες ή σε απέλυσαν;» (Γέλια)
 - “Δίνω ζωή και την παίρνω. Συγχώρεσέ με, γιατί δεν ξέρω τι κάνω.”
Τελικά, κατέρρευσα μπροστά σε φίλους, και όλοι με έπεισαν να πάρω περισσότερα φάρμακα.
Δε μπορούσα πλέον ν' αρνηθώ την αλήθεια, και δεν μπορούσα να την αλλάξω.
Ο τοίχος που κρατούσε εμένα, την Έλιν, την Καθηγήτρια Σακς, χώρια από εκείνη την τρελή γυναίκα που νοσηλεύτηκε πριν χρόνια, έγινε κομμάτια.

Τα πάντα γύρω απ' αυτή την αρρώστια λένε ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ,αλλά να 'μαι. Και είμαι, σκέφτομαι, για τρεις λόγους: 

• Πρώτον, είχα άριστη θεραπεία.Τέσσερις με πέντε μέρες την εβδομάδα ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία για δεκαετίες, και διαρκή και εξαιρετική ψυχοφαρμακολογία. 
• Δεύτερον, έχω πολλούς στενούς συγγενείς και φίλους που με ξέρουν και ξέρουν την αρρώστια μου. Αυτές οι σχέσεις έχουν δώσει νόημα στη ζωή μου και βάθος, και με βοήθησαν να κατευθύνω τη ζωή μου όταν εμφανίζονταν τα συμπτώματα. 
• Τρίτον, δουλεύω σ' ένα τρομερά υποστηρικτικό περιβάλλον στη Νομική του USC. Αυτό το μέρος όχι μόνο καλύπτει τις ανάγκες μου αλλά ουσιαστικά τις αγκαλιάζει. Επίσης είναι ένα μέρος που κεντρίζει το πνεύμα, και η απασχόληση του μυαλού μου με περίπλοκα προβλήματα είναι η καλύτερη, ισχυρότερη και πιο αξιόπιστη άμυνα απέναντι στην ψυχασθένειά μου.

Ακόμα και με όλα αυτά --εξαιρετική θεραπεία, υπέροχη οικογένεια και φίλους, υποστηρικτικό εργασιακό περιβάλλον-- δεν δημοσιοποίησα την ασθένειά μου παρά μόνο σχετικά πρόσφατα, και αυτό επειδή το στίγμα απέναντι στην ψυχασθένεια είναι τόσο ισχυρό που δεν ένιωθα ασφαλής να ξέρει ο κόσμος. Αν δεν ακούσατε τίποτε άλλο σήμερα, παρακαλώ ακούστε αυτό:

• Δεν υπάρχουν «σχιζοφρενείς». Υπάρχουν άνθρωποι με σχιζοφρένεια, και αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι ο σύζυγος, μπορεί να είναι το παιδί σας, μπορεί να είναι ένας γείτονας, μπορεί να είναι ένας φίλος, μπορεί να είναι ένας συνάδελφος.

Αφήστε με, λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας μερικές τελευταίες σκέψεις. Είναι απαραίτητο να επενδύσουμε περισσότερα κεφάλαια στην έρευνα και θεραπεία της ψυχασθένειαςΌσο καλύτερα καταλάβουμε αυτές τις ασθένειες, τόσο καλύτερες θεραπείες μπορούμε να παρέχουμε, και όσο καλύτερες θεραπείες παρέχουμε, τόσο περισσότερη φροντίδα μπορούμε να προσφέρουμε, και να μην χρειάζεται να χρησιμοποιούμε βία.Επίσης, πρέπει να σταματήσουμε να ενοχοποιούμε τις ψυχασθένειες. Είναι εθνική τραγωδία και σκάνδαλο το ότι η φυλακή του Λος Άντζελες είναι η μεγαλύτερη ψυχιατρική εγκατάσταση στις ΗΠΑ. Οι αμερικανικές φυλακές είναι γεμάτες από ανθρώπους που υποφέρουν από σοβαρότατες ψυχασθένειες και πολλοί απ' αυτούς βρίσκονται εκεί επειδή ποτέ δεν έλαβαν επαρκή θεραπεία. Θα μπορούσα εύκολα να έχω καταλήξει εκεί ή στους δρόμους. 
Ένα μήνυμα για την βιομηχανία ψυχαγωγίας και τον τύπο:Γενικά, έχετε κάνει υπέροχη δουλειά πολεμώντας το στίγμα και την προκατάληψη σε πολλά πράγματα.Παρακαλώ, συνεχίστε να μας δείχνετε χαρακτήρες στις ταινίες σας,τα θεατρικά σας, τις στήλες σας, χαρακτήρες που υποφέρουν από σοβαρές ψυχασθένειες. Παρουσιάστε τους συμπονετικά, παρουσιάστε τους με όλο τον πλούτο και το βάθος της εμπειρίας τους σαν ανθρώπους και όχι σαν διαγνώσεις.

Πρόσφατα, ένας φίλος έκανε μια ερώτηση: Αν υπήρχε ένα χάπι που θα μπορούσα να πάρω και να θεραπευτώ, θα το έπαιρνα; Στον ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε προσέφεραν ψυχανάλυση. Την απέρριψε λέγοντας, «Μην μου παίρνετε τους δαίμονές μου, γιατί μπορεί να φύγουν και οι άγγελοί μου». Από την άλλη, η ψύχωσή μου, είναι ένας ζωντανός εφιάλτης όπου οι δαίμονές μου είναι τόσο τρομακτικοί που όλοι οι άγγελοί μου έχουν τραπεί σε φυγή. Οπότε, θα το έπαιρνα το χάπι; Αμέσως. Λέγοντας αυτό, δεν θέλω να θεωρήσετε ότι μετανιώνω για τη ζωή που θα μπορούσα να έχω αν δεν ήμουν ψυχασθενής, ούτε και επιζητώ τον οίκτο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ανθρωπιά που έχουμε όλοι μας είναι πιο σημαντική από την ψυχασθένεια που ίσως να μην έχουμε. Αυτό που θέλουν όσοι από εμάς υποφέρουν από ψυχασθένειες είναι αυτό που όλοι θέλουν: όπως είπε ο Σίγκμουντ Φρόυντ, «δουλειά και αγάπη».

Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Είσαστε πολύ ευγενικοί. (Χειροκρότημα)