Για μια ακόμη φορά ο γεροκομπιούτεράς μου αρνιόταν να συνεργαστεί για τις αναρτήσεις στο ιστολόγιο.
Αν και οι αιτιάσεις του αυτή τη φορά δεν φαινόντουσαν και τόσο σοβαρές, δεν απαιτούσε ματζούνια και γλειφιτζούρια παρά μόνον να του αφιέρωνα λίγο χρόνο να τον συνεφέρω, αποφάσισα να μην το κάνω και να απέχω από τις αναρτήσεις.
Δεν ήταν γιατί δεν διέθετα το χρόνο.
Η ιδέα της αποχής είχε ωριμάσει και πριν τα στυλώσει ο φίλος.
Εν γένει η αποχή ως στάση ζωής μου είναι ιδιαίτερα προσφιλής και την έχω ασκήσει αρκούντως σε πολλούς τομείς.
Μπορεί να ακούγεται εύκολη και ανεύθυνη επιλογή ζωής.
Αλλά μπορεί και να είναι το αντίθετο, δύσκολη και υπεύθυνη.
Εξαρτάται, όπως και όλες οι καταστάσεις, από τις περιστάσεις και τη συνείδηση που την υπαγορεύει κάθε φορά.
Η ενασχόληση με τα πολιτικά πράγματα και τους πολιτικούς ήταν ένας από τους τομείς που απείχα σταθερά. Το ίδιο οι εκλογικές διαδικασίες.
Ίσως μία από τις εύκολες ή και ανεύθυνες επιλογές μου.
Σίγουρα όχι η μόνη.
Η αποχή μου, όμως, αυτή τη φορά από τις αναρτήσεις στο ιστολόγιο είχε διαφορετική βάση.
Ήταν μια διερευνητική αποστασιοποίηση για την ανίχνευση μιας παθογένειάς μου η οποία μου γινόταν αντιληπτή περισσότερον εξ αντανακλάσεως, μέσα από τις αναρτήσεις άλλων ιστολογίων.
Στην παθογένεια αυτή θα αναφερθώ παρακάτω.
Η καθήλωση της αυτοεπιβεβαίωσης
Στον κόσμο μας, τουλάχιστον αυτόν που αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι, δεν υπάρχουν απόλυτα.
Όλα έχουν μια περιοχή ισχύος.
Το ίδιο και οι απόψεις μας και οι πεποιθήσεις μας και, γι αυτό, και οι επιλογές και οι προτεραιότητές μας.
Σήμερα ζούμε σε εποχή αιχμής, γενικευμένης κρίσης, και όπως σε κάθε κρίση πολλά απ αυτά που επικαλύπτονταν παλιότερα έρχονται στην επιφάνεια.
Είναι σαν να αποκαλύπτεται μπροστά μας ένας άλλος κόσμος.
Γι αυτό, είναι όσο ποτέ άλλοτε επιτακτική η ανάγκη να θέσουμε υπό αίρεση πεποιθήσεις, απόψεις, επιλογές και προτεραιότητες.
Να εξετάσουμε κατά πόσον εξακολουθούν να παραμένουν λειτουργικές.
Αρκετοί δεν φαίνεται να είμαστε ανοιχτοί σε κάτι τέτοιο και το εκφράζουμε με πολλούς τρόπους.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κατακευρανώνουμε αποδίδοντας βαρύτατους χαρακτηρισμούς σε κάποιον,
αν η άποψη που εκφράζει είναι διαφορετική απ αυτήν που είχε εκφράσει παλιότερα,
ιδιαίτερα αν πρόκειται για κάποιον από τα θεωρούμενα σημαίνοντα πρόσωπα.
Δεν εξετάζουμε αν η αλλαγή αυτή έχει κάποια λογική βάση, αν οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραστικά στο διάστημα που μεσολάβησε από την παλιά του δήλωση.
Αλλά, ακόμη κι αν δεν υπάρχει τέτοια αλλαγή,
δεν του αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να αναθεωρεί τις απόψεις του και να αλλάζει.
Το εκλαμβάνουμε αυτό ως αναξιοπιστία ή και του καταλογίζουμε κακή προαίρεση.
Σ΄έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς οι περισσότεροι ακόμη και στις αναρτήσεις μας πασχίζουμε να υποστηρίζουμε σταθερά τη μία ή την άλλη άποψη
παραβλέποντας και αποσιωπώντας όσα την αντιστρατεύονται και μερικές φορές ακόμη και διαστρέφοντας πληροφορίες και γεγονότα
συναγωνιζόμενοι στην προπαγάνδα τα κατεστημένα ΜΜΕ και τους αμειβόμενους επαγγελματίες ιστολόγους.
Και ενώ η προπαγάνδα των ΜΜΕ και των επαγγελματικών ιστολογίων έχει κάποια λογική,
εξυπηρετεί τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω απ αυτά,
οι εμμονές των υπόλοιπων δεν φαίνονται να έχουν κάποια λογική βάση.
Απ΄αυτήν την άποψη θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κατάσταση με τις εμμονές μας αυτές είναι περισσότερο προβληματική.
Αυτός που ασκεί προπαγάνδα για λογαριασμό κάποιου άλλου και το γνωρίζει αυτό,
είναι εύκολο να μεταστραφεί όταν αναγκαστεί ή επιλέξει να σταματήσει την υπηρεσία του αυτή.
Πολλές από τις πιο σημαντικές αποκαλύψεις για την πίσω, σκοτεινή, πλευρά του κόσμου μας έχουν γίνει από τέτοιους ανθρώπους που έχουν μεταστραφεί.
Αυτός, όμως, που λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο μόνον και μόνον για την αυτοεπιβεβαίωσή του καταλήγει να σταματά να το συνειδητοποιεί αυτό
και γι αυτό να είναι ανίκανος να μεταστραφεί κάποια στιγμή.
Η αυτοεπιβεβαίωση αρκετές φορές φαντάζει ως μια από τις βασικές ανάγκες μας.
Μερικοί την εξυμνούν.
Τη θεωρούν απαραίτητη για την επιτυχία του ανθρώπου.
Και όντως πολλοί απ αυτούς που θεωρούνται επιτυχημένοι στον κόσμο μας κινούνται στον αστερισμό της.
Μήπως, όμως, αυτή είναι και μια από τις αιτίες που ο κόσμος μας έχει καταλήξει σήμερα σε αυτό το απερίγραπτο σημείο;
Μήπως θάπρεπε όσοι τουλάχιστον ευαγγελιζόμαστε έναν άλλο κόσμο
να αποστασιοποιηθούμε λίγο από τις αναρτήσεις μας
ώστε να αποκτήσουμε επίγνωση της στάση μας για αυτοεπιβεβαίωση
και να μπορέσουμε να χαλαρώσουμε τα δεσμά της;
Μήπως θάπρεπε να σταθούμε το ίδιο κριτικά και με μας τους ίδιους
όπως με όσους κρίνουμε στις αναρτήσεις μας,
Να κάνουμε και σε μας τους ίδιους κατάληψη κάμποσες ημέρες
να εντοπίσουμε και τις δικές μας αντιφάσεις σαν αυτές που καταλογίζουμε στους άλλους,
Ανάπτυξη και εξέλιξη χωρίς συνεχή ανανέωση είναι δυνατή; - Η διδασκαλία του σωματικού οργανισμού
Μήπως θάπρεπε να διδαχτούμε από το σωματικό οργανισμό μας και να αυτοελεγχόμαστε, να επιδιορθωνόμαστε και να ανανεωνόμαστε όπως αυτός;
Αν με ένα μέρος του εαυτού μας που είναι το πιο χονδροειδές μπορούμε και το κάνουμε αυτό,
γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και με το πιο λεπτοφυές μέρος μας που είναι ο νοητικός μας οργανισμός;
Ο σωματικός μας οργανισμός παραμένει λειτουργικός και αναπτύσσεται μέσω της διαρκούς ανανέωσης των κυττάρων του.
Ο ρυθμός της ανανέωσης τους μπορεί να διαφέρει από όργανο σε όργανο, σε άλλα να συντελείται μέσα σε ημέρες και σε άλλα να απαιτεί χρόνια,
αλλά όπως γνωρίζουμε σήμερα συμβαίνει σε όλα ακόμη και στον εγκέφαλο που παλιότερα εθεωρείτο ως εξαιρούμενος του κανόνα.
Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη του οργανισμού χωρίς ανανέωση.
Η ανανέωση αναιρεί τη φθορά που προκαλείται στα κύτταρά του με το χρόνο
και επιτρέπει την αναπροσαρμογή της λειτουργίας τους στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται, για παράδειγμα από την προσβολή του οργανισμού από έναν ιό ή βακτηρίδιο.
Κατά κάποιον τρόπο ο οργανισμός μας επιβεβαιώνει κατά τακτά διαστήματα ή και έκτακτα το καλώς έχειν της λειτουργίας του και επεμβαίνει αντικαθιστώντας και αναβαθμίζοντας ο,τι έχει καταστεί μη λειτουργικό.
Χαλάρωση αυτού του μηχανισμού ελέγχου και αντικατάστασης - αναβάθμισης έχει συνέπεια τη συρρίκνωση των λειτουργιών του, τη γήρανσή του και σηματοδοτεί το τέλος του.
Σε εξαιρετικές περιστάσεις όταν ο οργανισμός βρεθεί σε έκτατες πρωτόγνωρες συνθήκες περιβάλλοντος οι οποίες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τις συνήθεις προσαρμογές του προβαίνει σε ριζική μεταλλαγή του, αλλάζοντας ριζικά τον τρόπο που λειτουργεί.
Χάρις στις μεταλλάξεις αυτές ο σωματικός οργανισμός επιτυγχάνει πέραν από την ανάπτυξή του και την εξέλιξή του.
Οι πεποιθήσεις και οι απόψεις μας ως τα κύτταρα του ψυχονοητικού οργανισμού
Οι πεποιθήσεις μας και οι απόψεις μας μπορούν να ειδωθούν ως τα κύτταρα ενός άλλου οργανισμού του ανθρώπου, του ψυχοπνευματικού.
Όπως συμβαίνει με τον σωματικό οργανισμό θα μπορούσε να πει κανείς ότι συμβαίνει και με τον ψυχοπνευματικό οργανισμό.
Για να παραμένει λειτουργικός, ζωντανός, ο ψυχοπνευματικός οργανισμός μας οφείλει να ανανεώνει και να αναβαθμίζει τα κύτταρά του, τις πεποιθήσεις του και απόψεις του, λαμβάνοντας υπόψη κάθε φορά τις αλλαγές που συντελούνται στο περιβάλλον του.
Δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε ψυχοπνευματικά χωρίς αυτή τη διαρκή ανανέωση και αναβάθμιση πεποιθήσεων και απόψεων,
χωρίς να τις υποβάλλουμε κάθε φορά σε έλεγχο κατά πόσον είναι λειτουργικές,
κατά πόσον ανταποκρίνονται στις διαρκώς νέες συνθήκες που διαμορφώνονται μέσα μας και γύρω μας.
Δεν μπορούμε να παραμείνουμε ψυχοπνευματικά ενεργοί, ζωντανοί,
αν η αυτοεπιβεβαίωση δεν παραχωρήσει τη θέση της στην αυτοαναίρεσή μας.
Πετυχημένος ή ζωντανός;
Δύσκολο το εγχείρημα θα έλεγε κάποιος.
Έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως.
Φαίνεται να απαιτεί μόχθο και θυσίες.
Αλλά μήπως και δω τα φαινόμενα απατούν;
Μήπως δεν είναι δύσκολο, αλλά απλά ασυνήθιστο;
Μήπως το δύσκολο είναι να κουβαλά κανείς διαρκώς στην πλάτη του το φορτίο των ιδεών, πεποιθήσεων και απόψεών του, γιατί έτσι συνηθίζεται
και όχι να δώσει μία και να ξαλαφρώσει από όλα αυτά τα βάρη;
Απαιτεί θυσίες η στάση αυτή της αυτοαναίρεσής;
Σίγουρα ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα ανήκει στους επιτυχημένους, δηλαδή σε αυτούς που θεωρούνται σήμερα επιτυχημένοι
Δεν θα είναι όμως νεκρός, ψυχοπνευματικά νεκρός.
Είναι αυτό θυσία;
