To Kράτος του Ισραήλ δεν Ιδρύθηκε από τον ΟΗΕ - Όταν Σιωνιστές επεχείρησαν να βομβαρδίσουν το Λονδίνο

Διεθνής Καμπάνια-Υπογραφές Εδώ

Alison Weir - The Hidden History of How the U.S. Was Used to Create Israel

«Οι Εβραίοι θα μπορούσαν να είχαν την Ουγκάντα​​, τη Μαδαγασκάρη

 και άλλους τόπους για τη δημιουργία μιας εβραϊκοής Πατρίδας,

 αλλά δεν ήθελαν απολύτως κανέναν άλλο εκτός από την Παλαιστίνη,

όχι επειδή το νερό της Νεκράς Θάλασσας εξατμιζόμενο  μπορεί να παράγει 

πέντε τρισεκατομμύρια δολάρια σε μεταλλευτικά και σκόνη μετάλλων.

Όχι επειδή το υπέδαφος της Παλαιστίνης περιέχει είκοσι φορές περισσότερο 

πετρέλαιο από ό, τι όλα τα συνδυασμένα αποθέματα στιςδύο Αμερικές. 

αλλά επειδή η Παλαιστίνη είναι το σταυροδρόμι Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, 

επειδή η Παλαιστίνη αποτελεί το πραγματικό κέντρο παγκόσμιας 

πολιτικής δύναμης, το στρατηγικό κέντρο για τον έλεγχο του κόσμου.

Nahum Goldman, Πρόεδρος του Παγκόσμιου εβραΙκού Συνεδρίου Εδω

Στην ιστοσελίδα Jerurasel Center for Public Affairs σε άρθρο με τίτλο " Οι Νέες Πολιτείες δεν δημιουργήθηκαν στον ΟΗΕ, βλ. Εδώ εξηγείται ότι 

• το ψήφισμα 181 της Γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ στις 29 Νοεμβρίου του 1947 το οποίο προπαγανδίζεται ως η ιδρυτική πράξη του κράτους του Ισραήλ ήταν απλά μια σύσταση προς επικύρωση από το Συμβούλιο Ασφαλείας, το οποίο, όμως, δεν το επικύρωσε ποτέ.

Στο παραπάνω βίντεο η ομιλήτρια Alison Weir, Αμερικανή ιστορικός, εκθέτει στοιχεία της κρυμμένης ιστορίας πως χρησιμοποιήθηκαν οι ΗΠΑ για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

Όλα τα στοιχεία μπορεί κανείς να τα δει στο ιδιαίτερα αξιόλογο και πλήρως τεκμηριωμένο βιβλίο της με τίτλο: Η κρυμμένη ιστορία για το πώς χρησιμοποιήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείεςγια τη δημιουργία του Ισραήλ αποσπάσματα από το οποίο μπορεί να δει κανείς Εδώ.

Στο πολύ αξιόλογο ιστολόγιό της, βλ. http://alisonweir.org/ διευκρινίζει ότι δεν είναι η Βρετανή Ιστορικός Alison Weir την οποία ζητάει να την αφήσουν ήσυχη (δέχεται απειλητικά μηνύματα για τη ζωή της).

Παρακάτω βασικά σημεία από την ομιλία της στο βίντεο:

"Γεια σας, είμαι η Alison Weir, πρόεδρος του Συμβουλίου για το εθνικό συμφέρον και εκτελεστικός διευθυντής του «Αν οι Αμερικανοί ήξεραν»

Υπάρχουν πλήρεις παραπομπές στο βιβλίο μου [ενάντια στην καλύτερη κρίση μας: Η κρυμμένη ιστορία για το πώς χρησιμοποιήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείεςγια τη δημιουργία του Ισραήλ] για όλα όσα θα πρέπει να πω, και ορισμένα από αυτά θα σας εκπλήξουν. 

Θα ήθελα, λοιπόν, να δείτε τις παραπομπές. αν θέλετε.

Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ήξερα πολύ λίγα για το ζήτημα Ισραήλ-Παλαιστίνης. Γνώριζα για το ολοκαύτωμα των Ναζί, ήμουν φιλική προς το Ισραήλ και είχα δει την ταινία Exodus.

Το φθινόπωρο του 2000 η αποχώρηση του μικρότερου παιδιού μου για το κολλέγιο συνέπεσε με την κήρυξη της δεύτερης παλαιστινιακής ιντιφάντα και τις εικόνες παιδιά να πετούν πέτρες κατά των τανκς και τελικά μου κίνησε το ενδιαφέρον να δω τι γίνεται σε ένα μακρινό μέρος του κόσμου που μέχρι τότε νόμιζα ότι δεν είχε ενδιαφέρον για μένα και την οικογένειά μου.

Παρατήρησα πόσο μονόπλευρη ήταν η κάλυψη των ειδήσεων, παρέχοντας πολύ περισσότερες πληροφορίες για τους Ισραηλινούς από ό,τι για τους Παλαιστίνιους.

Μου κίνησε την περιέργεια και κοίταξα τι θα μπορούσε να δει κανείς στο διαδίκτυο και ανακάλυψα έναν πλούτο πληροφοριών απ' ευθείας από την περιοχή, από Παλαιστίνιους, Ισραηλινούς και άλλους

και ανακάλυψα μια πολύ πιο σκοτεινή πραγματικότητα απ΄αυτήν που εμφάνιζαν τα μέσα ενημέρωσης - μια πραγματικότητα στην οποία η μαζική ισχυρή στρατιωτική δύναμη του Ισραήλ φαινόταν ότι χρησιμοποιούσε ακραία βία εναντίον ενός πληθυσμού που ήταν σε μεγάλο βαθμό άοπλος, σκοτώνοντας πολλούς και τραυματίζοντας αναρίθμητους.

Η στρατηγική, διάβασα σε μια έκθεση από Ισραηλινό ακαδημαϊκό, ήταν

να κρατήσει τους θανάτους κάτω από το επίπεδο που θα μπορούσε να προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή, ενώ να ακρωτηριαστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι.

Μια κοινή πρακτική των Ισραηλινών ελεύθερων σκοπευτών ήταν να στοχεύουν τα γόνατα και τα μάτια.

Μόνο τον πρώτο μήνα τραυματίστηκαν πάνω από 7.000 Παλαιστίνιοι, συμπεριλαμβανομένων πολλών παιδιών.

Πρόσεξα  ότι πολύ λίγα απ αυτά αναφέρονταν σε μία από τις κύριες πηγές ενημέρωσής μου, το NPR, και άρχισα να  παρατηρώ ένα μοτίβο λογοκρισίας των μέσων ενημέρωσης που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, μερικά γεγονότα να επαναλαμβάνονται και κάποια άλλα να μην αναφέρονται καθόλου.

Ενώ μας λένε συνεχώς ότι εκτοξεύτηκαν πύραυλοι από τη Γάζα στο Ισραήλ, δεν μας λένε ποτέ ότι

για πάνω από 10 χρόνια οι σε μεγάλο βαθμό χειροποίητες ρουκέτες έχουν σκοτώσει συνολικά 29 Ισραηλινούς - ούτε μαθαίνουμε ότι την ίδια περίοδο οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν σκοτώσει 4.000 κατοίκους της Γάζας.

Ακούμε, συχνά με κάθε λεπτομέρεια, για παιδιά Ισραηλινών που έχουν χάσει τη ζωή με τραγικό τρόπο.

Αλλά ακούμε πολύ λιγότερο συχνά για τα παιδιά των Παλαιστινίων που σκοτώθηκαν πρώτα και σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς.

Σκοτωμένα Παιδιά της Παλαιστίνης (κόκκινο) και του Ισραήλ (μπλέ)

Φυσικά όλοι αυτοί οι θάνατοι είναι τραγικοί.

Μετά από αρκετούς μήνες έρευνας αυτών των πληροφοριών, τελικά αποφάσισα ότι έπρεπε να πάω να δω η ίδια, αν τα πράγματα ήταν πραγματικά τόσο άσχημα όσο είχα αρχίσει να πιστεύω.

Παράτησα τη δουλειά μου ως εκδότης μιας περιφερειακής εβδομαδιαίας εφημερίδας και ταξίδεψα σε όλη την περιοχή ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος, ταξιδεύοντας σε όλη τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2001 - πολύ πριν την εκτόξευση ρουκετών από τη Γάζα - και πήρα φωτογραφίες από ό, τι είδα.

Όταν επέστρεψα, ξεκίνησα μια οργάνωση για να πω στους Αμερικανούς τα γεγονότα σχετικά με αυτό το θέμα.

Επίσης, άρχισα να μελετώ το θέμα εντατικά. Ήμουν ιδιαίτερα περίεργη για τη διασύνδεση των ΗΠΑ, διαβάζοντας το ένα βιβλίο μετά το άλλο έγκυρων συγγραφέων και μελετητών.

Ήμουν εντελώς απροετοίμαστη γι αυτά που βρήκα.

Ανακάλυψα ένα εξαιρετικά ισχυρό και διάχυτό λόμπι ειδικών συμφερόντων το οποίο προηγουμένως σχεδόν αγνοούσα παντελώς.

Με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη ανακάλυψα ότι αυτό ήταν μόνο η τελευταία ενσάρκωση ενός κινήματος που δραστηριοποιόταν στις ΗΠΑ για πάνω από έναν αιώνα.

Ένα κίνημα που ονομάζεται «πολιτικός Σιωνισμός" - οι οπαδοί του ονομάζοντα Σιωνιστές – το οποίο έχει βαθιά επηρεάσει το έθνος μου και άλλα έθνη και ακόμη οι πιο πολλοί Αμερικανοί δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει.

Ανακάλυψα ότι

ο πολιτικός Σιωνισμός, ένα κίνημα για τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, είχε αρχίσει στα τέλη του 1800, και ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1890 υπήρχαν οργανώσεις που προωθούσαν αυτή την ιδεολογία στη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, τη Βαλτιμόρη, το Milwaukee, τη Βοστώνη, τη Φιλαδέλφεια, και το Κλίβελαντ.

Τη δεκαετία του 1910, ο αριθμός των Σιωνιστών στις ΗΠΑ προσέγγιζε τις 20.000 και συμπεριελάμβανε δικηγόρους, καθηγητές και επιχειρηματίες - και γινόταν ένα κίνημα στο οποίο, όπως έλεγε ένας ιστορικός, «οι γερουσιαστές, ιδιαίτερα στις ανατολικές πολιτείες, άρχισαν να δίνουν προσοχή."

Μέχρι το 1918 υπήρχαν 200.000 Σιωνιστές στις ΗΠΑ, και το 1948 υπήρχαν περίπου ένα εκατομμύριο.

Ενώ οι πολιτικοί και από τα δύο κόμματα είδαν τους Σιωνιστές ως πιθανούς ψηφοφόρους και δωρητές, το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ αντιτίθετο στον Σιωνισμό, πιστεύοντας ότι ήταν σε αντίθεση με τα αμερικανικά συμφέροντα και αρχές.

Ο υφυπουργός Knox του προέδρουTaft δήλωσε το 1912 ότι ο σιωνισμός αναφέρεται σε "θέματα που σχετίζονται κατά κύριο λόγο με τα συμφέροντα άλλων χωρών και όχι τη δική μας."

Επιτροπή των ΗΠΑ που μελέτησε την κατάσταση στην Παλαιστίνη το 1919 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «το σχέδιο για δημιουργία στην Παλαιστίνη μιας σαφώς εβραϊκής κοινοπολιτείας θα πρέπει να εγκαταλειφθεί."

Το 1947 ο Αμερικανός πολιτικός Dean Acheson δήλωσε ότι

η υποστήριξη των σιωνιστικών στόχων θα «έθετε σε κίνδυνο όχι μόνο την Αμερική αλλά και όλα τα δυτικά συμφέροντα στην Εγγύς Ανατολή."

Το Επιτελείο ανέφερε ότι μια σιωνιστική πρόταση «θα έθιγε τα στρατηγικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή»,

και προέβλεψε ότι

«η σιωνιστική στρατηγική θα επιδιώξει τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια σειρά συνεχώς διευρυνόμενων και εντεινόμενων επιχειρήσεων.... "

Τέτοιες εκθέσεις και σημειώματα συνεχώς και αυξάνονταν ...

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ​​όμως, οι Σιωνιστές εργάζονταν σθεναρά - και τελικά με επιτυχία - για την ακύρωση των σοφών αυτών συστάσεων.

Προσέλαβαν μια μεγάλη ποικιλία από προπαγανδιστές – εκτείνονται από ανοικτή δημόσια υπεράσπιση μέχρι διάφορες μυστικές δραστηριότητες.

Οι πρωτοβουλίες τους απευθύνονται σε κάθε τομέα του αμερικανικού πληθυσμού - συμπεριλαμβανομένων των εβραίων Αμερικανών, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων για πολλές δεκαετίες ήταν είτε μη-σιωνιωστές ή ενεργά αντι-σιωνιστές, και που ακόμα και σήμερα πιθανότατα δεν είναι ενήμεροι τι γίνεται στο όνομά τους.

Το 1943 μια σιωνιστική οργάνωση, σύμφωνα με τα λόγια του ηγέτη της, εξαπέλυσε «μια επιθετική πολιτική και δημόσιες σχέσεις για να αιχμαλωτίσει την υποστήριξη του Κογκρέσου, κληρικών, εκδοτών, καθηγητών, επιχειρήσεων και προσωπικού«

Μια οδηγία διέταζεε:

 "Σε κάθε κοινότητα πρέπει να οργανωθεί αμέσως μια Αμερικανή Χριστιανή Παλαιστίνη επιτροπή"

Σε ετήσια έκθεσή της καυχιόταν: «Έχουμε διεισδύσει σε κάθε τομέα της αμερικανικής ζωής."

Όταν η Βρετανία απέτυχε να υποκύψει στις απαιτήσεις του σιωνιστικού κινήματος, ένας Αμερικανός ραβίνος ονομαζόμενος Baruch Korff υπέθαλψε σχέδιο να ρίξει εμπρηστικές βόμβες στο Λονδίνο, το οποίο εμποδίστηκε όταν ένας νεαρός Αμερικανός αεροπόρος (στον οποίο ανατέθηκε το εγχείρημα) το διέρρευσε στην αστυνομία του Παρισιού.

25 χρόνια μετά ο Korff, έχοντας διαγραφεί το τρομοκρατικό του παρελθόν από τη μνήμη του κοινού, έγινε στενός συνεργάτης  του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, επηρεάζοντας τις  πολιτικές του στη Μέση Ανατολή. Ο Νίξον τον αποκαλούσε ο «ραβίνος μου."

Ίσως η πιο εκπληκτική ανακάλυψή μου από τα τόσα πολλά ευρήματά μου, αφορά σε ένα πασίγνωστο δικαστή του  Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που χαίρει μεγάλης εκτίμησης - του Louis Brandeis.

Σύμφωνα με άρθρο του 1978 στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό American Jewish Historical Quarterly του Δρ Sarah Schmidt, ενός ισραηλινού καθηγητή της εβραϊκής ιστορίας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, και ένα βιβλίο του Peter Grose, πρώην αρχισυντάκτη του Foreign Affairs και διπλωματικό ανταποκριτή για το New York Times, και συνεργάτης στο JFK School of Government του Harvard,

ο Louis Brandeis ήταν ηγέτης "μιας ελιτίστικης μυστικής κοινωνίας που ονομάζεται Parushim, εβραϊκή λέξη για το« Φαρισαίους » και« ξεχωριστός».*

Σύμφωνα με τον Schmidt και Grose, αυτή η κοινωνία προωθούσε το Σιωνισμό σε όλες τις ΗΠΑ, Οι μυημένοι σ αυτήν υποβάλλονταν σε μυητική τελετή στην οποία εδηλώνετο στο νεοσύλλεκτο:

"Πρόκειται να κάνεις ένα βήμα το οποίο θα δεσμεύσει όλη σου τη ζωή με ένα και μόνο στόχο σε όλη σου τη ζωή ...... μέχρι να επιτευχθεί ο σκοπός μας, θα είσαι μέλος μιας αδελφότητας το δεσμό με την οποία θα τον θεωρείς σημαντικότερο από οποιονδήποτε άλλο στη ζωή σου, πιο πολύτιμο από αυτόν με την οικογένειά σου, τη σχολή σου, το έθνος. σου".

Ο Grose γράφει 

"Τα μέλη κανόνιζαν συναντήσεις με ανθρώπους επιρροής εδώ και εκεί, ανέμελα, σε φιλική βάση και εμφύτευαν προτάσεις για ανάληψη δράσης για την προώθηση του Σιωνιστικού στόχου... "

«Ήδη από το Νοέμβριο του 1915," γράφει ο Grose, 
«ένας ηγέτης της Parushim έκανε περιήγηση υποδηλώνοντας ότι οι Βρετανοί θα μπορούσαν να αποκτήσουν κάποιο όφελος από μια επίσημη δήλωση υποστήριξης μιας εβραϊκής εθνικής πατρίδας στην Παλαιστίνη ».

Ο Brandeis κατηύθυνε τις  σιωνιστικές δραστηριότητες κρυφά από τις αίθουσες του Ανώτατου Δικαστηρίου μέσω των πιστών του υπαλλήλων - ένας από τους οποίους τελικά έγινε ο ίδιος Ανώτατος Δικαστής, άλλος ένας με ιδιαίτερη επιρροή: ο Felix Frankfurter.

Μια σειρά από συγγραφείς αναφέρουν ότι ο Brandeis ήταν στενός φίλος του προέδρου Woodrow Wilson και χρησιμοποιούσε αυτή την πρόσβαση για να υποστηρίξει το Σιωνιστικό στόχο, χρησιμεύοντας μερικές φορές ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των Βρετανών Σιωνιστών και του προέδρου.

Στην πραγματικότητα, ορισμένοι σιωνιστές ηγέτες υπερηφανεύοταν, και Βρετανοί αξιωματούχοι, δικαίως ή αδίκως, πίστευαν ότι οι Σιωνιστές είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην απόφαση των ΗΠΑ να εισέλθουν Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πολυάριθμα άτομα, τόσο εβραίοι όσο και χριστιανοί, προσπάθησαν να αντιταχθούν στις Σιωνιστικές προσπάθειες.

Μια απ αυτούς ήταν η Dorothy Thompson. Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Britannica, η Thompson ήταν "από τους πιο διάσημους δημοσιογράφους του 20ου αιώνα."

Η Thompson ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος που απελαάθηκε από τον Adolph Hitler και είχε σημάνει  συναγερμό εναντίον των Ναζί πολύ καιρό πριν από τους περισσότερους άλλους δημοσιογράφους.

Αρχικά είχε υποστηρίξει το Σιωνισμό, αλλά στη συνέχεια είχε επισκεφθεί η ίδια την περιοχή.

Άρχισε να μιλάει για τις εκατοντάδες χιλιάδες των Παλαιστινίων τους οποίους το Ισραήλ έδιωξε βίαια στον πόλεμο για τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους σε γη που ήδη κατοικείτο και διηγήθηκε τα βάσανά τους σε ντοκιμαντέρ.

Στη Thompson εξαπολύθηκε μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία για την οποία έγραψε "δολοφονία σταδιοδρομίας και δολοφονία χαρακτήρα." "Είναι χωρίς όρια, φθάνει στην προσωπική μου ζωή"

Μετά από λίγο, οι στήλες της και τα ραδιοφωνικά προγράμματά της, οι ομιλίες της και η φήμη της είχαν όλα εξανεμιστεί. Σήμερα, έχει σε μεγάλο βαθμό έχουν σβηστεί από την ιστορία.

Τις επόμενες δεκαετίες, κι άλλοι Αμερικανοί σβήστηκαν  παρόμοια από την ιστορία, έχασαν τις θέσεις τους, καταστράφηκε η ζωή και η καριέρα τους.

Η ιστορία παραποιήθηκε, ξαναγράφηκε, σβήστηκε. Προωθήθηκε η μισαλλοδοξία,τα γεγονότα αντικαταστάθηκαν από την απάτη.

Πολύ λίγοι άνθρωποι ξέρουν αυτή την ιστορία. 
Τα εξαιρετικά βιβλία που την τεκμηριώνουν είναι σε μεγάλο βαθμό εξαντλημένα. 
Τα γεγονότα και η ίδια η ύπαρξή τους είναι  σχεδόν άγνωστα στη συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών.

Αντίθετα, έχουν υιοθετηθεί λανθασμένες θεωρίες, προωθούνται αναληθείς αναλύσεις, επιλεγμένοι συγγραφείς είναι στο προσκήνιο, άλλοι έχουν πέσει στη λήθη.

Ο George Orwell έγραψε κάποτε:

«Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον.

Όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν"

Ίσως ανακαλύπτοντας εκ νέου το παρελθόν, αποκτήσουμε τον έλεγχο του παρόντος και φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον για όλα τα παιδιά μας". 

Ετικέτες: Παλαιστίνη