Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)
Για μεγέθυνση ή σμίκρυνση κειμένων πατήστε το Ctlr (κάτω αριστερά του πληκτρολογίου) και μετακινείστε μπρος ή πίσω τον τροχό του ποντικιού

31.10.11

Η άβυσσος των μηχανορραφιών και εκβιασμών στις πανεπιστημιακές εκλογές και το πανεπιστημιακό παρακράτος

.


Αποσπάσματα από άρθρο στο Αντίφωνο με τίτλο:
Η αναξιοκρατία των πανεπιστημίων μας*
του π. Βασίλειου Θερμού

Ένα από τα επίσης άγνωστα στο ευρύ κοινό πεδία της αναξιοκρατίας αποτελεί το Πανεπιστήμιο, πιθανόν ο αμέσως χειρότερος χώρος μετά τον στρατό. ....

Είναι ελάχιστοι εκείνοι που δεν δίστασαν να τολμήσουν το αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα, να δημοσιοποιήσουν δηλαδή κραυγαλέες περιπτώσεις ευνοιοκρατίας στα πανεπιστημιακά πράγματα: από όσο γνωρίζω υπάρχουν μόνο τα βιβλία
του καθηγητή κ. Χαράλαμπου Μουτσόπουλου «Μικρές ιστορίες... μακράς πορείας» και του καθηγητή κ. Δημήτρη Τσαρδάκη «Οι Αλιγάτορες των πανεπιστημίων»,
αμφότερα χωρίς τα στοιχεία των «δραστών» της αναξιοκρατίας,

καθώς επίσης και τα βιβλία του καθηγητή κ. Γεωργίου Χριστοδούλου «Φιλολογικά ραπίσματα» (εκδ. Στιγμή)
και του καθηγητή κ. Θέμη Λαζαρίδη «Ο δρόμος για την αναγέννηση του ελληνικού Πανεπιστημίου», αμφότερα με πλήρη ονόματα!
Δεν υπάρχει σε κανέναν αμφιβολία ότι μια μερίδα συμπολιτών μας πασχίζει να διασώσει την ανθρωπιά και την ευσυνειδησία σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής.
Το ίδιο συμβαίνει και στα Πανεπιστήμια, όπου κάποιοι ιδεολόγοι δάσκαλοι αγωνίζονται για την πρόοδο της επιστήμης και για το καλό των νέων που τους εμπιστεύθηκε η κοινωνία.
Έναν αγώνα με κόστος, ενάντια στον κομματισμό και τους τραμπουκισμούς.
Είχα τη χαρά να γνωρίσω τέτοιους πανεπιστημιακούς.

Όμως με βαθειά θλίψη πρέπει να παραδεχθούμε πως η εικόνα αυτή δεν είναι ο κανόνας.
Την πεποίθηση μου αυτή δεν αντλώ μόνο από τη δική μου περίπτωση που ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να διαβάσει στη συνέχεια· στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να είναι μεμονωμένη.
Μου προκύπτει και από πλήθος αφηγήσεων άλλων, αγωνιζόμενων πανεπιστημιακών, τις οποίες μου έχουν εμπιστευθή.
Φίλος που εξελέγη επίκουρος καθηγητής σε επαρχιακό ΑΕΙ μου είπε:
«Έχω χάσει τον ύπνο μου. Δεν είχα διανοηθη ποτέ ότι συμβαίνουν τέτοια πράγματα στα πανεπιστήμια
Λοιπόν, έχω την πεποίθηση ότι τη χαλαρότατη μέχρις εξαφανίσεως θεσμική συνείδηση των πανεπιστημιακών μας δεν την έχει γνωρίσει ακόμη η κοινωνία.
Τα παρασκήνια των ΑΕΙ εξακολουθεί να τα αγνοεί.

Δηλαδή αγνοεί την άβυσσο των μηχανορραφιών και των εκβιασμών από τις οποίες συχνά συνοδεύονται οι πανεπιστημιακές κρίσεις.
Το ποιός έχει σημαντικότερο έργο ή το ποιός έχει αναγνωρισθή από τη διεθνή κοινότητα ή το ποιός διαθέτει πιο πρωτότυπη σκέψη κτλ. σε πολλές κρίσεις δεν διαδραματίζει κανένα ρόλο.
Εκείνο που μετρά είναι οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες, το αν ο υποψήφιος κρίνεται «συνεργάσιμος» δηλαδή ευπειθής και άβουλος, προκειμένου οι «οπλαρχηγοί» του Τμήματος να μπορούν να συνεχίσουν ανεμπόδιστοι τα σχέδια επιρροής και εξουσίας τους.
Άλλα κριτήρια εκλογής καθηγητών είναι η εξόφληση «γραμματίων» υποχρεώσεων και οι ψυχροί υπολογισμοί για το μέλλον.
«Άλλοι αποζημιώνουν συνεργάτες τους που επί πολλά έτη έκαναν γι’ αυτούς εργασία που έπρεπε να κάνουν οι ίδιοι.
Άλλοι βοηθούν κάποιο συνεργάτη τους να προαχθή στη θέση του καθηγητή μέχρις ότου ωριμάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς τους (εννοεί: να «κρατά» καλυμμένη και εξασφαλισμένη τη θέση).
Άλλοι βοηθούν τον δικό τους για να μην έλθει καλύτερος καθηγητής και έτσι αναδειχθή η ανεπάρκειά τους».

Άλλοι, έχοντας «δικούς» τους δυνητικούς υποψήφιους οι οποίοι όμως αργούν ακόμη για την κατάληψη θέσης, φθάνουν σε τέτοιο υπολογιστικό σημείο ώστε να μη δέχονται για διδακτορικό υποψήφιους που φαίνονται ικανοί για μελλοντικοί εξέλιξη
ή να σαμποτάρουν το διδακτορικό τους αν το κάνουν αλλού.

Άλλοι αρνούνται η κωλυσιεργούν να χορηγήσουν συστατικές επιστολές για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό, ώστε να μην επιστρέψει με προσόντα ο ενδιαφερόμενος και διεκδικήσει θέση που προορίζεται για γόνο.
Ανώνυμος πανεπιστημιακός της Ιατρικής γράφει:
«Δεν είναι μόνο ότι έχουν βοηθηθή συγκεκριμένοι γόνοι για να καταλάβουν θέσεις.
Ολόκληρα τμήματα νέκρωσαν για δεκαετίες (δεν δίνονταν διατριβές, δεν προσλαμβάνονταν άνθρωποι με προσόντα) με μόνο κίνητρο να μην υπάρχει ανταγωνιστής για τον γόνο που αναμενόταν. Δεν είναι δηλαδή ότι βοήθησαν τους συγγενείς τους, έκοψαν και τα πόδια οποιουδήποτε πιθανού ανταγωνιστή
».
Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την έκταση αυτού του τριτοκοσμικής φύσης προβλήματος.
Γνωστή μου, καθηγήτρια Ιατρικού Τμήματος της χώρας μας, με διαβεβαίωσε πως
το ποσοστό των πράγματι αξιοκρατικών εκλογών στο Τμήμα της είναι
χαμηλότερο από το 10%!

Αυτοί που, όπως κι εγώ, αντιδρούν με έκπληξη στους αριθμούς αυτούς θα πρέπει να συνυπολογίσουν και εκείνους
τους επιστήμονες που δεν υποβάλλουν ποτέ υποψηφιότητα για μια θέση όταν γνωρίζουν ότι την έχει εξασφαλίσει ένας με κατώτερο έργο αλλά ευνοούμενος.
Έτσι τυπικά η εκλογή πιθανό να φαίνεται αξιοκρατική αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη.
Αθροιζομένων και αυτών των περιπτώσεων τα ποσοστά αξιοκρατικών εκλογών καταβαραθρώνονται.
Επίσης χρειάζεται να θυμόμαστε εδώ ότι αναξιοκρατική εκλογή δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως είναι και τυπικά παράνομη!
Είναι φανερό ότι αυτός ο συνδυασμός αναξιοκρατίας και νομιμότητας δένει τα χέρια όσων υποψηφίων ή πανεπιστημιακών θα ήθελαν να κινηθούν περαιτέρω με ένδικα μέσα.

Όπως και σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής, η απουσία θεσμικής συνείδησης εξηγεί γιατί στον τόπο μας δεν φθάνεις ψηλά αν δεν έχεις κάποιον «προστάτη».

Με την βοήθεια ισχυρού ανεβαίνουν ακόμη και οι μέτριοι, χωρίς την βοήθειά του παραμένουν στάσιμοι ακόμη και οι άριστοι. Η αδιανόητη για ευνομούμενο κράτος αυτή κατάσταση έχει τις ρίζες της στους θεσμούς της πατρωνείας που σημάδεψαν την ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή, και των οποίων η ανάλυση περιμένει ακόμη τον ψυχολόγο και τον ανθρωπολόγο.

Όταν γίνεται συζήτηση σέ ένα πανεπιστημιακό Τμήμα για να προκηρυχθή μια καινούργια θέση, τα ερωτήματα που ένας φυσιολογικός άνθρωπος και έντιμος διδάσκων θα πρέπει να αντιμετωπίσει είναι:
(Αν είναι νέα θέση:) Χρειάζεται μια τέτοια προκήρυξη για την προαγωγή της επιστήμης και για τις ανάγκες του Τμήματος;
(Είτε είναι νέα είτε παλαιά θέση:) Υπάρχει στον εγχώριο και διεθνή ορίζοντα κάποιος υποψήφιος που ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές; Αν υπάρχουν περισσότεροι από έναν, ποιός από αυτούς πληροί καλύτερα τα κριτήρια για διδασκαλία και έρευνα;
Αντίθετα, τα ερωτήματα που αυτομάτως, εν είδει αντανακλαστικού, αναφύονται στο μυαλό ενός εξανδραποδισμένου διδάσκοντα είναι:
Από ποιόν προέρχεται η πρόταση για την προκήρυξη;
(Αν ανήκει σε αντίπαλο στρατόπεδο θα την καταψηφίσει, εκτός αν κατά σύμπτωση βολεύει άλλες επιδιώξεις του).

Υπάρχει στον εγχώριο και διεθνή ορίζοντα κάποιος υποψήφιος που θα μπορέσει να εξυπηρετήσει τους σκοπούς μου;

Αν είναι χαμηλόβαθμος: Πώς πρέπει να κινηθώ καθ’ όλη τη διαδικασία της κρίσης ώστε να μείνει ευχαριστημένος ο καθηγητής-προστάτης μου;

Αν είναι υψηλόβαθμος: Ποιός υποψήφιος θα είναι πιο χειραγωγήσιμος ώστε να αυξήσω την αριθμητική δύναμη της ομάδας που ελέγχω; Μήπως αυτός αποσπάσει μέρος των επιχορηγήσεων για την έρευνα που τώρα λαμβάνω εγώ;

Εν τέλει (και αυτό συμπυκνώνει όλο το προβληματισμό του), τι επιπτώσεις θα έχει σε εμένα όλη αυτή η υπόθεση;
Σε αυτές τις αποκρουστικές διερωτήσεις θα πρέπει να προστεθούν και ειδικότερες αγωνίες.
Αν ενδιαφέρεται να προωθήσει αργότερα το παιδί του ή άλλον συγγενή για εκλογή: Θα είναι ο υποψήφιος «συνεργάσιμος» σε αυτό το σκοπό;
Μήπως ψηφίζοντας αυτόν που δεν θέλει ο ισχυρός θα τον βρω εμπόδιο αργότερα στην πορεία του συγγενούς μου; Αν τον συνέχει η δική του εξέλιξη σε ανώτερη βαθμίδα:
Πώς δεν θα δυσαρεστήσω τους ισχυρούς του τμήματος με την ψήφο μου;
Αν έχει φιλοδοξίες για την εκλογή του στην προεδρία ή την πρυτανεία: Θα παραμείνει υπό τον έλεγχό μου ή θα τον προσεταιρισθή άλλος ανταγωνιστής;
Αν έχει καταφέρει να δημιουργήσει γύρω του έναν κύκλο ακόλουθων και θαυμαστών: Θα συνεχίσω να αποτελώ πόλο έλξης ή θα «κλέψει την παράσταση» κάποιος ικανότερος; κ.ο.κ.
Μέ λίγα λόγια, μετά από κάποια χρόνια σταθερής εξάσκησης η νοοτροπία αυτή εμπεδώνεται και αυτοματοποιείται, οπότε ο πανεπιστημιακός χάνει την ικανότητα να σκεφθή φυσιολογικά.
Του αναλύουν οι υποψήφιοι το έργο τους και την ίδια στιγμή το μυαλό του «ταξιδεύει» στις ισορροπίες και στις επιδιώξεις του.
Αποκτά δηλαδή την «αναπηρία» να μεταφράζει αυτόματα κάθε λόγο, κάθε πρόταση, κάθε γεγονός, σε ενδεχόμενο που θα επηρεάσει (ευμενώς ή δυσμενώς) το δικό του συμφέρον. Κάτι πιθανόν γνώριμο από την πολιτική αλλά που όμως έχει μολύνει και τον χώρο της παιδείας.
Όλα αυτά τα διεστραμμένα παιγνίδια «παίζονται» πάνω στις πλάτες νέων (αλλά καμιά φορά και καταξιωμένων) επιστημόνων οι οποίοι επιθυμούν να προσφέρουν και να διακριθούν.
Έτσι το μέλλον και της επιστήμης και των φοιτητών χάνεται στα θολά νερά της ιδιοτέλειας.
Το έγκλημα της εμπαθούς απόρριψης κάποιων υποψηφίων και της εξ ίσου εμπαθούς προτίμησης άλλων αποτελεί «ύβρη».
Και τούτο διότι διαπράττεται στο όνομα της εξουσίας την οποία το ελληνικό κράτος έχει παραδώσει στα χέρια των ακαδημαϊκών δασκάλων.
Δεν διαχειρίζονται την ιδιωτική τους επιχείρηση, αλλά το κοινό συμφέρον του λαού, με μια δικαιοδοσία την οποία η πολιτεία τους εμπιστεύθηκε. Συνεπώς η ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών και εξουσιαστικών τάσεων και συμφερόντων μέσα από τη θεσμική θέση για την οποία αμείβονται, καταντά βαρύτατος σφετερισμός και φανερώνει τη σύγχυση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού η οποία ενδημεί στις συνειδήσεις πολλών Ελλήνων. Το έλλειμμα θεσμικής συνείδησης μετατρέπει το δημόσιο αγαθό σε ατομικό κλοπιμαίο.
Το οικονομικό καθεστώς των ΑΕΙ αποτελεί ένα ακόμη χαρακτηριστικό δείγμα της δημοσιοϋπαλληλικής ανευθυνότητας και ραστώνης.
Επειδή τα Πανεπιστήμιά μας είναι αποκλειστικά κρατικοδίαιτα το προσωπικό τους δεν έχει κανένα συμφέρον να αναβαθμίσει την εικόνα της δικής του Σχολής στη διεθνή και εγχώρια επιστημονική κοινότητα.
Μια αξιοκρατική εκλογή δεν έχει τίποτε (πέραν των αρχών και αξιών) να προσθέσει σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο, δεν ενθαρρύνεται από κανένα κίνητρο πέρα από το ανιδιοτελές της «φιλοπατρίας», δηλαδή από το κίνητρο της αγάπης για την επιστήμη και για τον τόπο.
Στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο ευφυώς δημιουργούνται και λιγώτερο «αλτρουϊστικά» αντίβαρα: η αναβάθμιση ενός Πανεπιστημίου ή Σχολής έχει ως ισχυρότατο κίνητρο την προσέλκυση τόσο φοιτητών όσο και πόρων. Αναζητούν το καλύτερο καθηγητικό προσωπικό που επιτρέπει ο προϋπολογισμός τους.
Γνωρίζουν καλά ότι αν υποχωρήσουν στις σειρήνες της αναξιοκρατίας θα το πληρώσουν με τρόπο που δεν θα τους είναι καθόλου ευχάριστος. «Με οποιαδήποτε πολιτική κατευθύνονται πόροι προς τα πανεπιστήμια, αναλόγως με τις υποδομές και την ποιότητα του προσωπικου τους απολαμβάνουν και υψηλότερη χρηματοδότηση...
Ο ανταγωνισμός αυτός πιέζει κάθε πανεπιστήμιο να αποδέχεται τις αιτήσεις των καλύτερων υποψήφιων φοιτητών, καθώς η ελκυστικότητά του για τους φοιτητές καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τη φήμη που αυτό έχει αποκτήσει με βάση τις επιδόσεις των αποφοίτων του. Την ίδια στιγμή προσλαμβάνει και αμείβει ανάλογα με τις επιδόσεις τους τους καλύτερους καθηγητές που θα μπορούσε να αποκτήσει, προκειμένου να αυξήσει την ελκυστικότητά του απέναντι στους υποψήφιους φοιτητές».
Εδώ και τα δύο ζητήματα (φοιτητές, πόροι) είναι λυμένα διότι γι’ αυτά φροντίζει το πατερναλιστικό κράτος (δυσανάλογα μάλιστα, αφού στέλνει σταθερά στα ΑΕΙ περισσότερους φοιτητές από όσους αντέχουν και από όσους απαιτούνται για την κοινωνία, καθώς και λιγώτερους πόρους από όσους χρειάζονται!).
Αποτέλεσμα; το καθηγητικό προσωπικό μπορεί ανενόχλητο να επιδίδεται στο παιγνίδι των παρασκηνίων, αφού γνωρίζει καλά ότι δεν θα επηρεασθή στο ελάχιστο το μισθολογικό του καθεστώς, οποιαδήποτε και να είναι η μοίρα του ιδρύματος του. Έτσι διατηρούν τη δυνατότητα να αφήνουν ακάλυπτα γνωστικά αντικείμενα ζωτικής σημασίας και να προκηρύσσουν άλλα με τίτλο σχεδόν παρόμοιο με το διδακτορικό κάποιου «δικού» τους, αφού δεν θα υπάρξει καμιά συνέπεια για το Τμήμα από το τι διδάσκονται και τι δεν διδάσκονται οι φοιτητές του.
Αν σε μια εκλογή παρανομήσουν και ο αδικημένος δικαιωθή, την ενδεχόμενη επιδικασθείσα αποζημίωση θα την καταβάλει το ίδρυμα και όχι οι ίδιοι που σκόπιμα παρέβησαν το νόμο!
Προσωπικές ποινές (κάτι σπανιότατο) επιβάλλονται μόνο σε πειθαρχικά ή ποινικά αδικήματα, όπως αυτά για τα οποία καταδικάσθηκαν για καταχρήσεις προ ετών πανεπιστημιακοί του Παντείου, μια μοναδική εξαίρεση όμως για τα ελληνικά δεδομένα. (Επρόκειτο για μια υπόθεση που έφθασε σε δίκη 10 χρόνια μετά από τη μήνυση(!), χάρη στην επιμονή κάποιου καθηγητή ο οποίος στο μεταξύ είχε πεθάνει…)!
Μέ λίγα λόγια, το ελληνικό πανεπιστημιακό σύστημα αποτελεί (ως προς τον τρόπο οργάνωσης του και τους ρυθμούς του) παγκόσμια πρωτοτυπία, ένα κατάλοιπο σοβιετικής νοοτροπίας, μόνο που η αποφασίζουσα γραφειοκρατία δεν βρίσκεται κάπου άνωθεν αλλά αποτελείται από το επιστημονικό προσωπικό.
(Οι διαφορές από τη Σοβιετική Ένωση είναι ότι, πρώτον, κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τί διδάσκεις, και δεύτερον, δεν πάς στη φυλακή αν ψηφίσεις αντίθετα από τους ισχυρούς).
Έχουμε δηλαδη στο τόπο μας ένα υβρίδιο, μια πανίσχυρη και ιδιότυπη ΔΕΚΟ, όπου ολόκληρη η λειτουργία του Πανεπιστημίου είναι δημόσια χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικά και στη πράξη ασφαλιστικές δικλείδες του Δημοσίου ως προς τα κριτήρια επιλογής μελών ΔΕΠ (παρά τις προβλεπόμενες προδιαγραφές του νόμου), κριτήρια τα οποία έχουν πλέον παραδοθεί στο ιδιωτικό και συντεχνιακό συμφέρον!
Το θεσμικό πλαίσιο και οι οικονομικοί πόροι είναι του κράτους, ενώ οι καθηγητές εκλέγουν όποιον τους αρέσει και αποκλείουν όποιον αντιπαθούν!
Εύλογο, αφού ουδεμία κύρωση πρόκειται να υπάρξει.
Το πανεπιστήμιο δίνει μάχες για το αυτοδιοίκητο αλλά δεν αναλαμβάνει την πλήρη του ανεξαρτησία που περιλαμβάνει και την οικονομική, οπότε ουσιαστικά απαιτεί απόλυτη οικονομική κάλυψη στις όποιες αναξιοκρατικές επιλογές του. Είναι ένα σύστημα που «πατάει σε δύο βάρκες» γι’ αυτό και βουλιάζει. Το λογικά αντιφατικό και ηθικά απαράδεκτο αυτού του καθεστώτος μόλις και είναι ανάγκη να επισημανθή.
Τα συμφέροντα στα ΑΕΙ δεν είναι μεμονωμένα. Για την καλύτερη προάσπισή τους οργανώνονται σε δίκτυα. Με λόγια του καθηγητή κ. Αθανάσιου Γκότοβου, «το δίκτυο είναι η αθέατη πλευρά της θεσμοθετημένης δομής σε ένα ΑΕΙ.
Εάν π.χ. τα πρόσωπα που κατέχουν συγκεκριμένες θέσεις και είναι φορείς αντίστοιχων ρόλων σε κρίσιμα για τη λειτουργία ενός πανεπιστημίου πόστα συγκροτήσουν ένα πελατειακό δικτυο και αρχίσουν να συμπεριφέρονται ανομικά, προσανατολίζοντας τη δράση τους στους σκοπούς του δικτύου αντί να την προσανατολίσουν στη βούληση του νομοθέτη, δημιουργείται μια παράλληλη πανεπιστημιακή δομή η οποία δρα με ιδιωτικά κριτήρια, ενώ ταυτόχρονα μέσω νομιμοφανών πρακτικών παρουσιάζει τη δράση της ως θεσμική συμπεριφορά.
Το βασικό όργανο για την παραγωγή νομιμοφάνειας κάτω από τις σημερινές συνθήκες λειτουργίας των ΑΕΙ είναι ο έλεγχος εκ μέρους του δικτύου των πλειοψηφιών στα διάφορα όργανα διοίκησης- στην καθημερινή πανεπιστημιακή αργκό: ‘τα κουκιά’». Με απλή καθημερινή γλώσσα το φαινόμενο που περιγράφεται εδώ ονομάζεται παρακράτος.
Συμπερασματικά, το ιδιόμορφο αυτό καθεστώς των πανεπιστημίων μας λειτουργεί αναπόφευκτα ως το ιδανικό κλίμα για την εκκόλαψη της αναξιοκρατίας και της ειδικώτερης μορφής της που είναι η οικογενειοκρατία.
Οι σοβαροί επιστήμονες ευφραίνονται όταν συναντούν διάλογο, ο οποίος φυσικά περιλαμβάνει και αντιρρήσεις.
Οι δικοί μας, ακόμη και σημαντικοί θεολόγοι, την αντίρρηση τη βιώνουν ως αχαριστία ή και επιθετικότητα!
Όποιος έχει παρακολουθήσει δημόσιους επιστημονικούς διαλόγους στην Ελλάδα ανακαλύπτει συχνά πως ενώ δύο πανεπιστημιακοί φαινομενικά διαφωνούν για κάποιοι επιστημονικό θέμα στην πραγματικότητα υπάρχουν άλλα κρυφά αίτια της διαφωνίας, όπως επαγγελματικοί διαξιφισμοί, ανταγωνισμοί για τη δημοσιότητα, πικρίες και κακίες, παλιές εκδικήσεις και πολλές άλλες μικρότητες.
Φίλος μου με σπουδές σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια υπέβαλε υποψηφιότητα σε κάποιο ΑΕΙ της χώρας μας. Καταγράφω τις εξής δύο εμπειρίες του.
Ένας εκλέκτορας του είπε: «Κοίταξε, εγώ χρωστάω την εκλογή μου στον τάδε. Αν αυτός σε ψηφίσει θα σε ψηφίσω κι εγώ»!
Άλλος που ήταν και εξωτερικός εισηγητής του είπε: «Βλέπω ότι είσαι μέσα στο θέμα του γνωστικού αντικειμένου. Όμως από το Τμήμα σου μού ζητούν να γράψω πως είσαι εκτός»!
Το εγχείρημα της επώνυμης δημοσιότητας το οποίο αποπειρώμαι τώρα που η υπόθεση έκλεισε, δεν είναι παρορμητικό αλλά βλέπει το φως μετά από ώριμη σκέψη. Είμαι απολύτως ενήμερος του γεγονότος πως είναι τολμηρό και ασυνήθιστο.
Έχει επιχειρηθή από ελάχιστους, όταν έφθασαν στην κορυφή της εξέλιξής τους που τους παρείχε ασφάλεια.
Θεωρώ πολύ πιθανό ότι θα το «πληρώσω» με ποικίλους τρόπους επειδή παραβιάζει άγραφους κανόνες των πανεπιστημιακών πραγμάτων.
Οι περισσότερες αδικίες σκεπάζονται με τη σιωπή των θυμάτων, είτε διότι κατά την ηλικία είναι ακόμη νέοι και δεν τολμούν, όχι να κατηγορήσουν δημόσια τους θύτες, αλλά ούτε και να διεκδικήσουν την προστασία τους από τη δικαιοσύνη, είτε για να μην ερεθίσουν τους αδικοπραγήσαντες έτσι ώστε να επωφεληθούν αργότερα από μιαν άλλη ευκαιρία. Κατανοητά και συγγνωστά τα αίτια.
Τα πάθη και η μνησικακία είναι τόσο έντονα στα Πανεπιστήμιά μας ώστε όποιος τολμήσει απλώς και να προσφύγει στο νόμο τίθεται σε δυσμένεια.
Αλλά δεν επιθυμώ να επιτρέψω στον φόβο να γίνει κριτήριο των ενεργειών μου. Τα θεϊκά δώρα της ελευθερίας της σκέψης και της δημιουργικότητας πρέπει να προστατευθούν.
Και επίσης τα δημοσιεύω επώνυμα διότι θέλω να συνεχίσω να έχω την ικανοποίηση ότι ποτέ στη ζωή μου δεν αρθρογράφησα ανώνυμα ή με ψευδώνυμο. Μου προτάθηκε από φίλους που με αγαπούν να αναβάλω τη δημοσίευση για πολλά χρόνια.
Όμως θεωρώ ότι, για να έχει αξία και αντίκρυσμα μια καταγγελία των κακώς κειμένων, δεν επιτρέπεται να γίνεται ως χρονικά «υπερώριμη», υπό τη μορφή απομνημονευμάτων ενός απομάχου, ούτε έγκαιρα μεν «ξεδοντιασμένη» δε, δηλαδή χωρίς ονόματα αλλά με υπαινιγμούς. Τελικά υπεύθυνη στάση του πολίτη είναι εκείνη που δυνητικά έχει κόστος.

* προδημοσίευση από το νέο βιβλίο "Έθνος Σκαντζόχοιρος", π. Βασίλειος Θερμός, εκδ, Αρμός 2011.
Για την παρουσίαση του βιβλίου στις 3/11/2011 δείτε εδώ

29.10.11

Άλλοι άνθρωποι

Μια μεσήλικη γυναίκα καθόταν σε ένα παγκάκι σε έναν πεζόδρομο έξω από μια εκκλησία.
Δίπλα της ήταν ακουμπισμένες μερικές μπλε σακκούλες με τα υπάρχοντά της.
Προφανώς η γυναίκα αυτή ήταν άστεγη.

Δεν έβλεπε το πρόσωπό της, μόνον την πλάτη της. Το παγκάκι έβλεπε στην εκκλησία.
Είχε βγει μια βόλτα στην πόλη και επέστρεφε από τον πεζόδρομο αυτό.

Πλησίασε τη γυναίκα και έτεινε το χέρι του να της δώσει κάποια χρήματα.
«Μου επιτρέπετε να σας κεράσω κάτι» της είπε.

Η γυναίκα γύρισε προς το μέρος του.
«Δεν χρειάζεται. Σας ευχαριστώ πολύ» του είπε.

Έσκυψε το κεφάλι κάτω, έβαλε τα λεφτά στη τσέπη και έφυγε.
Έννοιωθε περίεργα.
Το βλέμμα αυτής της γυναίκας τον συνώδευε σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι.
Και μετά που έφτασε στο σπίτι. Και μετά που έπεσε για ύπνο.

Ήθελε να κλάψει, αλλά δεν έκλαιγε.
Ήταν σαν να έκλαιγε μέσα του και δεν ήξερε γιατί.
Σίγουρα δεν έκλαιγε για τη γυναίκα αυτή.

Όταν είχε νοιώσει άβολα και είχε σκύψει το κεφάλι κάτω είχε προσέξει ότι η φούστα που φορούσε ήταν ταλαιπωρημένη και λεκιασμένη.
Το ίδιο και τα πάνινα παπούτσια της.

Το βλέμμα της, όμως, ήταν τόσο καθάριο, ούτε ίχνος από κακομοιριά.
Είχε συναντήσει έναν άνθρωπο που δεν είχε τίποτα και δεν ήθελε τίποτα.
Η ευγένειά της μαρτυρούσε ότι δεν έννοιωθε να την είχε αδικήσει κανείς.

Η άρνησή της να δεχτεί τα λίγα χρήματα τον είχε κάνει να νοιώσει άβολα.
Η ευγένειά της, όμως, τον είχε κάνει να μην νοιώσει ντροπή.

Πριν κάμποσο καιρό, είχε δεί έναν ηλικιωμένο να ψάχνει σε έναν κάδο σκουπιδιών.
Τον είχε πλησιάσει και του είχε τείνει το χέρι να του δώσει λίγα λεφτά να τον κεράσει έναν καφέ.
Το βλέμμα του ηλικιωμένου καθώς κοίταξε το χέρι του και στη συνέχεια ξαναστράφηκε στον κάδο χωρίς να πει λέξη τον είχε κάνει να νοιώσει ντροπή.
Ήταν ένα βλέμμα που του έλεγε πολλά.

Η γυναίκα αυτή δεν του μετέφερε την αίσθηση αυτή.
Την ευγνωμονούσε γιαυτό.

Σκεφτόταν να περάσει από κείνο το δρομάκι ξανά να δει εκείνη την πλάτη
και να λειτουργηθεί έξω από την εκκλησιά.

Ετικέτες: Ιστορίες

27.10.11

Η κενή γνώση και πράξη - Το δράμα της Λιβύης



Εξάντας - Λιβύη in News View More Free Videos Online at Veoh.com


  • Το ντοκιμαντέρ της κρατικής τηλεόρασης για τη Λιβύη που αποσιωπήθηκε.

Η κρατική τηλεόραση είχε γυρίσει το 2004 ντοκιμαντέρ διάρκειας 60΄για τη Λιβύη.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτή την εποχή θα ήταν στο προσκήνιο, θα προβαλλόταν στα κανάλια και θα μίλαγαν γι αυτό στα ΜΜΕ και τα ιστολόγια.

Κι όμως όχι μόνον δεν προβλήθηκε, αλλά κατέβηκε και από την ιστοσελίδα του Εξάντα της ΝΕΤ. Παρέμεινε μόνον η περιγραφή του, βλ. Εδώ.

Στο διαδίκτυο εντοπίστηκε μικρό μόνον εισαγωγικό μέρος από το ντοκιμαντέρ το οποίο παρατίθεται παραπάνω.

Η σημερινή ημέρα είναι φορτισμένη λόγω των εξελίξεων στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας και το θέμα της Λιβύης και η στάση μας σ΄αυτό που σκοπεύαμε να αναφερθούμε σήμερα ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης είναι επίσης φορτισμένο.

Γι αυτό θα περιοριστούμε σήμερα σε λιγότερο στενόχωρες όψεις του.


Αγνωσία και Απραξία

Είναι καιρός τώρα που βαριές κουβέντες κοσμούν τους τίτλους και τα κείμενα των αναρτήσεων πολλών ιστολογίων.
Ακόμη πιο βαριές είναι κάποιες φωτογραφίες που κοσμούν τα κείμενα αυτά


Μερικές φορές νοιώθει κανείς ότι υπάρχει κάποιος ακήρυχτος αγώνας δρόμου ποιος θα απευθύνει τους πιο βαρείς χαρακτηρισμούς για να του απονεμηθεί το έπαθλο του καλύτερου αγωνιστή.

Τσιτάτα και αφορισμοί έχουν την τιμητική τους.

Η ζωή όμως δεν είναι μαύρο άσπρο, δεν μπορείς να την εγκλείσεις σε τσιτάτα και αφορισμούς.
Είναι τόσο αλληλένδετα όσα συμβαίνουν, αυτά που γίνονται και αυτά που δεν γίνονται, αυτά που φαίνονται και αυτά που δεν φαίνονται, αυτά που αντιλαμβανόμαστε και αυτά που δεν αντιλαμβανόμαστε.

Όταν έχεις επίγνωση αυτής της απειρίας των αλληλοσυσχετίσεων δεν μπορείς να είσαι κατηγορηματικός στις εκτιμήσεις σου και άτεγκτος στα συμπερασματά σου.
Σταματάς να κατηγοροποιείς τη ζωή και τον κόσμο.
Παραιτείσαι από την ερμηνεία τους.


Μπορείς να ζεις χωρίς να γνωρίζεις, να βιώνεις τη ζωή ως ένα ταξίδι που σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ίδιο το ταξίδι, όπως είπε και ο ποιητής.
Μπορείς απλά να παρατηρείς και να αφήνεις να κατασταλάζουν μέσα σου αυτά που παρατηρείς και βιώνεις.
Δεν τα ονοματίζεις και δεν ψάχνεις το πως και το γιατί.

Έχεις συνειδητοποιήσει ότι κανένα "γιατί" δεν έχει ποτέ απαντηθεί.
Στην ουσία το «γιατί» δεν είναι διαφορετικό από το «πως», καθώς κάθε "επειδή" μπορείς να το δεις απλά ως μια ακόμη περιγραφή.
«Πίνεις γιατί διψάς» ισοδυναμεί απλά με το «πίνεις όταν διψάς».

Καταλήγεις, θα έλεγε κανείς, σε μια κατάσταση αγνωσίας.
Γνωρίζεις μόνον ότι δεν γνωρίζεις, όπως έλεγαν και οι παλιοί.

Η αγνωσία αυτή δεν είναι η αγνωσία στην αρχή μιας διαδικασίας την οποία θα διαδεχθεί στη συνέχεια η γνώση έτσι όπως τη γνωρίζουμε.
Θα έλεγε κανείς ότι είναι η δεύτερη αγνωσία, αυτή που προϋποθέτει τον θάνατο της πρώτης.
Πρέπει να γνωρίσεις, ορθότερα να νομίσεις ότι γνωρίζεις, και να συνειδητοποιήσεις στη συνέχεια την κενότητα της γνώσης σου αυτής.
Κατά κάποιον τρόπο, η αγνωσία αυτή είναι η υπέρβαση, όχι η έλλειψη, της συμβατικής γνώσης.

Η κατάσταση της αγνωσίας αυτής συμπορεύεται με την κατάσταση της απραξίας.
Όπως και με την αγνωσία στην οποία αναφερθήκαμε και η κατάσταση της απραξίας που τη συνοδεύει δεν είναι η συμβατική απραξία, η κατάσταση ενός ανθρώπου που απλά κάθεται και δεν κάνει τίποτα.

Στην απραξία αυτή υπάρχει πράξη, αλλά όχι η πράξη όπως την γνωρίζουμε.
Η συμβατική πράξη είναι αποτέλεσμα κάποιας συμβατικής γνώσης που μας κινητοποιεί για διάφορους λόγους.
Όταν πράτtουμε κάτι, προσβλέπουμε σε κάποιο αποτέλεσμα, προσδοκούμε κάτι για μας ή κάποιους άλλους.

Η πράξη της απραξίας για την οποία μιλάμε δεν κινητοποιείται από κάποια συγκεκριμένη γνώση.

Και γιαυτό δεν προσβλέπει σε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Αποτέλεσμα θα υπάρξει αλλά δεν είναι αυτό που την κινητοποιεί.

Είναι κατά κάποιον τρόπο η άσκεφτη πράξη, αυτή που δεν υπόκειται στη συνεπαγωγή: σκέψη – επιθυμία – πράξη.

Δεν υπόκειται σε μεθόδευση.


Είναι όπως αυτή των μικρών παιδιών που έχουν παραμείνει παιδιά. Δεν συσκέφτονται και δεν σχεδιάζουν από τα πριν τι θα παίξουν.


Ίσως είναι γι αυτό που οι παλιοί μίλαγαν για τα μικρά παιδιά που πρέπει να γίνουμε ξανά.

Οι Συνέπειες της Κενής Γνώσης και Πράξης - Το Δράμα της Λιβύης

Αν παρατηρήσουμε τον κόσμο σήμερα θα δούμε ότι δεινοπαθεί απ΄αυτούς που χαρακτηρίζονται από πολλή γνώση και πολλή πράξη.
Η γνώση τους είναι κενή και η πράξη τους κινούμενη από κενή γνώση και συμφεροντολογική.

Από τη χώρα με τις περισσότερες εκκλησίες στον κόσμο, με τους καλύτερους «ναούς» της γνώσης, με τις μεγαλύτερες μεγαλοστομίες, εκπορεύεται εδώ και δεκαετίες μεγάλη κακοδαιμονία στον κόσμο.

Δείτε στη φωτογραφία και τα βίντεο παρακάτω πως κατάντησαν μια άλλοτε πανέμορφη, εξελιγμένη, πλούσια και ευημερούσα χώρα που είπαν ότι ήταν στον Μεσαίωνα, φτωχή και δεινοπαθούσα.

Δείτε τι επέτρεψε να συμβεί σ΄αυτήν την χώρα η δική μας κενή γνώση και πράξη.

Δημοσιογράφοι αναφέρουν ότι είναι πάρα πολλές οι πόλεις που θυμίζουν τοπία μετά από πυρηνικό βομβαρδισμό, βλ. Εδώ.

To αρδευτικό έργο που δείχνει το τρίτο βίντεο που χρηματοδοτήθηκε με 33 δις εξ ολοκλήρου από τη Λυβική κυβέρνηση καταγράφηκε το 2008 στο βιβλίο Γκίνες ως το μεγαλύτερο αρδευτικό έργο στον κόσμο.

Πολλές επιστημονικές ενώσεις το θεωρούν ως το μεγαλύτερο κατασκευαστικό έργο στον κόσμο.

Το έργο αυτό το βομβάρδισαν οι Νατοϊκοί (γιαυτό δεν είχαν νερό στην Τρίπολη) και στη συνέχεια βομβάρδισαν και το εργοστάσιο κατασκευής των αγωγών για να μην μπορεί να επισκευαστεί.
Σκοτώθηκαν και πολλοί πολίτες, Βλ. Εδώ


Η Σύρτη μετά τους Νατοικούς Βομβαρδισμούς

Η Μισράτα πριν και μετά τους Βομβαρδισμούς


Περισσότερα βίντεο, φωτογραφίες και άλλα στοιχεία γνωριμίας με τη Λιβύη μπορεί κανείς να δει Εδώ

25.10.11

Το σύνδρομο του υποτακτικού στους μορφωμένους κύκλους (1) – «Γνωρίζετε το σωστό και το λάθος;»

.


«Γνωρίζετε το σωστό και το λάθος;»

  • Τα τελευταία λόγια μεγαλείου ενός ανθρώπου και πως τα μετάφρασαν

Tη φράση στον τίτλο την άκουσα να την λέει ένας άνθρωπος πολύ διαφορετικός από τους σύγχρονους ανθρώπους.
Την είπε στους βασανιστές και τους σοδομιστές του σώματός του πριν τη δολοφονία του.
Τους είπε ακόμη ότι αυτό που κάνουν το απαγορεύει ο νόμος της θρησκείας τους.
Τις φράσεις αυτές τις άκουσα να τις λέει σε σκηνές που έδειξαν για τις τελευταίες του στιγμές στην Τιβί πριν τρεις ημέρες στο νυχτερινό δελτίο της ΝΕΤ.

Τις φράσεις αυτές η παρουσιάστρια τις μετέφρασε ότι "εκλιπαρούσε για τη ζωή του".
Μακάρι πολλοί από μας να έχουμε το ηθικό ανάστημα να εκλιπαρούμε με αυτόν τον τρόπο για τη ζωή μας όταν απλά θα πεθαίνουμε ήσυχα και από φυσικά αίτια.

Μακάρι να έχουμε το ανάστημα μέχρι την τελευταία μας στιγμή να είμαστε όπως αυτός ο άνθρωπος δάσκαλοι σ΄αυτούς που απλά θα μας παραστέκονται στις τελευταίες μας στιγμές.

  • Τι λες και κάνεις σε κάποιον εκφράζει τι είσαι εσύ και όχι ο άλλος
Την τελευταία φράση του νομίζω ότι ο άνθρωπος αυτός θα την απηύθυνε, αν πρόφταινε, και σε κάποιους άλλους.

Σ΄αυτούς που δεν βασάνισαν και σοδόμισαν το σώμα του αλλά βασάνισαν και σοδόμησαν πάνω του μεταφορικά και που σκυλεύουν τώρα την μνήμη του.
Και σ΄ αυτούς θα ήθελε να είναι δάσκαλος.
Αυτό έκανε όσο ήταν στη ζωή.

Ήταν οδηγός, έτσι τον αποκαλούσαν οι άνθρωποί του: οδηγό και αδελφό ηγέτη.
Είχαν ξαποστείλει κατά πάνω του κυνηγούς κεφαλών και αυτός απευθυνόταν σ΄αυτούς και τους αποκαλούσε γιο του και κόρη του. Xαιρόταν που ήταν από τα μέρη του και είχαν αναγνώριση και ισχύ στον κόσμο.

Την ερώτηση αυτήν την απευθύνω τώρα σε εμάς: "Γνωρίζουμε το σωστό και το λάθος;"
Γνωρίζουμε αν είναι σωστό να λέμε όσα λέμε γι αυτόν τον άνθρωπο;
Γνωρίζουμε αν είναι αλήθεια αυτά που του καταλογίζουμε;

Τα διαβάσαμε στις εφημερίδες και τα ακούσαμε και τα είδαμε στην τηλεόραση, θα πουν οι περισσότεροι.
Μήπως προσέξαμε αν οι τίτλοι σε αυτά που διαβάζαμε συμφωνούσαν με αυτά που γράφανε κάτω από τους τίτλους;
Μήπως προσέξαμε αυτά που δείχνανε στην Τιβί αν συμφωνούσαν με αυτά που έλεγαν ότι έδειχναν;

Έχω καταλάβει εδώ και πολύ καιρό, ιδιαίτερα από την εμπειρία μου στον εργασιακό μου χώρο, ότι αυτό που λες και κάνεις σε κάποιον άλλον εκφράζει τι είσαι εσύ που το λες και το κάνεις και όχι τον άλλο.

Εμείς είμαστε που χρειαζόμαστε να ψαχθούμε, να δούμε τι κάναμε, τι επιτρέψαμε να γίνει στον άνθρωπο αυτό,
αλλά κυρίως στους ανθρώπούς του που είναι η συντριπτική πλειοψηφία ενός ανεξάρτητου, υπερήφανου λαού.

Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν πια ότι είναι μόνοι τους, ότι δεν μπορούν να υπολογίζουν σε μας.
Βγάζουν τα μαθήματά τους για τον πολιτισμένο κόσμο μας και ανακαλύπτουν το μεγαλείο μέσα τους.
Κάποια στιγμή στο μέλλον οι άνθρωποι αυτοί θα είναι ο θρύλος της σύγχρονης εποχής μας.

Το Σύνδρομο του Υποτακτικού

Για όσους παρακολουθούμε από κοντά τι γίνεται στη Λιβύη αυτόν τον καιρό δεν απορήσαμε, δεν ξαφνιαστήκαμε με τα βίντεο των βασανιστών του.

Είχαμε δει πάμπολλα άλλα βίντεο, είχαμε διαβάσει μαρτυρίες για ακόμη πιο μεγάλη φρίκη. Tα λυντσαρίσματα και εν ψυχρώ εκτελέσεις αιχμαλώτων δεν ήταν το χειρότερο.

Στο ιστολόγιο αυτό αποφεύγαμε να αναφερόμαστε σ΄αυτά.
Νοιώθαμε θλίψη που κάποιοι άνθρωποι κουβαλούσαν μέσα τους τόσο μεγάλα ελλείμματα, τόσο πολύ συσσωρευμένο εγκλωβισμένο πάθος και αναλογιζόμασταν και τη δική μας συμμετοχή σ΄αυτήν την κατάντια συνανθρώπων μας.

Άλλωστε, αμφιβάλλαμε κατά πόσον ήταν Λίβυοι αυτοί που ενέχονταν σ΄αυτά.
Γνωρίζαμε ότι ανάμεσα στους Λίβυους ΝατοΙκούς αντάρτες υπήρχαν Νατοϊκοί μισθοφόροι και πληρωμένοι δολοφόνοι. Γνωρίζαμε τη φρίκη των Αμερικανών στο Ιράκ.

Για άλλα πράγματα απορήσαμε. Για άλλα πράγματα παγώσαμε.
Για τη γύμνια τη δική μας.
Την εκφράσαμε στις δύο προηγούμενες αναρτήσεις.

Θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε μια όψη της γύμνιας αυτής, όπως την παρατηρήσαμε αυτές τις ημέρες σε αυτούς που έχουν δημόσιο λόγο, στους λεγόμενους μορφωμένους κύκλους.
Την όψη εκείνη που στον τίτλο την αποκαλέσαμε σύνδρομο του υποτακτικού.

  • Οι κοινοί απαγωγείς και βασανιστές και το σύνδρομο της Στοκχόλμης: η συμπόρευση των θυμάτων με τους θύτες για την επιβίωσή τους
Γνωρίζουμε για το σύνδρομο της Στοκχόλμης, για τη συμπεριφορά κάποιων από τους ανθρώπους που πέφτουν θύμα απαγωγής, βασανισμών και εν γένει καταπίεσης.

Οι άνθρωποι αυτοί ως ένα μηχανισμό επιβίωσης αναπτύσσουν μια συμπαθητική στάση απέναντι στους απαγωγείς και καταπιεστές τους.
Φθάνουν μέχρι και να απωθούν από τη μνήμη τους ότι είναι οι απαγωγείς και καταπιεστές τους.
Καταλήγουν στο τέλος να ταυτίζονται και να συμπορεύονται μαζί τους.

Για να ενεργοποιηθεί η συμπεριφορά αυτή αρκεί ο απαγωγέας και καταπιεστής να δείχνει λίγες φορές κάποια θετική συμπεριφορά.

  • Οι θεσμικοί απαγωγείς και βασανιστές ολκής
Απαγωγείς, βασανιστές και καταπιεστές ολκής στον κόσμο μας δεν είναι μεμονωμένα άτομα, αλλά θεσμικοί οργανισμοί και κράτη, οι φανεροί και κρυφοί κρατούντες στα κράτη αυτά.

Την πρωτοκαθεδρία στους διεθνείς αυτούς απαγωγείς και καταπιεστές τους τελευταίους χρόνους, τουλάχιστον, κατέχουν αυτοί στις ΗΠΑ, Βρετανία και Ισραήλ.: οι μυστικές τους υπηρεσίες, CIA, Μ16, Mossad και οι τέως και νυν κρατούντες στο προσκήνιο και το παρασκήνιο των κρατών αυτών.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το τεκμηριώσουμε αυτό.
Μολονότι τελούμενα στο σκότος και με καμουφλάζ, αρκετά απ΄αυτά γίνονταν κάποια στιγμή γνωστά. Κάποια απ΄αυτά τα διαβάζαμε στις εφημερίδες.

  • Η μετάλλαξή τους σε φανερούς εξολοθρευτές με νομική βούλα
Τα τελευταία χρόνια οι διεθνείς αυτοί απαγωγείς και βασανιστές άλλαξαν ρότα.
Δεν καθυστερούν να απαγαγάγουν και να βασανίζουν.
Εξολοθρεύουν κατ΄ευθείαν.

Και τώρα το κάνουν φανερά.
Το δείχνουν ακόμη και στις Τιβί του κόσμου. Βγαίνουν και αναγγέλλουν τις προγραμματισμένες δολοφονίες τους.

Τη δουλειά που κάνανε παλιότερα οι μυστικές υπηρεσίες τους τις κάνουν τώρα απροκάλυπτα οι ίδιοι οι κρατούντες τους και οι υπάλληλοί τους.
Κάθονται σε μιαν αίθουσα, πατάνε ένα κουμπί και στην άλλη άκρη του κόσμου άνθρωποι γίνονται παρανάλωμα πυρός.

  • To σύνδρομο του υποτακτικού: Η εθελοτυφλία και συμπόρευση με τους εξολοθρευτές για κοινωνική ανέλιξη
Τους εξολοθρευτές αυτούς τους υπηρετούν και συμπορεύονται μαζί τους δύο κατηγορίες ανθρώπων.
Και οι δύο ανήκουν στους λεγόμενους μορφωμένους κύκλους.

Και οι δύο εθελοτυφλούν και συμπορεύονται μαζί τους, όπως κάνουν αυτοί που εμφανίζουν το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Εμφανίζουν κι αυτοί ένα παρόμοιο σύνδρομο.

Και οι δύο κατηγορίες είναι θύματα, αλλά δεν θέλουν να το δουν.

Μόνον που η δική τους θυματοποίηση είναι πολύ διαφορετική απ΄ αυτήν των ανθρώπων με το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Έχει συνέπεια την εξολόθρευση εκατομμυρίων άλλων.

Και οι δύο κατηγορίες εθελοτυφλούν και συμπορεύονται με τους εξολοθρευτές για την επιβίωσή τους.
Μόνον που η επιβίωση αυτή είναι πολύ διαφορετική απ αυτήν αυτών με το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Είναι η επιβίωση των άκρατων φιλοδοξιών τους, του άκρατου εγωισμού τους που τον συγκαλύπτουν κάτω από προσωπεία διαφόρων ειδών.

Επιδιώκουν αναγνώριση και περγαμηνές, αναγνώριση και περγαμηνές από τους θεσμικούς εξολοθρευτές και τα όργανά τους.
Αν και καμώνονται τους ανεξάρτητους, πάσχουν από το σύνδρομο του υποτακτικού που επιζητεί την εύνοια του αφέντη του για να νοιώσει ανώτερος από τους άλλους.

Ταυτίζουν την υπόσταση του ανθρώπου με την αποτίμησή του. Για αυτό εκτίθενται στις αρένες της δημοσιότητας και πασχίζουν να αποτιμηθούν με καλύτερη τιμή.

Η μία κατηγορία είναι αυτή που υπηρετεί τους εξολοθρευτές συμβάλλοντας στα εξελιγμένα μέσα τους εξολόθρευσης.
Είναι οι επιστήμονες που είναι στη δούλεψή τους άμεσα ή έμμεσα.
Μερικοί έχοντας επίγνωση για ποιόν δουλεύουν και άλλοι απωθώντας την επίγνωση αυτή και νίπτοντας τας χείρας τους.

Η άλλη κατηγορία είναι αυτοί που έχουν εν γένει δημόσιο λόγο, αρθρογραφούν σε εφημερίδες, εμφανίζονται στις Τιβί και έχουν εν γένει δημόσια παρουσία..

Στην κατηγορία αυτή των ανθρώπων των μορφωμένων κύκλων και τη στάση τους στον πόλεμο των ημερών μας θα αναφερθούμε στην επόμενη ανάρτηση .

23.10.11

Ημέρες απίστευτης παρακμής



Εξάντας - Λιβύη in News View More Free Videos Online at Veoh.com

«Είναι χρήσιμος ο διάλογος με τις ΗΠΑ, πολύ καλύτερος από
τη στρατιωτική σύγκρουση εναντίον της. Γιατί τα φτωχά
κράτη δεν μπορούν να παίξουν αυτό το ρόλο..», βλ. Εδώ

Στη Βεγγάζη, το προπύργιο της επανάστασης και έδρα της κυβέρνησης,
οκτώ καμήλες στέκονταν στην πλατεία έντρομες, τις αποκεφάλιζαν
τη μία μετά την άλλη ζητωκραυγάζοντας, βουτούσαν
τα χέρια τους στο αίμα τους και έκαναν το σήμα της νίκης", βλ. Εδώ


Ένας άνθρωπος νεκρός, ημίγυμνος, μόνον με ένα βρώμικο παντελόνι, ξεκούμπωτο, κατεβασμένο κοντά στα πόδια, κείτεται στο δάπεδο ενός κρεοπωλείου μέσα σε ένα ψυγείο για κρέατα (εικόνα Εδώ).
Εκτίθεται για φωτογραφίες σουβενίρ.
Περνούν μπροστά από το νεκρό, όλοι τους με κινητό και κάμερα, και τον αποθανατίζουν γελώντας, νάχουν να διασκεδάζουν δείχνοντάς τον ο ένας στον άλλο.
Ο νεκρός έχει βασανιστεί πριν να δολοφονηθεί και έχει συρθεί ως τρόπαιο στους δρόμους της πόλης. (1)

Όχι δεν είναι σκηνή από έργο τρόμου.

Είναι πλάνο από τα δελτία ειδήσεων των Τιβί του κόσμου.
Τι λένε όταν δείχνουν το πλάνο αυτό;

Στη ΝΕΤ που το είδα χθές τη νύχτα δεν είπαν τίποτα. Απλά το έδειξαν.
Είπαν ότι ο ολοκληρωτισμός τελείωσε και ανοίγει η ελπίδα για δημοκρατία. Και έδειξαν το πλάνο για να το πιστοποιήσουν.

Μετά η παρουσιάστρια ενημέρωσε ότι οι εργαζόμενοι στην κρατική τηλεόραση και τα κρατικά κανάλια κάνουν κινητοποιήσεις γιατί η κυβέρνηση τους εντάσσει στο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων και έτσι θα χάσουν την ανεξαρτησία τους και θα στερηθούν οι πολίτες το δημόσιο αγαθό της υπεύθυνης ανεξάρτητης ενημέρωσης.

Τι είπαν την επόμενη στις εφημερίδες και τα ιστολόγια για αυτό;
Τίποτα.
Οι λαλίστατοι αρθρογράφοι; Οι πνευματικοί άνθρωποι; Οι θρησκευτικοί αρχηγοί;
Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις;
Οι «προσωπικότητες» τέλος πάντων;
Τίποτα. Πουθενά.

Έχει μέλλον αυτός ο κόσμος;
 
______________________________________________

(1) Όπως φαίνεται σε βίντεο, βλ. Εδώ, ο άνθρωπος αυτός έχει υποστεί και σοδομισμό.....

22.10.11

Ψύχος




Ο νέος υπουργός άμυνας της Βρετανίας Philip Hammond, σε συνέντευξή
του στο ΒΒC ζήτησε από τις Βρετανικές εταιρίες να "ετοιμάσουν τις
βαλίτσες τους" και να πετάξουν στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο
Λιβύη, προκειμένου να κλείσουν επικερδή συμβόλαια, βλ. Εδώ 

"Υπάρχουν ένα σωρό λεφτά στη Λιβύη μελλοντικά. Ένα σωρό πετρέλαιο θα
παραχθεί. Ας πάμε να βοηθήσουμε το Λιβυκό λαό να φτιάξει μια δημοκρατία
 και μια οικονομία που να λειτουργεί με τις αρχές της ελεύθερης αγοράς"
Lindsey Graham, Αμερικανός γερουσιαστής, βλ. Εδώ

"Οι Λίβυοι αντάρτες σε επιστολή τους που εστάλη στις 3 Απριλίου υπόσχονταν
στη Γαλλία (στις εταιρίες της) το 35% του πετρελαίου της Λιβύης. Η συμφωνία
κλείστηκε στη σύνοδο κορυφής στο Λονδίνο, στις 29 Μαρτίου, βλ. Εδώ



H δακρύβρεχτη μαρτυρία της 15χρονης στο βίντεο ότι είδε Ιρακινούς
στρατιώτες να σκοτώνουν παιδιά σε νοσοκομείο του Κουβέιτ απεδείχθη πλαστή.
Η κοπελιά ήταν η κόρη του πρέσβη του  Κουβέιτ στις ΗΠΑ ο οποίος καθόταν
παραδίπλα παριστάνοντας τον έκπληκτο ακροατή της άγνωστής του μικρής 


Είναι κάποιες φορές που κοιτάς τα δένδρα, τα φυτά, τα αγριολούλουδα
και νοιώθεις παράξενα.
Θυμάσαι ότι δεν είσαι τίποτα απ΄όλα αυτά.
Είσαι άνθρωπος. Έτσι σου είπαν.

Κοιτάς τον ουρανό, τη θάλασσα, τα βουνά
και νοιώθεις άβολα.
Θυμάσαι ότι δεν είσαι σαν αυτά.
Είσαι άνθρωπος. Έτσι σου είπαν.

Κοιτάς τους ανθρώπους και νοιώθεις περίεργα.
Θυμάσαι ότι είσαι όπως αυτοί.
Είσαι άνθρωπος. Έτσι σου είπαν.

Άνθρωπος. Είσαι άνθρωπος.
Τι σημαίνει αυτό;

Άνω θρώσκω όμμα. λέει το λεξικό.
Είναι αυτός που ανορθώνεται, που κοιτά ψηλά.

Γιατί δεν λένε ανθρώπους τα δέντρα και τα φυτά;
Τα κοιτάς και σε κάνουν να κοιτάς ψηλά.

Κοιτάς τα δέντρα, τα φυτά, τα αγριολούλουδα και νοιώθεις άνθρωπος.
Κοιτάς τον ουρανό, τα βουνά, τη θάλασσα και νοιώθεις άνθρωπος.
Γιατί δεν τα λένε αυτά ανθρώπους;

Κοιτάς κάποιους άλλους και στρέφεις το βλέμμα κάτω.
Τους λένε ανθρώπους.
Τους κοιτάς και ντρέπεσαι που είσαι απ΄αυτούς που λένε ανθρώπους.

Είναι κάποιες φορές που νοιώθεις ξαφνικά ψύχος, αφόρητο ψύχος.
Θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί να μπορέσεις να ζεσταθείς.

Νοιώθεις ψύχος, αφόρητο ψύχος να έχει ενσκήψει στη γη.
Ακούς, διαβάζεις περίεργες λέξεις.
Επανάσταση, λευτεριά και άλλες τέτοιες κουβέντες.
Και παγώνεις μην και σε προφθάσει καμιά επανάσταση σαν αυτές που κάνουν άνθρωποι σ΄άλλους ανθρώπους.

Νοιώθεις ψύχος, αφόρητο ψύχος.
Ακούς και διαβάζεις για πολιτισμό, παιδεία, καλά πανεπιστήμια και άλλες τέτοιες κουβέντες.
Ακούς και διαβάζεις πως αυτά θα κάνουν τον άνθρωπο να είναι άνθρωπος
και σε πιάνει σύγκρυο.

Βλέπεις τι κάνουν και τι λένε αυτοί με την παιδεία από τα καλά πανεπιστήμια και τα πολιτισμένα μέρη και τουρτουρίζεις.

Ψύχος, αφόρητο ψύχος να ακούς και να διαβάζεις τι λένε και γράφουν
για έναν άνθρωπο που τον ξέσχισαν και τον έσερναν νεκρό ως λάφυρο στους δρόμους.

Για έναν άνθρωπο που τον σκύλεψαν με τις πένες τους όσο ήταν ζωντανός
και συνεχίζουν να το κάνουν και τώρα που είναι νεκρός.

Ψύχος, αφόρητο ψύχος να ακούς και να διαβάζεις τι λένε για έναν άνθρωπο που ήταν ηγέτης μιας χώρας
που ήταν η πιο φτωχή και εξαρτημένη χώρα του κόσμου και την έκανε ανεξάρτητη και την πιο πλούσια της Αφρικής και από πολλές άλλες.

19.10.11

Άνθρωποι θρύλος





Συμβαίνει στον αιώνα μας, στην εποχή μας, στις μέρες μας, σήμερα.
Ένας σύγχρονος θρύλος.

Τον μαθαίνουμε από στόμα σε στόμα.
Τον θρύλο αυτό κάποιοι δεν θέλουν να μαθευτεί.

Έχουν απαγορεύσει στους γραφιάδες τους να γράψουν γι αυτόν.
Οι ντελάληδες να φωνασκούν και να κρούουν τύμπανα τους έχουν πει
να μην μπορεί να ακουστεί τίποτα για τον θρύλο αυτό.
Τον θρύλο αυτό φοβούνται πολύ να μαθευτεί.

Άνθρωποι γίνανε λιοντάρια, λέει ο θρύλος αυτός.

Άνθρωποι εναντιώνονται σε θεριά, σε κύκλωπες και λαιστρυγόνες.
Άντρες, γυναίκες, παιδιά ορθώνουν το ανάστημά τους και  τους πολεμούν.

Συμβαίνει στις μέρες μας, σήμερα, αυτή τη στιγμή.
Στη Σύρτη της Λιβύης.
Στα ερείπια μιας άλλοτε όμορφης πόλης που δεν αναγνωρίζει πια κανείς.
Σε μια πόλη που τη σακάτεψαν και την αποθανάτησαν στην εικόνα κάτω.




Ξαπόστειλαν κατά πάνω τους λύκους.
Τους εκπαίδευαν κρυφά εδώ και καιρό.
Τους βάλανε προβιά προβάτου και τους βγάλανε φωτό.
Και μας τους δείχνουν να ποζάρουν ανάμεσα σε σωρούς νεκρών.
Με τα κράνη του πιο πρόσφατου USA design, βλ. Εδώ.


Σχολεία, σπίτια, νοσοκομεία τα έχουν ερημώσει κι άλλα ισοπεδώσει.
Σκοτωμένα μικρά παιδιά κείτονται κατά γης.
Οι κραυγές από τα λαβωμένα μικρά παιδιά είναι γι αυτούς τρόπαιο κραταιό.
Κρατούν τις κιθάρες και τραγουδούν γι αυτό.

Κάθε τόσο προσπαθούν να τους παραπλανούν.
Ψέματα, ψέματα, ψέματα, πλαστογραφίες, σκηνοθεσίες, αφειδώς.

Αυτοί είναι τώρα το αφεντικό.

Η σκούφια τους από που κρατά να μην τους απασχολεί, βλ. Εδώ.

Τους επέλεξαν τα θεριά, αυτό να τους αρκεί.

Μα οι άνθρωποι που γίνανε λιοντάρια δεν λογάνε λύκους και θεριά.
Αντιστέκονται με νύχια και δόντια και τους τρέπουν σε φυγή κάθε φορά.




Μήνες τώρα τους έχουν περικυκλώσει από παντού.
Τους έχουν αποστερήσει κάθε τι υλικό, ψωμί, νερό, καύσιμα, φάρμακα, ηλεκτρικό.
Ξερνούν κατά πάνω τους φωτιά και λάβα από γη και ουρανό.

Κι όσο τους τρυπάνε το κορμί τόσο αυτοί ανορθώνονται
αποθεώνοντας το κορμί που κουβαλά τέτοια ψυχή.

Οι παλιοί μύθοι παίρνουν σάρκα και οστά.
Ο Δαυιδ αντιμετωπίζει τον Γολιάθ.

Ο άνθρωπος ορθώνει το λιοντάρι μέσα του. Ακούγεται ξανά ο αρχαίος βρυχημός.
Ο άνθρωπος που είναι άνθρωπος αλυσίδες δεν γροικά.

Του σακατεύουν το σώμα αλλά την ψυχή ποτέ.
Την ψυχή του ανθρώπου δεν μπορεί να την εξουσιάσει κανείς.
Όσο σακατεύεται το σώμα τόσο ανταρεύει η ψυχή.

Απτή μαρτυρία ο νέος στο βίντεο παρακάτω.




Μόλυναν τη χώρα του με τα όπλα τους. Σημάδεψαν τη γέννα του.
Τους ορφάνεψαν αυτόν και τον αδελφό του
και τους παράτησαν μέσα σε ένα χαρτόκουτο σε ένα πάρκο.

Τους τσουλούφρισαν το κορμί τους,
αλλά δεν μπόρεσαν να σακατέψουν το νου και την ψυχή τους.

Κι αυτό είναι που φοβούνται τα θεριά τόσο πολύ.
Γιατί κάποια στιγμή αυτή η ψυχή και ο νους θα τους απειλήσει πολύ.

Ετικέτες: Λιβύη

17.10.11

Οι πανεπιστημιακοί ποιον κοινωνικό ρόλο έχουν σήμερα και τον επικαλούνται στις κινητοποιήσεις τους;

.


"Δεν πιστεύω στη μεταφορά της εξουσίας στους επστήμονες.
Δεν είναι διόλου καλύτεροι από τους πολιτικούς όταν αφήνονται
ανεξέλεγκτοι να πάρουν αποφάσεις για το κοινωνικό σύνολο και
είναι ακόμη πιο αλαζόνες"

Pierre de Gennes (Νόμπελ φυσικής 1991) σε συνέντευξή του
στην εφημερίδα «Βήμα» (9-5-2004)


Το δέντρο το γνωρίζεις από τους καρπούς που παράγει, λέει η λαϊκή σοφία.

Οι πανεπιστημιακοί επικαλούνται τον κοινωνικό τους ρόλο και διαμαρτύρονται ότι θα τους αποστερηθεί και ότι «επιχειρείται να υποταχθούν στις δυνάμεις της αγοράς».

Άραγε, για ποιον κοινωνικό ρόλο μιλούν;
Γι΄ αυτόν που οδήγησε την κοινωνία στο σημερινό της αδιέξοδο;
Για τη σημερινή κυριαρχία των τραπεζιτών και των εταιρικών κολοσσών επί των απλών πολιτών;
Για τη συμβολή τους στα σύγχρονα τερατουργήματα στα πεδία των πολέμων και σε αυτά της ειρήνης;

Για ποιαν κίνδυνο υποταγής στις δυνάμεις της αγοράς μιλούν;
Σήμερα πια είναι κοινό μυστικό ότι η επιστήμη αποτελεί επιχείρηση και υπόκειται σε όλους τους νόμους της αγοράς. (1)

Στις οικονομικές σχολές για ποιον κοινωνικό ρόλο μιλάνε;

Ποιοι είναι οι σύμβουλοι των τραπεζιτών και των μεγαλοεταιριών;
Ποιοι είναι οι σύμβουλοι των πολιτικών που γίνονται ουραγοί των τραπεζιτών και των εταιρικών κολοσσών;
Δεν είναι οι πανεπιστημιακοί τους των ανώτερων βαθμίδων;

Ποιοι στελεχώνουν τις τράπεζες και τις μεγαλοεταιρίες;
Δεν είναι οι απόφοιτοί τους;
Πότε τους μίλησαν για τον επιζήμιο ρόλο που επιτελούν τραπεζίτες και μεγαλοεταιρίες στην κοινωνία;

Πότε μίλησαν για την απάτη του σημερινού τραπεζικού συστήματος, για την δημιουργία χρήματος εκ του μηδενός, για τους τόκους που είναι αδύνατο να αποπληρωθούν καθώς δεν δημιουργούνται χρήματα γι αυτούς;
Πότε οι πανεπιστημιακοί τους μίλησαν στην κοινωνία για τα θέματα αυτά;

Πότε όταν αρθρογραφούσαν ή έβγαιναν στην Τιβί προειδοποίησαν τους πολίτες για τις συνέπειες του υπερδανεισμού τους από τις τράπεζες;
Πότε κατήγγειλαν τις τράπεζες έστω για την παραπλανητική τακτική τους να διαφημίζονται ως «οι φίλοι» που νοιάζονται για το "λάιφ στάιλ" των πολιτών;

Βρέθηκε έστω ένας πανεπιστημιακός, απ΄αυτούς που είχαν δημόσια παρουσία, να πληροφορήσει για τα κακά δημοσιονομικά της χώρας και να προφυλάξει την κοινωνία από την επερχόμενη κρίση;

Γιατί θεωρούν ότι αυτοί δεν έχουν ευθύνες για το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο της χώρας;
Δεν ήταν κι αυτοί από αυτούς που γνώριζαν και σιώπησαν;

Από τους πολιτικούς είδαμε και κάποιους να νοιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν και να κάνουν αυτοκριτική και άλλους να τους αναγκάζουν σ΄αυτήν.
Δεν είδαμε κανέναν από τους πανεπιστημιακούς να απολογείται, να κάνει αυτοκριτική ή να αναγκάζεται να την κάνει.
Αντιθέτως τους βλέπουμε να εμφανίζονται κάθε φορά υπεράνω, τιμητές πολιτών και πολιτικών.

Στις νομικές σχολές για ποιον κοινωνικό ρόλο μιλούν;

Μίλησαν στους φοιτητές τους για το πώς το ισχύον εταιρικό δίκαιο καταπατά τα δικαιώματα των πολιτών;
Ποιοι είναι οι νομικοί σύμβουλοι των τραπεζών και των μεγαλοεταιριών;
Ποιοι τους συντάσσουν τα καταστατικά τους και τους υπερασπίζονται έναντι δίκαιων διεκδικήσεων των πολιτών;
Δεν είναι οι πανεπιστημιακοί τους των ανώτερων βαθμίδων;

Ποιον κοινωνικό ρόλο επιτελούν, όταν στον κόσμο παραβιάζεται ασύστολα κάθε έννοια δικαίου και αυτοί, θεματοφύλακες υποτίθεται του δικαίου, σιωπούν εκκωφαντικά;

Οι ιατρικές σχολές είναι ασθενοκεντρικές ή ιατροφαρμακοκεντρικές;

Μίλησαν στους φοιτητές τους για τη μαφία των φαρμακοβιομηχανιών και τους κινδύνους της υποταγής της υγείας στο κέρδος;

Πότε ενημέρωσαν την κοινωνία για την πολυφαρμακία και την υπερδιάγνωση που τη συνοδεύει;

Πανεπιστημιακοί των σχολών τους δεν ήταν οι μεγαλόσχημοι που επιδόθηκαν σε εκστρατεία κατατρομοκράτησης της κοινωνίας στην περυσινή λεγόμενη «πανδημία» γρίπης;
Οι πανεπιστημιακοί τους δε συμμετείχαν σε αυτό το φιάσκο;

Ποιος πανεπιστημιακός βγήκε να προστατεύσει την κοινωνία, όταν οι μεγαλόσχημοι συνάδελφοί τους έβγαιναν στην Τιβί και έλεγαν στους πολίτες να παίρνουν ελεύθερα από τα φαρμακεία το ταμιφλού για λόγους πρόληψης, όταν ήταν γνωστό ότι όχι μόνον δεν προλάβαινε αλλά επιδείνωνε και είχε μέχρι και θανατηφόρες παρενέργειες; βλ. Εδώ

 Γιατί πανεπιστημιακός, γιατρός καρδιολογίας έφθασε να πει δημόσια "στο γιατρό να πηγαίνεις μόνο με φορείο";

Πόσο αναληθή είναι αυτά που ειπώθηκαν σε σχετική έρευνα της ΝΕΤ,  βλ. Εδώ ότι:
  •  η λεγόμενη ιατρική έρευνα στα Πανεπιστημία είναι 90% μαϊμού στην υπηρεσία της κερδοφορίας των φαρμακοβιομηχανιών, γνωστών στο εξωτερικό ως φαρμακομαφιών,

  • καθηγητές αμείβονται 6000 ευρώ αν απλά αναφέρουν σε κάποια επιτροπή ή δημόσια συγκέντρωση τρεις φορές το όνομα κάποιου φαρμάκου,

  • συνταγογραφούνται αφειδώς φάρμακα αποδεδειγμένα χωρίς θεραπευτική δράση, τα λεγόμενα πιθανώς θεραπευτικά, αδιαφορώντας όχι μόνον για την κατασπατάληση των πόρων των ταμείων αλλά και για τις παρενέργειες στην υγεία των πολιτών,

  •  οι ιατρικοί σύλλογοι τιμωρούν (για δυσφήμιση του επαγγέλματος) τους καταγγέλλοντες τα κακώς κείμενα και όχι τους καταγγελλόμενους.

 
Για ποιον κίνδυνο υποταγής στις δυνάμεις της αγοράς μιλάνε στις πολυτεχνικές σχολές;
 

Οι απόφοιτοί τους για την αγορά δεν προετοιμάζονται;

Οι ίδιοι οι φοιτητές, απ΄ό,τι λένε, βλ. Εδώ, με τις κινητοποιήσεις τους διεκδικούν την δυνατότητα πρόσβασής τους στην αγορά εργασίας την οποία λόγω της κρίσης βλέπουν να στενεύει καθώς και  την εξασφάλιση καλύτερων αμοιβών από την αγορά εργασίας.

Η ελλιπής προετοιμασία των φοιτητών για την αγορά εργασίας δεν ήταν μέχρι τώρα η κριτική στις σχολές αυτές από φοιτητές και όχι μόνον;

Πότε στις σχολές αυτές ετέθη θέμα για το ρόλο αυτής της αγοράς εργασίας στην κοινωνία;
Πότε στις σχολές αυτές ασχολήθηκαν να αλλάξουν αυτό το ρόλο της αγοράς για να υπηρετεί την κοινωνία και όχι το κέρδος των ετοιριών;

Απόφοιτοι των σχολών αυτών δεν είναι οι μηχανικοί που τσιμεντοποίησαν τις μεγάλεις πόλεις,
Απόφοιτοι των σχολών αυτών δεν είναι οι μηχανικοί που παρανομούσαν σχεδόν στο σύνολό τους με τους ημιυπαίθριους και κάποιοι απ αυτούς με τα αυθαίρετα για το προσωπικό κέρδος και εις βάρος της κοινωνίας;

Για ποιόν κίνδυνο υποταγής στην αγορά μιλάνε οι πανεπιστημιακοί αυτών των σχολών;
Τι και για ποιούς ερευνούν στα εργαστήριά τους;
Ποιους εξυπηρετούν με τις δημόσια χρηματοδοτημένες υποδομές των σχολών αυτών;

Δεν θα υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες στο θέμα αυτό γιατί... θα βαρύνει πολύ το κείμενο και οι καιροί είναι ήδη βαρείς.

Μερικά ερωτήματα για τους πανεπιστημιακούς γενικά

- Πόσοι απ αυτούς αρνήθηκαν να αναλάβουν ή να συμμετάσχουν σε μια έρευνα από την οποία θα είχαν οικονομικά ωφέλη αλλά κυρίως θα τους έδινε τη δυνατότητα να κάνουν κάποια δημοσίευση για να αυγατίσουν το βιογραφικό τους, επειδή έκριναν ότι θα επωφελούνταν η «αγορά» και όχι η ευρύτερη κοινωνία;

- Πόσοι απ αυτούς αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν τα αποτελέσματα μιας εργασίας τους ώστε να μην χρησιμοποιηθούν κατά της κοινωνίας, π.χ. σε πολεμικές συγκρούσεις, για την καταστολή και τον έλεγχο των πολιτών, κ.λ.π
ή έθεσαν όρους στη χρήση της εργασίας τους από ιδιωτικούς ή κρατικούς οργανισμούς;

- Πόσοι απ αυτούς έστειλαν για δημοσίευση τα αποτελέσματα της εργασίας τους (που την έκαναν με τις δημόσια χρηματοδοτούμενες υποδομές και το δημόσια χρηματοδοτούμενο προσωπικό των εργαστηρίων τους) αντί στα καθιερωμένα περιοδικά της αυτοκρατορίας σε κάποιο ελληνικό επιστημονικό περιοδικό ώστε να το αναδείξουν και να προάγουν το επιστημονικό κύρος της χώρας που τους χρηματοδότησε;
- Και πόσοι απ αυτούς ως κριτές αυτών των περιοδικών δεν επωφελούνται από την ανωνυμία τους ως κριτές για να εμποδίσουν δημοσίευση εργασίας που αντιστρατεύεται τα συμφέροντα εταιριών με τις οποίες διασυνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;

Ερωτήματα προς όλους μας

Πόσο πιο αποτελεσματικοί, δίκαιοι και περισσότερο ανεξάρτητοι από συμφέροντα είμαστε από τους πολιτικούς τους οποίους κατακεραυνώνουμε;

Το αποδεικνύουμε αυτό στο χώρο της εργασίας μας, στις σχέσεις μας με τους ιεραρχικά ανωτέρούς μας και τους κατωτέρούς μας, στις σχέσεις μας με τους συνεργάτες μας;
Πόσοι από μας αποποιηθήκαμε κάποια θέση για συνειδησιακούς λόγους ακόμη κι όταν δεν απειλείτο η επιβίωσή μας από την αποποίηση αυτή;

Έπιδεικνύουμε τον αλτρουϊσμό και την ικανότητα διευθέτησης διενέξεων που απαιτούμε απ΄αυτούς που κατακεραυνώνουμε;
Το αποδεικνύουμε αυτό στον οικογενειακό μας χώρο και το στενό κύκλο των γνωστών μας;

Λέμε ότι αυτοί που κουμαντάρουν τον κόσμο είναι διαταραγμένοι άνθρωποι.
Αλλά μήπως είμαστε και εμείς διαταραγμένοι και δεν το αντιλαμβανόμαστε; .

Πως εξηγείται αυτή η διαχρονική ανοχή μας στη δυστυχία των διπλανών μας;

Χειμώνιασε και κάποιοι είναι στα πάρκα και το κρύο θα περονιάζει τα κόκκαλα και δεν θα μπορούν ούτε να κοιμηθούν.
Πόσο μας απασχολούν αυτοί οι άνθρωποι;

Πόσες διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις έχουμε κάνει για να μπορούν να έχουν κι αυτοί το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα να έχουν πού την κεφαλή κλίνει;

Στη Λιβύη επιτελείται γενοκτονία, ολόκληρες πόλεις εκκενώνονται από τους σκουρόχρωμους κατοίκους τους, η πόλη της Σύρτης βομβαρδίζεται ανηλεώς και μακελεμένα μικρά παιδιά παραμένουν αβοήθητα, χωρίς φάρμακα να απαλύνουν τον πόνο τους, χωρίς τρόφιμα, νερό, ηλεκτρικό, καύσιμα, χωρίς ...καμία ανθρωπιά από μας, βλ. Εδώ.

Άνθρωποι κάθονται μπροστά σε ένα κομπιούτερ, πατάνε ένα κουμπί και αμέτρητοι στην άλλη άκρη του κόσμου γίνονται παρανάλωμα πυρός.

Και δεν έχουμε κάνει ούτε μια καθιστική διαμαρτυρία, ούτε μια μέρα αποκλεισμού των εργαστηρίων και ερευνητικών κέντρων που συνεργάζονται στον όλεθρο αυτό.

Δεν έχουμε καταστήσει υπόλογους έστω συμβολικά τους "μεγάλους" από τους επιστήμονές μας που με τα χρήματα των φόρων μας τους σπουδάζουμε και αυτοί μας το ανταποδίδουν με ελιτισμό, μεγαλοστομίες και όλεθρο.
Αντιθέτως δεν χάνουμε ευκαιρία να τους λιβανίζουμε.

Δεν τους θυμίζουμε ότι οι λεγόμενοι απλοί πολίτες που τους αντιμετωπίζουν αφ υψηλού τους χρηματοδότησαν και χρηματοδοτούν, άμεσα και έμμεσα, κάποιοι απ αυτούς με κυριολεκτικό ιδρώτα και αίμα, αυτό για το οποίο τόσο επαίρονται και ότι τους οφείλουν εξηγήσεις για τα έργα και τις ημέρες τους.

Οφείλουν εξηγήσεις γιατί εξαργύρωσαν τις περγαμηνές τους για τον όλεθρο του ανθρώπινου γένους.

Φωνάζουμε για λεφτά και τα κακώς κείμενα περί τα οικονομικά.
Φωνάζουμε για λεφτά για την παιδεία, την έρευνα, την επιστήμη.
Αλλά σπάνια ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τι παράγουν αυτοί οι μηχανισμοί.

Δεν διερωτώμαστε μήπως δεν είναι τα λεφτά αυτά που λείπουν αλλά μήπως είναι τα λεφτά που διέφθειραν και διαστρέβλωσαν τους μηχανισμούς αυτούς.
Μήπως είναι τα λεφτά που διέφθειραν και εξαγόρασαν συνειδήσεις.

Μήπως σε αρκετούς δεν μας λείπουν τα λεφτά αλλά η ανθρωπιά;

Μήπως θα έπρεπε να κάνουμε καμιά διαμαρτυρία και κατάληψη και σε μας τους ίδιους για την απάθειά μας για τις συνέπειες της επιστήμης μας και της στάσης της ζωής μας;

Βλ. και
- Η Επιστήμη στην Υπηρεσία της Χειραγώγισης (3) Το Επιστημονικό και το Βιβλίο της Ζωής
- Οι Τιμητές των Πάντων και το Αντικαθρέφτισμα
____________________________________________

(1) Τα προιόντα της επιστήμης συναγωνίζονται αυτά των σύγχρονων σούπερμάρκετ.
Υπερπληθώρα επιτροπών, δημοσιεύσεων, ανακοινώσεων, συνεδρίων, τόσο αποτελεσματικών όσο τα πονήματα των οικονομολόγων και αυτά των διεθνών επιτροπών για ειρήνευση και ευημερία στον κόσμο.

Κατεβατά μετρήσεων, εντυπωσιακά γραφήματα συναγωνίζονται επαξίως τα καλλιτεχνικά εφέ.
Η ποσότητα έχει εκτοπίσει πια την ποιότητα. Όπως ακριβώς και με τη σύγχρονη παραγωγή των άλλων "αγαθών".
Όπως συμβαίνει με όλα σχεδόν τα "αγαθά" σήμερα και τα επιστημονικά αγαθά έχουν κι αυτά μικρή διάρκεια.
Μερικές φορές όσο διαρκεί μια τηλεοπτική εμφάνιση, όπως πρόσφατα με το πολυδιαφημισμένο προιόν του αστροβιολογικού εργαστηρίου της ΝΑΣΑ.
Όχι μόνον ήταν λάθος το βασικό εύρημα τους περί ενσωμάτωσης του αρσενικού στο DNA του βακτηρίου, το οποίο ανακοίνωσαν με πρωτοφανείς τυμπανοκρουσίες, αλλά,
όπως προέκυψε από το άρθρο που έστειλαν μετά για δημοσίευση,
δεν είχαν καν εκτελέσει τις τυπικές δοκιμές που απαιτούνταν για να αποφανθεί κανείς περί της σύστασης του DNA. Τόσο επιστημονικά!!!.
Παρ΄όλα αυτά το άρθρο εγκρίθηκε από τους διαπρεπείς κριτές.
Για τους έχοντες εμπειρία στην επιχείρηση των δημοσιεύσεων καθόλου αξιοπερίεργο.

Για όποιον δεν έχει εμπειρία, μπορεί να αποκτήσει μια πολύ καλή εικόνα για
τον αγώνα δρόμου στον οποίο επιδίδονται οι εργαζόμενοι στις επιστημονικές επιχειρήσεις για να προφθάσουν να πλασάρουν πρώτοι το προϊόν στην επιστημονική αγορά και
το έντονο ανταγωνιστικό πνεύμα που επικρατεί στις επιστημονικές επιχειρήσεις,
διαβάζοντας το μεταφρασμένο στα ελληνικά βιβλίο του Robert Hazen “H Ρήξη - Η Κούρσα της υπεραγωγιμότητας» (εκδόσεις τροχαλία).

Θα δει τις ίντριγκες και μηχανορραφίες που ακολουθούνται που μπροστά τους ωχριούν αυτές των πολιτικών.

Θα δει, επίσης, και τις κρυφές διασυνδέσεις των ερευνητών στο χώρο της λεγόμενης βασικής (ουδέτερης) έρευνας με το στρατιωτικοβιομηχανικό κατεστημένο.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός ερευνητή που αναφέρεται στο βιβλίο ο οποίος για να αποπροσανατολίσει τις έρευνες των άλλων,τους εμφάνιζε δακτυλογραφημένα κείμενα αποτελεσμάτων επιτυχών πειραμάτων στα οποία εμφάνιζε ως συστατικό στοιχείο του υπεραγώγιμου υλικού που είχε πετύχει να παρασκευάσει το στοιχείο Υb (υπέρβιο), με το οποίο είχε πειραματιστεί και είχε αποτύχει, αντί του στοιχείου Υ (ύτριου) με το οποίο είχε τελικά επιτύχει την παραγωγή του υπεραγώγιμου υλικού.

Ενδεικτικό των μεθοδεύσεων σε όλα τα επίπεδα της αλυσίδας της ερευνητικής παραγωγής ήταν ότι και στο κείμενο που έστειλε προς δημοσίευση στο πιο έγκυρο περιοδικό της Ευρώπης άφησε εσκεμμένα το ίδιο λάθος φοβούμενος κλοπή της ανακάλυψης του από τους κριτές (καθώς μέχρι την τελική έγκριση περνάει κάμποσος καιρός). Το λάθος το διόρθωσε μόνον στο τελικό κείμενο που έστειλε αφού είχε πρώτα πάρει την έγκριση για δημοσίευση.

Ίσως νομίζετε ότι αυτό είναι παρατραβηγμένο και ότι είναι λόγω του εξαιρετικά καχύπτοτου χαρακτήρα του ερευνητή, αλλά στο βιβλίο αναφέρεται ότι δυο μέρες μετά την αποστολή της εργασίας για έγκριση κυκλοφόρησε στη χώρα που είχε τα γραφεία του το περιοδικό η φήμη για υπεραγωγό Υb (υπερβορίου).

15.10.11

Η λευκή ψήφος δεν είναι λύση και το χρέος της Ελλάδας δεν είναι απεχθές





Πολλά σενάρια διακινούνται στο διαδίκτυο ως λύσεις για το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα.
Θα αναφερθούμε προς το παρόν σε δύο μόνον απ αυτά που εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό με μεγάλη συχνότητα.

Το σενάριο της Λευκής Ψήφου

Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, αν στις επόμενες εκλογές τα λευκά ξεπεράσουν το 50% των ψήφων, τότε ο πρόεδρος της δημοκρατίας βάσει του συντάγματος πρέπει να διαλύσει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, να ορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να δώσει εντολή σχηματισμού νέων πολιτικών σχηματισμών προκειμένου να εκφράσουν την λαϊκή βούληση.
Αυτό είναι το σενάριο.
 
Πρωτοεμφανίστηκε σε άρθρο της ιστοσελίδας mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon με τίτλο: H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΨΗΦΟΥ!! - του Γιώργου Κοφινάκου , και αναπαράχθηκε σε πάρα πολλά  ιστολόγια, όπως μπορεί να δει κανείς με απλή googleαναζήτηση.

Έκτοτε, εμφανίζεται ως θέση πολλών σχολιαστών ιστολογίων και ίσως να έχει λάβει και μεγάλη δημοσιότητα και στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης (τις οποίες δεν παρακολουθώ).

Στην παραπάνω ιστοσελίδα και στη θέση του παραπάνω άρθρου υπάρχει ένα νέο άρθρο με τίτλο: ΠΑΜΕ ΓΙΑ 50+1% ΛΕΥΚΟ! Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ...ΑΣΠΡΗ ΗΜΕΡΑ!!!- του Χρήστου Σωτηρόπουλου
και ένα άλλο με τίτλο: ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ Η ΛΕΥΚΗ ΨΗΦΟΣ του Σάκη Κουβάτσου στο οποίο διατυπώνεται προβληματισμός κατά πόσον η πρόταση για λευκή ψήφο εξυπηρετεί τους στόχους της κίνησής τους.

Σήμερα σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στο ΣΚΑΙ ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Θράκης (Κατρούμπαλος) ερωτηθείς για το θέμα αυτό διευκρίνησε ότι
η λευκή ψήφος, είτε μικρότερη είτε μεγαλύτερη από το 50% πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα.
Αν τα λευκά είναι πολλά, μπορεί το πρώτο κόμμα να αποκτήσει αυτοδυναμία με πολύ μικρό ποσοστό.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι η κίνηση για λευκή ψήφο, ευνοεί, εσκεμμένα ή όχι, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν λάβουμε υπόψη το μικρό προβάδισμά του στις δημοσκοοπήσεις.

Το σενάριο της Συγκρότησης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για τη Διαγραφή του Απεχθούς Χρέους

Στο σενάριο αυτό είχαμε αναφερθεί από την αρχή που εμφανίστηκε, βλ. Εδώ.

Με την μετέπειτα κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία – Deptocracy που το προέβαλε ως κεντρικό μήνυμα και την ευρεία διαφήμιση του ντοκιμαντέρ στο διαδίκτυο (1),(2)
το σενάριο αυτό έτυχε ευρείας δημοσιότητας.

Το κεντρικό του μήνυμα της συγκρότησης επιτροπής ελέγχου και διαγραφής του απεχθούς χρέους της Ελλάδας εμφανίζεται ως θέση πολλών σχολιαστών ιστολογίων και μάλλον θα έχει λάβει μεγάλη δημοσιότητα και στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Και το σενάριο αυτό δεν φαίνεται να έχει θέση.

Κατ΄ αρχήν τα στοιχεία τα σχετικά με το χρέος της Ελλάδος και τη διάθεσή του είναι όπως σε όλες τις χώρες με κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα διαθέσιμα στον οποιονδήποτε.
Δεν χρειάζεται κάποια ειδική επιτροπή για να τα ανακαλύψει και μάλιστα διεθνής. (3)

Κάποια απ΄ αυτά μπορεί να τα δει κανείς στους παρακάτω ιδιαίτερα λεπτομερείς πίνακες:

ΠΙΝΑΚΑΣ 1 - Στοιχεία Προϋπολογισμών 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 2 - Διάρθρωση Δαπανών Προϋπολογισμών 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 3 - Διάρθρωση Χρηματοοικονομικών Μεγεθών, ανά δεκαετία, 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 4 - Διάρθρωση Δαπανών Προϋπολογισμού, ανά δεκαετία, 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 5 - Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 6 - Ε.Ε. Δαπάνες Κοινωνικής Πρόνοιας, 1996-2010
ΠΙΝΑΚΑΣ 7 - Ε.Ε. Δαπάνες Κρατικών Υπαλλήλων, 1996-2010
¨
Από την επεξεργασία και αξιοποίηση των στοιχείων στους πίνακες αυτούς συνάγονται πολλά χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία παρατίθενται στην ιστοσελίδα Έλληνες Φορολογούμενοι  στο άρθρο με τίτλο Πού πήγαν τα λεφτά; Τί αποκαλύπτει η ανάλυση των Προϋπολογισμών της περιόδου 1960-2011;
Για σύντομη ανάγνωση του άρθρου δείτε Εδώ

Γενικό συμπέρασμα από την ανάλυση των στοιχείων του χρέους είναι ότι το χρέος της Ελλάδας όπως και των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι απεχθές.

Ένα από τα επι μέρους συμπεράσματα του άρθρου είναι ότι για τη σημερινή κρίση υπεύθυνα είναι δύο λάθη της ελληνικής κυβέρνησης.
Όπως αναφέρεται:
"Η Ελλάδα είχε μπει στο “περισκόπιο” πολλών διεθνών επενδυτών, ήδη από τα τέλη του 2007, ως περίπτωση χώρας με αφύσικα χαμηλά επιτόκια.
Όμως, στο κρίσιμο εκείνο σημείο, η ελληνική Κυβέρνηση έκανε δύο πολύ μεγάλα λάθη:

(α) Δεν έλαβε μέτρα περιορισμού των ελλειμμάτων, ήδη από το 2007, όταν μπορούσε να το κάνει,
καθ’ όσον είχε μόλις πετύχει μία εκλογική νίκη. Αντίθετα, παρατηρούμε ότι κατά το 2007, οι δαπάνες της Κυβέρνησης αυξήθηκαν κατά 12,4% σε σχέση με το 2006, όταν τα έσοδα αυξήθηκαν μόλις κατά 7,9%.
Στο άνοιγμα της “ψαλίδας” μεταξύ εσόδων και εξόδων, ευθύνεται και η αναποτελεσματικότητα στην είσπραξη δημοσίων εσόδων. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ μεταξύ του 2004 και του 2009, τα δηλωθέντα εισοδήματα (παραβλέπουμε τη φοροδιαφυγή) όλων των φυσικών προσώπων αυξήθηκαν κατά 43,2%, τα έσοδα του Κράτους αυξήθηκαν μόλις κατά 20,0%! .
(β) Απέκρυψε τα πραγματικά δημοσιονομικά στοιχεία από τις αγορές, από τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από τον ίδιο το λαό της.
Στο συμπέρασμα ότι το χρέος της Ελλάδας δεν είναι απεχθές καταλαγήγουν κι άλλοι οικονομολόγοι, βλ. για παράδειγμα το άρθρο Τι πιθανά θα αποκάλυπτε μια ΕΛΕ για το χρέος  στο οποίο συμπεραίνεται ότι "η χρησιμότητα μιας επιτροπής λογιστικού ελέγχου θα είναι παιδαγωγική".

Όπως αναφέρεται και στο άρθρο αυτό:
"το απεχθές χρέος συνδέεται κυρίως με δημόσια δάνεια που σύναψε ένα απολυταρχικό και διεφθαρμένο κράτος με δυσβάστακτους όρους, χωρίς συναίνεση και δεν τα χρησιμοποίησε για τον σκοπό για το οποίο το συνήψε".
Τα δάνεια που συνάπτουν τα κράτη στην ευρωζώνη, προστρέχοντας στις αγορές, είναι νόμιμα και γενικού σκοπού και εξυπηρετούν το τμήμα των δημοσίων δαπανών που δεν καλύπτεται από την φορολογία.

Το που δαπανώνται τα γενικού σκοπού δάνεια και τα φορολογικά έσοδα είναι άλλης τάξεως πρόβλημα που σε καμία περίπτωση δεν θα «φωτιστεί» από τη χρήση της έννοιας του «επαχθούς χρέους», πόσο μάλλον όταν αυτή η κατηγορία δανείων δεν υφίσταται στην ευρωζώνη και στην Ελλάδα".
__________________________________________

(1) Το σενάριο περί δημιουργίας επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους και διαγραφή του απεχθούς μέρους του αποτελεί μεταφορά λύσης από το Εκουαδόρ.

Το Εκουαδόρ είναι χώρα της Λατινικής Αμερικής στην οποία για πολλά χρόνια κάνανε κουμάντο στρατιωτικές χούντες που διαδέχονταν η μία την άλλη και τελούσε υπό τη σφιχτή αγκάλη της Παγκόσμιας Τράπεζας και των οικονομικών εκτελεστών που συνοδεύουν συνήθως την επέλασή της στις χώρες αυτές.

Η κακοδιαχείρηση των οικονομικών της χώρας αυτής είναι μάλλον εμφανής αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η χώρα έχει πολλές πλουτοπαραγωγικές πηγές και σημαντικές εξαγωγές,
εξάγει πετρέλαιο και το 2005 ήταν ο πρώτος εξαγωγέας μπανάνας στον κόσμο,
και εντούτοις το κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων της ανήρχετο το 2003, όταν διεγράφη μέρος του χρέους της, στο ποσόν των 3.640 δολ. έναντι 28.650 δολ. για την Ελλάδα, βλ. Frequently Asked Questions (μετά την προβολή του Debtocracy) .

Στη χώρα αυτή μάλλον δεν θα τηρούνταν επίσημα δημοσιονομικά στοιχεία καθώς χρειάστηκαν κοντά δύο χρόνια για τη συγκέντρωση των στοιχείων σχετικά με το χρέος ύψους μόλις 14 δισ. δολ. από διεθνή επιτροπή που συγκροτήθηκε για το σκοπό αυτό.

Να ακολουθήσει η Ελλάδα τη διαδικασία του Εκουαδόρ παρουσιάστηκε ως πρόταση Έλληνα καθηγητή στη Βρετανία η οποία υιοθετήθηκε από μέρος της αριστεράς, βλ. Διεθνής επιτροπή λογιστικού ελέγχου του ελληνικού χρέους: Ένα επιτακτικό αίτημα του Κ. Λαπαβίτσα.

Στην αρχή μιλούσαν για συγκρότηση διεθνούς επιτυροπής. Μετά τις πληροφορίες για τον αδιαφανή ρόλο κάποιων από τους οργανισμούς που δραστηριοποιούνται στις διεθνείς αυτές επιτροπές, μιλούν απλά για επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους. (2)

Ο καθηγητής που εισηγήθηκε την πρόταση αυτή και είναι ο κεντρικός συνετελεστής - ομιλητής του ντοκιμαντέρ Deptocracy είναι Έλληνας στη Βρετανία, καθηγητής στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, βλ. Εδώ.

Oι διαφορές Ελλάδας και Εκουαδόρ είναι τόσο μεγάλες (δεν ανήκει και δεν επηρεάζει κάποια ένωση κρατών) που την πρόταση μεταφοράς τεχνογνωσίας ανάμεσα στις δύο χώρες δεν θα την επιχειρούσε ούτε κάποιος μη ειδικός.
Άλλωστε και μόνον το μέγεθος του χρέους του Εκουαδόρ, μόλις 14 δισ. δολ. (περίπου 9 δισ. ευρώ), είναι ενδεικτικό, νομίζω, για το άτοπον της σύγκρισης με την Ελλάδα. (3)

Το ντοκιμαντέρ Deptocracy έκανε γνωστό τον καθηγητή - συντελεστή του εκτός από την Ελλάδα και στη Βρετανία.
Διαφημίστηκε σε Βρετανικές εφημερίδες ως το πνευματικό παιδί (brainchild) του καθηγητή.
Κυκλοφόρησε και ως βιβλίο και πωλείται από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Δυστυχώς, αρκετοί πανεπιστημιακοί στην προσπάθειά τους για προβολή και αναγνώριση και άλλοι έχοντας χάσει τη διάθεση και την ικανότητα για ανανέωση των γνώσεών τους, προβάλλουν και διδάσκουν αυτά με τα οποία έτυχε να καταγίνουν οι ίδιοι κι ας είναι αυτά παρωχημένα ή δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
(Όσοι έχουν γνώση για τα πανεπιστημιακά γνωρίζουν ότι αυτό είναι και ένας από τους λόγους που μερικοί πανεπιστημιακοί αντιτίθενται σε διαδικασίες ελέγχου του διδακτικού και ερευνητικού τους έργου).

Στην Ελλάδα υπήρχαν αρκετοί Έλληνες που γνώριζαν καλύτερα από τον καθηγητή στη Βρετανία τα οικονομικά πράγματα της Ελλάδας και θα περίμενε κανείς να είχαν κι αυτοί κάποια θέση στο ντοκιμαντέρ αυτό.

Άραγε, οι εν Ελλάδι Έλληνες δημοσιογράφοι - συντελεστές του ντοκιμαντέρ, όταν στις συνεντεύξεις που έδιναν πριν και μετά την κυκλοφορία του, βλ. Εδώ, τόνιζαν ότι σε αυτό μιλάνε μόνο ξένοι με εξαίρεση το Μανώλη Γλέζο, λόγω, όπως διευκρίνιζαν, του πολιτικού αναστήματός του και διευκρίνιζαν ότι η συμμετοχή του έλληνα καθηγητή ήταν με την ιδιότητα του καθηγητή στο Λονδίνο,
θεωρούσαν ότι η γνώμη Ελλήνων για τα πράγματα της Ελλάδας δεν υπηρετούσε το υψηλό επίπεδο του ντοκιμαντέρ;

Πάντως, απ΄ ό,τι φάνηκε στο τέλος του ντοκιμαντέρ, μάλλον η πρόταση του καθηγητή του Λονδίνου και η δημιουργία του ντοκιμαντέρ δεν ήταν για να υπηρετήσουν κάποια ιδέα στην οποία πίστευε πραγματικά ο καθηγητής.

Ανακεφαλαιώνοντας, συνεπέρανε ότι ακόμη κι αν όλο το ελληνικό χρέος αποδειχθεί νόμιμο, θα πρέπει να διαγραφεί έτσι κι αλλιώς.

Μάλλον η πρόταση απλά για διαγραφή του χρέους δεν ήταν πρωτότυπη και δεν μπορούσε να υποστηρίξει ολόκληρο ντοκιμαντέρ,
εκτός κι αν αναλυόταν ο ρόλος του χρέους ως πηγή πλουτισμού των τραπεζιτών, ρόλο τον οποίο απέφυγε να θίξει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ.


(2) Πολλοί διαμαρτύρονται για την παρουσία στην Ελλάδα γερμανού τεχνοκράτη με το ρόλο του συμβούλου στον εκσυγχρονισμό των δημόσιων υπηρεσιών και μιλούν για απώλεια εθνικής κυριαρχίας, για Γερμανό μπάστακα όπως στην εποχή της Γερμανικής κατοχής.

Ανάμεσα στους διαμαρτυρόμενους είναι και αυτοί οι οποίοι προτείνουν διεθνή επιτροπή για το λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους και το κόμμα που υπέβαλε αίτημα στη Βουλή σχετικά με την επιτροπή αυτή.

Αν και μετέπειτα άλλαξαν τον τίτλο της πρότασής τους και μιλούν απλά για επιτροπή και όχι για διεθνή επιτροπή,
όπως φαίνεται από το κείμενo της διαδικτυακής τους καμπάνιας συλλαγής υπογραφών για τη σύγκληση της επιτροπής αυτής,
εξακολουθούν να προτείνουν τη συμμετοχή των διεθνών οργανισμών κι ας την έχουν απαλείψει στον τίτλο της καμπάνιας
.

Το σκεπτικό για την ανάγκη η επιτροπή να είναι διεθνής είναι ότι αμιγώς ελληνική επιτροπή θα είναι αναξιόπιστη και πρέπει να ακολουθηθούν οι διαδικασίες των χωρών της Λατινικής Αμερικής.

Διερωτάται κανείς γιατί αυτή η παρουσία διεθνών ελεγκτών των πεπραγμένων του ελληνικού κράτους δεν συνιστά απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
(πολύ περισσότερο που αυτοί οι διεθνείς οργανισμοί-ελεγκτές δεν είναι καν δανειστές του ελληνικού κράτους).


(3) Οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ στους οποίους ετέθη το ερώτημα για το δυσανάλογα μικρό χρέος του Εκουαδόρ απήντησαν, βλ. Εδώ, ότι είθισται να συγκρίνεται το χρέος ως ποσοστό του ακαθάριστου εισοδήματος μιας χώρας και το χρέος του Εκουαδόρ ως ποσοστό δεν απείχε πολύ απ΄αυτό της Ελλάδας.

Πράγματι, είναι βασική επιστημονική πρακτική, σε όλους τους τομείς της επιστήμης και όχι μόνον στην οικονομία, ως παράμετροι συμπεριφοράς ενός συστήματος να τίθενται οι σχέσεις, οι λόγοι, διαφόρων μεγεθών μεταξύ τους και όχι τα απόλυτα μεγέθη τους.

Μόνον που τα μεγέθη που συσχετίζονται αλλάζουν κάθε φορά ανάλογα με τον τύπο της συμπεριφοράς που ερευνάται.

Έτσι, ενώ ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ μιας χώρας δείχνει την ικανότητα αποπληρωμής του χρέους της, ο λόγος αυτός δεν είναι ενδεικτικός για τις συνέπειες και τις κυρώσεις που θα έχει μια χώρα από τους δανειστές της αν δεν αποπληρώσει το χρέος της.

Εν προκειμένω, ενδεικτικός είναι ο λόγος του μη αποπληρούμενου ποσού προς το κεφάλαιο που διαθέτει ο δανειστής. Προφανώς άλλη είναι η αντίδρασή του αν απωλέσει το 5% του κεφαλαίου του και άλλο αν απωλέσει το 50%.

Δεδομένου ότι το χρέος της Ελλάδας είναι πλέον του 35πλάσιου αυτού του Εκουαδόρ αναμένονται και οι συνέπειες-κυρώσεις από τους δανειστές για διαγραφή ίσου ποσοστού του χρέους να είναι 35πλάσιες απ αυτές στην περίπτωση του Εκουαδόρ.