Art installation honours 20,000 children killed in Gaza
Μια Εγκατάσταση- Μουσείο στην Ιταλία
με τα ονόματα 20.000 παιδιών
θυμάτων του Ολοκαυτώματος στη Γάζα
Μια Πινακοθήκη- Μουσείο Παλαιστίνιων Δημοσιογράφων
θυμάτων του Ολοκαυτώματος στη Γάζα
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΣΤΗ ΓΑΖΑ
Αν πρέπει να πεθάνω,
πρέπει να ζήσεις
να πεις την ιστορία μου
να πουλήσεις τα πράγματά μου
για να αγοράσεις ένα κομμάτι ύφασμα
και μερικούς σπάγκους
(κάν'τον άσπρο με μακριά ουρά)
έτσι ώστε ένα παιδί, κάπου στη Γάζα
που κοιτάζει τον ουρανό κατάματα
περιμένοντας τον πατέρα του που έφυγε σε μια ανάφλεξη—
και δεν αποχαιρετησε κανέναν
ούτε καν τη σάρκα του
ούτε καν τον εαυτό του—
να βλέπει τον χαρταετό, τον χαρταετό μου που έφτιαξες, να πετάει ψηλά
και να σκέφτεται για μια στιγμή ένας άγγελος είναι εκεί
που φέρνει πίσω την αγάπη
Αν πρέπει να πεθάνω
ας φέρει αυτό ελπίδα
ας είναι ένα παραμύθι
Ποίημα "Αν πρέπει να πεθάνω" από τον Refaat Alareer
ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΕΠΙΖΩΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ
Μαρτυρία Χάλα Ασφούρ, 24χρονης σκηνοθέτριας και φωτογράφου:
Για τη Χάλα, ο πόλεμος της έκλεψε τη ζωή, τον εαυτό της, τους φίλους της, τους συναδέλφους της, τους γνώριμους δρόμους και όλα όσα της έμοιαζαν. Έχασε επίσης τον αρραβωνιαστικό της, τον Παλαιστίνιο δημοσιογράφο Μοχάμεντ Σαλάμα, κάμερμαν του Al Jazeera, σε μια «διπλή» ισραηλινή επιδρομή στο νοσοκομείο Νάσερ στο Χαν Γιουνίς, στη νότια Γάζα, στις 25 Αυγούστου 2025, η οποία σκότωσε επίσης πέντε άλλους δημοσιογράφους.
«Ακόμα βλέπω τον πόλεμο παντού: στα πρόσωπα των ανθρώπων, στα παιδιά, στην ηχώ των αεροπλάνων και των drones».
«Ο φόβος είναι κάτι που αναπνέω. Είναι μέσα μου. Κάθε δυνατός ήχος, κάθε αεροπλάνο, κάθε βόμβος - με γυρίζει πίσω στην πρώτη έκρηξη του πολέμου. Ασφάλεια; Δεν τη νιώθω καθόλου»
«Ξυπνάς κάθε μέρα κουβαλώντας την ενοχή ότι είσαι ακόμα ζωντανός, ενώ άλλοι -άνθρωποι που αγαπούσες- έχουν φύγει και δεν έφτασαν μέχρι το τέλος.
Επιβιώσαμε για να πούμε τις ιστορίες τους, για να τους τιμήσουμε, αλλά η επιβίωση δεν είναι προνόμιο».
«Η ζωή μοιάζει κατακερματισμένη, αλλά με το γέλιο κάθε παιδιού, με κάθε ανατολή του ηλίου να διαπερνά τα ερείπια, πλησιάζουμε σιγά σιγά προς την πιθανότητα να αναπνεύσουμε - έστω και λίγο. Όχι επειδή είμαστε καλά, αλλά επειδή πρέπει να προσπαθήσουμε».
Μαρτυρία Νου αλ-Σαγκνόμπι, 24 ετών, εργαζόμενου στην πολιτική προστασία
Έχασε το στενό του φίλο, τον δημοσιογράφο Saleh Aljafarawi, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της εκεχειρίας.
"Χιλιάδες πτώματα παραμένουν κάτω από τα ερείπια - περίπου 10.000 άνθρωποι. Ο πόλεμος δεν σταμάτησε πραγματικά. Απλώς ξεκίνησε μια νέα φάση».
«Εργαζόμαστε με φτυάρια, σφυριά και βασικά εργαλεία. Η απομάκρυνση ενός σώματος μπορεί να διαρκέσει μια ολόκληρη μέρα».
"Και η μυρωδιά, η θέα των αποσυντεθειμένων λειψάνων, σκελετών, κρανίων, οστών - είναι αδύνατο να ξεχαστούν. Ζούμε σε μια πόλη φαντασμάτων».
«Είδα θαύματα και επέζησα κάθε φορά που η ομάδα Πολιτικής Προστασίας έγινε άμεσος στόχος, ενώ πολλοί από τους συναδέλφους μου σκοτώθηκαν. Αυτό με άλλαξε. Αλλά τα όνειρά μας, οι ζωές μας, όλα είναι εύθραυστα. Κάθε στιγμή, μπορεί να εξαφανιστούν».
«Ειλικρινά, αυτοί που πέθαναν είναι αυτοί που πραγματικά επέζησαν. Ωστόσο, για όσους από εμάς επέζησαν, είναι σαν να ζούμε σε ένα σώμα χωρίς ψυχή. Ο πόλεμος πήρε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τα σπίτια μας και την ελπίδα μας. Έχουμε μάθει να ζούμε μουδιασμένοι. Έχουμε δει τόσο πολύ θάνατο και καταστροφή που έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας».
Μαρτυρία Sara Bsaiso, 32 ετών, διευθύντριας ανθρώπινου δυναμικού
«Όταν άκουσα για την εκεχειρία, ένιωσα σαν να ήταν απλώς ένας ακόμη τίτλος. Έχουμε ακούσει για εκεχειρίες στο παρελθόν. Δεν κράτησαν ποτέ. Ούτε κι αυτή πιστεύαμε ότι θα διαρκούσε. Μόνο όταν σταματήσουν πραγματικά οι βομβαρδισμοί θα πιστέψουμε ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει».
«Μερικές φορές νομίζω ότι όσοι σκοτώθηκαν μπορεί να βρίσκονται σε καλύτερη θέση από εμάς - γιατί αυτό που μας περιμένει είναι ένα άλλο είδος πολέμου: ανοικοδόμηση από το τίποτα, ζωή χωρίς σπίτια, δουλειές ή κανονική ζωή».
"Το να ζεις μέσα από γενοκτονία σημαίνει να κατοικείς σε μια «πόλη φα.ντασμάτων», περιτριγυρισμένος από ερείπια και αναμνήσεις όλων όσων έχουν χαθεί"
Μαρτυρία Γουάλαα Σουμπλάκ, 29χρονης αρχιτέκτονα και εικαστικού καλλιτέχνη
Θέλει να ξεχάσει για πάντα τα πρόσωπα των στρατιωτών, τα τανκς και τις νύχτες που έτρεχε ξυπόλυτη στους δρόμους για να ξεφύγει από τον θάνατο. Η γενοκτονία της στέρησε όχι μόνο το σπίτι της, αλλά και την αίσθηση του εαυτού της. Η γιαγιά της, οι φίλοι της, η τέχνη της, τα όνειρά της - όλα χάθηκαν.
«Μερικές φορές ζηλεύαμε τους μάρτυρες. Έχουν ολοκληρώσει τη δοκιμασία τους. Αλλά για εμάς που επιβιώσαμε, η δοκιμασία συνεχίζεται».
«Τώρα, δεν θρηνώ πλέον τα υλικά αγαθά που έχασα. Θρηνώ το νόημά τους».
«Βρήκα ένα είδος ελευθερίας - από την ψευδαίσθηση, από την προσκόλληση. Έμαθα ότι το κενό μπορεί να γεμίσει μόνο με φως».
Οι παραπάνω μαρτυρίες είναι αποσπάσματα από συνεντεύξεις, βλ. Εδώ, που πήρε η Παλαιστίνια δημοσιογράφος Χούντα Σκάικ, μέλος του κινήματος We Are Not Numbers που δημοσιεύτηκαν στο ανεξάρτητο δημοσιογραφικό δίκτυο The Intercpt.
Γνωρίζουμε ότι οι μαρτυρίες αυτές είναι αληθινές. Γνωρίζουμε ότι οι απώλειές τους, οι ζοφερές καταστάσεις που στιγμάτισαν τη ζωή τους είναι αληθινές. Διαδραματίστηκαν μπροστά στις οθόνες μας.
Στο προηγούμενο ολοκαύτωμα από τη Ναζιστική Γερμανία έγιναν ευρέως γνωστές πολλές μαρτυρίες εβραίων που επέζησαν των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Αυτό που δεν έγινε ευρέως γνωστό είναι ότι:
- Βιβλία ευπώλητα (μπεστ σέλλερ), μεταφρασμένα σε 10 έως 18 γλώσσες κάποια απ αυτά γυρισμένα σε ταινίες που έδιναν συνταρακτικές λεπτομέρειες από στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί από συγγραφείς "επιζώντες στρατοπέδων εξόντωσης" αργότερα απεδείχθησαν μυθεύματα. Για κάμποσα απ αυτά, βλ.Daily Mail
Ευρέως γνωστό έγινε επίσης ότι ένα από τα πειστήρια στη δίκη της Νυρεμβέργης ήταν σαπούνι από λίπος εβραίων.
Αυτό που δεν έγινε ευρέως γνωστό είναι ότι
- το Μουσέίο ολοκαυτώματος το διαψεύδει, βλ. και παλιότερη ανάρτηση Εδώ
-
