Επείγουσα Δραματική Έκκληση Παλαιστίνιας Δημοσιογράφου να Αποτραπεί μια Δεύτερη NAKBA

 Η ΕΚΚΛΗΣΗ

 Η βραβευμένη 27χρρονη Παλαιστίνια δημοσιογράφος  Bisan Owda σε ένα βΊντεο στο Χ, βλ. Εδώ απευθύνει την παρακάτω έκκληση:

Γεια σας. Αν δεν μιλήσετε και δεν κάνετε ό,τι είναι δυνατό άμεσα να σταματήσει η κατοχή της πόλης της Γάζας άμεσα, τότε όσα έχετε κάνει τα δύο προηγούμενα χρόνια για να σταματήσει η Γενοκκτονία θα είναι μάταια και άχρηστα.

Και θα σας πω γιατί:

Πρώτον  κατοχή της πόλης της Γάζας, ό,τι  έχει απομείνει από την πόλη της Γάζας,  σημαίνει ότι μετά την κατάκτηση και ισοπέδωσή της που θα οδηγήσει σε εκkένωσή της στα δυτικά,  δεν θα υπάρχει τόπος για τους Παλαιστίνιους στο Βορρά της Λωρίδας της Γάζας.

Είμαστε περίπου 1 εκατομύύριο άνθρωποι στην πόλη της Γάζας.

Και αυτοί οι 1 εκατομμύριο άνθρωποι υποτίθεται ότι με κάποιον τρόπο θα μετακινηθούν στο πουθενά, χωρίς μέλλον, στο νότο, σε μια περιοχή μικρότερη από 43 KM2,

 Το λέω αυτό γιατί τώρα το Ισραήλ ελέγχει το 88% του εδάφους της Λωρίδας της Γάζας. Έτσι μένουν μόνον 43.5 km2 για να ζήσουμε. Όλοι μας, 2,2 ή 2,4 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις τρομακτικές συνθήκες δύο χρόνια τώρα.

Μπορείτε να φανταστείτε όλους αυτούς τους ανθρώπους στριγμωμένους έτσι? Περιμένετε ότι θα επιβιώσουν ?

Επιτρέποντας να συμβεί αυτό, επιτρέπετε να συμβεί άλλη μια Nakba και είναι σίγουρο ότι οι Παλαιστίνιοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να γυρίσουν στην πόλη της Γάζας και τις περιοχές στο βορά της Λωρίδας της Γάζας.

Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά.
Δεν είναι όπως η ισοπέδωση της Ράφας, δεν είναι όπως η καταστροφή του Younis . Δεν είναι όπως η κατάληψη της βόρειας περιοχής της Λωρίδας της Γάζας. Δεν είναι όπως η κατάκτηση των ανατολικών περιοχών της Λωρίδας της Γάζας δύο χρόνια τώρα.

Είναι διαφορετικό.

Η πόλη της Γάζας, μέρος της πόλης, είναι η τελευταία πόλη που στέκεται όρθια σε ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας.

Αυτό είναι ένα ανοικτό κάλεσμα για δράση. 

Αυτό είναι το τελευταίο μου βίντεο.

Είναι το τελευταίο κάλεσμα να εντείνετε τις προσπάθειές σας αυτές τις ημέρες, αυτή την εβδομάδα, το πολύ την επόμενη εβδομάδα.

Αύριο θα είναι πολύ αργά. Σήμερα είναι ήδη αργά.

Πρέπει να κινηθούμε άμεσα, γιατί επιτρέποντας μια ακόμη Nakba, να επαναληφθούν εκατοντάδες σφαγές, για 2 εκατομμύρια ανθρώπους σε 40 km2, δεν είναι μόνο η κατάρρευση της Γάζας.
Είναι η κατάρερυση των πάντων. Του κόσμου σας και του κόσμου μας.

Αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Όχι αυτή τη φορά.

Είναι ένα κάλεσμα για δράση. Αποκλείστε τα πάντα. Αποκλείστε τους δρόμους. Μπλοκάρετε τους δρόμους. Αποκλείστε τις πρεσβείες.

Πολλαπλασιάστε όσα έχετε κάνει μέχρι τώρα.10 φορές, 100 φορές. 

 

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ 

 

   

What is it like to be a journalist in Gaza? 
Πώς είναι να είσαι δημοσιογράφος στη Γάζα 

 

 Στο βίντεο ο Παλαιστίνιος φωτορεπόρτερ Mahmoud Sabbah μοιράζεται την ιστορία του για το πώς αντιμετωπίζει έναν πρωτοφανή κίνδυνο και εργάζεται υπό συνεχή απειλή βομβαρδισμού, ενώ παράλληλα καταγράφει την καταστροφή και τον ανθρώπινο πόνο στη Γάζα της Παλαιστίνης. 

 

 Πολλοί δημοσιογράφοι συνεχίζουν να εργάζονται για να μεταφέρουν την αλήθεια στον κόσμο, παρά την απώλεια των συναδέλφων τους, των μελών της οικογένειάς τους και των σπιτιών τους

.

 

Στη φωτογραφία ο παλαιστίνιος Anas al-Sharif ανταποκριτής του Al Jazeera στην πόλη της Γαζας. 

Τον έκαψαν ζωντανό οι Ισραηλινοί βομβαρδίζοντας τη σκηνή του έξω από νοσοκομείο στην πόλη της Γάζας. Μαζί του και άλλους έξι δημοσιογράφους και ένα παιδί, βλ. Εδώ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 2010 - ΤΟΝ ΒΑΣΑΝΙΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΕ 

 Παρακάτω τα βασανιστήρια ενός 24χρονου παλαιστίνιου δημοσιογράφου, του Mohammed Omer, στον οποίο απενεμήθηκε το κορυφαίο βραβείο δημοσιογραφίας στην Ολλανδία από την ισραηλινή  αστυνομία η οποία απαίτησε το χρηματικό έπαθλο αμέσως μετά τη βράβευση του καί την επιστροφή του στη Γάζα. 

Την ιστορία εξιστορεί ο αείμνηστος Αυστραλός μάχιμος δημοσιογράφος και κινηματογραφιστής John Pilger σε άρθρο του στην Guardian  το 2010 με τίτλο From triumph to torture

 

"Πριν από δύο εβδομάδες, απένειμαν σε έναν νεαρό Παλαιστίνιο, τον Mohammed Omer, το Βραβείο Δημοσιογραφίας Martha Gellhorn του 2008. 

 

Το βραβείο απονέμεται στη μνήμη του μεγάλου Αμερικανού πολεμικού ανταποκριτή σε δημοσιογράφους που αποκαλύπτουν την προπαγάνδα του κατεστημένου. 

Στα 24 του χρόνια, ο Mohammed είναι ο νεότερος δημοσιογράφος που έχει βραβευτεί με το βραβείο αυτό. 

 

Κάνει καθημερινό ρεπορτάζ από μια εμπόλεμη ζώνη, στην οποία είναι φυλακισμένος. Η πατρίδα του, η Γάζα, είναι περικυκλωμένη, λιμοκτονεί, δέχεται επιθέσεις, είναι ξεχασμένη. 

 

Είναι ένας βαθιά ανθρώπινος μάρτυρας μιας από τις μεγαλύτερες αδικίες της εποχής μας. 

Είναι η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή.” 

 

Ο μεγαλύτερος από οκτώ παιδιά, ο Μοχάμεντ έχει δει τα περισσότερα από τα αδέλφια του να σκοτώνονται, να τραυματίζονται ή να ακρωτηριάζονται. 

Μια ισραηλινή μπουλντόζα συνέτριψε το σπίτι του ενώ η οικογένεια ήταν μέσα, τραυματίζοντας σοβαρά τη μητέρα του. 

 

Κι όμως, λέει ο πρώην Ολλανδός πρέσβης, Γιαν Βίγενμπεργκ, «είναι μια μετριοπαθής φωνή, που προτρέπει τους Παλαιστίνιους νέους να μην επιδιώκουν το μίσος, αλλά να επιδιώκουν την ειρήνη με το Ισραήλ». 

 

 Η μεταφορά του Μοχάμεντ στο Λονδίνο για να παραλάβει το βραβείο του ήταν μια σημαντική διπλωματική επιχείρηση. Το Ισραήλ έχει ύπουλο έλεγχο στα σύνορα της Γάζας και μόνο με συνοδεία της ολλανδικής πρεσβείας του επετράπη να βγει. 

 

Την περασμένη Πέμπτη, στο ταξίδι της επιστροφής του, πήγε να τον συναντήσει στη διάβαση της γέφυρας Άλενμπι από την Ιορδανία ένας Ολλανδός αξιωματούχος, ο οποίος περίμενε έξω από το ισραηλινό κτίριο, αγνοώντας ότι ο Μοχάμεντ είχε απαχθεί από τη Σιν Μπετ, την διαβόητη υπηρεσία ασφαλείας του Ισραήλ. 

 

Στον Μοχάμεντ είπαν να απενεργοποιήσει το κινητό του τηλέφωνο και αφαιρέσει την μπαταρία. Ρώτησε αν μπορούσε να καλέσει τη συνοδεία του στην ολλανδική πρεσβεία και του είπανεπιτακτικά ότι δεν μπορούσε.  

Ένας άντρας που αναφέρεται ως Άβι στεκόταν πάνω από τις αποσκευές του, ψάχνοντας τα έγγραφά του.

 «Πού είναι τα χρήματα;» ρώτησε. 

Ο Μοχάμεντ έβγαλε μερικά δολάρια ΗΠΑ.

 «Πού είναι η αγγλική λίρα που έχεις;» 

«Συνειδητοποίησα», είπε ο Μοχάμεντ, «ζότι ητούσε τα χρήματα από  το βραβείο. 

Του είπα ότι δεν τα είχα μαζί μου. «Λες ψέματα», είπε. 

 

Ήμουν τώρα περικυκλωμένος από οκτώ αστυνομικούς της Σιν Μπετ, όλους οπλισμένους.

Ο άντρας που ονομαζόταν Άβι με διέταξε να βγάλω τα ρούχα μου. 

Είχα ήδη περάσει από ακτινογραφία. 

Γδύθηκα μέχρι τα εσώρουχά μου και μου είπαν να βγάλω τα πάντα. 

Όταν αρνήθηκα, ο Άβι έβαλε το χέρι του στο όπλο του.

 

Άρχισα να κλαίω: «Γιατί μου φέρεσαι έτσι; Είμαι άνθρωπος». 

Μού είπε, «Αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό που θα δεις τώρα».

Έβγαλε το όπλο του, το πίεσε στο κεφάλι μου και με όλο του το βάρος πάνω μου με ακινητοποήσε κεί μου έβγαλε τα εσώρουχά μου. 

 

Στη συνέχεια με έβαλε να χορέψω ένα επινοημένο είδος χορού. 

Ένας άλλος άντρας, που γελούσε, είπε: «Γιατί φέρνεις αρώματα;» 

Απάντησα: «Είναι δώρα για τους ανθρώπους που αγαπώ». 

Είπε: «Ω, έχετε αγάπη στην κουλτούρα σας;» 

«Καθώς με χλεύαζαν, έβρισκαν μεγαλύτερη ευχαρίστηση στις κοροϊδευτικές επιστολές που είχα λάβει από αναγνώστες στην Αγγλία. 

 

Ήμουν χωρίς φαγητό, νερό και τουαλέτα για δώδεκα ώρες, και αφού με έβαλαν να σταθώ όρθια, τα πόδια μου λυγίσανε. Έκανα εμετό και λιποθύμησα. 

Το μόνο που θυμάμαι είναι ένας από αυτούς να σκαλίζει, να ξύνει και να γρατζουνάει με τα νύχια του την τρυφερή σάρκα κάτω από τα μάτια μου. Μου τράβηξε το κεφάλι και έβαλε τα δάχτυλά του κοντά στα ακουστικά νεύρα ανάμεσα στο κεφάλι και το τύμπανο. Ο πόνος έγινε πιο έντονος καθώς έβαζε δύο δάχτυλα τη φορά. 

Ένας άλλος άντρας με πίεζε με την μπότα του  στον λαιμό μου,στο σκληρό πάτωμα. 

Ήμουν ξαπλωμένος εκεί για πάνω από μία ώρα. 

 

Το δωμάτιο έγινε ένα θηριοτροφείο πόνου, ήχου και τρόμου. 

 Κλήθηκε ένα ασθενοφόρο για να μεταφέρει τον Μοχάμεντ σε νοσοκομείο, αφού πρώτα απαίτησαν δήλωση ότι δεν τον βασάνισαν.. 

 

Ο Παλαιστίνιος γιατρός αρνήθηκε, με θάρρος, και είπε ότι θα επικοινωνούσε με τη συνοδεία της ολλανδικής πρεσβείας. Οι Ισραηλινοί, ανήσυχοι,  άφησαν το ασθενοφόρο να φύγει. 

Η ισραηλινή ατάκα, όπως αναφέρθηκε από το Reuters, είναι γνωστή. Είναι ότι ο Μοχάμεντ ήταν «ύποπτος» για λαθρεμπόριο και «έχασε την ισορροπία του» κατά τη διάρκεια μιας «δίκαιης» ανάκρισης. 

 

Ισραηλινές ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν καταγράψει τα συνηθισμένα βασανιστήρια Παλαιστινίων από πράκτορες της Shin Bet με «ξυλοδαρμούς, επώδυνο δέσιμο, κάμψη πλάτης, τέντωμα του σώματος και παρατεταμένη στέρηση ύπνου».

Η Διεθνής Αμνηστία έχει αναφέρει εδώ και καιρό  

• την εκτεταμένη χρήση βασανιστηρίων από το Ισραήλ, τα θύματα του οποίου εμφανίζονται ως απλές σκιές του παλιού τους εαυτού. Κάποιοι δεν επιστρέφουν ποτέ. 

Η ολλανδική κυβέρνηση δηλώνει σοκαρισμένη από τη μεταχείριση του Μοχάμεντ Ομέρ. 

Ο πρώην πρέσβης Γιαν Βίγενμπεργκ δήλωσε:

•  «Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για μέρος μιας μακροχρόνιας στρατηγική για την κατεδάφιση της παλαιστινιακής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής... 
• Γνωρίζω την πιθανότητα ο Μοχάμεντ Ομέρ να δολοφονηθεί από Ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές ή από βομβιστική επίθεση στο εγγύς μέλλον.

 

 Ενώ ο Μοχάμεντ παραλάμβανε το βραβείο του στο Λονδίνο, ο νέος Ισραηλινός πρέσβης στη Βρετανία, Ρον Πρόσερ, παραπονιόταν δημόσια ότι πολλοί Βρετανοί δεν εκτιμούσαν πλέον τη μοναδικότητα της δημοκρατίας του Ισραήλ. Ίσως τώρα την εκτιμούν.